17 feb 2010






¡¡¡INMERSIÓN, INMERSIÓN!!!

Afonso Vazquez-Monxardín

La Región

A mediados dos sesenta había tres series que nos cativaban naquela TVE en branco e negro e dun só canal: El túnel del tiempo, Perdidos en el espacio e, sobre todo, Viaje al fondo del mar. As tres foron realizadas por Irwin Allen quen anos despois tería especial sona pola película Aventura del Poseidón e outras semellantes.

Os sábados pola tarde, no primeiro Azkar de casa dos avós ou no noso Telefunken pasmábamos da capacidade do almirante Harriman Nelson, o capitán Lee Crane, o loiro comandante Chip Morton e o resto da tripulación –entre eles, claro, destacado sempre o mariñeiro Kowalsky, o que sempre recibía un golpe cunha chave inglesa que o deixaba fóra de combate ata que lle viña ben ao guionista que despertase. E o éxito do submariño “Seaview” baseábase na capacidade de responder en calquera circunstancia e de inmediato ás ordes tallantes berradas polo capitán ao tempo que baixaba o periscopio, dicindo aquilo de “Inmersión, inmersión” que logo repetiamos nos nosos xogos entre o ñiau, ñiau, ñiau das sereas submariñas.

Desde aquelas, relacionei “inmersión” con algo positivo (mergullarse con control para ter logo éxito) mentres que o se un ía para debaixo da auga de malas maneiras, afogaba, como lle pasaba sempre aos malos. Ou sexa, estar debaixo da superficie podía ser bo ou podía ser malo. Dependía. Pero no submarino dos bos, despois da inmersión sempre había unha emersión; saían de novo á superficie, máis expertos, máis sabios, con máis coñecementos do fondo do mar e da vida, todos rían con sorriso kenediano debruzados na torreta do submarino.

E agora anda todo un pouco avolto. O noso almirante, Núñez, di que de inmersión nada, e iso que o fogo amigo dos mass media pode acabar fundindo o Noso Submariño. Lee Crane, Chip Morton –Ferrín e Villares, talvez- e moita outra tropa mariñeira experta pensa que o sensato sería a inmersión, sen máis, para que pasen os tiros por riba e despois saír con máis folgos, a respirar no aire limpo do mar. O mariñeiro Kowalsky, -Callón, por exemplo- teme que o Almirante sexa un alieníxena vido das estrelas para facer cumprir a misión secreta da destrución do propio submariño.

Ao final, creo, o almirante debía facer caso das reflexións do capitán, comandante e tripulación, pois se pensa xa que a inmersión é boa nalgunhas augas alleas –un terzo das inglesas por exemplo- non debe temer que sexa problemática en familiares augas nosas aínda que haxa lixeiras marusías superficiais. As escotillas están pechadas, os motores en orde, a tripulación preparada, os torpedos desactivados e, desde logo, os monstros das fonduras abisais son imaxinacións. Así pois, abaixo o periscopio e inmersión. Porque se durante séculos o galego foi case invisible e por iso pasou desapercibido, hoxe precisa dunha inmersión na que poida repor forzas, arranxar máquinas e arrumar cuartos. Hai que salvar o Noso Submariño. É imprescindible ter éxito na misión aínda que sexa soltando estralos eléctricos que escorrenten o cefalópodo que o apreixa. Inmersión, pois, a toda máquina e avante!!!


25 comentarios:

Son eu. dijo...

A verdade doe, mais o esquecemento mata.

Díxoo Desmond Tutu.

Eu non digo nada.

Sigo sendo eu dijo...

Ben mirado, quedaría mellor A verdade manca...

¡Ai, a estrutura profunda das linguas!

Lingua nai, lingua propia. Lingua...

Anónimo dijo...

Feijoo o noso almirante!, hai que ter: oo

Anónimo dijo...

