4 mar 2008







A beleza do Mediterráneo en tres fotogramas:
Stefania Sandrelli
Homenaxe do cronista ó noso italianizante amigo Arume dos Piñeiros.


Italia declara ben cultural 101 das súas películas máis universais
Fellini, Visconti e De Sica son os autores con maior número de obras incluídas para restaurar e protexer. A selección, promovida polo Festival de Venecia, céntrase en producións de entre 1942 e 1978.

Como era previsible, a listaxe encabézaa Federico Fellini con sete películas, entre elas A dolce vita (1960), Oito e medio (1963) e Amarcord (1974). Luchino Visconti ségueo con seis, entre elas Obsessione (1943), O Gatopardo (1963) e Morte en Venecia (1971). Ségueno Vittorio de Sica, con cinco filmes, con Ladrón de bicicletas (1948) en primeiro lugar. Directores como Pier Paolo Pasolini, Bernardo Bertolucci ou Ettore Scola están na ampla nómina con varios filmes, que inclúen obrigadas referencias do cine italiano como Roma, città aperta (1951), de Roberto Rossellini, ou Gardas e ladróns (1951), de Mario Monicelli. (Creo lembrar que nesta casa xa se falou de varias destas magníficas películas: cando menos de Amarcord, de Roma, città aperta e de O gatopardo).

Xoán da Cova fai sendeirismo?
En realidade, foi o amigo Xaime o que andou nestes días entre Boqueixon, Vedra e Teo e atopou pertiño de Pontevea e do mirador de Gundián, este cartel que merece ser colgado aquí : os camiños de XDC son inescrutables.

axenda
O sábado 8 de marzo en Celanova acto do PCE.
Non, non se asusten, xa sei que é día de reflexión. Refírome (terminoloxía de XAM) ó Partido de Curros Enríquez, no centenario da súa morte.
Participarán Fernando Salgado, Xesús Alonso Montero, Xosé Luís Axeitos, Rosa Aneiros, Xosé López e Marcos Valcárcel, e o cantante Luís Emilio Batallán.
Víctor F. Freixanes: “O periodista ten que saír do despachiño” (entrevista de Rosa Rguez. en GH 4 marzo)

Entrevista completa

Hoxe en día pódese aplicar a máxima de que non é xornalista o que busca as novas senón o que as selecciona?
En parte si. Pero tamén penso que o xornalista ten que saír do despachiño. Hai demasiados xornalistas de despacho, xente que fala de oí- das ou que se dedica a reproducir as novas de axencias sen que ninguén se pare a comprobar que o que di esa fonte é certo e as fontes tamén manipulan ou o intentan. Por outra banda tamén digo que nesta sociedade da información hai tal bombardeo de datos que se precisa un equipo de persoas cualificadas que ordenen as novas ó servizo da audiencia é o que lle dá sentido, hoxe máis que nunca ó xornalismo.

Precisamente agora que estamos en eleccións. Que papel xoga o xornalista?
Dun tempo a esta parte o xornalismo cae na anécdota e eu penso que deberiamos usar máis as hemerotecas para ver en que medida responden a realidade. Os políticos menten ou manipulan a realidade para levar a auga á súa sardiña. Por exemplo cando nun debate falan de cifras contradictorias como se falaren de realidades distintas, o xornalista ten que facer uso da hemeroteca e recordarlle ó cidadán o que o político dixo antes. Hai que facer máis seguimento das novas e menos anécdotas e efectos especiais.

en poleiro alleo

Manda truco na Habana, de Afonso Vázquez-Monxardín (GH 4 marzo)

María Xosé Jamardo (e a MNL hoxe), de Xosé M. Sarille (ECG 4 marzo)

Un lío de moita talla, de Afonso Monxardín (La Región 4 marzo)

Recoméndolles tamén que consulten en Brétemas a foto que pousa sobre o titular "Galicia Profunda"... país!!!
E, na foto, a ver se son quen de localizar a Rajoy... (enviada por Afonso).

As regras do xogo.
Pan por pan 4 marzo

Falou esoutro día en Vigo Carlos Taibo, autor de diversos estudos sobre política internacional e os movementos antiglobalización. Alertou sobre un modelo de crecemento económico salvaxe con serios riscos para as relacións sociais, cos traballadores sempre na pola máis feble, e para a propia supervivencia do planeta, pola súa incidencia no cambio climático. Dixo cando menos dúas cousas interesantes, coñecidas pero que non sobra lembrar. Unha, que seríamos demasiado inxenuos se pensamos que son os políticos os que dirixen de verdade as regras do xogo. E que as empresas multinacionais teñen, elas si, un gran poder, a miúdo invisible, porque manexan cifras de volumes de negocios que superan os PIBS de varios países xuntos. Escolleremos uns ou outros políticos, os que nos parezan mellores para certas cousas. Pero non soñemos que estes queiran ou poidan facer milagres.
Gañou Zapatero (o último debate)

Rajoy: repetitivo, machacón no mesmo de sempre, con moi escasa credibilidade, inoportuno en abordar temas que en nada lle favorecían (guerra de Iraq).
Obsesionado con dúas palabras, repetidas toda a noite: “orde” e “controlar”, apelando ó voto do medo e ó medo contra os inmigrantes.

Zapatero: máis solto e contundente que no primeiro debate. Lanzou un discurso en positivo e achegou moitas medidas concretas, de goberno, para o futuro.
Como é lóxico, refugou entrar nos temas que non lle interesaban ou favorecían, pero ó mesmo tempo desenmascarando a estratexia acusadora de Rajoy. Velaí o idioma: por se alguén o dubidaba, para Rajoy un dos grandes problemas de España é que haxa rótulos en catalán nos comercios de Cataluña.

Eu deille (preguntado por La Región) un 5 a Rajoy, en fondo e forma, e un 8 a Zapatero, que creo que lle deu a estocada final á campaña e gañou xa as eleccións (aínda que iso o dirán os cidadáns o 9 de marzo).
Na Cuatro, Instituto Opina acaba de dar primeira esculca respecto ás opinións do debate: para o 50,8 % gañou Zapatero; para o 29 %, Rajoy.