FUTURO ( EIRE )
Marcos Valcárcel
Xa non penso no futuro. Borrei do meu vocabulario os verbos en futuro. Agora só me queda un presente enchoupado de pasado e melancolía.
O futuro é dos que veñañ detras, tamén dos mozos e das mozas da xeneración de Eire.
E non o van ter fácil. Teño confianza. Eire ten as cualidades necesarias para facer cousas interesantes na vida: personalidade, constancia, intelixencia, mesmo unha certa dose de ambición que lle pode ser útil. So lle falta un pouco de sorte e poderá ser feliz. Oxalá poida lograr o lugar onde desenvolver un traballo creativo, un privilexio que poucos poden gozar.
Entradas
Hace 5 días
12 comentarios:
Hoxe mandeille o exercicio de meditación máis sinxelo que hai a unha amiga que está pasando un trance doloroso. Acordeime por o "presente".
Consiste en pechar os ollos, cinco minutos, e pensar na respiración, sentir o aire que entra polo nariz...catar o seu sabor...como é?, como sabe?, é fresco é cálido?..observar como entra para darnos a vida...
(sucede como decía Celaya "trece veces por minuto")...
Despois podemos ir máis adiante ralentizando a "inspiración",
(fixádevos no nome...inspiración, intimamente ligada o que o nome indica...algún matemático afirmaba que lle viñan as matemáticas como unha respiración...)
ralentizar a inspiración, demoramos un pouco co aire nos pulmóns e expiramos tamén lentamente...4,5,6 segundos de inspiración, unhes 2 de retención e 4,5,6 de expiración según un se encontre cómodo..pero esto xa é o exercicio seguinte.
O Primeiro é unha simple toma de conciencia da respiración, centrar a atención na respiración, saboreandoa como un bo vaso de auga cando hai sede, conseguimos desconectar con todo o demáis e é o primeiro paso para adentrarnos en nós...
Perdonade, vou romper un tabú, para mín é a primeira oración.
Podedes agradecer neses momentos a vida...presente....nese acto, e continuando por ese acto.
O de inspirar....
Esos cinco minutos poden repetirse ó longo do día tanta veces como se queira, en calquer situación...
E se presta...porque acaba prestando, prolongalo...
Non se pode respirar en futuro...
nin en pasado...a respiración só é en presente...como a vida...
Para Marcos con unha grande aperta, ...
"La brizna de hierba" é un libro infantil que aínda me ronda na cabeza, 30 anos despois da súa lectura (e non son a única). Un home do presente aparece en Pompeia, horas antes da explosión do Vesuvio. Acha as súas respostas na onservación dunha herbiña que tira valentemente para arriba: “la brizna de hierba quiere ser, sólo ser”. O presente é o que importa. O que somos, facemos, desfrutamos agora.
csrkliagwkmefjpjbbxp, justin bieber baby lyrics, kdwzdvi.
Querido Marcos: alédame comprobar que continúas en liña. Abro as uvas e aí estás.Só hai presente e un carro de memorias. Este presente é o que me importa,no que me recoñezo nas palabras da xente que me importa.
Un bico a María e a Eire. Para ti toda a forza deste mundo.
Maruxa
Serán os nosos fillos, os que nos manterán "presentes" no seu futuro.
Eva Robles
Vivamos pois o presente. E axudemos ao futuro, para que cando volvan a cabeza cara atrás o fagan sen ira.
Unha forte aperta, Marcos.
Futuro, sempre futuro, nunca é presente, nunca foi pasado. Por pasar...sempre por pasar...e quen sabe que pasará?.
Números, computabilicemos, mídamos. Elavoremos constelacións meta-teóricas con redes de observacións teóricas. Letras, implicacións, relacións, condicionais. Rematadas as reconstruccións teóricas, chegará o momento, o futuro. Mais quen pode dar conta de todalas teorías e de seguido reconstruilas para integralas na reconstrucción meta-teórica?. Ninguén!, é cuestión de crer, tamén na ciencia. Crer. Non hai nada mais sinxelo nin nada tan forte que unha crenza. Eu creo en Deus pai.
Sempre hai futuro. É rara sensación, con todo, situarse nun exacto presente.
Seguimos presentes, Marcos. Enguedellados.
