Crónicas desde Madrid: Zapatero evita a foto co BNG ata as eleccións (LVG 18 maio 08)
O Bloque teme que Touriño intente gobernar en solitario a partir do 2009. (Gonzalo Bareño)

Un artigo interesante sobre as estratexias ante as próximas autonómicas.

Cen anos de historia cultural
2002: Casares, Freixanes, Ferreiro
(Pola esquerda, Carlos Casares, Víctor Freixanes e Rosa Aneiros)

A prensa cultural comezaba o ano 2002 falando dunha obra clave publicada a finais do ano anterior: Galicia, unha luz no Atlántico (Xerais), a xeito de summa de ensaios e documentación sobre a historia do país e a súa realidade actual. Coordinaba aquel traballo Víctor Freixanes e contaba con traballos de Ramón Villares, X. M: Núñez Seixas, Marcial Gondar, César Portela, Henrique Monteagudo, Xavier Vence e Guillermo de la Dehesa. V. Freixanes reeditou nese ano ademais A cidade dos Césares, premio Torrente Ballester no 92 e novela coral á vez que relato dun soño epopeico fundacional. En marzo, a morte de súpeto de Carlos Casares conmocionaba o mundo cultural e todo o país. O autor ourensán deixaba unha gran novela póstuma publicada de inmediato, O sol do verán. Moi cedo saíron algúns monográficos sobre o escritor como o nº. 217 da revista Quimera ou o volume C.Casares, punto de encontro (Concello Ourense).
Foi un ano fecundo nas letras. Na narrativa, empezo por Xosé Fernández Ferreiro coas novelas Millo verde (Xerais), pesadelo da tortura interior dun profesor acusado de violar a unha alumna, e O último paraíso (Espiral Maior), novela curta e descrición dunha utopía que serve de réplica a O minotauro. O premio Xerais de novela era para Concubinas, historia de amor e soidades, de Inma López Silva. Xerais publicaba As chamadas perdidas, 24 relatos realistas, de Manuel Rivas; Longa Lingua, libro colectivo de relatos coordinado pola Mesa de Normalización Lingüística; Sentinela, alerta!, dez contos de temática social e antifranquista, de María Xosé Queizán; Ganga, de Antón Lopo, procura da identidade e a salvación dende as experiencias psicotrópicas; O ladrón de esperma, de Xavier Queipo, prosas experimentais premiadas no Café Dublín da Coruña; Santos e defuntos, relatos cheos de humor e ironía de Gonzalo Navaza; Escáner, de R. Caride; Un baile de moscas, de Kiko Neves; e O baile da mariolas, de Rosa Vidal.

(o artigo completo)

Máis

fotos

Dúas fotos máis

de Litearauria, enviadas por Trebolle, dos actos paralelos destes días: Xosé Carlos Caneiro recitando e unhas neniñas, coa banda municipal, lendo poemas de Álvarez Blázquez.

A foto superior é de Monxardín, da homenaxe a Casares en Gondomar. Esquecín colgala onte, pero paga a pena recuperala, porque é moi bonita.

Ourensanía
Ourensáns residentes en Vigo dinme que seguen atentamente o blog Ourensanía, por aquilo da morriña e todo iso. Estes días ando moi ocupado (actos xerais, conferencias, Uvas, exames, etc.). En canto vaia liberando cousas seguiremos cargando fotos: debo ter unhas 50 pendentes, cando menos. Os que seguen mandando imaxes (Trebolle, etc.), que saiban que todas acabarán na Ourensanía. E graciñas.

A MIRADA RETIDA (2). La Región 18.5.02

UNHA ARTE DE VIVIR
Esta é, para min, unha das fotos que mellor sintetiza os valores máis positivos da arte de vivir na nosa Auria. O toldo loce facendoso o nome do Gran Café La Unión e alí estiveron tamén, conta López Morais, os cafés Victoria, Iberia e Regio: este último tivo que cambiar o seu nome polo de Riego cando chegou a República, a Segunda. As xentes, adultos e nenos, fican inmortalizadas na foto fixa e quedamos coas gañas de saber de qué pensan e de qué falan nos cafés e nas terrazas os contertulios. Que contan os xornais que leva o vendedor debaixo do brazo? Pola época, ó redor dos comezos do século XX, poderían estar a falar das liortas entre Lamas Carvajal e Álvarez de Nóvoa, Mostacillas contra Agujetas. Ou das novas dun deporte aínda exótico naquelas datas, que nos xornais escribían como “football”. De seguro alguén estaría a falar mal do alcalde e dos concelleiros do momento. Por sorte, este fermoso lugar, na Avenida de Pontevedra, garda aínda parte do seu engado histórico: con outras caras, iso si.

