19 dic 2007

Aínda aprendo (Goya)

Octoxenario, Goya represéntase a si mesmo nun debuxo (Museo do Prado), como un vello Matusalén, sobre un lema atribuído a Miguel Anxo: "Aún aprendo".

18 comentarios:

Anónimo dijo...

A mín, os días que non aprendo nada parécenme días perdidos, por moito diñeiro que gañe. Outros toman por días perdidos os días nos que non gañan diñeiro, por moito que aprendan. Imaxino que se sentirán frustrados na vellez, se non poden decir "aínda gaño".

Anónimo dijo...

AÍNDA APRENDO

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Na representación gráfica do Triunfo do Tempo de Petrarca aparece un vello con dúas ás e apoiado en dous bastóns, tal e como Goya debuxa. Sabida é a influencia dos emblemas na obra de Goya.
Buscarei a imaxe en Internet: eu téñoa aquí diante de mín. Mentres tanto, valan estes últimos versos:

Tutto vince e ritoglie il Tempo avaro;
chiamasi Fama, et è morir secondo;
né più che contra 'l primo è alcun riparo.
Così 'l Tempo triunfa i nomi e 'l mondo.

Anónimo dijo...

Insiste entonces Petrarca en que la edad avanzada es
incluso mucho mejor que la temprana. «La vejez es una enfermedad para el cuerpo,
pero un bien para el espíritu [...]», dice, sobre todo, porque el tiempo enseña a decantar
lo importante de lo trivial, los deleites pasajeros de la satisfacción profunda que percibe
sólo quien ha aprendido a aproximarse a la Verdad más directamente.
Con todo, en otros textos la consideración de la vida humana como algo compuesto
de la misma inapresable sustancia del tiempo zarandeará al poeta entre sentimientos
contrarios que vamos a ver con frecuencia repetidos. Es bien sabido, por ejemplo, que
en los Trtonfi la idea, de tan honda raíz humanista, de que la vida de la Fama se alcanza
por medio de las letras, aunque al principio del fragmento dedicado al Tiempo parezca
el más alto objetivo, al final sólo será otra ilusión frente a la contundencia aniquiladora
de ese Tiempo (...)
En España, y directamente ligada a la recepción petrarquista, hallamos una primera
representación visual «proto-emblemática» sobre nuestro tema. Es el grabado que
antecede al «Triunfo del Tiempo» en la primera traducción al castellano de los
Triunfos, la de Antonio de Obregón (Logroño, 1512). El Tiempo aparece aquí sobre un carro tirado por dos ciervos y encabezando una larga procesión de hombres ancianos que salen de una ciudad con los muros cuarteados. Domina la aridez del
paisaje un árbol sin hojas sobre unas peñas. La personificación del Tiempo es la de un viejo de frente apesadumbrada y larga barba, dotado de unas alas enormes pero que ha de aferrarse a la vez a unas muletas para caminar premiosamente. Con independencia de la tradición iconográfica sobre la que se forma la imagen, la esencia contradictoria del tiempo no se puede visualizar mejor que tomando el cuerpo de un anciano: el tiempo, como la vejez que nos llega sin sentir, anda con la lentitud aparente de unos imperceptibles pasos que, en última instancia, habrán sido tan veloces como el vuelo prometido por las potentes alas.
Bernat Vistarini/ J. T. Cull, Las edades del hombre en los libros de emblemas españoles.

Anónimo dijo...

Eu vendería mil almas que tivese e prescindiría con alegría de toda sabiduría por manter o corpo vivo, sen tempo nin muletas.

Anónimo dijo...

Eu tamén, Leituga1. Sobre todo certa parte do corpo.

Anónimo dijo...

Sobre todo, esa.

Anónimo dijo...

"Esa" parte... e a outra. Non se esquezan tampouco da "Outra" parte. Porque sen unha tampouco funciona a outra. Digo eu.

Anónimo dijo...

Se vai ser gratuíta esa outra parte azul. Falócratas, falocentristas, falópatas, falófugos.

Anónimo dijo...

Fale, fale... fálenos logo da súa experiencia, xa que se lle ve moi satisfeito coa cousiña esa azul.

Anónimo dijo...

Non son eu o que ten que falar do rombo máxico.

Anónimo dijo...

Home, chamarlle "rombo máxico" parece que implica unha certa familiaridade.

Eu, máis ca nada, é por saber... e prever.

Anónimo dijo...

Teño farmacéutica de mán que me informa de novidades varias. Ela confesa que son os mozos de dezaoito anos os que xa os venres se poñen morados.
Tamén proporciona datos sobre ventas de aneis vibradores e preservativos de sabores. Pero a discreción deontolóxica das boticarias impide maior detalle.

Anónimo dijo...

Pois sorte que ten con ter un camello oficial que lle proporcione tantas novidades nas que se lle ve tan versado. E ademais seguro que a prezo de custe...

Pero xa que estamos en Nadal, podería darnos algunhas recomendacións para alegrarmos as festas. Qué tal furrulan eses aneis, por exemplo. Estou seguro de que os lectores do blog lle estarían eternamente agradecidos polos seus sabios e expertos consellos.

(Déixame preocupado polo dato de que os mozos de dezaoito xa necesitan do "rombo máxico". Iso é aínda peor que o fracaso escolar!)

Anónimo dijo...

Non dixen que o precisaran: simplemente que o toman. E así andan como entre parénteses durante todo o finde.
A miña boticaria estaría encantada con contar con probadores/as oficiais para os aneis: para cousas da estatística, xaora. Está a cousa (enténdase ben)bastante dividida sobre a eficacia das supostas good vibrations.

Anónimo dijo...

Nesta vida todo se reduce a un problema estatístico.

En honor á sempre necesaria clarificación, rogaríalle que precisase mellor a frase sobre o "encantamento" da boticaria, pois quedou un pouco ambigüo de máis verbo do que esta lle pide, en realidade, aos probadores. Dígoo, máis ca nada, por prever que se lle poidan formar multitudes fronte a botica.

Anónimo dijo...

Moitos mozos e mozas non consiguen disfrutar do acto sexual si non están "colocados" de unha ou varias sustancias concretas. Cousas dos reflexos condicionados: as primeiras veces tomáronas pra desinhibirse, ou pra romper o xeo, e logo tornáronse imprescidibles. A cousa é bén triste.

Anónimo dijo...

Home, XDC, de todo haberá, digo eu.