Xornalismo de opinión (graciñas de novo, Manolo)

Aínda non lera hoxe El País, que reservaba para a sobremesa. Pero algún lector amigo xa colgou noutro fío o artigo de Manolo Rivas que, unha vez máis e con gran xenerosidade, nos cita como "embarcadoiro de referencia". Síntome máis que honrado e quero compartir esa ledicia con todos os contertulios/as que nos acompañan a cotío na nosa viaxe á nosa Itaca. Velaí as palabras de Manuel Rivas, no artigo "Alguén ten de ocuparse da verdade":

Adianto, sen indirectas, a tese que vou defender hoxe: vivimos unha boa época no xornalismo de opinión en Galicia. Por ser máis precisos, coido que o fenómeno máis interesante dos últimos anos no eido da comunicación é este florecemento do xornalismo literario. Dende logo, na rede, cos blogs ou bitácoras. Algúns deles estanse a converter en embarcadoiros de referencia. E velaí o caso sobresaínte de As uvas na solaina. Mais é un vizoso agromar que se manifesta tamén no máis tradicional espazo da xeografía da comunicación, o da prensa escrita.
(o artigo completo)

Aínda máis: xa lido o artigo, vexo que, polos autores que cita, Rivas e este cronista temos comúns gustos no que se refire ó xornalismo literario galego.
E coincide esta cita cun novo proxecto: este domingo inicio en GALICIA HOXE unha nova xeira de Historia Cultural titulada "Fírgoas de Historia e Xornalismo". Xustamente, na mesma liña que subliña O Rivas: salientar, nunhas cen entregas, a importancia do bon e gorentoso xornalismo literario e cultural que se fixo neste país en douscentos anos.
E, xa embargado de emoción, remato cunha impudicia grave. Perdoádeme por esta vez. Velaí tamén un anaco dunha mensaxe que me mandou hai dous días unha miña alumna, tras superar a selectividade. Unha rapaza (LB) moi brillante, dinámica, creativa, que marcha a Salamanca, a estudar Medicina, creo, cun futuro esplendoroso, seguro:

"PR0FE!!!...no sé si vio ya las "fantabulosas" notas... (...), le escribo para decirle, como también le escribí a Ángeles...que me llevo grandes recuerdos del insti y uno de ellos es usted profe, porque al igual que muchos de los demás, no es un simple profesor de una asignatura sino que es PROFESOR y yo creo que eso es algo más que impartir lecciones, es hacer que los alumnos tengan interés por la asignatura y por la vida en general, porque nos enseñó muchisisisiismas cosas de la vida no? y esas cosas siempre quedan ahí. Gracias de verdad por tantos momentos y anécdotas que estoy segura echaré de menos y que si algún día se deja caer por Salamanca véngame a hacer una visita!!! Gracias profe...si va a septiembre y yo tengo que ir nos vemos allí!!!".

Remato xa. Levo mes e medio cun brazo e man moi fastidiados e visitando médicos (posible hernia discal). Pero estas dúas novas alégranme o día ata o inimaxinable. Son as cousas que nos convencen de que paga a pena seguir, aínda que haxa momentos de desalento, pois todos somos humanos. Precisamos a nómina, porque diso vivimos (na miña casa tres persoas), pero en realidade as miñas meirandes alegrías sempre chegan con palabras. Como as do amigo Manolo e as de Laura. Graciñas a eles e a todos vós, que estades do outro lado, a soster coa vosa ilusión e intelixencia este proxecto humilde de comunicación e irmandade.