Ise submarino no que viaxa Feijoo e outros hai que fundilo, porque están a expoliar Galicia, son os malos. O noso Almirante Ferrín ordeou por a punto os torpedos, estamos agardando para disparalos mais alá, mais alá como di o amigo mariño que teño ao meu carón, ainda que nos quedemos sós,o mar o submarino e máis nos.

Son eu dijo...

Esta tarde -ía dicir "tardiña", pero dinme de conta de que o diminutivo cambia, e moito, o sentido da expresión- fixen unha auténtica inmersión non sei se na lingua ou na cultura ou na etnografía ou no qué do meu pobo. Agardaba na sala de espera de preanestesia do Complexo Hospitalario Xeral-Calde de Lugo. (Vanme pegar unha coitelada de aquí a un pouco. Nada importante). Liguei conversa cunha señora duns oitenta anos, arriba ou abaixo. Estaba acompañada dun home que podería ter corenta e tantos. Logo souben que era o seu fillo e que, en efecto, tiña corenta e tantos. Falamos de moitísimas cousas. Parece incrible que se poidan tratar tantos temas en tan pouco tempo. Aparte da colección de palabras que anotei disimuladamente no meu caderniño ad hoc, as cousas que me contaron os dous, pero sobre todo a muller, dán para unha novela. Para varias. O home da señora morreu hai vinte anos. Tiña unha enfermidade relacionada coa uretra -vai ti saber se co riñón, coa próstata ou con qué-, pero ela dicía que coa uretra. Era mariñeiro. Ou sexa, pescador. Andaba, supoño que no Gran Sol. Non me quedou claro. Falouse de Escocia e de mares próximos. O home levaba nun estoxo -¿dise así?- unha colección de sondas e el mesmo sondábase para poder mexar. ¡En alta mar! Sondábase el. E ademais, atendía as lesións sobrevidas na campaña. Díxome a señora, estalicando o meiniño da man dereita: mire, dona Fulana -non lembro o nome- este dedo débollo ó seu home. El tirou de navalla, abriuna, desinfectouna e cortou de arriba a abaixo para sanar -aquí xa non sei o que sanou-, según relatorio doutro mariñeiro.
E agora o fillo, que padece o mesmo mal da uretra, que lle dixeron que non era hereditario, senón xenético -¡cago en tal!-, sae ó mar tamén co mesmo estoxo -que mal me sona esa palabra- e sóndase tamén cando lle fai falta.
¡Manda carallo! El si me dixo que andaba polos mares de Escocia. ¡Manda carallo, repito!
Mirade o maricón do AD como sabe que as baixas por depresión según depende. ¿Fixástesvos o mal talante que teñen as empregadas das súas tendas, esas raparigas estranxeiras que Deus saberá que caste de contrato teñen?
Boeno, deixemos a cousa así.
¡Inmersión, inmersión!

Anónimo dijo...

Ise submarino no que viaxa Feijoo e outros hai que fundilo porque están a expoliar Galicia, son os malos. O noso almirante ordeou por a punto os torpedos, estamos agardando para disparalos Mais Alá, como di o almirante, ainda que quedemos sós,o mar o submarino e mais nos.

Anónimo dijo...

¿E logo xa non é Ferrín o almiránte, sr. anónimo? Mandaron degradalo, novamente?

Anónimo dijo...

Pra marinheiros nos!!
Se o capitán Nemo enrolase galegos; Ned Lang non se comería nada :)
http://ocorsario.wordpress.com/2010/02/18/non-habia-galegos-no-nautilus/

Unha aperta!

Anónimo dijo...

