2 jul 2009





Castelao entre nós
CAMILO NOGUEIRA
O texto "O retorno dos restos de Castelao" corresponde á intervención do autor no Parlamento de Galiza defendendo a proposición non de Lei apresentada en nome de Esquerda Galega. Da mesma autoría, o artigo "Castelao entre nós" foi publicado en 1984, no momento do retorno.

O retorno dos restos de Castelao (1983)
Señor presidente, señorías, a iniciativa desta proposición non de lei ten a súa orixe no xeito máis estrito da palabra, no intento por parte deste deputado -que supoño compartido por todos os deputados aquí presentes- en que retornen os restos de Castelao, que retornen na harmonía de todos os galegos, e que retornen co significado político non discriminatorio que ten a figura de Castelao.
Das facultades que nos concede o feito de integrar este Parlamento eliximos a vía de facer unha proposición non de lei a esta Cámara, porque nos pareceu o lugar máis apropiado para determinar que o conxunto do pobo galego acorde, na medida que lle corresponde, a volta dos restos de Castelao ou, o que é o mesmo, manifeste a vontade desta volta. En ningún sitio hoxe en día pode estar mellor representado o pobo galego que neste propio Parlamento.
Non pola miña presenza aquí, senón polo xeito mesmo da proposición non de lei, e tendo en conta o carácter de solemnidade que ten esta Sesión que aquí estamos a protagonizar, limitareime a ler literalmente, con algunhas modificacións que teñen que ver coa situación que hoxe vivimos e que poden contribuír ao bo fin desta proposición non de lei, o texto que figura publicado no Boletín do Parlamento de Galicia.
Dicía que no seu desterro da República Arxentina, despois de entregar os seus mellores esforzos á causa democrática e á procura da liberdade da Nación Galega, Castelao manifestaba o desexo -cito literalmente- de "retornar a Galiza, mais non para morrer, senón para vivir". Na loita daqueles anos contra a ditadura e fronte á incomprensión dos demócratas centralistas, Castelao sempre defendeu os dereitos de Galicia "como unha Nación perfectamente diferenciada", admitindo a vía da autonomía política -que hoxe en día estamos aquí a protagonizar- como un paso cara ao autogoberno nacional, mais non unha autonomía subordinada, con "atribucións precarias e restrinxidas", segundo as súas propias palabras.
Castelao deixounos en Sempre en Galiza o recordo do seu pensamento e da súa inesquecible obra política.
A volta de Castelao significa o retorno dun dos pais da Galicia moderna, dun dos construtores de Galicia como nación. O noso pobo necesita da volta de Castelao. A presenza en Galicia dos seus restos simboliza o dereito da nosa Nación á súa liberdade.
Castelao sempre pensou en volver en vida. Mais presentiu a súa morte no desterro. Dicía: "Se a vida se acaba no desterro, sen poder devolverlle o meu corpo á terra que mo emprestou, aínda había de ser para Galiza o meu derradeiro alento".
Para que retorne a Galicia o alento da obra de Castelao é preciso lograr xa o retorno dos seus restos. E é precisamente o Parlamento de Galicia, como dixen antes, o lugar apropiado para que se tome este acordo, esta decisión ou esta vontade.
Este acordo debe tomarse coa conciencia clara do significado da obra de Castelao, inequivocamente unida á súa crenza no carácter nacional de Galicia e da necesidade de lograr o pleno autogoberno nacional, na libre solidariedade cos pobos do Estado Español e de Portugal.
Tendo isto en conta, este deputado propuxo nunha proposición de lei que, considerando tanto as circunstancias neste momento -que dalgunha forma sempre sofren modificacións-, mesmo considerando as informacións que este deputado ten das diversas iniciativas que xorden querendo a volta dos restos de Castelao, e tendo en conta tamén o espírito dalgunhas emendas presentadas, se puidese chegar a unha emenda transaccional, de tal xeito que a nosa institución teña o protagonismo debido, que vaia precisamente no sentido de procurar que ninguén se sinta separado ou discriminado do feito histórico da volta de Castelao.
Creo que debemos conxugar o protagonismo do Parlamento coa necesidade de que, xustamente, todo tipo de institucións, todo tipo de forzas políticas, sociais e económicas poidan sentirse representadas na volta de Castelao. Para iso considero que a forma apropiada é xustamente que o feito material e concreto da volta sexa protagonizado en sentido estrito polos que custodian os seus restos en América, polos galegos da emigración e pola familia aquí presente en Galicia. Todas as institucións, cada quen co seu protagonismo -e o Parlamento co seu deber de facer as xestións oportunas- debe adherirse a este feito de tal forma que poidamos estar todos.
Mais nada. Moitas grazas.

