Promesa cumprida

Atendendo a suxerencia dalgún contertulio, Rivas quixo deixar unha

dedicatoria para esta casa que tan ben coñece. Velaí:

Ás Uvas da Solaina e a Marcos, que mantén a horta de Itaca, meu amigo. Manuel O' Rivas. Ourense 29-I-08.

Como esta, O´Rivas debeu asinar unhas 30 ou 40 novelas nesa noite. Estivo asinando, sen repouso, entre as 10,05 e as 11 h., que baixamos cear. Todas a pluma (manexa xa con máxima destreza esa técnica) e co mesmo agarimo, sempre con algún debuxiño, e falando de vagar cos mozos ou persoas que se lle achegaban. Así se traballa esa empatía que xa se comentou aquí.

(Por certo, amigo Xoán da Coba, agardamos o seu diagnóstico grafolóxico).

P.S.: houbo referencias a Itaca e a Ulises na súa conferencia, como poderán comprobar na versión gravada.

Unha conversa informal

Andoliña 30 xaneiro. Imaxe de Picasso, O vello bufón, 1963.

Un posible diálogo, onte mesmo, nunha cidade galega.

"Oíches, desta vez si que se pasou o Zapatero co dos 400 euros. Pero, onde imos chegar? Isto é un cachondeo. Mercadeo puro e duro, niso están a converter a política e as eleccións".
"Pois, si. Tes toda a razón. Diríase que nos toman por parvos. Ou por menores de idade: toma ese caramelo e cala, rapaciño. Ou por débiles mentais. Ben se ve que idea teñen de nós".
"É que ás veces danche gañas de mandalos a todos a ese sitio. E que logo só vaian votar os seus militantes e os que cobran do partido, que a eses si que lles interesa o conto, aínda que non lles dean os 400 euros. Que, ademais de votar, tamén temos dignidade, ou non o sabían? Alguén terá que dicírllelo a estes novos xenios da nosa política. Así que un voto vale agora 400 euros?".
"Éche ben certo. Pero, que queres que che diga? Porque mira para os outros, vaia miñas xoias tamén. Agora fichan a Moncho, o exalcalde de Sada, un bo peixe, e á filla do exalcalde de Ponteareas, despois das guerras que alí tiveron. O poder moito pode: derruba muros e resucita amizades. A min dáme noxo. Oes, ponnos aquí outro viño!".

Manuel Rivas

Concordo co dito máis abaixo por Etxe. Escoitei falar bastantes veces a Manuel Rivas, pero nunca como onte. O Liceo a rebosar: 246 persoas, contadas (dende enriba, por min). Público diverso, dende alumnos de Institutos a persoas moi maiores, diverso en ideoloxías e sensibilidades. Trala miña presentación, Rivas falou uns tres cuartos de hora (8,3o a 9,15) lendo e comentando dous relatos-memoria: un sobre a súa nai, outro sobre o seu pai. Co do seu pai xa se notaba un in crescendo de entusiasmo na sala. Pensamos que acababa pero Rivas emocionouse e tirou para diante (eu non teño présa, vostedes verán): xa sen papeis, só unhas notas con tres ou catro nomes soltos (Chao de Felisa, Reimundo Patiño, Rodríguez Pampín, etc.), o escritor abriu a caixa dos soños e da infancia e embalouse. Falou sen parar ata as 10,5 horas. Case ninguén se levantou. Xa non podía haber coloquio: tal era a tensión da sala, calquera intervención rebaixaría aquilo que, dixen eu ó remate, non era unha conferencia, senón outra cousa. Un xénero superior, habería que buscarlle nome: un anaco de vida transformado en literatura. Por sorte, os que non asistiron, poderán escoitala dende mañá na web do Liceo (http://www.liceodeourense.com/). Fotos Trebolle.

No apartado de COMENTARIOS, colgo a miña presentación, que é longa de máis para poñela aquí (e que creo que tamén lle gustou á xente, polo que me dixeron).

PAN POR PAN xoves 30 xaneiro. O´ Rivas. Había case 250 persoas na conferencia de Rivas no Liceo: eu estaba arriba e puiden contalas mentalmente. Creo que Rivas chegou coa idea de falar unha hora ou pouco máis: leu un relato sobre a súa nai, logo outro sobre o seu pai, ben fermoso. Despois, emocionouse e seguiu falando, como mínimo unha hora e media: “eu non teño présa, vostedes verán”. Case ninguén se levantou. Porque asistiamos a algo especial: moito máis que unha conferencia, unha boa dentellada da vida transformada en literatura na súa maxistral intervención. Ademais dun escritor de primeira liña, Rivas é un gran tipo: a isto chámanlle empatía e Rivas captouno. Percibiu a fascinación do seu público e non quixo parar. O mesmo público que esperou logo unha gran cola para que lles asinase un libro. Todos saímos gañando. Os que non estaban teñen sorte: poderán escoitar a súa intervención, colgada na web do Liceo.