en poleiro alleo

Caníbales, de M. Rivas (EP 2 febr.)

Aquí las denuncias anónimas siempre han gozado de mucho prestigio. Son las que tienen más credibilidad. Las primeras que se tramitan. Quisiera presentar una denuncia anónima por canibalismo. Contra los comedores de honra, que es la parte más sabrosa del humano. ¿A qué sabe la honra? Creo que a rana. Para degustarlas mejor, a las ranas les arrancan en vivo la cabeza y luego las despellejan. Las cabezas siguen vivas durante un tiempo, apoyándose en la memoria de la entereza. La emisora de la Iglesia católica española, para ilustrar su impiedad básica, debería tener como sintonía un croar de ánimas de rana. Como se dice en Medea, la vergüenza voló de Grecia al éter. La energía que mueve todo esto necesita para alimentarse de grandes cantidades de honra ajena. Habría que elaborar una lista de despellejados y añadirla como apéndice contemporáneo a la Historia crítica de la Inquisición de Juan Antonio Llorente. (...) O artigo completo

Los curas y la política, de J. M. Ponte (FV 2 febr.)

Por otra parte, nadie se debe de extrañar de que la Iglesia pida el voto para la derecha. Es lo que ha hecho siempre. Aquí, y en todas las naciones de base social preferentemente católica, como Italia o Portugal, y algo menos en Francia. En Italia, concretamente, el apoyo de la Iglesia a la Democracia Cristina (hasta que desapareció como partido tras los escándalos de corrupción y de implicaciones mafiosas) era algo ritual en todas las citas electorales. Los escritores Leonardo Sciascia con "Las parroquias de Regalpetra", y Giovanni Guareschi, con "Don Camilo", aquel párroco simpático que era el contrapunto de un alcalde comunista, describieron magníficamente el ambiente. "Cualquier cura que sepa actuar -escribía Sciascia- manipula entre trescientos y setecientos votos. Está por ver cuantos votos manipulan en Españalos obispos por medio de sus corresponsalías parroquiales (no todas fieles al mando) y de la cadena COPE. Y tampoco está muy claro que le vayan a sacar más dinero al PP del que ya les concedió el PSOE. O artigo completo

Os círculos concéntricos, de Afonso Monxardín (LR 2 febr.)

Dicía non sei quen que o Manolo Rivas ten cara de boa persoa e o don da empatía. Pois si. O outro día na súa charla ’a corpo aberto’ no Liceo mergullouse nos seus anos de infancia e mocidade con dous textos monográficos sobre súa nai e seu pai e co relato oral de historias da súa vída cotiá daqueles anos. Eran textos e palabras líricas, amables, seductoras e para nada, claro, pegañentas ou empalagosas. A charla foi medrando en círculos concéntricos desde as dúbidas de todo nacemento ata o desenvolvemento pleno, en marabillosas espirais entrelazadas e desenvolvidas con graza, humor e a suprema humanidade que o caracteriza.En fin, creo que hai moito tempo non se escoitaba unha cousa tan agradable e pracenteira nesta cidade. Ninguén se moveu a pesar de que acabou de falar pasadas as dez da noite... e creo que se chega seguir, seguiriamos todos alí embelesados, engaiolados e sorrintes. Ou sexa, un pouco máis felices. Claro que entre tanto famoseo, tanto tumba e taramba electoral, político, mediático, tanto conflito que non é tanto, a xente devece por oír palabras e historias tranquilas, calmas e bonitas. O artigo completo

precampaña electoral (3)

Abro coa viñeta de López, hoxe mesmo en Galicia Hoxe, dedicada á Igrexa.

Unha nota sobre o mitin de Zapatero en Ourense. Conste que é só a miña opinión persoal, outros darían outras referencias. O Pavillón a rebosar, iso é indiscutible: difícil mesmo entrar por calquera burato. Problemas cun grupo de veciños de Trives que estiveron todo o mitin berrando e intentando rebentalo: moi difícil o labor dos servizos de orde para non chegar ás mans. Cartelería á vista só en castelán, enviada de Madrid. Falan en galego, que conste, o alcalde Francisco Rodríguez, a candidata e ministra Elena Espinosa e o pte. da Xunta, Pérez Touriño (galego moi deficiente, como xa saben vostedes: pronomes mal colocados, etc. Pero iso pasa en todas as casas).

Dos contidos e do estilo do mitin, floxiños (repito: a miña opinión persoal) os tres primeiros. Quizais máis autenticidade en Elena Espinosa, reivindicando as súas orixes moi humildes. A identificación nuns valores sociais foi constante: o xeito de marcar as lindes e espertar o entusiasmo da militancia, evidente. Francisco Rguez. quedouse no saúdo do alcalde que recibe e pouco máis. Pérez Touriño, algunhas cifras económicas e a ladaíña de que Ourense progresa, Ourense sube (sobe) como fío conductor.

