21 dic 2006

Caneiro defende con entusiasmo a obra literaria de Camilo José Cela
Copio unha parte da recensión da presentación de Retorno a Iria Flavia, segundo El Correo Gallego:
Precisamente con don Ramón e con Rosalía de Castro vencellou Xosé Carlos Caneiro o "mestre", o "máis excelente dos autores nosos", o "artista", o "eximio, inigualable, inimitable...", un "galego de nación e de alma, noso polo tanto", no que "nunca hai concesións á mediocridade" e que, para o verinés, constitúe o "exemplo máis digno e entregado do que eu considero un literato; o resto, como dicía o príncipe Hamlet, é silencio".
Tan acendida e devota foi a intervención do autor de Ébora que até as palabras de Marina Castaño resultaron tibias na súa glosa do home e do escritor; un perfil no que, como Caneiro, salientou a importancia do vencello de Cela con Galicia e a presenza da paisaxe galega na súa obra, como singularidade literaria e vital. A xeito de conclusión, a mesma idea expresada minutos antes por Xosé Carlos Caneiro: "A obra é o que importa".


Tarxeta do Presidente

Creo que, se non me equivoco, é a primeira vez que me felicita no Nadal o presidente da Xunta de Galicia, neste caso Emilio Pérez Touriño: por iso subo aquí a súa tarxeta e agradézolle o xesto. A imaxe é moi convencional pero ten a vantaxe, ó seu favor, de incluír tamén estes versos de Manuel Lugrís Freire:

Cando o tempo é pasado
Os mozos vellos son.
¡Eternamente é mozo
Quen vive na ilusión!


Dende as orixes do cine...
Andoliña venres 22 decembro

Dende as súas orixes, o tren está presente en moitos dos grandes relatos do cine: o tren como símbolo da aventura, velaí os primeiros westerns e outros moi populares. O tren fíxose visible tamén no cine do humor: O maquinista da General”, de Búster Keaton, sería o mellor exemplo. Ou na intriga e no crime: velaí Alarma no expreso (1938) ou Estraños nun tren (1951), de Hitchcock, no segundo caso sobre a novela de Patricia Highsmith. Pero tamén no melodrama e no cine romántico, como na gran historia de amor e infidelidade que narrou David Lean en Breve encontro (1945) que transcorre en gran parte nunha estación ferroviaria.

Por que ese éxito do tren nas pantallas? O ferrocarril é un medio dinámico e posibilita xogar co paso do tempo: como o cine, a narrativa ou a banda deseñada. É, por outra banda, un espazo pechado: todo pode pasar nun vagón e o cine soubo explotar esa claustrofobia latente. E permite soñar culturas e aventuras exóticas, porque os camiños de ferro rematan por superar todas as fronteiras. É, ademais, un medio mestizo, que mestura xentes de todas as colores e culturas: todo iso ten moito que ver, dende logo, co cine.


E máis tarxetas...
A editorial Tres C Tres envía (imaxe superior) esta fermosa creación do artista Sebas Anxo. Pola súa banda, a axencia EFE, a través de Arturo Larena, manda esta postal cunha imaxe dun neno ecuatoriano mirando artigos de nadal (de seguro que para o ano próximo sequera as letras que nos manda, ademais da postal, irán en galego...).



Máis tarxetas
Velaí as tarxetas de nadal de Helena Villar (preciosa fotografía e supoño que uns versos seus) e a que manda o PEN Clube de Galicia, cos poderosos versos de Nélida Piñón.

Abril

Creo que xa falei aquí, nesta bitácora e para ben, de Nani Moretti, a propósito de A habitación do fillo (La stanza del figlio, 2001). Acabo de ver agora mesmo Aprile (1998), que pasaron pola Dúas e non me resisto a poñer dúas liñas. Gustoume bastante, ten detalles ben simpáticos e é doado identificarse con ese director de cine que ten un neno nas mesmas datas en que as esquerdas gañan as eleccións e el está a rodar un documental sociopolítico sobre Italia.
E creo que me identifiquei aínda máis porque se desataron os descoñecidos misterios que activan o reloxo da memoria. Eu non fun un pai tan nervoso como Moretti nesta película, nin tan falangueiro, pero a miña filla, Eire, nacía un 13 de outubro de 1989 e estabamos daquela en plenas eleccións autonómicas. Eu ía na lista do PSG-EG ourensán, creo que era o secretario de organización local daquela, debía ir de segundo ou terceiro e creo que encabezaba a lista o amigo Carlos Varela. E atendía á miña filla e á miña muller no sanatorio Santa Cristina, con Víctor, o xinecólogo (xa morreu), seguindo como podía a campaña electoral e recibindo ós amigos do partido tamén. Aínda máis, a clínica estaba a uns cen metros de onde tiñamos o noso local social e electoral na rúa da Habana e ata saiu en La Región que un dos candidatos, eu, acababa de ter unha filla e que lle puxeramos Eire, un nome pouco habitual daquela. E despois supoño que seguín máis ou menos coa campaña, encargabame da prensa tamén, pero as lembranzas políticas quedaron sepultadas baixo a sombra da miña neniña recén chegada a este mundo, un ser máis tan indefenso como cheo de esperanzas. É comprensible, non? Aínda que lembro con felicidade aqueles días políticos, tan cheos de ilusións. Ben, non sei moi ben porque conto todo isto, pero xa está. Ah! si había unha diferencia entre a película e a miña biografía do 89: en Italia gañaron as esquerdas; na Galicia de 1989 gañaba Fraga, "galego coma ti", claro.