Colléronme por sorpresa...

(foto con E. Galeano, de Carme Carballo, graciñas por mandala)

Unha xornada ben intensa (2. Parada do Sil)

O noso corresponsal en Parada do Sil, contertulio habitual, mandounos estas fermosas fotos e esta crónica da homenaxe a Dora Vázquez. Por alí andaban o poeta Víctor Campio e Manolo Blanco e, por suposto, o alcalde, Paco Magide.

VIDA E LATEXAR COMUNITARIO NO DÍA DAS LETRAS GALEGAS (corresponsal)
Alén dos fastos e fastíos oficiais, pode haber vida na celebración do Día das Letras Galegas. Nas terras privilexiadas da Ribeira Sacra sen ir máis lonxe.

Parada do Sil é un concello da provincia ourensá, entre fermosísimos soutos e carballeiras. A súa fronte encóntrase unha nova corporación dirixida por Francisco Magide. Home rexo, traballador e con ideas, está a desenvolver un labor que está xa a mudar a fasquía dun concello até non hai moito abandonado da man de deus e da administración. Sen pretensións de andar todos os días nas fotos, pero coa ambición de dignificar a terra e os seus habitantes, o Paco impulsa nos veciños a participación comunitaria, desde os plenos (aos que acoden regularmente uns sesenta e onde se lles dá resposta ás súas inquedanzas) até a celebración de actos culturais. Tal como no día de hoxe, 17 de maio de 2008.

Arredor de centocincuenta persoas participaron nas sinxelas pero emotivas celebracións. Nelas honrábase á poeta ourensá de noventa e cinco anos Dora Vázquez, pero non só en calidade de escritora, senón como mestra rural, pois desde 1933 ocupou praza na aldea de Teimende durante dezaoito anos. Moitos antigos alumnos, cos seus fillos e netos, non faltaron á cita.

No local do concello, no que non collía unha alma máis, proxectouse o vídeo “Homenaxe a Dora Vázquez”. Despois fixo a laudatio, con brevidade e elegancia, o excelso poeta Víctor Campio, do minoritario gremio dos líricos non afectados (atentos á inmediata publicación dunha antoloxía súa polo Pen Club: (re)descubrirán unha voz única). O tamén poeta Manuel Blanco Luís (camiñante que coñece palmo a palmo os secretos do Himalaia) recitou, con voz limpa e grave, algúns poemas da autora. A Coral “Auria Canta” pechou esta primeira parte co Himno Galego.

A continuación inaugurouse unha modesta “Praza Dora Vázquez”, volveu cantar a Coral e, de seguido, veciños e convidados compartiron parola arredor dun xeneroso ágape mentres saía o sol. Na súa confección participaron tamén xentes da localidade (con especial mención ao panadeiro: excelente bica, delicioso pan), quen atenderon a todos os presentes con familiar cordialidade. O vídeo foi distribuído entre os asistentes, que marcharon coa agradable sensación de que, en efecto, pode haber vida e latexar comunitario de verdade no Día das Letras Galegas. Excúsase dicir que non se viu por alí autoridade ningunha agás as locais: nin conselleiros, nin delegados, nin altos responsables políticos, nin cargos académicos. Vida e latexar comunitario en estado puro.

Unha xornada ben intensa (1. Gondomar)

Eu non podo estar en todas partes, pero o espírito das Uvas multiplícase nos seus corresponsais, tan xenerosos, e estes mandáronos crónica dos actos das Letras Galegas en Mondariz e Parada do Sil. De Gondomar é esta crónica e fotos (preciosas) de Monxardín.

Mándoche esta minicrónica e imaxes dos actos de Gondomar. Faltaron moitos nomes moi vinculados á figura de Carlos: quizais estivesen noutros actos. Entre os coñecidos por alí andaban Fran Alonso, que leu un discurso; Xulian Maure; Cistina Berg e pouco máis. O acto simpático, bonito, entrañable.
A pita está orientada xusto cara a casa de Vilariño e unha á, seica mira directamente ao cemiterio de Nigrán, onde Cristina, en privado, levou as flores que tiña na man.
A banda de música déulle o toque popular.
Primeiro as lecturas de textos de Casares, logo Cristina leu un poema de Alvarez Blazquez... Logo actuou a banda de Vincios, logo Cristina descorreu a placa do paseo qeu vai ao río desde o Concello de Gondomar. No fondo do paseo, a escultura da pita. Os nenos protagonistas –enredando polo medio- e no discurso de Cristina a eles dirixidos. Que lean. Despois todos a ver a pita. Logo as palabras do alcalde, logo saque de plásticos dos ovos e da pita e, finalmente, o himno gallego (por sorte só a priemira parte). Logo bocadillo de Xamón na Cañiza.