1 sept 2008

Hey Jude (Fío Musical 30)
Unha recomendación de Tacho


O 26 de agosto fixo 40 anos que se editou Hey Jude dos Beatles: la lalalala lalalala , hey Jude. Interminable. Ano 1968. A cancion estaba adicada a Julian Lennon, pero soaba millor Jude que Jules. Unha gozada.

De volta

Toca volver ó día a día e aquí estamos.
Para empezar, recupero algúns artigos de interese das últimas semanas.

O novo Mediterráneo, de Afonso Vázquez-Monxardín (La Región 30-8-08)

(...) Pero non aprendemos. E na crise dos Balcáns -nacida da axitación nacionalista primaria coa que vellos beneficiarios do sistema iugoeslavo buscaban oco na historia- durante o exterminio de Sbrenika, os soldados holandeses e franceses dirixiron os ollos á bóla da petanca coa que xogaban e houbo de ser a aviación USA quen parase os pés aos nacionalistas serbios.Hoxe novo capítulo. Unha Europa sen política exterior común promociona, irresponsable, a independencia de Kosovo, e Putín, volatilizados os acordos de inviolabilidade de fronteiras e integridade territorial de Helsinki 1975, esmaga feliz e inmisericorde a ousadía de Xeorxia de recuperar de facto Osetia do Sur. Incluso se permite ameazar a Europea a Polonia -a nosa Polonia da UE, designada como obxectivo militar- e calamos coma petos. ¿Onde vai o progresismo do ‘non á guerra’? ¿Ou é que era só vello antiamericanismo e antisemitismo? Pois eu creolles que gañe Obama -improbable- ou McCain, convén retomar a historia e estreitar lazos dentro do novo Mediterráneo atlántico. Fóra chove. Ou o que é peor, trona.

- Contar a traxedia, de Miguel Anxo Murado (LVG 25-8-2008)

Falo da reporteira que dicía que se ían pedir mostras do «DNI» dous familiares para comprobar as identidades dúas corpos. Falo dá insistencia en referirse a ese corpos como «cadáveres», a expresión menos humana de todas cantas hai para falar dunha vítima, un falecido, un defunto.
Falo do acoso dous micrófonos a familiares para preguntarlles como se sentían, unha pregunta tan banal como cruel. «Están traendovos cadáveres aquí porque hai unha inmensa neveira na que caben todos e así non se descompoñen», dicía un locutor; «vin un ferido tan queimado que pensei que era un negro, pero era un branco», dicía outra; «as caixas negras do avión, que todos coñecemos polas películas de Hollywood», comentaban desde ou estudo, sorrindo. Non trátase de adoptar un xesto compunxido nin de ocultar información, senón de pensar un pouco non que se dei. (...) É certo que é difícil enfrontarse á dor, mesmo á dous demais. Por iso a sociedade inventou lugares comúns («acompáñote non sentimento») para permitir mostrar solidariedade sen meter a patas. Ou xornalismo ten que aprender dese vello tacto popular e comprender que a dor é unha substancia que hai que manexar con coidado, porque queima coma ou lume e é fráxil coma ou cristal.

- Las tonterías de Steiner, de J.M. Ponte (Faro Vigo 26-8-08)

Arranxos e comentarios

No post desta mañá creo que o sistema non deixa poñer comentarios aínda: non sei o motivo. Mentres o amigo Xulio o arranxa, poden tamén trasladar aquí os seus comentarios sobre os artigos de Monxardín, Murado e Ponte (excusas polo imprevisto tecnolóxico). Se lles parece ben. E saúdos a todos os contertulios/as que se van incorporando: Apicultor, Arume, Xoán da Cova, etc.