Luchino Visconti
PAN POR PAN martes 5 decembro

Pasei a tarde gris do domingo vendo “O gatopardo” de Luchino Visconti. Xa a tiña visto varias veces, pero comprobei que garda toda a súa fascinación orixinal. Poucas veces se retratou con tal acerto a decadencia duns poderes e a súa transformación noutros, nun proceso case natural. Afonso Tancredi (Alain Delon) pasa de militar na guerrilla garibaldina a xustificar logo o fusilamento dos seus compañeiros que non aceptan a nova orde burguesa. Inspirada na novela de Lampedusa, a película de Visconti debería ser de visión obrigada nas Universidades: quizais tamén nas aulas dos Institutos.
Contan que Togliatti, secretario dos comunistas italianos e amigo de Visconti, viu a película nun pase privado co director. Para algúns críticos a escena do baile, que dura un tercio da cinta, é moi longa. Pero Togliatti díxolle a Visconti: "Non cortes nin un metro da película". E tiña razón.

Máis cidades literarias (4)
Andoliña 5 decembro

A cidade da Coruña non ten a mesma fama que Ourense ou que Compostela como topoi literario, pero o certo é que hai un bo mangado de obras de estirpe e de paisaxes coruñesas. A máis recente é a magnífica novela que nos deu recentemente Manuel Rivas, Os libros arden mal, presentada con acerto como a novela da Coruña dos anos 30: por exemplo, ese magnífico retrato da fin dun mundo, o da democracia e da liberdade, na escena que narra, con todo detalle e emoción, o espolio da casa de Casares Quiroga. O acento coruñés está moi presente en Expediente Artieda, de Luís Rei Núñez, premio Xerais 2000, crónica da resistencia urbana antifranquista na posguerra; en A canción do verán, de Vicente Araguas, dende a perspectiva dunha certa burguesía capitalina, ou en The Corunna Boats de Xelís de Toro.

Pero estes autores tiveron egrexios predecesores, hai máis de cen anos. Velaí a Alberto García Ferreiro que cantou en Leenda de groria (1890) a defensa da cidade dos ataques de Drake en 1589. Ou, cun tema idéntico, Os Calaicos (1894), un dos grandes poemas épicos de Vaamonde Lores. Ata o padre xesuíta Xosé Rubinos escribiu O poema da Coruña (1933), tamén moi fiel ó modelo épico e clásico.