Carta a Pura Vázquez
(Andoliña venres 27 xullo)
‘In ictu oculi’, dicían os clásicos e así é realmente: nun abrir e pechar de ollos acaba a vida. Chega a morte. Os barrocos déronnos aquelas imaxes lóbregas, que nos asustaban cando nenos, de esqueletos coa gadaña e a clepsidra nas mans, a morte a apagar unha candea: o fin silencioso do tempo que nos foi dado gozar. Nada supera aquela imaxe clásica, pero eu lembrareite sempre antes de apagar esa candea. Quero gardar o teu recordo humano, a túa afabilidade e xenerosidade de sempre, a sonoridade que compartiches con Dora, a vosa disposición a agasallarnos cos vosos versos cos novos sempre que para iso erades chamadas. Para sempre quedarán connosco as túas aleluias de amor, as edras da paisaxe dos sentimentos, os desacougos que baten dende o fondo da señardade, os ríos da desmemoria e os mares da melancolía.
‘In ictu oculi’, dicían, si, os clásicos, e nesta levidade que é o tempo que cantades os poetas percibo que se está a pechar unha época en que vós erguestes as verbas que nos deron conciencia de noso: Novoneyra e Valente, Manuel María e Tovar, agora ti, amiga Pura, quedamos na orfandade das mellores voces dunha época moito máis vizosa que a longa noite de pedra que rexistran os manuais literarios.

(No diario Galicia Hoxe máis información sobre Pura Vázquez: opinións de Luis González Tosar, Helena Villar, Helena González, Cesáreo Sánchez Iglesias, e o meu artigo "Ourense nos versos de PV", un extracto breve da serie Ourense, Universo Literario)