COMPARTINDO...

Unha das vantaxes deste mundo dos blogs e da rede en xeral é a posibilidade de intercambiar as descubertas que cadaquén vai facendo día a día. Hoxe quero compartir con todos vostedes un blog que a min me resultou moi interesante e quizais non coñezan. Cheguei a el de casualidade e chámase http://www.tradicionclasica.blogspot.com/:

o seu autor é Gabriel Laguna, profesor da Universidade en Córdoba e especialista en literaturas clásicas. Pero non só. Nos traballos que lin estes días hai moito (e valioso) de literatura comparada e de estudo dos grandes topoi literarios que dos autores gregos e latinos pasaron á poesía inglesa, francesa ou, sobre todo, española. Así, sen esquecer tampouco anotacións artísticas moi oportunas, hai comentarios moí útiles sobre autores como os clásicos españois do Século de Ouro (con especial atención a Quevedo), Gil de Biedma (Laguna é autor dun estudo monográfico sobre este poeta), Luis Alberto de Cuenca, Luis García Montero ou Felipe Benítez Reyes.

Pois deste blog tomo hoxe prestado un poema de Benítez Reyes sobre a frustración e a ruptura amorosa e tamén unha imaxe procedente doutro comentario ("Cimón e Pero", Rubens, 1625). O blog funciona dende decembro do 2004 e espero que lle guste.

Si alguna vez sufres -y lo harás-

por alguien que te amó y que te abandona,

no le guardes rencor ni le perdones:

deforma su memoria el rencoroso

y en amor el perdón es sólo una palabra

que no se aviene nunca a un sentimiento.

Soporta tu dolor en soledad,

porque el merecimiento aun de la adversidad mayor

está justificado si fuiste

desleal a tu conciencia, no apostando

sólo por el amor que te entregaba

su esplendor inocente, sus intocados mundos.

Así que cuando sufras -y lo harás-

por alguien que te amó, procura siempre

acusarte a ti mismo de su olvido

porque fuiste cobarde o quizá fuiste ingrato.

Y aprende que la vida tiene un precio

que no puedes pagar continuamente.

Y aprende dignidad en tu derrota,

agradeciendo a quien te quiso

el regalo fugaz de su hermosura.

(Felipe Benítez Reyes, do libro Los vanos mundos, 1985)

Fraga e o centro.

Pan por Pan 22 xuño

Cando foi que Fraga se deixou arrebatar a bandeira do centro? Porque a iso xogaba o de Vilalba cando a morte de Franco: apertura, asociacións e todo iso. Pero nas eleccións de 1977 Fraga montou un partido propio, Alianza Popular (AP), con todos os refugallos do franquismo: dende Fernández de la Mora (o do crepúsculo das ideoloxías) ata Licinio de la Fuente e Silva Muñoz. Con eles ía Arias Navarro, o das bágoas por Franco, que nin sequera sacou escano en Madrid.

Chamáronlles os Sete Magníficos. Repetían como lema aquilo de “España, lo único importante”. Os resultados foron desastrosos: 16 deputados e o 8 por cento dos votos. AP foi o partido que máis gastou nesa campaña e quedou en quebra: moito cambiara xa a sociedade española. Mentres, Adolfo Suárez gañaba as eleccións e falaba xa con Tarradellas para restaurar a Generalitat.