2 oct 2009



Ásescondidas

Os galegos presumimos de discretos e circunspectos. Foron tempos, agora rachan co tópico esas señoras de Ferrol que acoden a Gran Hermano para exhibir carnes vedraias e bastísimos discursos. Na época en que eramos case británicos no recato e no respecto á intimidade dos demais, estaban moi mal vistos os guichóns e entremetidos, tanto que o noso idioma contaba con varios recursos para nomear e censurar aos amigos de axexar vidas alleas. Distinguíase entre o "olláparo", que te velaba gacheiro detrás dun valado ou guichaba polo ollo da pechadura, e o "escoitagrilos", que espiaba conversas como o neno cazador puña a orella no burato do grilo para asegurarse de que estaba na casa, antes de introducir a palliña e obrigalo a saír.

A Guerra Fría converteu en lucrativo mester o vicio de guichar e pór a orella, de paso que alumeou un xénero literario cultivado con grande arte por John Le Carré (O espía que xurdiu do frío) ou Graham Greene (O factor humano). Ao esbarruarse o Muro de Berlín cabía esperar un rápido declinio do oficio, volvéndose a figura do espión tan anacrónica como a do seitor de fouce e botixo. Pero velaquí que inzan as escoitas legais e ilegais, puntualmente transcritas nos diarios e de lectura bastante entretida. As liaisons dangereuses de Francisco Camps, por exemplo, levan traza de best-seller. Non é milagre, porque esas férvidas declaracións de amor entre tipos relambidos e pulcramente traxeados compiten con vantaxe coas máis tórridas escenas rosas ideadas por Corín Tellado.

Ora ben, a cisma de espiar seica transcende xa o ámbito da lideira política e esténdese por todo o corpo social. Así, os directivos do Barça vélanse mutuamente, contratan detectives coa mesma ansia coa que fichan dianteiros centros, e iso que a equipa xoga de luxo. As emocións do fútbol non teñen punto de comparación coa rexouba de brincar ao escondite.

Bieto Iglesias : PAN E COITELO (El Correo Gallego:1-10-2009)