Do Retrogoberno á Galiza Potemkin
Feixóo, primeiro balance trimestral
Manuel M. Barreiro
A Nosa Terra, 23.07.2009

Balance do primeiro trimestre triunfal da Administración Feixóo: as inxustizas e os cambios impopulares débense facer todos á vez a fin de que, por probalos menos, fagan menos dano. Desde Maquiavelo en diante, esa recomendación gobernou o consello dos asesores dos príncipes. Os comezos teñen que ser feroces, que despois, virán días de leite e mel, favores e glorias que farán esquecer as inxustizas e as mágoas primeiras. Desde a ocupación da Xunta de Galicia por parte do Partido Popular, o almanaque gobernamental pautouse, basicamente, con días de derrubo, días de cancelación e días de peche por reformas.
Feixóo, que non é menos que calquera novo príncipe, na primeira tirada do seu goberno entregouse á derrogación, demolición e ortopedia extrema para borrar moitos dos rastros das políticas de cambio promovidas polo Bipartito. Sen apenas varianzas, a estampa reiterada nos (case) cen primeiros días da Xunta do PPdeG é a dun retrogoberno hipnotizado pola súa política de deconstrución.
Hai anos John Berger publicou “Un muro e un bulldozer”, un esclarecedor artigo no que definía tres tipos de gobernos: o conservador, o construtor e o desmantelador. Daquela expresaba a súa señardade polos vellos tempos en que “os dirixentes políticos, cando falaban ante o seu país, ofrecían propostas de construción” ou mesmo cando, cunha óptica conservadora, facían “unha defensa activa de institucións e costumes xa existentes, máis ou menos respectadas por quen os escoitaba e que se consideraban en perigo”. No presente, a modalidade dominante, segundo sinalou o escritor inglés, é o goberno desmantelador, tensionado pola deconstrución "da herdanza social, económica e ética do pasado e, especialmente, de todos os mecanismos, asociacións e normas que expresan solidariedade".
A administración de Feixóo opera a día de hoxe máis como un gobermo desmantelador que como un goberno conservador e faino con fachenda e afouteza, norma de conduta moi lonxe do proceder que Berger indicaba como propio dos lideres contrarreformistas que aspiran a materializar as súas políticas de xeito disimulado e oculto. Nada diso, Feixóo é un desmantelador sen complexos ou remorsos. Os máis pesimistas cremos que o fai movido por un desexo de erradicar toda memoria e vontade de cambio no noso país, os menos pesimistas cren que se dedica a derrubar toda realización institucional ou lexislativa da Xunta do PSdeG e do BNG porque, simplemente, carece dun programa de goberno en positivo.
No seu discurso de investidura, Alberto Núñez Feixóo coroouse cos loureiros dun conservadorismo progresivo orixinal: “Nós non vimos restaurar ningún pasado nin derrubar o que fixeron ben os nosos antecesores.” O catálogo de derrubos efectivos, ou en proceso, é amplísimo; sen ánimo de pormenorizar: derrogación do decreto do galego no ensino, suspensión da Lei de Pesca, desgaleguización da Función Pública, cancelación do PEGSI, chapoda da AGADIC, mutación da Rede de Galescolas, paralización do concurso eólico... Moito mal facía o anterior goberno do BNG e o PSdeG!Conservadores e conservadurosNa galaxia da dereita, seguindo a Julio Caro Baroja, pódese recoñecer a existencia de conservadores e de “conservaduros”. Non hai dúbida ningunha de que no Consello da Xunta mandan os “conservaduros” e, se pola súa ansía fose, toda a oitava lexislatura había de ser un carrusel de demolición en nome da boa gobernanza, a eficacia e a austeridade; con todo, mesmo para eles é evidente que o tempo de comezar a gobernar é chegado.
Coa apertura do novo período de sesións parlamentarias, a Administración Feixóo 1.0 terá que comezar a render conta non só das súas ventureiras palabras senón tamén das súas obras e omisións, principiando pola súa magnífica achega ao financiamento do noso autogoberno; pero hai máis: hai que ver que efectos reais e non só propagandísticos producen o plan de choque contra a crise, o desenvolvemento operativo do plan de competitividade ou o desenvolvemento do ansiado Plan de Infraestruturas (2009-2015) ou Plan Galicia 2.0..
Na axenda parlamentaria agárdano ademais un debate xeral sobre o noso autogoberno e a presentación do orzamento de 2010. Citas obrigadas, sen escapatoria ningunha. Ao retrogoberno acábaselle o tempo de enlearse co pasado e tócalle xa medirse cos problemas presentes. A partir de setembro non haberá ángulo cego ningún no que se poida seguir agochando a carencia de programa e de políticas públicas que, de xeito obrigado, van ter que fixarse tanto no calendario lexislativo como nas partidas presupostarias. Os conservaduros van ter que comezar a gobernar como conservadores ou como construtores.A Galiza PotemkinSeguindo o recto consello dos Spin doctors cómpre inaugurar un tempo de glorias e logros históricos. Será a quenda da Administración Feixóo como goberno construtor da Galiza Potemkin. Os instrumentos serán tres vellos artefactos ben coñecidos polos galegos da Era Fraga: o Xacobeo, a reedición do Plan Galicia e a nova programación informativa da CRTVG, asfalto, cemento, requintadas programacións cosmopolitas de cartón pedra e vídeos apoloxéticos. O formato ensaiouno con innegábel éxito o mariscal duque Grigori Alexandrovich Potemkin, gobernador da Crimea tsarista de finais do século XVIII, e desde aquela triunfa como unha eficacísima fábrica de miraxes.
Segundo unha unha lenda urbana da alta sociedade de Moscova, cando, en 1787, Catalina II anunciou a súa visita a Crimea, o mariscal Potemkim, para agradar os ollos da tsarina, mandou construír unha aldea na que se fabulaba a felicísima vida que levaban os campesiños do val do Dnieper. A aldea Potemkin era un tinglado teatral que se montaba e desmontaba para ser traslado dunha comarca a outra. A tsarina, convencida de que non debía entrar nas aldeas por motivos de seguridade, asistía desde unha posición afastada á mesma representación fraudulenta de benestar e prosperidade. A tramoia teatral como cerna da acción de goberno. Os “conservaduros” traballan xa na construción da Galiza Potemkin. De manternos afastados da crúa realidade ocuparase o tramado mediático público e privado (alugado ou directamente comprado) que nos mostrará novas escenas de felicidade, fartura e eloxio dun goberno tan eficiente como decente. A macroprodución da Galiza Potemkin estrearase na campaña outono-inverno pero, de momento, Nuñez Feixóo e compañía van seguir dándolle gas ao bulldozer e uso á bóla de demolición.

