4 dic 2008


Amigos, amigos

No xornal A NOSA TERRA desta semana vén información dos actos do día 29, acompañada desta foto que nos congrega a Xosé M. González, Xosé R. Quintana, Xosé Miranda e a min (foto de Xan Carballa, que veu acompañado doutro vello amigo, Bieito Alonso "Roi").

No mesmo número veñen tres columnas sobre a homenaxe da autoría de tres benqueridos amigos: Xosé Miranda, Damián Villalaín e Federico Cocho. Graciñas por todo (colgarémolas aquí cando teña acceso a elas na web).

Carísimo
BIEITO IGLESIAS, ecg. 4-12-08 (foto ANT, Xan Carballa: Manuel Rivas, Cristina Berg e Bieito Iglesias)

O sábado pasado, cando presentaba un libro de Marcos Valcárcel no Liceo auriense, certa concelleira cuxo nome lamento non ter retido no acordo requentou o tópico que lle outorga á vila das Burgas o título de Atenas de Galiza.
Hai cinascos de verdade nesta hipérbole porque os membros da Xeración Nós, protagonistas do período ático na capital miñota, tropezaron, igual que os xigantes da cultura no século de Pericles, coas vantaxes e inconvenientes da pequena escala: "A inmensa mobilidade e excitación, o peculiar colorido da vida ateniense explícase talvez a partir do feito de que un pobo de personalidades incomparablemente individuais loitase contra a constante presión interna e externa dunha desindividualizadora pequena cidade. Isto produciu unha atmosfera de tensión na que os máis débiles foron prostrados e os máis fortes foron excitados á apaixonada autoafirmación" (Georg Simmel). Marcos é rexo, el aproveitou ao máximo os beneficios que ofrece unha micrópole para a vida do espírito, sen acusar as miserias nin o pendor provinciano que enconica a outros moradores de urbes liliputianas.
Na cea-homenaxe posterior á presentación da súa Historia de Ourense, reuniuse un xentío que atestou o restaurante Sanmiguel. Nunca tal concentración se vira de amigos e admiradores rendidos á bonhomía e ao talento do historiador, xornalista, fomentador cultural e exemplo de galeguismo amante ("amante", en ourensán, significa suave, apacible). Nin sequera a neve arredou a moitos asistentes que se achegaron á vella Auria desafiando estradas perigosas. As folipas déronlle ao acto, se acaso, un ton de filme de Capra.
Carísimo Marcos, qué belo é vivir soficado pola túa amizade. Antes de tratarte, alá no Instituto Masculino dos anos setenta, eu pensaba que o mundo era un lugar sombrizo e hostil.

ANDOLIÑA xoves 4 decembro
UN TAXISTA

A pasada semana, entre os días 25 e 28, tivo lugar en Lugo, na Facultade de Humanidades, un importante congreso internacional sobre “Literatura Hispánica e prensa periódica (1875-1931)”. Baste dicir que no programa figuraban personalidades de primeira fila da historia cultural como Jean-François Botrel, Dru Dougherty ou Yvan Lissorgues, entre outras. Para min foi unha honra participar como poñente falando da prensa cultural galega nese período e alegreime de acudir a Lugo para saudar en persoa a amigos de vello como Claudio Rodríguez Fer e Carme Blanco, que me convidaban. A conferencia debeu gustar, a xulgar polos aplausos finais, e todos contentos.
Veunos buscar a Auria, a María e a min, un taxista de Compostela. Xa foi agradable subir ó taxi e escoitar música clásica, suave, de fondo. E logo o seu falar pausado, relaxante. De ida e volta, houbo tempo para todo: falamos da familia e dos fillos, da saúde e das reviravoltas da vida, da crise e do traballo, etc. El é un antigo contable que tivo que coller o taxi ó pechar a empresa na que levaba anos. Falar con el foi un milagre de empatía e comunicación: alegroume aínda máis o día. Dende aquí un agarimoso saúdo ó meu novo amigo taxista.