As librarías Eixo, Tanco e Torga; as editoras Difusora de Letras, Artes e Ideas, Duen de Bux e Linteo;
e os escritores Marcos Valcárcel, Camilo Franco, Xerardo Méndez,
Xosé Francisco Fernández Naval "Chisco" e José María Pérez Álvarez "Chesi"
temos a honra de convidalo/a ao acto de presentación da asociación profesional

Gremio Literauria
Gremio de Editores, Libreiros e Escritores de Ourense

que decorrerá o próximo martes 16 de xuño a partir das 20:15 h. no Liceo de Ourense, rúa Lamas Carvajal, 5.

O acto contará coa participación de Manuel Ramos, Chisco Fernández Naval e Xavier Paz
así como intervención de Camilo Franco acompañado do músico Magín Blanco.

Agradecido
Xosé M. González
Xornal de Galicia, 14/06/2009
('A mesa negra' de Matisse .Museo Thyssen.)

Adoito considerar o tema desta columna mediando a semana precedente; e venres último, vista a requisitoria xudicial contra os ‘ridiculistas’ que actuaran onda a manifestación de “Galicia Bilingüe” en febreiro, tiña decidido soster unha vez máis o dereito a opoñerse. Pero o sábado arrombei sen reparo nin dúbida aquel motivo, pola urxencia de manifestar gratitude: moi obrigado, PP.

Este partido, cando goberna, renova o espírito. Á luz da experiencia, as maiorías absolutas de Fraga ou Aznar suscitaban un desacougo pola gobernación inminente que mesmo podía dar en aquel depresivo. Pero se o primeiro tiña amaño difícil, no estilo de goberno acababa xurdindo remedio para o segundo: sen ladrar nas esquinas, un volvíase can alporizado contra o petulante; e algunha insolencia de vello nada entrañable multiplicaba a gana de dicir Nunca Máis. O dito: auténtico efecto renovador.

Neste comezo de lexislatura, a Xunta promove un inquérito sobre uso lingüístico na actividade didáctica. Xa de inicio se viu parcial canto aos destinatarios, provocou escepticismo sobre a fiabilidade, pareceu destinado a xustificar unha diminución das horas en galego; e veu o influxo triste e pesimista da desafección idiomática. Pero na fin de semana a consellaría de Educación descargou toda a responsabilidade do proceso nos equipos directivos; engadiu o custo de varias páxinas propagandísticas ao seica xa non escaso orzamento; e prohibiu criticar a enquisa no ámbito escolar.

Momento no que eu, ata daquela un tanto paradiño, me puxen a fotocopiar e repartir dípticos a prol de manter a situación vixente. O efecto remocicante do PP: señor Feijóo, queda incluído na lista.

(I) Dous solaineiros na Festa do Boi (Allariz, 14/06/2009)

por Xoán da Cova

Cheguéi ao Ziralla por volta das doce do mediodía, e dirixínme sen perder tempo á rúa onde se atopa a vivenda do Júlio Medela. Por un casual, nese preciso instante entraba pola rúa a procesión do Corpus, a pisar a tradicional alfombra vexetal de fiunchos, follas de palma e flores. A comitiva de devotos, que ocupaba todo o ancho da rúa, camiñaba moi de vagar, ao ritmo da música da banda. Vínme obrigado a desfilar eu tamén, convertido de repente no único devoto o suficientemente fervoroso como para soportar, sen paraguas, a chuvia que comezaba a caer, que se facía máis forte por momentos. Entre os simples espectadores que se apostaban nos altos, distinguín algúns coñecidos, que me saudaban con acenos de sorpresa ao verme nunha situación na que seguramente nin me imaxinaban.

Non lembraba o número da morada do Medela, e íame fixando nas fachadas para a recoñecer. Mais en todas colgaban, como é habitual, moreas de bandeiras de España, e algunhas de Galiza, o que, xunto co feito de que tiñan ventás e balcóns abertos e cheos de xente, facía difícil distinguilas. Os meus temores de non encontrar a casa do amigo disipáronse cando vin colgando, nun dos balcóns, a bandeira do Reino Suevo de Galiza, un león rampante pelexando con un dragón de rabo aguzado. Obviamente, só o Medela sería quen de facer iso.

O meu anfitrión invitoume a unha cervexa fresquiña. Disfruteina no balcón mentres observaba como, na rúa, os operarios municipais limpaban eficazmente a alfombra floral axudados por un "tractor escoba". Marca John Deere, tal e como ía matizar o Medela co seu inconfundible estilo. Limpaban a conciencia, probablemente para evitar o risco de que a xente esbarase nas carreiras diante do boi que se aveciñaban. Comparei a destreza daqueles traballadores no manexo de angazos e forquitas coa dos operarios do concello de Ourense, moitos dos cales deixan claro, polo modo en que as collen, que non viron nunca unha desas ferramentas na sua vida antes de aprobar a correspondente oposición.