El tren y las cosas
PAN POR PAN venres 22 decembro

No libro do que estou falando estes días, sobre o tren e a literatura, hai dous poemas de Antón Tovar: os titulados “Aquel tren” e “Estación vieja”, os dous interesantes e os dous do libro “El tren y las cosas”, co que gañara o premio de poesía Marina en Ourense, en 1959. Do segundo son estes versos: “Estación vieja y fea, ya ruínas,/ Ruínas de verdad,/ Solar y yermo,/ Tan sólo en mi perduras”. Outra preciosa peza tovariana, que pertence ó mesmo libro, é “El tren humano”, que recitaron Tereixa Devesa e Loli Conde no acto do Liceo. É unha evocación do pai morto lembrando os xogos da Noiteboa cando toda a familia facía un tren “humano” detrás do pai, “de máquina en cabeza”. A familia medra e cada novo irmán é un vagón máis, na cola, polos carrís da propia casa. Poema emocionado, auténtico, que remata así: “Yace en Castilla/ aquel/ a quien todos creíamos/ un invencible rey”.

(As imaxes son de Xaudaró, un dos máis xeniais debuxantes e humoristas do século XX español, como Bagaría ou Castelao. Están nas páxinas de protección, trala portada (chámanse así, ou non?) do libro do ferrocarril do que falei nestes días).