Do Retrogoberno á Galiza Potemkin
Feixóo, primeiro balance trimestral
Manuel M. Barreiro
A Nosa Terra, 23.07.2009

Balance do primeiro trimestre triunfal da Administración Feixóo: as inxustizas e os cambios impopulares débense facer todos á vez a fin de que, por probalos menos, fagan menos dano. Desde Maquiavelo en diante, esa recomendación gobernou o consello dos asesores dos príncipes. Os comezos teñen que ser feroces, que despois, virán días de leite e mel, favores e glorias que farán esquecer as inxustizas e as mágoas primeiras. Desde a ocupación da Xunta de Galicia por parte do Partido Popular, o almanaque gobernamental pautouse, basicamente, con días de derrubo, días de cancelación e días de peche por reformas.
Feixóo, que non é menos que calquera novo príncipe, na primeira tirada do seu goberno entregouse á derrogación, demolición e ortopedia extrema para borrar moitos dos rastros das políticas de cambio promovidas polo Bipartito. Sen apenas varianzas, a estampa reiterada nos (case) cen primeiros días da Xunta do PPdeG é a dun retrogoberno hipnotizado pola súa política de deconstrución.
Hai anos John Berger publicou “Un muro e un bulldozer”, un esclarecedor artigo no que definía tres tipos de gobernos: o conservador, o construtor e o desmantelador. Daquela expresaba a súa señardade polos vellos tempos en que “os dirixentes políticos, cando falaban ante o seu país, ofrecían propostas de construción” ou mesmo cando, cunha óptica conservadora, facían “unha defensa activa de institucións e costumes xa existentes, máis ou menos respectadas por quen os escoitaba e que se consideraban en perigo”. No presente, a modalidade dominante, segundo sinalou o escritor inglés, é o goberno desmantelador, tensionado pola deconstrución "da herdanza social, económica e ética do pasado e, especialmente, de todos os mecanismos, asociacións e normas que expresan solidariedade".
A administración de Feixóo opera a día de hoxe máis como un gobermo desmantelador que como un goberno conservador e faino con fachenda e afouteza, norma de conduta moi lonxe do proceder que Berger indicaba como propio dos lideres contrarreformistas que aspiran a materializar as súas políticas de xeito disimulado e oculto. Nada diso, Feixóo é un desmantelador sen complexos ou remorsos. Os máis pesimistas cremos que o fai movido por un desexo de erradicar toda memoria e vontade de cambio no noso país, os menos pesimistas cren que se dedica a derrubar toda realización institucional ou lexislativa da Xunta do PSdeG e do BNG porque, simplemente, carece dun programa de goberno en positivo.
No seu discurso de investidura, Alberto Núñez Feixóo coroouse cos loureiros dun conservadorismo progresivo orixinal: “Nós non vimos restaurar ningún pasado nin derrubar o que fixeron ben os nosos antecesores.” O catálogo de derrubos efectivos, ou en proceso, é amplísimo; sen ánimo de pormenorizar: derrogación do decreto do galego no ensino, suspensión da Lei de Pesca, desgaleguización da Función Pública, cancelación do PEGSI, chapoda da AGADIC, mutación da Rede de Galescolas, paralización do concurso eólico... Moito mal facía o anterior goberno do BNG e o PSdeG!Conservadores e conservadurosNa galaxia da dereita, seguindo a Julio Caro Baroja, pódese recoñecer a existencia de conservadores e de “conservaduros”. Non hai dúbida ningunha de que no Consello da Xunta mandan os “conservaduros” e, se pola súa ansía fose, toda a oitava lexislatura había de ser un carrusel de demolición en nome da boa gobernanza, a eficacia e a austeridade; con todo, mesmo para eles é evidente que o tempo de comezar a gobernar é chegado.
Coa apertura do novo período de sesións parlamentarias, a Administración Feixóo 1.0 terá que comezar a render conta non só das súas ventureiras palabras senón tamén das súas obras e omisións, principiando pola súa magnífica achega ao financiamento do noso autogoberno; pero hai máis: hai que ver que efectos reais e non só propagandísticos producen o plan de choque contra a crise, o desenvolvemento operativo do plan de competitividade ou o desenvolvemento do ansiado Plan de Infraestruturas (2009-2015) ou Plan Galicia 2.0..
Na axenda parlamentaria agárdano ademais un debate xeral sobre o noso autogoberno e a presentación do orzamento de 2010. Citas obrigadas, sen escapatoria ningunha. Ao retrogoberno acábaselle o tempo de enlearse co pasado e tócalle xa medirse cos problemas presentes. A partir de setembro non haberá ángulo cego ningún no que se poida seguir agochando a carencia de programa e de políticas públicas que, de xeito obrigado, van ter que fixarse tanto no calendario lexislativo como nas partidas presupostarias. Os conservaduros van ter que comezar a gobernar como conservadores ou como construtores.A Galiza PotemkinSeguindo o recto consello dos Spin doctors cómpre inaugurar un tempo de glorias e logros históricos. Será a quenda da Administración Feixóo como goberno construtor da Galiza Potemkin. Os instrumentos serán tres vellos artefactos ben coñecidos polos galegos da Era Fraga: o Xacobeo, a reedición do Plan Galicia e a nova programación informativa da CRTVG, asfalto, cemento, requintadas programacións cosmopolitas de cartón pedra e vídeos apoloxéticos. O formato ensaiouno con innegábel éxito o mariscal duque Grigori Alexandrovich Potemkin, gobernador da Crimea tsarista de finais do século XVIII, e desde aquela triunfa como unha eficacísima fábrica de miraxes.
Segundo unha unha lenda urbana da alta sociedade de Moscova, cando, en 1787, Catalina II anunciou a súa visita a Crimea, o mariscal Potemkim, para agradar os ollos da tsarina, mandou construír unha aldea na que se fabulaba a felicísima vida que levaban os campesiños do val do Dnieper. A aldea Potemkin era un tinglado teatral que se montaba e desmontaba para ser traslado dunha comarca a outra. A tsarina, convencida de que non debía entrar nas aldeas por motivos de seguridade, asistía desde unha posición afastada á mesma representación fraudulenta de benestar e prosperidade. A tramoia teatral como cerna da acción de goberno. Os “conservaduros” traballan xa na construción da Galiza Potemkin. De manternos afastados da crúa realidade ocuparase o tramado mediático público e privado (alugado ou directamente comprado) que nos mostrará novas escenas de felicidade, fartura e eloxio dun goberno tan eficiente como decente. A macroprodución da Galiza Potemkin estrearase na campaña outono-inverno pero, de momento, Nuñez Feixóo e compañía van seguir dándolle gas ao bulldozer e uso á bóla de demolición.

[Nota: Este artigo foi publicado no mes de xullo, mais reprodúcese porque, dous meses despois, garda plena actualidade e complementa o de O´Rivas publicado na anterior entrada.]