A vida dos maiores

Andoliña 3 maio 2008. Imaxe: Cabeza de home,

de Van Dyck.

Escoito na Radio Galega un anaco dun programa que trata sobre a Lei da Dependencia e a atención ós nosos maiores. Chaman persoas dende as casas contando as súas experiencias. Eu debín coller o programa en mal momento. Vexan. O primeiro que chama quéixase con detalle porque non lle pagaron aínda nada e, aínda que fixo todos "os papeis", logo llos perderon polo camiño: "Son uns mangantes, eles e elas, todos", di, indignado cos funcionarios que lle importunan a vida. Chama logo unha señora e case bota a chorar porque di quen os seus fillos si que a atenden, pero non lle dan agarimos: nada os que están fóra, que nin chaman, e insinúa que tamén pouco os que viven con ela.
Xa chegaba, pero hai máis. A terceira persoa ó teléfono está aínda máis cabreada cás outras. Segundo ela, atendeu á súa nai enferma durante vinte anos. Logo levouna canda ela outra irmá e esta quedou cos cartos da nai e secuestrouna en vida, sen deixala falar con ninguén. A segunda filla di que a primeira tíñaa mal coidada e chea de merda. Supoño que estes casos son certos. E haberá máis. Pero, unha vez máis, os medios sen querelo amplifican a traxedia. Se esa fose toda a realidade, habería que concluír que as familias galegas son un inferno.