PERSPECTIVAS NUN ANO QUE COMEZA
(La Región 13 xaneiro)

Bush insiste. Bush insiste na via militar na guerra de Iraq. Xa ten en contra dos seus planes militares ós demócratas e ó 61 por cento dos estadounidenses. E a Europa e ó resto do mundo. É unha fuga cara adiante: sería moi parvo o presidente norteamericano se pensa que se pode resolver o lío de Iraq mandando uns milleiros máis de soldadiños a morrer en Oriente Próximo. Nin sequera atende ás recomendacións dalgúns dos seus asesores militares e civís, que piden tender pontes con Irán e Siria e buscar outras vías para resolver esa crise que xa é un dos grandes fracasos do presidente. En Managua toma posesión como presidente o sandinista Daniel Ortega que coñece por propia experiencia o militarismo USA: ó seu carón e con el erguen o puño Evo Morales e Hugo Chávez. Ós Estados Unidos médranlle os ananos; concentrados en Oriente Próximo, ven como no sur do continente xorden cada día novas alternativas antiimperialistas, moitas cun marcado populismo. Europa semella, mentres tanto, seguir ensimesmada no seu propio benestar: en marzo vanse conmemorar os 50 anos da creación da Comunidade Económica Europea sen que a Europa de hoxe, de 27 estados (eran só 6 os fundadores), teña nada claro o seu futuro. Os europeos vivimos nun espazo privilexiado no mundo: no terreo social e económico, no político e no cultural. E algúns cremos que Europa debería asentar o seu liderato cun maior protagonismo no deseño das estratexias para as grandes crises do mundo. Entre outras cousas, porque os Estados Unidos non teñen xa fórmulas para arranxar case nada en ningures.
A perda da credibilidade de ETA. No contexto español a nova dominante foi o atentado de ETA en Barajas. Isto anulou todas as outras frontes informativas: a conferencia de Presidentes, as reformas estatutarias, etc. Por desgraza, confirmáronse os peores augurios: a mediados de decembro, Txema Montero, que condena, pero coñece ben o mundo de ETA, anunciaba a irreversibilidade dun atentado cara finais de ano: en Euskadi dábase por feito. Non tiña o goberno central esa información e pecou de inxenuidade ó manifestar o seu optimismo o presidente Zapatero? Por desgraza tamén, o novo atentado devolveu o esperpento á vida política: só ETA ten a culpa da ruptura da tregua. Ninguén máis. Por fortuna a cidadanía manifestouse masivamente o pasado sábado, sobre todo en Madrid e en Bilbao, con unidade e contundencia: a ausencia do Partido Popular nesas marchas, despois de poñer condicións que logo non quixo aceptar, ocupará un capítulo de honra na historia dos disparates da política española. Pero non está o tempo para sainetes. Patxi Zabaleta, dirixente de Aralar (formación escindida de HB e que condena a violencia) dicíao moi claro nestes días: ETA perdeu toda a súa credibilidade política. Non pode pretender agora que non pasou nada. Cando volva o diálogo, xa non bastará cunha tregua: daquela será preciso un cese definitivo e incondicional da violencia terrorista, sen contrasprestacións políticas. ETA segue a pecharse todas as portas: a linguaxe do fanatismo non é doada de entender na racionalidade que manexamos o resto dos seres humanos
(Na imaxe, “Odalisca”, de Boucher, século XVIII).