Un artigo dedicado aos submarinos "Amigos de Monjardín":

Vierios

Concha Rousia

E falam de liberdade

Roubaram a nossa história para enchê-la de mentiras onde eles poderem aparecer como heróis. Modificaram a cinzel nas pedras sacras os nomes dos nossos reis galegos para fazê-los passar por reis de Castela...
E falam de liberdade

Traçaram fronteiras políticas deixando fora do nosso território parte de nós, da nossa cultura e língua, à intempérie de Castela onde nunca foram respeitadas, e onde estão sendo brutalmente abafadas...
E falam de liberdade

Forçaram à nossa gente, e eu falo por meu pai, a irem a uma guerra contra nós próprios para defender os interesses duma Espanha negra e sanguinária... Procuravam com sanha e obsessão a todo aquele que podiam converter em seu conscrito; até na estrumeira e no esterco iam espetar as galhas por ver se alguém lá se ocultara...
E falam de liberdade

Mataram aos que defenderam a nossa língua e cultura; como a Alexandre Bóveda, que se negou a renegar a sua mãe Galiza... e foi por isso que o assassinaram... Outros foram arrancados de casa para morrerem desterrados no exílio...
E falam de liberdadeProibiram-nos falar na escola, e até polas ruas éramos humilhados e castigados por falar na nossa língua, mesmo sem sabermos outra...
E falam de liberdade

Levaram às últimas gerações de galegos e galegas, os mais jovens, os mais necessários, a renunciar à própria língua; o que, mesmo sem precisar fazer uma analise desde as teorias sociológicas de Compte, podemos catalogar de suicídio linguístico induzido...
E falam de liberdade

Invadem as nossas casas com dúzias de canais de televisão espanhóis, permitindo-nos em galego apenas uma televisãozinha que mais parece uma brincadeira... Enchendo-nos de castelhanismos até no caldo; a dia de hoje é quase impossível encontrar uma pessoa na que não se notem as cicatrizes dos embates do castelhano... E o que nos podia imunizar, as televisões portuguesas, é proibido por mais que nos as queiramos...
E falam de liberdade

Trás séculos de proibição, quando finalmente nos permitem escrever na nossa língua, impõem-nos a ortografia do castelhano... (chamai-lhes parvos)
E falam de liberdade

Não, senhores e senhoras da direita espanhola, vivam vocês em Madrid, em Vigo, ou mesmo que tenham um carguinho na Junta, vocês não conhecem a palavra liberdade... e se alguma vez pensarem que a estão a dizer, reparem bem, e tenham certeza de que é outra palavra disfarçada; porque essa, a liberdade, é demasiado digna e demasiado grande, e nas suas bocas não cabe... Que na Galiza tenhamos que estar obrigados a falar castelhano, e que tenhamos que respeitar essa língua que sempre nos foi, e nos segue a ser, imposta como se fosse algo nosso, pode ser chamado como vocês queiram mas não o chamem liberdade...

Que essa língua castelhana, que tem um estado que a promove... um estado que esquece as outras três línguas oficiais nele, como se não fossem línguas do estado... tenha ademais a Juntinha para a promover, a defender, e a impor, é qualquer cousa menos liberdade...E por se isso não chegar, temos mais... temos uma nova Lei da Função Pública, aprovada pola atual Junta-de-cartão-pedra, segundo a qual aos galegos e galegas nos pode ser negado o direito a ser atendidos na nossa língua, a língua própria da Galiza, porque esse direito é reservado para o senhor funcionário...
E falam de liberdade.

Vocês, para que se façam uma ideia, são como o cuco, que não se contenta com pôr o ovo em ninho alheio, para que outro passarinho lho incube; quando esse ovo abre e sai o filho do cuco, ao ser mais grande, e talvez mais mau, que os outros ‘irmãos' onde ele fora acolhido, o primeiro que faz é puxá-los fora do ninho; condenando aos pais dos passarinhos caídos a criá-lo apenas a ele. Podem vocês chamá-lo crueldade animal, natureza desapiedada, primitivismo comportamental... ou mesmo assassinato, mas não, não o chamem liberdade.

Anónima dijo...

Vostede, Anónimo, semella retornar de séculos pasados, mesmo cunha linguaxe que, por sorte, non é o galego de hoxe en día e, nin siquera, o galego-portugués de outrora.
Vostede con estas desnortadas andrómenas e dos que fixeron posible que ese submariño estea pilotado por ese impresentable almirante Núñez.

Anónimo dijo...