Don Marcos, eu non só non penso no futuro senón que vivo no pasado, ben chantado no onte mais remoto. Non me dá vergoña proclamarme un senfuturo. E se non me cré, deixe que lle conte. A cousa foi que hoxe pola mañá deume por estrear un pantalón que comprara hai dous veraos nas rebaixas de Máximo Durrutti (como lle chamo eu) e que tiña no armario morto de aborrecimento. Logo veu a muller e díxome: "Lembras?" "Lembro, non vou lembrar, claro que lembro", renpondinlle eu. "Hai 23 anos estábamos en Compostela, pasando polo aro xudicial do matrimonio", insistiu ela, por se me fixera falta a precisión. Co pantalón novo e coa lembranza matrimonial compostelana, vinme de novio como hai 23 anos e aquí estou, mais enguedellado que o primeiro día (home non) e disposto a celebrar as de prata e as de ouro. E o que é mellor, levo todo o día véndome como aquel novio de hai 23 anos, entrando e saindo do xulgado, perto das Algalias, e perdéndonos polas ruas compostelanas e bebendo uns viños e ríndonos a cachón da felicidade matrimonial que invadía os nosos corpos namorados. Tal como llo conto, Don Marcos. Vivo ou non vivo, pois, no pasado? Xulgue vostede mesmo. Somos pasado, vivimos ancorados no pasado, non queremos saber do futuro. Que lle dean ao futuro, Don Marcos. Xa no metro, de camiño cara o traballo, abrín o Quadern de El País e dei con este titular: EL RETORN DE LA BODEGA (NOVES GENERACIONS SE SUMEN AL VERMUT CLÀSSIC I ELS LOCALS ES RENOVEN SENSE PERDRE L´ESPERIT DE TOTA LA VIDA). E sobre unha pipota vese un vermut e un prato con duas daquelas banderillas (teremos que cambiarlle o nome, nós, os antitaurinos). Estamos ou non estamos no pasado, Don Marcos? Que felicidade. E logo na Vanguardia vexo a Jean-Paul Belmondo, agarrado do seu bon amigo Alain Delon, na inauguración dun museu ao pai do primeiro. Quen dixo que Belmondo e Delon xa morreran? Seguen aí, Don Marcos. E con eles, todas as suas películas, inesquecíbeis. Claro que logo leo que Albert Boadella e Fernando Sánchez Dragó presentaron un libro "regeneracionista" escrito a cuatro maos co que perseguen colocar unha "bomba incruenta bajo las posaderas del pensamiento dominante", e xa non sei onde estou. Con estes dous elementos, supoño que perdido no túñel do tempo. Reciba unha aperta, daquelas, das do pasado.
Don Marcos, eu non só non penso no futuro senón que vivo no pasado, ben chantado no onte mais remoto. Non me dá vergoña proclamarme un senfuturo. E se non me cré, deixe que lle conte. A cousa foi que hoxe pola mañá deume por estrear un pantalón que comprara hai dous veraos nas rebaixas de Máximo Durrutti (como lle chamo eu) e que tiña no armario morto de aborrecimento. Logo veu a muller e díxome: "Lembras?" "Lembro, non vou lembrar, claro que lembro", renpondinlle eu. "Hai 23 anos estábamos en Compostela, pasando polo aro xudicial do matrimonio", insistiu ela, por se me fixera falta a precisión. Co pantalón novo e coa lembranza matrimonial compostelana, vinme de novio como hai 23 anos e aquí estou, mais enguedellado que o primeiro día (home non) e disposto a celebrar as de prata e as de ouro. E o que é mellor, levo todo o día véndome como aquel novio de hai 23 anos, entrando e saindo do xulgado, perto das Algalias, e perdéndonos polas ruas compostelanas e bebendo uns viños e ríndonos a cachón da felicidade matrimonial que invadía os nosos corpos namorados. Tal como llo conto, Don Marcos. Vivo ou non vivo, pois, no pasado? Xulgue vostede mesmo. Somos pasado, vivimos ancorados no pasado, non queremos saber do futuro. Que lle dean ao futuro, Don Marcos. Xa no metro, de camiño cara o traballo, abrín o Quadern de El País e dei con este titular: EL RETORN DE LA BODEGA (NOVES GENERACIONS SE SUMEN AL VERMUT CLÀSSIC I ELS LOCALS ES RENOVEN SENSE PERDRE L´ESPERIT DE TOTA LA VIDA). E sobre unha pipota vese un vermut e un prato con duas daquelas banderillas (teremos que cambiarlle o nome, nós, os antitaurinos). Estamos ou non estamos no pasado, Don Marcos? Que felicidade. E logo na Vanguardia vexo a Jean-Paul Belmondo, agarrado do seu bon amigo Alain Delon, na inauguración dun museu ao pai do primeiro. Quen dixo que Belmondo e Delon xa morreran? Seguen aí, Don Marcos. E con eles, todas as suas películas, inesquecíbeis. Claro que logo leo que Albert Boadella e Fernando Sánchez Dragó presentaron un libro "regeneracionista" escrito a cuatro maos co que perseguen colocar unha "bomba incruenta bajo las posaderas del pensamiento dominante", e xa non sei onde estou. Con estes dous elementos, supoño que perdido no túñel do tempo. Reciba unha aperta, daquelas, das do pasado.
