Da cinefilia dos dictadores :
Velaí tres fotos que tiñan que ir co artigo que vai máis embaixo (esoutro día non mas deixou colgar o sistema).

ESFURACADE AS CIDADES VENERÁBEIS...
(Andoliña venres 21 xullo)
Aínda hoxe, case cen anos despois, sorprende a radicalidade verbal dos futuristas italianos como Marinetti e Boccioni, do que falei onte: “¡Metede lume ás prateleiras das bibliotecas! ¡Desviade o curso das canles para asolagar os museos! ¡Empuñade as picarañas, os machados, os martelos e esfuracade sen piedade as cidades venerábeis!”. Gabábanse de non querer saber nada do pasado e facían gala dese espírito de autodestrucción nacido dos “nosos corazóns que non senten cansazo ningún, porque se alimentan con lume, con odio e con velocidade!”. Burlábanse dos poetas do “claro da lúa”, das academias e dos museos-cimiterios. Vicente Risco dá conta moi cedo do seu delirio dende as páxinas de “El Miño” ourensán (“De mi retablo”, xuño 1910). Despois o propio Risco xogou a facer poemas futuristas como o famoso “U... ju...ju” (“A Nosa Terra”, febreiro 1920).
Ignoro se Risco sabería que nin a gastronomía era inocente: segundo leo nun traballo sobre Boccioni, tamén atacaban as pastas italianas. Achacaban ao seu consumo excesivo a mala dixestión e a pesadume dos italianos e propuñan substituílas por unha dieta lixeira baseada en alimentos sintéticos. Por sorte, nisto ninguén lles fixo caso!
(Imaxe: Boccioni, Debuxo da súa nai, 1909)

BOCCIONI E O DELIRIO FUTURISTA
(Andoliña xoves 20 xullo)
Se a lectura xa é relaxante de por si, ler libros de arte é para min especialmente enriquecedor e atractivo: nestes días despachei tres volumes sobre Ramón Casas, Joaquín Sorolla e Umberto Boccioni, todos eles dun tempo tan marabilloso nas artes e nas letras, aqueles días en que todo se inventaba en París, Berlín ou Viena. Boccioni foi un dos líderes do futurismo italiano. Confeso que lles teño certa manía a estes artistas sobre todo por aquela frase horrorosa de Marinettii no manifesto de 1909: “Queremos glorificar a guerra –única hixiene do mundo”. Despois de ler tal alegato é moi difícil ser neutral ante a súa beleza da velocidade e os delirios do dinamismo futurista.
Moitos dos artistas futuristas morreron na primeira guerra mundial ou remataron no fascismo italiano. Boccioni, que foi dos primeiros, tamén escribiu “Desexamos sangue, desexamos mortos”. Teñen creacións artísticas excepcionais, pero esas dúas frases seguen a revolverme o estómago cada vez que as leo. Por certo, varios dos grandes cadros e esculturas deste pintor retratan cabalos en marcha ou desbocados, como “A cidade que sobe”. Ironías do destino: Boccioni morre en 1916, vítima dunha caída do cabalo nos arredores de Verona.