Video musical (Vía Tacho).

Esto é para que disfrutedes. É un grupo de hip-hop danés: formado por un marroquino, un pakistaní e un hondureño, dun arrabaldo de Copenhague, facendo unha versión da Aicha de Khaleb.

centenario da morte de Curros
(mensaxe 1650)

Curros e Vigo, por X.L. Méndez Ferrín (Faro V. 3 marzo)

De donos liberto, por Luís González Tosar (ECG 2 marzo)

Curros, vivo na memoria, por Salvador García-Bodaño (ECG 2 marzo)

A Rosalía

Do mar pola orela
mireina pasar,
na frente unha estrela,
no bico un cantar.
E vina tan sola
na noite sin fin,
¡que inda recei pola probe da tola
eu, que non teño quen rece por min!

A musa dos pobos
que vin pasar eu,
comesta dos lobos,
comesta se veu...
Os ósos son dela que vades gardar.
¡Ai, dos que levan na frente unha estrela!
¡Ai, dos que levan no bico un cantar!

dobre cumpreanos (3 marzo)

Dous anos de As Uvas na Solaina (en compaña de tantos amigos e amigas e algún que outro troll)

e 50 tacos do cronista, que é Piscis.

Aínda non me fago a idea... O neno que fun, cando vía alguén de 50 anos parecíalle xa todo un vello.

Pero o tempo pasa ...

O Pai Miño.

La Región 3 marzo

O pai Miño simboliza como poucos lugares da vella Auria a longa historia de cruzamento de pobos e culturas que define todos os pobos: o Miño dos xitanos que viñan de lonxe e a ponte dos suicidas que evocou o Tovar en páxinas emocionadas hoxe amarelas. Dende as pedras da Ponte Verlla soñou nostalxias do océano infindo o poeta Millán Picouto. Cantos escritores se sentiron seducidos polo engado das súas augas e as sombras da antiga ponte romana! Velaí o Euxenio Montes de verso vangardista ou o Otero Pedrayo poeta non declarado ou Carlos Velo nas súas memorias de infancia, no acubillo do erotismo das lavandeiras que el soñaba como grandes actrices do mellor Hollywood. O Manuel María consagroulle todo un libro cheo de autenticidade lírica: “O Miño, canle de luz e néboa” (1996).
O Pai Miño estivo sempre presente tamén na escrita de Francisco X. Fernández Naval. Na súa novela “O bosque das antas” case toma corpo como un personaxe máis. E o río estaba xa en “Primavera”, o primeiro poema de “A fonte abagañada”, co que gañou o premio de poesía Cidade de Ourense en 1980. E volvendo a bañarse nas mesmas augas, o “Chisco” gañou o mesmo premio na súa XXIII edición con “Miño”, un gran poemario: “Somnámbulo/ o río treme guiado polo tacto cego/ das súas mans,/ poderosa extensión/ de nervos circunflexos,/ de noticias levadas na pluma da laverca/ no sol das lavandeiras,/ de razóns que se ocultan/ no arnoiar de enigma./ Somnámbulo/ o río vaise só/ coma día entre os dedos”.