MOI BEN/ MOI MAL: PROMOCIÓNS DE eL País

Ou cadro branco e cadro mouro como dicían nos inicios de A Nosa Terra história. O cadro branco para a colección das 26 películas de grandes directores que comezou onte con Cidadán Kane. E o cadro mouro para a colección que o mesmo xornal anuncia, dende o domingo próximo, de Cuarto Milenio, do inefable Iker Jiménez. Eu non vexo nada ben que un xornal que se autodefine serio e progresista promocione estas chafalladas paranormais.

Membro do Consello Nacional do BNG
Camilo Nogueira: “O nacionalismo galego non está no mellor momento, fica aínda moito por facer”
“Sería conveniente outra corrente nacionalista que non fose da esquerda” ·· “Un novo estatuto galego podería resolver problemas, mais non todos os causados pola ausencia de Estado”. POR MANUEL VIDAL VILLAVERDE

Por petición dun contertulio (Apicultor), colgo aquí a entrevista que hoxe ofrece GALICIA HOXE con Camilo Nogueira. Inicia unha nova serie de "Conversas" de M. Vidal Villaverde.
Por certo o mesmo xornal anunciaba onte a incorporación de dous novos columnistas:

Ceferino Díaz, que fará unha crónica do Parlamento de Madrid, e Antón Losada, cunha breve columna en portada (Disque Disque) que xa se iniciou hoxe.

Non o está facendo nada mal GALICIA HOXE: está a conseguer un abano de colaboradores máis respectables que medios de moita máis dimensión.

Noraboa, Caetano.

Modernización reaccionaria, de Antón Baamonde

Antón Baamonde pregúntase hoxe en El País qué quedou do galeguismo do PP.G e define o modelo actual de Núñez Feijóo, máis dereitista e lerrouxista que nunca:

¿Hasta qué punto los antiguos barones representaban una suerte de galleguismo? Si uno se atiene a los hechos, ha de notar que si el PPdeG lució galleguismo fue porque en su momento Fernández Albor y después Fraga consideraron que eso era necesario. Se trataba de construir un partido conservador de amplio espectro y, además, la lógica del ejercicio del poder en Galicia así lo exigía. Más allá de los gestos, la autonomía del PPdeG se fundó en que durante mucho tiempo el PP tenía el poder en Galicia, pero no en Madrid y en la autonomía personal de Manuel Fraga. Génova 13 estaba atada.
De hecho, lo fascinante de los susodichos barones no es su galleguismo, sino que hayan podido convencer a alguien de que lo tenían. No necesito dudar de su sentimiento de galleguidad, determinada tal vez por sus orígenes populares, simplemente constato la inexistencia de un proyecto político distinto de su osada voluntad de poder. Lo sorprendente son las lágrimas de cocodrilo vertidas en la prensa por un galleguismo conservador que no sólo no existió, sino que además ni en hipótesis podría ser construido por gentes de tan escasas convicciones.
Lo que no ha sido destacado con la suficiente fuerza en medio del barullo es la facilidad con que la nueva dirección del PP de Galicia, sin aparente oposición, está modificando el perfil del partido. Es pronto para saber si estamos ante un cambio de calado en la sociología de los conservadores, pero hay motivos para pensar que Núñez Feijóo quiere hacer de las ciudades su fortaleza electoral descuidando al electorado de los pequeños pueblos.

O PODER. OS LÍDERES. OS VOTOS.

La Región 21 xaneiro. A caricatura de ARG é de Loredano (El País)

Liderato. O caso Gallardón versus Aguirre, con Rajoy polo medio, serviu (e servirá) para alimentar as crónicas políticas destes días e o lapis dos debuxantes de humor. A maioría dos cidadáns só acertan a ver neste suceso unha loita polo poder de personaxes movidos pola ambición pero nada shakesperianos. Juan Cruz dicíanos o outro día: “Cuidado, que Gallardón es tan de derechas como Aguirre o más”. E ninguén dubida iso, pero vivimos nunha sociedade mediática e a imaxe de Gallardón ofrecía outro talante que non viña nada mal en épocas electorais. Segundo as enquisas, os españois pensan que Rajoy se equivocou e, peor aínda, que iso deu unha nidia imaxe de falta de unidade, tal pensan o 61 por cento dos preguntados (enquisa publicada en “El País”): e non hai nada que castigue máis o electorado que a división cando se acode a solicitarlle o voto.
Consecuencias? Polo demais, é difícil calibrar a incidencia da decisión de Rajoy: non lle fará gañar votos, pero os dos simpatizantes do seu partido tenos seguros, cunha alta mobilización política. De feito, o PP aspira a gañar máis por cansazo do adversario que por méritos propios: non agarda tanto subir en votos como que o PSOE perda apoios por culpa da abstención. Os votos fieis están moi contados. Quedan os outros: o electorado centrista, que abanea entre as dúas grandes opcións, e a esquerda que só se mobiliza en circunstancias puntuais. Será por iso que xa xurdiu na rede a campaña “Oitenta por cento” animando ó voto de todos e todas, sabedores de que iso favorecerá á esquerda: quérese superar o 77 por cento de votantes que se rexistrou nas eleccións de 1982 (primeira vitoria do PSOE). Ademais Rajoy molestou a certos sectores da dereita (“ABC”, “La Razón”), escureceu o lanzamento de Pizarro (que non terá demasiados votos en Cataluña) e provocou de novo a Fraga (“Isto pode facernos perder moitos votos”). Non ten razóns para estar moi contento Rajoy.
A Igrexa. Nos últimos meses a xerarquía eclesiástica, coaligada con certos poderes mediáticos, está a xogar moi forte na loita política, máis que nunca. Os discursos apocalípticos nas manifestacións dos bispos quedarán na antoloxía dos disparates clericais, aplaudidos pola base social do PP que nutría esas concentracións. Pero a realidade é que o PP de Rajoy non vai derrogar a lei do divorcio, nin a do aborto, nin sequera a do matrimonio homosexual. E os que voten pensando tal posibilidade, vanse ver frustrados. Sendo así, por que a xerarquía eclesiástica non funda os seus propios partidos? Xa o fixeron en tempos: a poderosa CEDA republicana ou a Democracia Cristiá que gobernou Italia varias décadas. O fracaso do 1977, cando se derrubou a DC española, deixou á xerarquía vacinada contra estas aventuras. Hoxe, os únicos que queren derrogar algo son os da UPD de Rosa Díez: precisamente queren derrogar a Lei de Normalización Lingüística de 1983 que nin sequera se aplicou como estaba previsto. Por ese camiño, a UPD vaille quitar votos ó PP: outro problema máis para Rajoy.