CEN POEMAS- ESCOLMA PERSOAL
(3: O meu país, Xoán Manuel Casado)
Este poema tiña que estar aquí. Quizais non sexa un dos cen mellores poemas das letras galegas, non o imos discutir agora, pero tiña que ter o seu sitio na miña escolma persoal. Cantábao Miro Casabella nos tempos de Voces Ceibes, en todos os seus recitais, cun aquel de saudades e melancolías (creo que hai unha versión máis recente de Luar na Lubre). O texto do poema é de Xoán Manuel Casado Martínez (Barcelona, 1949-2002), fillo dos poetas Manuel Casado Nieto e Eva Martínez-Carmona, e un nome bastante esquecido (fíxolle unha Homenaxe o PEN e pouco máis neste país). Para min simboliza os anos universitarios de Santiago e todo o que aquilo conlevaba: hoxe son xa só lembranzas "de alento e desalento" tamén neboentas. Ademais, quero destacar que naqueles días, cando o noventa por cento da poesía era poesía social (boa e mala, de todo houbo, xa falaremos diso), este poema aportaba un outro enfoque non menos enriquecedor e que cheirab a autenticidade (Ilustración de Virxilio).
O MEU PAÍS
O meu país, é verde e neboento
é saudoso i antergo, é unha xente i un chan.
O meu país, labrego e mariñeiro,
é un recuncho sin tempo, que durme, nugallán
Que quece na lareira, aló na carballeira
bota a rir.
É unha folla no vento, alento e desalento,
o meu país.
O meu país, tecendo a súa historia,
muiñeira e corredoira, acocha a súa verdá.
O meu país, saúda ao mar aberto,
escoita o barlovento, e ponse a camiñar.
Cara metas sin nome, van ringleiras de homes
e sin fin.
Tristes eidos de algures, vieiros pra ningures,
o meu país.
O meu país, nas noites de invernía
dibuxa a súa agonía, nun vello e nun rapaz.
O meu país, de lenda e maruxías
agarda novos días, marchando de vagar.
Polas corgas i herdanzas
nasce e morre unha espranza, no porvir.
É unha folla no vento, alento e desalento,
o meu país.
Entradas
12 comentarios:
gustame moitísimo como Luar na Lubre púxolle música a este poema. Visitar este blog é ir a unha clase virtual de literatura galega. E como non temos diso acá, lonxe, vai as moitas gracias repetidas moitas veces!!!!! As uvas son coma un desexo volto realidade!
Pois eu non lle vexo desperdicio a este poema.
Recalco a opinion de torredebabel e engado que tamen este blogo ensina arte aparte de literatura.
Animo e a seguir asi.
..e ademais é reivindicativo e xusto coa memoria de persoas como Xoan Manuel, galego nacido fóra, galego cabal e enteiro, morto prematuramente, aillado e só dentro do seu corpo macerado por un tumor cerebal que lle permitía percibir todo e que o coutaba chegado o tempo de transmitir as sensacións que o conturbaban, novelista con forza, poeta como se pode ver neste poema, amigo dos seus amigos que, non tan curiosamente, foron os primeiros -non poucos deles- en ignoralo e preterilo diríase xa que en vida, a imaxinar logo do seu pasamento. Grazas, pois, a MV por recordarnolo hoxe. Quizais algún día a suma de esforzos como este de hoxe valan pra poñer no seu sitio e XMC e con el a algúns outros que a clericalla cultural que nos invade ten arredados a parte dos rabaños propios; os que pacen nas estribacións do stablishment que, miren qué cousas, ter témolo e hai que ver de qué categoria e con que enxundia
Hoxe reanudamos as clases na Galiza: todos os días inicio a miña xornada lectiva ás 8,30 h. Case nunca o fago, pero hoxe deume por abrir o blog antes de ir ao traballo: e xa me alegrastes o día, Torre de babel e Acedre. Graciñas polas vosas visitas e as vosas palabras e tede por seguro que aquí seguirei, escribindo de literatura, de arte e do que veña a conto, animado por lectores tan entusiastas e cualificados coma vostedes.
Graciñas tamén a "usuario anónimo": antes non vira aínda a súa mensaxe. É certo que o poema ten o seu valor (lembra quizais o ritmo e o espírito desoutra marabilla que é a "Penélope" de Díaz Castro)e non foron poucos os poetas que viron tamén o noso país á espreita de novos días "marchando de vagar": porque ese foi o ritmo desta Galiza, a do eterno campesiño neolítico que di o mestre Ramón Villares. Ah! Si é certo o esquecemento de X.M. Casado, pero sucede con tantos escritores de caste!
Graciñas tamén a "usuario anónimo": antes non vira aínda a súa mensaxe. É certo que o poema ten o seu valor (lembra quizais o ritmo e o espírito desoutra marabilla que é a "Penélope" de Díaz Castro)e non foron poucos os poetas que viron tamén o noso país á espreita de novos días "marchando de vagar": porque ese foi o ritmo desta Galiza, a do eterno campesiño neolítico que di o mestre Ramón Villares. Ah! Si é certo o esquecemento de X.M. Casado, pero sucede con tantos escritores de caste!
Un fermoso poema, si señor.
Pero ao que non lle puxo música Luar na Lubre, como afirma erroneamente Torredebabel, senón Miro Casavella, como ben di Marcos Valcárcel no seu post.
No que si erra este é en atribuír a Ramón Villares a noción de eterno campesiño neolítico. Esta é de Carlos Alonso del Real, non de Villares. Villares, como bo historiador, nunca avaliaría unha noción de historia inmóbil como a que subxace na expresión de Alonso del Real. Villares do que si ten falado, coa súa habitual mestría, é de cambios lentos e demorados, e de permanenias e inercias que se incorporan á contemporaneidade.
Parabéns a Valcárcel polo seu excelente blog, un dos mellores do país.
É o propio Miro Casabella, o primeiro que versionou este poema, o que fala nunha entrevista de El Correo Gallego (13-IV-2005, está na rede)sobre a versión recente que fixo Luar na Lubre de "O meu país" (como dicía Torre de Babel, logo).
Non, non era como dicía Torredebabel. Este afirmaba que Luar na Lubre lle puxera música ao poema. E a música quen lla puxera fora Miro Casavella hai uns trinta anos, máis ou menos.
O que fixeron Luar na Lubre foi unha versión, que reproduce, adaptándoa ao seu propio estilo, a música que Miro compuxera para o poema de Casado, e a letra deste.
Coido que vostede debeu interpretar mal a entrevista con Miro. Vou tratar de vela eu.
A versión que eu escoitei de Miro era nun LP del propio, e facía unha excelente interpretación.
Oe, Anónimo Cultural, que Miro Casabella é con "B" de bacallao.
(vid. GEG T.V, p.147).
Tes razón, eu xa o dubida cando o puxen. Agás neste erro, en todo o demais levo razón.
Seguro, anónimo cultural.
Publicar un comentario