Don Marcos, eu non só non penso no futuro senón que vivo no pasado, ben chantado no onte mais remoto. Non me dá vergoña proclamarme un senfuturo. E se non me cré, deixe que lle conte. A cousa foi que hoxe pola mañá deume por estrear un pantalón que comprara hai dous veraos nas rebaixas de Máximo Durrutti (como lle chamo eu) e que tiña no armario morto de aborrecimento. Logo veu a muller e díxome: "Lembras?" "Lembro, non vou lembrar, claro que lembro", renpondinlle eu. "Hai 23 anos estábamos en Compostela, pasando polo aro xudicial do matrimonio", insistiu ela, por se me fixera falta a precisión. Co pantalón novo e coa lembranza matrimonial compostelana, vinme de novio como hai 23 anos e aquí estou, mais enguedellado que o primeiro día (home non) e disposto a celebrar as de prata e as de ouro. E o que é mellor, levo todo o día véndome como aquel novio de hai 23 anos, entrando e saindo do xulgado, perto das Algalias, e perdéndonos polas ruas compostelanas e bebendo uns viños e ríndonos a cachón da felicidade matrimonial que invadía os nosos corpos namorados. Tal como llo conto, Don Marcos. Vivo ou non vivo, pois, no pasado? Xulgue vostede mesmo. Somos pasado, vivimos ancorados no pasado, non queremos saber do futuro. Que lle dean ao futuro, Don Marcos. Xa no metro, de camiño cara o traballo, abrín o Quadern de El País e dei con este titular: EL RETORN DE LA BODEGA (NOVES GENERACIONS SE SUMEN AL VERMUT CLÀSSIC I ELS LOCALS ES RENOVEN SENSE PERDRE L´ESPERIT DE TOTA LA VIDA). E sobre unha pipota vese un vermut e un prato con duas daquelas banderillas (teremos que cambiarlle o nome, nós, os antitaurinos). Estamos ou non estamos no pasado, Don Marcos? Que felicidade. E logo na Vanguardia vexo a Jean-Paul Belmondo, agarrado do seu bon amigo Alain Delon, na inauguración dun museu ao pai do primeiro. Quen dixo que Belmondo e Delon xa morreran? Seguen aí, Don Marcos. E con eles, todas as suas películas, inesquecíbeis. Claro que logo leo que Albert Boadella e Fernando Sánchez Dragó presentaron un libro "regeneracionista" escrito a cuatro maos co que perseguen colocar unha "bomba incruenta bajo las posaderas del pensamiento dominante", e xa non sei onde estou. Con estes dous elementos, supoño que perdido no túñel do tempo. Reciba unha aperta, daquelas, das do pasado.
pois, se cadra, os que estamos no presente sempre pensamos que o futuro é mais difícil. Pero eles, os que veñen detrás de nós, levarán a nosa mensaxe a ese futuro. Eire, Santiago, tantos fillos e fillas que deitamos neste mundo coa ilusión de que sexan quen de facelo algo mellor ca nós. Apertísimas Marcos! sempre é un agasallo lerte.
Publicar un comentario