Castelao entre nós (1984)
Se o pensamento político e a actitude moral de Castelao son pre­cisas na procura dos obxectivos políticos e culturais que el e os seus compañeiros defenderon, o seu lugar de repouso debe ser a propria Galiza.
Estou convencido disto, sen necesidade de entrar en polémicas sobre os contidos da autonomía política actual e da prefigurada no Estatuto da República, nin sobre a realidade das condicións que Castelao necesitaría para volver nos anos coarenta, acabada a guerra mundial, se a sorte que nos tocou vivir non fose fascista e si democrática.
A súa presenza entre nós pode servir como unha axuda singular na loita dos que aspiramos a liberdade de Galiza como nación.
Dificilmente calquera intento de manipulación da volta de Castelao, e hainos de diferente signo, pode negar esta realidade. Os que acreditan en que o pensamento de Castelao pode ser deturpado ou recuperado polas forzas políticas centralistas que hoxe dominan a Xunta e o Parlamento de Galiza consideran pouco as ideas de Castelao, a súa clareza inequívoca a prol da República e da nación galega, o seu valor en momentos históricos tráxicos e o seu arraigo popular. A constatación de Galiza non contar aínda cun Goberno nacionalista lonxe de ser un impedimento para a vinda dos restos de Castelao debe ser un estímulo para facelo. Somos nós os que debemos facer o necesario para tornar esta situación, pois hoxe como nunca antes depende do povo galego que as nacentes e precarias institucións de autogoverno conten coa presenza maioritaria dos que partillan as ideas do militante político que pensou o Sempre en Galiza.
Galiza non pode prescindir da presenza de Castelao. Cómpre achegar a memoria de Castelao e facela patrimonio vivo e ac­tuante do pobo. Castelao morreu no desterro polo seu compromiso político e moral antifascista. Acabado o franquismo debe estar entre nós, para axudarnos na trasformacións das condicións históricas e políticas que explican que a nación galega non sexa como tal aínda libre. Para lograrnos a Galiza pola que aquela xeración de galeguistas entregou a súa vida.
Castelao é un dos pais da Galiza moderna, un dos construtores da nación. A súa presenza en San Domingos de Bonaval en Compostela debe simbolizar o direito da nosa nación á liberdade. El sempre pensou en voltar en vida. Máis presentiu a morte no desterro: "E se a vida se acaba no desterro, sen poder devolverlle o meu corpo á terra que mo emprestou, aínda había de ser para Galiza o meu derradeiro alento".

Extraído de www.vieiros.com
Imaxe: P.Trebolle



Amor.

ROSA ANEIROS

OPINION:Galicia Hoxe-01-07-2009



Soubemos estes días da entrega da Medalla Castelao a Marcos Valcárcel. Do Premio Trasalba recibido por Xosé Manuel Beiras. Da entrega do Premio Nacional de LIX a Agustín Fernández Paz e do de ensaio a Beramendi. Da elección pola RAG de Uxío Novoneyra como homenaxeado no Día das Letras 2010. E ficamos nas palabras do poeta do Courel, como unha ladaíña, como un mantra, como un berro irrenunciable: "Courel dos tesos cumes que ollan de lonxe! Eiquí séntese ben o pouco que é un home..." e "GALICIA, ¿será a nosa xeración quen te salve? ¿Irei un día do Courel a Compostela por terras liberadas? ¡Non, a forza do noso amor non pode ser inútil!". As súas palabras gardan a neve da Devesa da Rogueira e a pedra de Compostela; a chamada dos eidos e a irrenunciable beleza de quen "anda as rúas como se fose a praia". Por iso, aquí, un fragmento da súa Letanía de Galicia: "(...) recóllote i érgote no verbo enteiro; no verbo verdadeiro que fala o pueblo; recóllote pros novos que vein con forza; pros que inda non marcou a malla d"argola; pros que saben que ti podes ser outra cousa; pros que saben que o home pode ser outra cousa; Sabemos que ti podes ser outra cousa; sabemos que o home pode ser outra cousa."