Dúas fotos ben diferentes

Hai uns meses pasáronme esta foto de Carlos Casares nun festexo na Alameda, supoño que os magostos do ano 1972, cando el leu o pregón oficial (está recollido no libro que eu preparei Carlos Casares, punto de encontro, Concello Ourense 2002). Dende logo, ten fame o Carlos ou estaba rico o condumio. Tamén Cristina, a súa compañeira, ben noviña, ó seu carón. Enfronte está Manuel Rego Nieto, que foi varios anos concelleiro de cultura e festas. E as bailarinas de rigor, "de baile regional".

Agradécese calquera outra identificación que se achegue aquí dos personaxes da imaxe.

A outra foto mandouma un amigo hai uns minutos: é Margaret Trudeau no baño. E, se hai que xustificar aquí a súa presenza, é porque se falou dela e da súa beleza estes días noutro post.

Elena Árnaiz, na lembranza

Acabo de enterarme, por un amigo. Morreu, creo que hoxe mesmo, Elena Árnaiz.
Coñecina hai bastantes anos, a ela e a súa irma Xoana, nalgunha pandilla da mocidade. Despois trateina un pouco, non moito, nos seus tempos de militante comprometida de Esquerda Unida.
Era profesora, creo que de Matemáticas, no Couto. Viviu hai tempo na Valenzá. Oíra xa hai anos que estaba enferma, pero non sabería dicir moito máis ó respecto. Traio aquí a nova porque era unha boa rapaza e seguro que moitos amigos/as desta casa tamén a coñeceron.
Sentímolo ben. O meu pésame a toda a súa familia e amigos/as.

Homenaxe ó mestre republicano Antonio Caneda (29 decembro, San Xoán de Río)

Frío (Bieito Iglesias en ECG 27 dec.)

As reseñas do libro de Xavier Castro (Historia da vida cotiá en Galicia. Séculos XIX e XX) supoñen un axuste de contas cun pasado rural que sufriu manipulacións de signo contrario. Por un modo houbo quen mitificou un paraíso labrego de tranquilizadoras estampas de calendario; por outro lado unha requitropa de "desertores do arado" empéñase en borrar as pegadas de recentísimos devanceiros neolíticos (en 1960 a maioría da Galiza era labradora), vistos como miserables, ignorantes e brutamontes. Non só os nosos bisavós -como pensan certos xornalistas de escaso coñecemento histórico-, senón os nosos pais e nós propios pasamos frío en moradas sen calefacción, co único agarimo da lareira. Aínda máis, son lexión os compatriotas que, cando nenos carentes de servizos sanitarios, limparon o cu cun fento entre as xesteiras. Tales escenas resultan sórdidas a ollos dunha clase media actual melindrosa e empanicada, pero non tanto para os que acudimos á escola rebrincando sobre placas de lazo e aproveitamos as arroiadas para instalar muíños de xoguete nos regos. O frío, antes da tecnoloxía frigorífica, podía converterse na marabilla dunhas barras de xelo rebozadas en serradura, que servían para refrescar as bebidas nas festas do verán ardente (Isto nos arrabaldos citadinos, nas aldeas abondaba con baixar as botellas nun caldeiro endeica o fondal do pozo).

Podo admitir un pasado cheo de horrores a condición de que se describa o presente sen ningún idilio: terrorismo doméstico, cayucos, asasinos en masa, comida lixo, televisión copada por idiotas e persoas solitarias prendadas de mascotas caninas que enzoufan parques e xardíns. O mundo foi, é e será risoño ou sombrizo asegún. Aceptemos a espantosa noticia de que tódolos homes -de calquera época ou lugar- somos iguais. Este biruxe de decembro (avisan os cardiólogos) propicia os infartos. De paso cura os xamóns e quizais nos permita brincar con bonecos de neve.

25 anos da estrea de E.T.

Andoliña xoves 27 dec.

Nunha reportaxe de Salvador Llompart en La Vanguardia, encontro a nova de que se cumpren 25 anos da estrea de E.T., a popular película de Steven Spielberg. Unha película cativadora, chea de tenrura e bo saber narrativo. Dos alieníxenas sabemos dende vello, primeiro polos autores de ciencia-ficción de H.G. Wells en diante. O cine durante moitos anos, cando menos ata finais dos 60, presentounos sempre como horribles monstros: o medo ó descoñecido.

O cambio de imaxe veu con Stanley Kubrick en 2001: unha odisea no espazo e logo con Spielberg en Encontros na terceira fase. Con todo, a versión terrorífica non desapareceu: lembren, entre as máis noxentas, aquela primeira entrega de Alien, o oitavo pasaxeiro (1978).

Foi o propio Spielberg quen se atreveu a ir máis aló na imaxe do alieníxena cando imaxinou ese bechiño feo e de ollos xigantescos, unha criatura entre as formas temperás dun bebé e as engurras dunha velliña: a beleza do ser feble, perdido nun mundo alleo, que depende da empatía dos demais para reencontrar o seu destino. E vaia se acertou: despois de tantos anos, E.T. segue a funcionar e pode facelo aínda para varias xeracións. Agardemos que chegase xa de volta á súa casa.