Abril

Creo que xa falei aquí, nesta bitácora e para ben, de Nani Moretti, a propósito de A habitación do fillo (La stanza del figlio, 2001). Acabo de ver agora mesmo Aprile (1998), que pasaron pola Dúas e non me resisto a poñer dúas liñas. Gustoume bastante, ten detalles ben simpáticos e é doado identificarse con ese director de cine que ten un neno nas mesmas datas en que as esquerdas gañan as eleccións e el está a rodar un documental sociopolítico sobre Italia.
E creo que me identifiquei aínda máis porque se desataron os descoñecidos misterios que activan o reloxo da memoria. Eu non fun un pai tan nervoso como Moretti nesta película, nin tan falangueiro, pero a miña filla, Eire, nacía un 13 de outubro de 1989 e estabamos daquela en plenas eleccións autonómicas. Eu ía na lista do PSG-EG ourensán, creo que era o secretario de organización local daquela, debía ir de segundo ou terceiro e creo que encabezaba a lista o amigo Carlos Varela. E atendía á miña filla e á miña muller no sanatorio Santa Cristina, con Víctor, o xinecólogo (xa morreu), seguindo como podía a campaña electoral e recibindo ós amigos do partido tamén. Aínda máis, a clínica estaba a uns cen metros de onde tiñamos o noso local social e electoral na rúa da Habana e ata saiu en La Región que un dos candidatos, eu, acababa de ter unha filla e que lle puxeramos Eire, un nome pouco habitual daquela. E despois supoño que seguín máis ou menos coa campaña, encargabame da prensa tamén, pero as lembranzas políticas quedaron sepultadas baixo a sombra da miña neniña recén chegada a este mundo, un ser máis tan indefenso como cheo de esperanzas. É comprensible, non? Aínda que lembro con felicidade aqueles días políticos, tan cheos de ilusións. Ben, non sei moi ben porque conto todo isto, pero xa está. Ah! si había unha diferencia entre a película e a miña biografía do 89: en Italia gañaron as esquerdas; na Galicia de 1989 gañaba Fraga, "galego coma ti", claro.