[Nota: Este artigo foi publicado no mes de xullo, mais reprodúcese porque, dous meses despois, garda plena actualidade e complementa o de O´Rivas publicado na anterior entrada.]

O MAXISTRAL ARTIGO DE RIVAS
Episodios galegos: tempos de esperpento

MANUEL RIVAS
El País, 25/09/2009

A situación galega, por mor da política vixente, parécese máis cada día ao mundo disparatado do misterio da cripta embruxada. Un dos papeis protagonistas neste enxebre teatro do absurdo teno a donairosa conselleira de Sanidade a quen un día se lle extravía o novo hospital de Vigo, outro desaparécenlle unha morea de camas hospitalarias e por fin esta semana atopa caixas secretas con miles de citas médicas subtraídas polo bipartito, tal e como destacaban onte en primeira páxina os xornais galegos. Non na sección de arqueoloxía, senón na de actualidade política. Sete meses despois das eleccións do 1 de marzo!
Estamos ante outro caso no que se demostra que o anterior goberno non só era manifestamente incompetente, senón que tamén se nos revela como unha coalición de auténticos malvados. Polo oído á señora conselleira, Pilar Farjas, estes do bipartito non roubaban cartos ao estilo da trama Gürtel, senón que conselleiros e comisarios políticos entraban disfrazados nos hospitais galegos e dedicábanse a furtar as citas médicas, en especial as de oftalmoloxía, reumatismo e ludopatía. De onde deducimos que o bipartito non só equivocaba a política senón tamén os adversarios. Os seus inimigos non eran nin a reacción nin empresarios cabreados, como se ten dito. Non. O bipartito mantiña unha guerra soterrada contra birollos, reumáticos e disléxicos. Talvez este pulso de ideoloxía sanitaria explica a frase atribuída a un prominente magnate galego, de quen se afirma que presentou unha esixencia incondicional ao presidente Touriño para facer as paces: "Quiero la cabeza de ese camillero!". Quen era o camillero? Velaí estamos ante estoutro misterio da cripta embruxada.
Mentres a conselleira atopa toneladas de petroglifos clínicos ocultos nos hospitais, agochados, é de supoñer, coa complicidade de miles de funcionarios da Sanidade pública, en especial oftalmólogos, reumatólogos e outros extremistas, o Departamento de Deconstrución do novo Goberno da Xunta prosegue o seu inxente e meritorio labor para ir demolendo o perigoso belén galeguista que montaran nun asubío os da endemoñada coalición. Se tal fixeron en menos de catro anos, imaxinen o quilombo que armarían cun mandato máis! Despois da delicada operación de retirada dos mandilóns e dos letreiros das galescolas, fontes do Departamento de Deconstrución anunciaron á prensa que están en marcha dous operativos de extraordinaria envergadura: a disolución da Selección Galega de Fútbol e a aniquilación da feira denominada Cultur.gal.
Algúns bondadosos desinformados pensan que as actividades da Comuna instaurada en Galicia entre 2005 e 2009 reducíanse á imposición aos nenos crioulos da lingua indíxena, o galego ou vegliota, coa transformación dos centros de ensino público en campos de reeducación dirixidos por instrutores luso-cubanos. Algúns pensaban que isto era un esaxero. Dicían burlóns: A lúa está no couce! Abre a porta Marica que non cabe dentro! Mais co paso do tempo imos coñecendo a gravidade da situación, o abismo ontolóxico no que estabamos metidos. Son miles as persoas que esqueceron o castelán neste período, sometidas a procedementos de hipnose