PAN POR PAN martes 11 abril
“Gallego,ga. Del lat. Gallaecus. 1. adj. Natural de Galicia. 2. adj. Perteneciente o relativo a esta comunidad autónoma de España. 3. adj. En Castilla, se dice del viento cauro o noroeste que viene de la parte de Galicia. 4. adj. Ant., Arg., Col. Y Ur. Dicho de una persona: Nacida en España o de ascendencia española. 5. adj. C.Rica. Tonto (falto de entendimiento o razón. 6. adj. El Salv. Tartamudo”. Velaí, literal, a definición de “Gallego” na última actualización do Dicionario da Real Academia Española, que provocou unha protesta dun deputado do BNG no Parlamento Galego. As acepcións quinta e sexta, din que vivas en Costa Rica e no Salvador, son sen dúbida denigrantes, Cando menos, deberían sinalarse como formas despectivas ou arcaicas. Ou ben ser suprimidas: como o foi a acepción “bruto” que figurou tamén nese Diccionario ata 1958, en que foi retirada por petición de Camilo José Cela.
(Imaxe: obra do artista expresionista Van Dongen, 1930).

BERLUSCONI, CARICATURA DE SI MESMO
OS ITALIANOS VAN ESPABILANDO (anque, raspadiños, como os galegos...)
Isto era o que eu escribía onte:
Todos os políticos poden dicir algunha babecada no exercicio das súas funcións: vai tamén no soldo. Pero hai un tipo de políticos que se converten a si mesmos nunha babecada continuada, nun esperpento de si mesmos. Son políticos brillantes no plano mediático: superan ás súas caricaturas. Ese é o modelo Berlusconi. Ou dun Paco Vázquez ou un Acebes: calquera imitación deles queda moi por baixo da realidade.
Berlusconi manipula as leis para evitar comparecer ante a Xustiza, controla os medios de comunicación públicos e privados (o 87 por cento nas súas mans), rise dos xuíces que o perseguen (doce xuízos en marcha) e di que en China fervían os nenos para abonar os campos.
En campaña electoral insulta aos seus adversarios chamándolles coglion” (giilipollas), anuncia baixas de impostos e acode ao discurso apocalíptico da extrema dereita: invoca a Stalin e a Pol Pot e debuxa unha Italia na raia entre a liberdade e o comunismo, apelando ao voto do medo para rabuñar votos indecisos no centro do sistema. Vai acompañado da xenófoba Liga Norte e dos posfascistas da neta de Mussolini (Máis vale ser fascista que maricón, dixo). Ata pode gañar de novo: a súa victoria sería unha vergoña para toda Europa.