Por contraste, Zapatero demostrou outras táboas. Paos para Acebes, Zaplana, Rajoy, Pizarro, E. Aguirre... Crítica dura pero educada ós bispos: poden opinar, pero pasáronse, nunca deberon utilizar o terrorismo en campaña. Compromiso de ocuparse do AVE galego na lexislatura como tema prioritario e venda da suba de inversións do Estado en Galicia (8%) dende que gobernan os socialistas. Nin a máis mínima referencia, nin positiva nin negativa, ó BNG.

O que máis me gustou: unha cita en positivo de Zapatero ó dereito de todos os pobos de España a defender a súa lingua e a súa cultura, a empregar o galego como lingua de seu (comparado co que anda a dicir por aí Rajoy...).

Botei en falla tamén unha referencia ó labor do deputado ata hoxe, Alberto Fidalgo, nin sequera citado en toda a noite, malia ir agora de segundo na lista e deixarlle a cabeceira á ministra (unha falla de cortesía, cando menos, non??).

Por se a alguén lle interesase (tono irónico), nunca antes asistira a un mitin socialista.

MEA CULPA (texto e fotos de Maribel Longueira)

Este domingo loce un sol de verán, coma moitos outros estiven na praia de Carnota, pola entrada de Carrofeito, onde vas a dar a praia é colle parte da marisma de Caldebarcos, hai anos que non ía por esta entrada. A baixa mardeixou as follas secas sobre area mollada e o cangrexos paseaban tranquilos. Estiven a fotografas as nubes no mar, as follas, ... Pero de repente apareceron as caramuxas, e coma estaba nun día de reflexión poética deumepor pensar na miña infancia, cando collía "minchas" que é como lle chamabamos daquela, na praias de Riazor na Coruña, collín unhas poucas epouseinas enriba dunha rocha, logo sequei as man e seguín facendo fotos.Volvín onde deixei as caramuxas porque tamen pousei alí a mochila e collín outras poucas, mirei de novo o mar, o monte do pindo reflexado na area húmida, e pensei que facía con elas, estarían ben, ou estarían contaminadas, pensei no Prestige, ou nos verquidos da fábrica de conservas Daniel,... E total para as que son.. Non paga a pena. Cando me disponía a marchar edeixalas alí porque non tiña onde levalas e podía mollar a cámara, vexo queben hacia min un home, e pregúntolle ¿e non terá unha bolsiña de plástico?.. Unha inocente pregunta pero non exenta de culpabilidade, -¿para que a quere? -Preguntoume el. Pois para levar estas caramuxas. O que él contestoume ¿sabe vostede onde está?.. Mirei para a marisma e tomei conciencia do espazo onde estaba. Está nareserva mariña de Lira, que vai dende os Miñarzos ata Caldebarcos.- A marisma de Caldebarcos está protexida tamén por Rede Natura- Non daba crédito do que fixera, ¿como era posible que non me dira conta? ¿como é que eu que participo da conciencia ecolóxica podía facer esto? ¿qué farian as miñas veciñas que levan toda a vida indo por berberechos para a empadada éo arroz?,... pois ben esto fíxome reflexionar e pensar nos milleiros de persoas que se achegan a praia e ven distintos bichiños e deciden collelos .¡cuidado! Temos que perder esa costume, aínda que sea tan inocente coma a que eu fixen hoxe, porque cada un deses bichiños e plantas teñen a súafunción nese habitat tan maravilloso coma é a marisma. CONSERVÉMOLA , e disculpádeme: servirá para lembrarme sempre.

África.

Pan por Pan sábado 2 febreiro

A revista “Vanguardia Dossier”, vinculada ó xornal catalán do mesmo nome, publicou nestes días un monográfico, o seu número 26, sobre a situación sociopolítica do continente africano, imprescindible para calquera persoa cun mínimo interese pola política internacional. Analiza o status africano por grandes rexións xeográficas e achega datos e teses a considerar de vagar. Por exemplo, a maioría dos mil millóns de pobres do planeta viven en África. O primeiro paradoxo é que moitos dos países africanos son pobres por ter moitos recursos naturais, motivo de conflitos sen fin. Paul Coullier, profesor de Oxford, pensa que os Estados africanos son moi pequenos e están moi divididos, co cal non poden nin sequera soportar os gastos da súa propia seguridade. Pasaría o mesmo se China, os Estados Unidos ou a India estivesen divididos en 50 estados: os pequenos serían vítimas.