Retrato dun desgraciado (artigo de Afonso Monxardín, hoxe, en Galicia Hoxe)
Ao ver como lanzaba patadas contra o cristal mentres entolecido insultaba e ameazaba o xuíz ao que tiña que darlle conta dun dos seus crimes menores -insultos a outro xuíz-, non pensei nel como o terrorista que é, senón como un pobre desgraciado a quen alguén, máis listo ca el, enganou.
Aquelas patadas, sen sabelo, querían ir dirixidas a quen lle falou dunha patria por liberar que era máis importante que a súa vida e que todo, porque estaba por riba das persoas e merecía todos os sacrificios... Esa pel que dicía desexar arrincar coas súas mans do corpo con aparencia de xuíz, era, sen sabelo, a dese alguén, -amigo, familiar, leigo ou crego, ou todos xuntos-, que lle recordaron, continuamente, desde que era rapaz, datas de ofensas do pasado. De cando o estado moderno e liberal lles sacou os foros da mítica arcadia euskalduna, de cando Franco entrou a sangue e fogo en Euskadi, -como se a pobre España estivera detrás-, mentres lle ocultaron os titubeos do nacionalismo e a entrada en Bilbao dos requetés navarros cantando, en vasco, cancións relixiosas e integristas. E tamén lle contaron xestas épicas de vidas exemplares: a oposición ao réxime, inmolados ao bonzo, o xuízo de Burgos, a voadura do coche de Carrero...
Continúa o artigo...

Superpiñeiro (Pan por Pan martes 12 setembro)
Hai uns anos un coñecido escritor galego recomendáballe aos políticos e intelectuais galegos que viran máis o programa “Luar”. Algúns entendérono como unha “boutade”: os mesmos que din sempre Telegaita (non din, en cambio, telePantoja para outros contextos) e que os mesmos se toman a broma a personaxes mediáticos como Gayoso ou Xosé Manuel Piñeiro. A Piñeiro coñézoo dende neno e, aínda que non teñamos agora moito contacto, sígolle a pista. Estes días escoitei o seu programa matinal en Punto Radio e segue tendo ese carisma e ese xeito de conectar coas xentes que xa naceu con el. É un showman per se e ademais un bo rapaz, coas ideas moi claras sobre moitas cousas. Dende a atalaia do seu contacto diario cos seus fans, que o adoran, coñece moi ben este país. Quizais mellor que algúns que asinan ensaios inintelixibles...