colectiva. Non soamente nenos e nenas afectados polo rito contaxista ou investidura do mandilón. Tamén os espectadores da TVG foron sometidos a sesións de hipnose colectiva e xente que se deitaba falando castelán en pretérito imperfecto erguíase falando galego en futuro condicional. Mesmo o adestramento doutrinario impartido nas escolas provocou que os bancos se subiran ás mesas. É dicir, rapaces que de súpeto se arrepuñan aos pais con frases intimidatorias do tipo: "Quítalle lobos!" ou "dálle atrás á vaca!" ou "saltou o raposo o valado!". Velaí nenos da urbe, civilizados, que dun día para outro falaban con estraña familiaridade de lobos, vacas, raposos e outros animais da selva.
Todo este proceso foi descuberto a tempo e hoxe a xente en Galicia é máis libre e feliz, onde vai parar. Con razón, unha das primeiras medidas do Departamento de Deconstrución, supoño que en colaboración coa Consellería de Sanidade, foi poñer fin a programas insáns da televisión e da radio públicas, como o titulado Hai debate!. Acabáronse aquelas interminábeis discusións, o encirrarse os uns cos outros, a disimetría, o desconxuntar, o lostregar, ese falar para o aire! Agora a auga volveu ao rego e recuperouse a liña do gran xornalismo de opinión: "Unha da boca lle sae e outra no papo lle queda".
Outro invento que estaba a trastornar Galicia era o da Selección Galega de Fútbol, á que deron en chamar a Irmandiña, convenientemente demolida polo Departamento de Deconstrución Nacional. Ademais dunha ocasión de lecer para a xente que gusta do fútbol, disque ter a selección era un símbolo de identidade, un xeito de proxectarse no mundo. Todas as comunidades teñen selección. Teñen selección Catalunya e Euskadi, e Cantabria e Extremadura... Tamén aquelas que goberna o Partido Popular: Murcia ou o País Valenciano. Por que non Galicia? E por que si? Tamén é identidade o non ter selección. Tamén é proxectarse no mundo o non proxectarse. Acábate, pobre, e vende a camisa.
O do Cultur.gal xa caeu polo propio peso. Esta feira da cultura tivo a súa última (e derradeira!) edición na Coruña. Foi un éxito total. Por vez primeira dende a súa apertura, o Palexco estivo ateigado de xente os días que durou o invento. Pobo de todas as idades. Mesmo pobo sentado no chan a gozar do lecer dos libros. Un lugar de diversidade cultural, coas expresións máis clásicas e as máis alternativas. Palabra, música, cinema. Un forno a facer pan día e noite. Por que se decide acabar con Cultur.gal se foi o máis grande éxito da "industria" cultural galega? Pois por iso, paspán. Porque foi un éxito.
Din que a nova Xunta vai contra a identidade e equivócase. Demoler unha identidade é unha identidade. Hai quen pensa que os voceiros da deconstrución son xente con pouca fachenda. Pola contra, van sobrados: "Se todo o mundo ten unha selección de fútbol, pois nós non a temos. E que? Aquí poñémoslle o rabo ás cereixas!". Pasamos anos co discurso galeguista de facer país, de Galicia como tarefa, da utopía da cidade-xardín, a democracia galega do benestar, de non poñer chatas á obra que hai sitio para todos, etcétera, etcétera.
Atención á historia como esperpento. Unha vez consumada a deconstrución, virá a milagre da construción. A nova Lei do Solo. Por fin, a liberdade de "facer país" sen límites nin a dereita nin a esquerda, nin polo alto nin polo soto, nin no interior nin na beiramar. Barra libre, Galicia ceibe, viva o Poder Popular!