Así que entón o Monxardín é o que en tempos se chamaba un submarino as ordes do almirante Feijoo. O certo é que por moito que inmersione xa se sabia e sabe que lle fai traballiños culturuletas ao PP de sempre, e seguirao a facer.

Anónimo dijo...

Non, se non hai mellor xordo que o que non quere oír, mellor cego que o que non quere ver, mellor burro que o que non quere entender, mellor boi que o que non quere arar, mellor reloxio que o que non quere andar.
Por moito que inmersione...
o que hai que oír. Canto se arrisca a un a pasar crego repartindo benzón.
O que hai que oír. As curuxas ventando o escuro.

Anónimo dijo...

Inmersión, pois, a toda máquina e avante!!!
Si señor, aprobo o requirimento final do artigo. Inmersión ainda que Mr. Bean non queira.
RAF

Eo dijo...

Monxardín pérdese entre as metáforas e vai quedar atrapado no fondo do mar dos sagarzos.A profundidade abisal do seu pensamento faino alucinar e o pobre confunde a Feijoo con Castelao.

Xosé M. González dijo...

Os sábados á tarde trataba de non perder nunca a viaxe ao fondo do mar; como case nin lembraba caras, acabo de visitar o sitio da serie em imdb.com: por certo, Kowalski morreu hai menos dun ano. A viaxe daqueles dous polo tempo fora tamén ben interesante, así como Los invasores e David Vincent. <a href="http://www.imdb.com/title/tt0106126/Outro submarino dos noventa</a> levou nome ben semellante ao do Almirante Nelson e mailo Capitán Crane; non así o Enterprise, aínda que a Nova Xeración do Star Trek tráiame aínda algún aquel.

Sorriso kennediano... pois estache ben iso. Parecía xente con mellor alimentación na crianza ca unha boa parte de nós. Algo de sorriso kennediano tería quizá -de ser posible- producido efecto benéfico no prestixio dun idioma, o galego, que nos sesenta lle transmitía aos fillos unha moi grande maioría da poboación, e do resto outra grande maioría non podía evitar escoitalo e ata sabelo. Agora, para isto último ben precisabamos, xaora, inmersión. A escola non será talismán, pero axuda moito. Así é que a ver se a próxima vez votamos. Dito sexa con perdón.

Xosé M. González dijo...

Outro submarino dos noventa.

Por certo, eu: non sería nada, espero.

Anónimo dijo...

Segundo as últimas noticias a inmersión vai ser exclusivamente dun submarino tripulado por xentes do PP, suponse que pronto lle darán a Monxardín o carnet.

Anonim7 dijo...

Anónimo: deixa de cismar co Monxardín dunha vez,oh. Es un pesado.

Loureiro dijo...

Concha Roussia dixo:

"quando finalmente nos permitem escrever na nossa língua, impõem-nos a ortografia do castelhano... (chamai-lhes parvos)"

Simplemente con tripulación tan idiota coma esta non se pode facer nada. A estas alturas de partido terémonos que mergullar no submarino que temos, e non andar dubidando se era mellor un SSN en troques dun SSK, ou se deberiamos ter un SSBN ou un SSGN; mentres outos falan de navegar nunha simple gamela, que abonda para a tripulación que temos.

Anónimo dijo...

Pois si, deixo de cismar nas opinións de Monxardín, todas para vostede Anónimo7.

Anónimo7 dijo...

Sr. Anónimo: ¿Canto cobra vostede pola propaganda que lle fai ao sr. Monxardin?

apicultor dijo...

Desde logo que hai algúns que aburren até as pedras con tanto cismar co Monxardín. Son monotemas. En fin...

Anónimo dijo...

Fin

Anónimo dijo...

(Continuará)

Anónimo dijo...

"La Diputación de Ourense tiene 82 porteros y conserjes para atender seis edificios" (LA VOZ DE G)

Xa o di o refrán: Sempre que se pecha unha porta ábrese outra. Non saben vostedes, señoras e señores ourensáns, a sorte que teñen e é que grazas ao Sr Baltar sempre haberá dezasete tíos que cha abran.