3 nov 2008


Visibilidade da nación galega
X. L. MÉNDEZ FERRÍN (Faro Vigo 4-11-08)

Usamos moito o substantivo abstracto visibilidade e invisibilidade para nos referir a que Galicia e o seu idioma sexan ou non perceptibles no mundo exterior. A concesión do premio nacional (español) de ensaio en Madrid a unha obra de Justo Beramendi titulada precisamente De Provincia a Nación e na que non se fai referencia á nación española senón á nación galega constitúe todo un fito histórico. De algún xeito, o feito de o Ministerio de Cultura de Madrid lle outorgar tamén a Agustín Fernández Paz o premio nacional de literatura xuvenil por un libro, O único que queda é o amor, escrito precisamente en idioma galego, vén completar o proceso de revelado ao final do cal a foto dun país con características e idioma de seu pode ser contemplada nidiamente. Haberá xente digamos o clube financiero de Vigo, onde funciona a variedade lingüística local na que o ver se confunde co ollar ou co mirar, que siga na contumacia. Por outra parte o PEN Club acaba de despregar a súa actividade maior do curso actual coa celebración da Bienal Literaria Internacional en Compostela na que escritores de diferentes mundos, entre os que se inclúe o premio Nobel de orixe chinés, falaron entre si e coñeceron Galicia como cultura diferente a todas as culturas humanas.CSertamente, cada un dos visitantes viu o que quixo ou estaba capacitado para ver. O PEN galego cumpriu moi ben a súa misión de chamar a atención dos visitantes sobre a nosa existencia.Galicia débelle unha homenaxe de masas a Manuel Rivas por dúas razóns principais. Unha, porque el é un grande escritor vivo e vastamente seguido por infinidade de lectores. Outra, porque é o autor noso máis aprezado, non só en Madrid senón tamén alén dos Pireneus en nunha chea de linguas ás que foi traducido. Francia e París xa non son o centro da República Mundial das Letras segundo nos explicara con intelixencia e donaire Pascale Casanova nun libro destinado a permanecer, pro aínda mandan moito, estabelecen xerarquías, e infunden respecto universal. E tamén é verdade que na tal República Mundial das Letras as edicións da Gallimard representan o Tabernáculo ou a Arca da Alianza na que os máis valorados tesouros literarios son facturados desde Francia para o Mundo.E ben: a última novela de Manuel Rivas (brillante e conmovedora), Os libros arden mal, foi editada en francés por Gallimard co título moi cortante e feliz de L´ ´eclat dans l´ abyme (ou dans l´ abîme, non sei porque non vin a traducción aínda). Xosé Manuel Pereiro, sempre coa ollada posta (el si) na nosa realidade, infórmanos de que Radio France emitiu fragmentos de L´éclat durante unha semana e de que o noso querido O´ Rivas foi entrevistado a toda plana como escritor en galego en Le Monde e en Le Figaro. Libération, máis afín sen dúbida, colocou ao autor coruñés en primeira por causa da súa novela sobre a Coruña e sobre Galicia en días de horror. Finalmente, o Premio Medicis, sempre de Francia, que se concede á mellor obra literaria en lingua non francesa, escolleu esta novela en galego de Rivas entre as 15 finalistas. O clube financiero de Vigo, para quen o galego é perxudicail para os negocios, debería reparar en que ningún libro escrito en castelán foi escolleito para o Medicis.Os que teñen ollos para ver que miren e os que teñan ourellas para ouvir que escoiten.

charles aznavour (Tacho). FÍO MUSICAL 38.


Qué vos parece para empezar relaxada a semana? Saúdos.
CONTRA A SOIDADE DEVOTCKA (Gustavo Peaguda). FÍO MUSICAL 37.

Levo algunhas semana baixo o meigallo dun poema da poeta uruguaia de apelido tan galego , Idea Vilariño e que me estaba levando ata un profundo silencio. O poema di “ Uno siempre esta solo/pero/a veces/está mas solo”*.

Pero este silencio no que empezaba a vivir e que me acompaña polas mañas nas rúas de Compostela ateigadas de estudiantes que volven para as súas casas despois dunha noite de “ Rodeame de gozo que no naci para estar triste”** foi esnaquizado polas notas da musica de Devotcka. It is time to say good-bye to the silence. It is time to dance.

* Idea Vilariño. Uno Siempre esta Solo. Vuelo Ciego. Editorial Visor
** Gioconda Belli. Petición. De la costilla de Eva. Editorial Nueva de Nicaragua

Prezado Sr Valcarcel: Nesta mensaxe vai un novo fio musical que pode ser do seu interese para poñer no seu blog que visitamos dende esta cidade de Compostela. O texto pode acompañalo co video de you tube que pode atopar en:
http://es.youtube.com/watch?v=njCkVbrIRB0
Unha forte aperta.

O MISTERIO DAS AUGAS

O misterio das augas (artigo completo, LR. 4-11-08)
Marcos Valcárcel
Augas salvadoras. Un home de letras escribiu no século XVI que ningunha muller debía lavarse, nin sequera nas súas partes íntimas. Disque a raíña Isabel, chamada a Católica, presumía de terse bañado só dúas veces ó longo de toda a súa vida. Eran outros tempos, con outros valores e códigos de conduta, sen dúbida. ( ...)
Sangue Blaugrana
ECG. 30.10.2008
BIEITO IGLESIAS ESCRITOR E PROFESOR


Había tempo que non sentía falar de Deus, Patria e Rei, así con maiúsculas e con toda a carga ameazante que encerra tal lema.Tiven coñecemento por primeira vez desa tríada na escola nacionalcatólica e grazas ás páxinas esclarecidas da enciclopedia "intuitiva, sintética e práctica" que daquela chapabamos os alumnos. A mesma que me informou do "noso" imperio africano: "Las posesiones de España en África son las ciudades de Ceuta y Melilla, el peñón de Vélez de la Gomera y las islas Alhucemas y Chafarinas, al norte; las provincias de Ifni y Sahara, al oeste, y las de Río Muni y Fernando Poo, en el golfo de Guinea". E de África precisamente chégame agora noticia da temible divisa, pois parece que os rapazolos marroquinos deben escribila non sei moi ben onde (nos cadernos escolares?) sen atrapallarse. Disque un mozote con gana de brincar trocou o emblema e estampou Deus, Patria e Barça. Nunca tal fixera! Os vixías do reino consideran que lle fixo a burla ao maxestoso Mohamed e queren meterlle un bo paquete. Existen monarquías máis ou menos sentidas ou susceptibles. Por exemplo no Reino Unido a familia de Isabel foi motivo de francas risadas cando saía nuns monicreques televisivos cagados e cuspidos aos membros da casa real. En España cómpre andar con pés de la e non facer debuxos escabrosos de persoas de sangue azul. E, no reino alauíta, coidadiño con substituír o sangue azul polo blaugrana! Non me custa nada porme na coira dese raparigo pándigo que coroa a Xavi ou Iniesta e entroniza a Puyol no canto do rei que lle asignou a historia. Porque eu tamén sufrín a un profesor de Formación del Espíritu Nacional que che daba un lapote se non escribías de requitilla na libreta o discurso proferido por José Antonio no Teatro da Comedia. E porque creo que os pupilos de Guardiola practican un fútbol rexio. Quedo coronando ("coronar" significa deleitarse en galego auriense) cando gañan os partidos por cinco a cero.
O jogo bonito -case brasileiro- do equipo culé é un magnífico antídoto contra a estupidez das testas coroadas.