16 may 2008

Magnífica idea en Gondomar: A galiña azul
Amigos e amigas do Instituto de Estudos Miñoranos.
DIA DAS LETRAS GALEGAS 2008 GONDOMAR.
Actos do sábado 17 Maio. Na Praza do Concello
* 19:00 > Lectura pública de textos de Xosé María Álvarez Blázquez
* 19:30 > Concerto da Banda de Música de Vincios
* 20:00 > Inauguración da escultura A Galiña azul e o Paseo Carlos Casares. A escultura da Galiña Azul é obra do noso compañeiro Alfonso SoliñoTroncoso e será inaugurada ese día coa presenza da familia de Carlos Casares e da Fundación.

FÍO MUSICAL (14), DE XOHÁN DA COBA (foto H. Ritts)
Desta vez o asunto das canciós vai ser máis "pelegrín".
Búsquenme canciós pra anuncios publicitarios de:
-Penso pra cas.
-Fomento do cumprimento de obrigas fiscais.
-Fomento da urbanidade ao volante.
-Promoción do galego (non importa que o título ou a letra estea noutra língua, tradúcese).
Admítense suxerencias serias e "de risas".

O cenáculo ourensán, nos primeiros anos da posguerra, nun cadro de Conde Corbal (foto Trebolle).

Xoguen, se queren, ás identificacións: a ver a cantos recoñecen...

Celso Emilio Ferreiro, por Ramón Nicolás

No blog do Liceo poden xa escoitar a lección maxistral que onte impartiu Ramón Nicolás sobre a obra do poeta Celso Emilio Ferreiro (foto Trebolle).
(E non lles conto o que me pasou onte, que me dá vergoña).
















Fío musical (13). Para Apicultor, de Arume (foto IPP)

O Chelsea Hotel está situado na rúa 23 entre a séptima e a octava avenida de New York. Construido a finais do século XIX, en ladrillo bermello, no estilo victoriano que se estilaba en Londres e no medio do distrito teatral e vodevilesco, axiña foi considerado un lugar de culto entre os visitantes á cidade dos rañaceos. Por pouco tempo foi o edificio de apartamentos máis alto de Manhattan, pero a comezos de século XX se convertiu nun Hotel. Os escritores elixiron a súa fasquía un tanto siniestra e estraña como lugar de residencia máis ou menos prolongada e de refuxio por veces delirante. Os nomes de Twain, Miller ou de Dylan Thomas, que morreu nunha das súas habitacións, contribuiron a crear a súa lenda, imparable ata o de agora.
Co desprazamento da vida bohemia (dos beatniks dos 50 ata os hippies dos primeiros 70) ao Village cobrou un vigor extraordinario neses anos de efervescencia contracultural. Desa época datan os episodios máis célebres: Joplin, Hendrix, Dylan, Cohen constitúen o abecedario dos seus cuartos, cos correspondientes relatos, xa míticos, de destrucción ou amor. A última (coñecida) historia de perdición e abismo foi executada por Sid Vicious e a súa fiancée Nancy na suite 100 dese lóbrego albergue.
Agora eleva a súa fachada escurecida de balcóns de ferro no medio dunha rúa ruidosa, de poucos comercios e xa ningún teatro, apenas visitada, agás por aqueles que se adentran por ese decadente barrio con afán de comprobar que o edificio segue en pe e que as ánimas suicidas que algunha vez amaron non teñen peto onde ficar ancoradas. Mirei o hotel desde a outra beirarrúa un día de cinza e imaxinei a terra leve con aqueles nomes de amantes, cheos de balbordo e furia.
Leonard Cohen cantou as súas batallas de pluma e lume con Janis, enfundado nunha gabardina coas solapas levantadas, cos arpexios fráxiles e coa voz dun ensalmo tristísimo. Pero o Chelsea Hotel ha ocupar a historia sentimental, porque foi alí onde Bob Dylan escribiu para Sara Sad eyed Lady of the Lowlands, esa melancólica despedida que soa mentres escribo esta lembranza.












Unha dedicatoria

Tiña eu só 16 anos: novembro do 74. Un mociño da pequena burguesía ourensá que empezaba a descubrir o mundo. E nese novo mundo estaba a Auriense, daquela aínda nos locais da rúa Curros Enríquez, e nese local poetas e escritores que nos traían a súa Palabra, nova, virxinal, emocionada. Entre eles Manuel María, sempre afable, sempre cortés, bo amigo do meu pai... Un día o rapaz debeulle pedir que lle asinase o seu "Barriga Verde": velaí, na primeira páxina dunha vella edición de O Moucho, a obra heroica de Xosé María Álvarez Blázquez, a quen hoxe honraremos, coa RAG, en Vigo. Graciñas ós dous.

Non gañamos para disgustos nestas letras... Primeiro Bouzada, agora o amigo e gran poeta ourensán...