Diñeiro e felicidade
Afonso Vázquez-Monxardín, La Región 03-02-2009

Non lles son eu moito de barras, pero aquel día el tiña ganas de falar e eu nada mellor que escoitar. Á segunda caña o dono, desde detrás da barra, empezoume a contar a súa vida. Estabamos sós no lusco fusco daquel soto. Nunca entrara no local e nunca despois volvín. O caso é que el suspiraba con saudade pola vida tranquila e regalada que antes levara. Fora emigrante en Suiza uns aniños, poucos, os suficientes para arranxar a casa da aldea e facer un petiño para un apuro. Voltara á cidade e entrara a traballar de cociñeiro nun hotel (en Interlaken aprendera moito e tiña boa man). Non era un choio malo e tiña, como di a canción cubana, ‘una casa, un carro y una buena mujer’. E como era de bo facer, levábase ben cos compañeiros e cos xefes. Vivía tranquilo e cómodo cando lle sobreveu a desgraza en capítulos raros e lentos. Todo empezou, dicíame angustiado, co premio da lotería. Ser non era moito; o suficiente para unha axudiña e un mellor pasar: dez millóns de pesetas. Pero -logo soubo ben que era certo- tamén abondo para escorregar costa abaixo. E contou.
A muller, descendente directa de Eva, picouno con aquilo de non traballar para outro, de que el na cociña era o corazón do negocio no que daquela estaba e que non lle cumpría máis que estabelecerse pola súa conta para triunfar. Deslumbrado co progreso posible na palabra da muller, e por lle dar a razón, decidiuse. Entre os dez millóns do premio e os seis de aforros só tivo que pedir nove a un banco para coller o traspaso dun restaurante en horas baixas. Pero a malidizón do local seguiuno. Alí non entraba unha alma. Intentouno todo. Convites. Anuncios. Pero a xente non entraba. Non sabía o que pasaba. A preocupación medraba día a día. Os amigos do anterior traballo, que sentiran algo de envexa pola súa decisión, tíñanlle agora algo de lástima. Deica pouco se arrepentiu. Os nove millóns resultaron ser máis gravosos do que pensara, sobre todo sumado ao alugueiro do local, aos gastos enormes que xeraba e a que non tiñan os antigos soldos. Non daban conseguido unha clientela estable, non daban saído dela.
A muller botáballe as culpas... ‘O peor que me ocorreu na vida -dicía con rabia- foi que me tocase a lotería. O diñeiro pode dar a felicidade ou marchar con ela. E a min marchoume. A maioría das cousas que teñen valor, non teñen prezo’.

Bieito Iglesias afonda nas características do conto literario
Co suxestivo título 'Conto contado, burro aparellado', o escritor ourensán ofreceu o segundo dos relatorios dos XIX Encontros Literarios, nunha edición que escolleu como lema 'O conto da literatura. A literatura do conto'.
Recensión de A NOSA TERRA. Fotos de Pepe Trebolle. 04.02.2009

Durante o seu relatorio cargado de humor e teatralidade, Bieito Iglesias Araúxo percorreu as características do conto literario e as súas diferenzas e similitudes co conto popular, de par de Marcos Valcárcel, coordinador das xornadas, que foi o encargado de presentalo. "Quen nos acompaña pertence a unha xeración das letras galegas moi prometedora", afirmou Valcárcel, que tamén salientou o seu "extraordinario dominio do idioma, adaptándose a todo tipo de rexistros".

Bieito Iglesias presentou unha intervención que quería "breve como o xénero que hoxe nos trae aquí". "Cada historia require a súa extensión", afirmou, así e todo. "Non hai que darlle moito crédito ás tallas porque todo depende do que queiras contar". Unha das súas características fundamentais é "a expresión do eu, a maioría dos contos bos están narrados en primeira persoa". Clasificou Iglesias aos contistas en dous tipos: os que confían "na espectacularidade da anécdota", coma Edgar Allan Poe, e "os narradores breves que aparentemente non contan nada, pero con historias cheas de significado que agochan un problema moral", caso de Hemingway e os seus discípulos.
En canto ás diferenzas entre conto literario e popular, sinalou que o último caracterízase por ser un relato didáctico e universal, coma O parrulo feo, recollido por Andersen, ou Hansel e Gretel, recollido polos Irmáns Grimm. E, no momento de pasar á práctica, Iglesias deleitou aos asistentes con varias historias, que remataba coa fórmula, "conto contado, burro aparellado, agora que conte outro quen teño ao lado".

Hippies.

pan por pan 4-2-09

E logo que lle farían ós creativos da publicidade os hippies? Coinciden nas televisións dous anuncios, non sei se creados pola mesma man. que utilizan o movemento hippie como escusa: un dunha canle privada de TV e outro dunha marca de embutidos. Neste último o fillo rebélase contra o vexetarianismo dos pais e peca contra as raíces comendo unhas rebandas de xamón cocido. A linguaxe publicitaria usa o humor e o rexistro da parodia, pero aquí a caricatura é moi bruta: os hippies parecen parviños ou fumados que só saben mover a cabeza como os canciños decorativos que se levaban antes nos auto móbiles. O movemento hippie ten moitas variables a considerar: o pacifismo, o orientalismo, a música e a poesía, as drogas e a defensa do amor libre, etc. Defendía o hedonismo e rexeitaba o consumismo. Pero agora alguén lembrouse deles para todo o contrario. Serán os danos colaterais da crise.