Ingmar Bergman: despedida-homenaxe.

Como dicía máis abaixo, marcou unha etapa importante da nosa mocidade. A miña actriz preferida nun tempo xa arredado era Liv Ullman: a culpa era de Bergman, evidentemente.

Seica tamén nunha etapa da súa vida Carlos Casares tivo como película preferida Persoa: vímola no Principal hai poucos anos, precisamente en lembranza de Carlos. E creo que a súa muller, a sueca Cristina Berg, colaborou nalgunha das películas do mestre.

Tamén se foi Michelangelo Antonioni, tan habitual nos cineclubes dos 70: un compañeiro de directiva do CC. Padre Feijóo só tiña dous deuses declarados: Antonioni e Miclos Jancsó. E moito discutía con outro compañeiro, que era afervoado, intransixente, de J. L. Godard (Saúdos, A. Llorente e M. Ayán, se chegasen a vós estas liñas...). De Antonioni hai anos que non vexo ningunha película e dubido que me emocionen hoxe como o seguen a facer moitas das de Bergman.

Dos dous, de Antonioni e de Bergman, ocúpase en imaxes o blog Díasestranhos.

Chega a hora do lecer
Andoliña 31 xullo

O que vai de verán vai pouco cargado de noticias. E iso é bo, porque xa reducimos o concepto noticias ás malas novas. De memoria, poucas cousas de calado: a dimisión de Piqué en Cataluña, que deixa o PP en mal lugar para as xerais; as enquisas nos Estados Unidos que sitúan a Bush á altura de Nixon como un dos presidentes peor valorados do seu país; a vitoria dos islamitas en Turquía, seica moderados e pragmáticos (agardemos); a fuga radioactiva nunha central nuclear de Xapón, etc. En Galicia, no segundo aniversario do bipartito, de momento sen incendios e esa é a mellor nova posible: que dure. E para os que quedamos en Ourense, un mes de xullo case fresquiño: unha marabilla. Os que estaban na praia, menos contentos.
E chega a hora do lecer e as Andoliñas van repousar un mes. E morre Ingmar Bergman, sentímolo ben, velaí vai un bo anaco da nosa mocidade: por sorte está a saír en DVD case toda a súa filmografía e revisamos cintas míticas como Amorodos salvaxes, Un verán con Mónica, Segredos dun matrimonio ou Fanny e Alexander. Confésolles que aínda non me atrevín de novo con Berros e murmurios: tal foi o impacto que me causou na súa estrea. Que o pasen ben, ata setembro.

EN POLEIRO ALLEO. A política anecdótica (X.M. Sarille, ECG 31 xullo)

(Non abundan estes días os balances rigorosos do primeiro bienio do goberno bipartito. O de X.M. Sarille, dende a esquerda e o nacionalismo, é, como era de agardar moi crítico: velaí o artigo completo. A imaxe é de Gentileschi).

Non se sabe apenas nada da nova organización administrativa do territorio, da división de Galiza en comarcas, rexións e áreas metropolitanas, comprometida no programa do bipartito.
O país perde poboación e ignoramos as medidas, os plans, as ideas para a recuperación. A Cidade da Cultura é un enigma grandioso, resulta un misterio saber onde se situará o prometido por Zapatero, onde se incrustará Latinoamérica, onde as ideas das forzas da cultura, as das cándidas e ilusas reunións deste outono.
Nada sabemos do Plan integral para Ferrol, ao que se lle dá unha man dialéctica cando visita Santiago algún alto cargo do goberno central.
Hai outras débedas e máis responsabilidades ante os cidadáns, tanto do goberno como da oposición, tan gris, desorientada e sucursalista esta última. A fracaso máis grave deica agora é o da reforma estatutaria, un espectáculo de quinta división. E a agonía do idioma galego, da que ninguén quere falar. A rexión europea e o lume deixámolo para cando pare de chover.

CASA DE CITAS (remexendo no arquivo)

A esquerda perde a alma cando ten que gobernar

Cando a esquerda chega ó Goberno esquece calquera tipo de mobilizacións. Por iso fai falla seguir mobilizándose para dar sinais de vida. A subversión en democracia pasa por facer a revolución sen tomar o palacio de Inverno. Moitas das iniciativas de Zapatero teñen forza porque ten detrás o mundo latinoamericano. Por iso, as accións críticas teñen sentido: revelan que non se poden tomar decisións sen contar coa xente. A esquerda perde a alma cando goberna. Fan falla iniciativas que lle lembren que fai falla loitar por unha igualdade social efectiva.

Gianni Vattimo, filósofo italiano, nunha entrevista de El País, 20-I-2006.

A foto que faltaba...

Hai uns meses falouse abondo nesta casa da histórica xornada do 12 de outubro de 1936 en Salamanca, cando Unamuno pronuncia o seu famoso discurso ante o xeneral fascista Millán Astray. Hoxe, en homenaxe a aquel gran aceno, un dos meirandes da historia político-cultural española, recupero esta foto: Unamuno e o bispo Pla i Daniel sáíndo daquel acto entre berros e mans en alto de saúdo fascista e ollos de odio e ira. (A calidade da foto non é boa, excusas: publicouna El País na súa escolma fotográfica sobre a guerra civil)