E ti de qué parte do barrio es, do Norte ou do Sur? (enviado por Tacho)
Entradas
Hace 5 días
15 ene 2008
historia da transición
Na Historia de Galicia que está editando La Voz de Galicia sae hoxe (e segue o próximo xoves) o tomo (2 tomos, co do xoves) dedicados á historia de Galicia na autonomía ou á transición democrática no noso país. Este primeiro tomo, que non mirei aínda de vagar, afonda na historia do nacionalismo nese período. O feito de ir asinado por Xusto Beramendi é, sen dúbida, unha garantía de rigor.
Na Historia de Galicia que está editando La Voz de Galicia sae hoxe (e segue o próximo xoves) o tomo (2 tomos, co do xoves) dedicados á historia de Galicia na autonomía ou á transición democrática no noso país. Este primeiro tomo, que non mirei aínda de vagar, afonda na historia do nacionalismo nese período. O feito de ir asinado por Xusto Beramendi é, sen dúbida, unha garantía de rigor.
precampaña (1)
Abro un fío independente para concentrar mensaxes sobre a precampaña electoral, se lles parece pertinente e para non mesturar debates.
Segundo as previsións que fai hoxe El Correo Gallego, pouco se vai mover en Galicia e os tres partidos sacarán resultados semellantes ós que xa teñen. As zonas de maior competencia son as provincias de A Coruña e Ourense.
Abro un fío independente para concentrar mensaxes sobre a precampaña electoral, se lles parece pertinente e para non mesturar debates.
Segundo as previsións que fai hoxe El Correo Gallego, pouco se vai mover en Galicia e os tres partidos sacarán resultados semellantes ós que xa teñen. As zonas de maior competencia son as provincias de A Coruña e Ourense.
arredor de don Vicente Risco
ESTRAÑOS, RAROS E ESQUECIDOS (Libros)
A historia de Oriente, berce da civilización, por Xavier Castro Rodríguez (Galicia Hoxe, 12 xan.)
A historia de Oriente, berce da civilización, por Xavier Castro Rodríguez (Galicia Hoxe, 12 xan.)
Os sentementos non morren nunca (Alfredo Conde en ECG 15 xan.)
Evoca A. Conde días da mocidade da man deste blog e dunha ligazón de A Boheme, que deixou aquí Xoán da Coba:
(...) Entón, nunha mañá así, os Reis trouxéronme unha canción. Abrira eu o ordenador por ver cómo seguían As uvas na solaina, se a ese sol ou se a outro, máis ourensán e antigo; outro sol por mín aínda máis amado; un outro sol más límpido e diáfano, en ocasións; máis mesto o neboeiro que tiña que esfiañar, en tantas outras; e chegóume a canción e me petou alí onde máis petan certas cousas.Veu da man de Xohan da Coba. Ofrecéuma, a mín coma a tantos outros, no blog do Marcos Valcárcel e por conta do pasamento do Xaime Quessada. Ó fondo as lembranzas dun escritor que tamén foi alumno de sor Sabina, alá enriba na rúa de Santo Domingo, xusto embaixo do campo das Mercedes. Cantaba a canción Charles Aznavour (na imaxe). O seu título era A Bohemia. Calcei os auriculares e escoiteina. Véuseme enriba un mundo que xa non contaba pra mín, ou tal eu cría. Por conta dela, recordei un tempo que crín desha
bitado. A mañá, entón, enchéuseme da mesma, e vella, e amada luz que iluminara a nosa mocidade, non sei se tamén a de Xohan da Coba, pero si a do Xaime, si a miña, si a de tantos, cando escoitabamos a Juliette Greco (na imaxe), a Barbara, ó propio Charles ou mesmo á Edith Piaf e Francia era a patria da liberdade, París a capital do mundo. Escoitei A Boheme, non unha nin dúas veces, e unha emoción irrelatable invadéume o ánimo. A memoria do Xaime viña envolveita na canción. Facíao a lufadas recorrentes coma as do sol, ía e viña, permitindo que toda señardade se instalase no meu corazón alagado de melancolía. Ouh, aquel tempo no que soñamos tanto! ¿Rematou xa como remata a canción que me trouxeron os Reis na mañá saudosa do seu día?. “A Bohemia era unha flor e á fin morreu” conclúea Charles Aznavour. Aínda o fai. A súa voz ecoa sen máis que prender o ordenador e querer escoitala. Se así o fas, descobres que os sentementos durmen, si, pero non morren. Sucédelles ás flores do espírito, sementadas que foron no seu tempo xusto, florecidas da man dunha canción, verdadeira e certa, que resume un tempo que foi noso. Morremos nós.
bitado. A mañá, entón, enchéuseme da mesma, e vella, e amada luz que iluminara a nosa mocidade, non sei se tamén a de Xohan da Coba, pero si a do Xaime, si a miña, si a de tantos, cando escoitabamos a Juliette Greco (na imaxe), a Barbara, ó propio Charles ou mesmo á Edith Piaf e Francia era a patria da liberdade, París a capital do mundo. Escoitei A Boheme, non unha nin dúas veces, e unha emoción irrelatable invadéume o ánimo. A memoria do Xaime viña envolveita na canción. Facíao a lufadas recorrentes coma as do sol, ía e viña, permitindo que toda señardade se instalase no meu corazón alagado de melancolía. Ouh, aquel tempo no que soñamos tanto! ¿Rematou xa como remata a canción que me trouxeron os Reis na mañá saudosa do seu día?. “A Bohemia era unha flor e á fin morreu” conclúea Charles Aznavour. Aínda o fai. A súa voz ecoa sen máis que prender o ordenador e querer escoitala. Se así o fas, descobres que os sentementos durmen, si, pero non morren. Sucédelles ás flores do espírito, sementadas que foron no seu tempo xusto, florecidas da man dunha canción, verdadeira e certa, que resume un tempo que foi noso. Morremos nós.
en poleiro alleo
"O protocolo da morte", de Afonso V. Monxardín (LR 15 xaneiro)
"Oposición mitolóxica", de Xosé M. Sarille (ECG 15 xaneiro)
"Polémica na literatura galega", de Xavier Cordal (GH 15 xan .): sobre a recepción das declaracións de XLFG nos xornais e nos blogs
"Núñez Feijóo: dous anos de líder ¿galego?" (GH 15 xan.)
"O protocolo da morte", de Afonso V. Monxardín (LR 15 xaneiro)
"Oposición mitolóxica", de Xosé M. Sarille (ECG 15 xaneiro)
"Polémica na literatura galega", de Xavier Cordal (GH 15 xan .): sobre a recepción das declaracións de XLFG nos xornais e nos blogs
"Núñez Feijóo: dous anos de líder ¿galego?" (GH 15 xan.)
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
