6 mar 2007


O intelectual. O antisemitismo galaico. E máis...

Henrique Alvarellos, en Galicia Hoxe, lembra o debate que sobre os intelectuais tivo lugar nesta bitácora, ademais de falar da valía de Isaac Díaz Pardo.

Afonso Vázquez-Monxardín, no mesmo xornal, reflexiona sobre o caso Pedro Gómez-Valadés e o antisemitismo galaico.

Moi outra visión do tema, sobre todo no último parágrafo, ten Xosé M. Sarille que tamén aborda, na súa columna semanal de El Correo Gallego, as simpatías progresistas con Israel.
(Imaxe de Tiziano, "Venus Anadyomene").

44 comentarios:

Anónimo dijo...

Lamentable o parágrafo final do señor Sarille. Semella que o "tuzarismo ideolóxico" é ben malo de arrincare.

Anónimo dijo...

[Mundando de terzo]
Para o amigo Jimy:
Como vostede é un interesado pola "filosofía da arte" (por dicilo dalgún xeito), póñolle en primicia un título recén saído do forno (Alexander Nehamas, Only a Promise of Happiness: The Place of Beauty in a World of Art, Princeton, Princeton University Press, 2007), do que pode baixar o seu primeiro capítulo en http://press.princeton.edu/titles/8357.html. Xa nos contará aos que non sabemos nada destas cousas, que para algo é o noso artista oficial. Saúdos.

Anónimo dijo...

Grazas Sr. Valcarce por acoller na súa páxina esta miña resposta a Sarille no Correo.

Non hai ningún estado inocente. Irlanda naceu entre unha guerra civil no 1921-22 que ninguén quere lembrar, e na que se exterminaron dous bandos do nacionalismo. Francia, De Gaulle fusilou nos primeiros días da toma de París a máis de dez mil colaboracionistas en xuízos sumarísimos para esquecer que un millón de parisinos recibiran a Hitler nas rúas da cidade da luz. Alemaña, Italia...España... A bondade pura non existe.
Certamente a despreciable alianza de Israel con Sudáfrica –onde mesmo había Afrikaners nazis- foi ocasional e motivada por un mútuo interese en buscar o acceso á bomba atómica no que Isarel puña os científicos e Sudáfrica o deserto no que facer os ensaios... sen que ninguén se enteirase.

Israel, os democráticos gobernos israelís, sen dúbida, levan cometido erros. Non imos xulgar a historia. Non imos xulgar xa como os veciños que rodeban Israel se botan sobre o país na mesma noite da proclamación da súa independencia por parte da ONU. Non imos lembrar o crime permitido por pasiva en Shabra e Shatila. Non imos lembrar os asasinatos selectivos que nada arranxan nin o minusválido do Aquile Lauro tirado ao mar coa súa silla de rodas. Non imos falar dos secuestros de avións ou da mantanza de Frankfurt. Non me interesa a historia.

No presente, desde Camp David, Madrid e Oslo, Israel sabe que só é posible o futuro en paz e acepta Paz por territorios. Dous estados. Paz fría. Como con Xordania. Como con Exipto. Non hai que ser inxenuos e pensar que van saír a bicos do cine onde se proxecta a historia do conflito. Separación. Pouco contacto. Paz nesta xeración. Relación na seguinte. Seguramente con Exipto ou Xordania empeza a ser posible...
Pero se unha das partes, Hamas, non acepta o dereito á existencia da outra... Se despois de levar maís dun ano fóra de Gaza seguen enviando foguetes constantemente contra asentametos civís... Israel golpea coa forza do débil fortalecido. Xa puxo as meixelas todas en Alemaña. Nunca máis. Nunca máis vai permitir que se cuestione o seu dereito a existir como estado. Non vai volver andar errante polo mundo. Non podemos volver ás fronteiras anteriores a 1948 en todo o mundo. Para a paz é preciso querer a paz.
Os nosos aliados na civilización ocidental, non sexamos inxenuos, son os inventores da penicilina, dos ordenadores, dos raios X, Marx, Freud, etc. Non os redactores de fatwas que lle cortan a man ao ladrón e lapidan á muller adúltera.
O experimento socialista dos kibutzs, o sionismo como pura forma de nacionalismo seguramente é o que maís razón ten na historia. Xa nos finais do século XIX querían xuntase porque sospeitaban, temían o que lles ía pasar... Non é unha lástima como algún inxenuo da esquerda soe dicir, que Hitler non acabase a tarefa antes de ser liquidado. É unha vergoña que a esquerda europea defenda a teocracias fanáticas alentadoras dos suicidios en vez de acordos de convivencia. Eu non quero que desapareza Israel... e parece que aquí queda ben apoiar aos que defenden a destrución de Israel, como Hamas. Hai que falar, transar, acordar... E será máis fácil con Sharon fóra de xogo. Israel retirouse do Líbano. Israel retirouse de Gaza. Israel retirouse de Cisxordania... e agora qué?. ¿Volver a coller o Éxodus e comezar a viaxe inversa? Non non e non. Nunca. Nunca máis. Paz. Shalom.

Anónimo dijo...

Dúas puntualizacións: a esquerda europea non defende réximes fundamentalistas. Desde o Estado xudeu tolérase, cando non se fomenta, a instalacións de asentamentos xudeus en territorio teoricamente árabe; se esta situación cambia débese verificar con suficiente verosimilitude como para desbotar que un cambio de goberno cambie a política.

Ollo, que o debate actual non é a razón histórica de Israel. É que Pedro Gómez-Valadés debe seguir dentro do BNG. O que eu defendo, o único que penso seguir defendendo neste momento e tesitura.

Anónimo dijo...

Terríbel señor Monxardín. Resúltame terríbel ler o seu artigo. O cerne da súa argumentación é que Estados Unidos e Israel son dúas democracias o que lles da un plus que outros non teñen, e a partir de ese dato todo o demais queda subordinado, ou en palabras súas son metidas de zoco. O importante é que son democracias, a política que fan é discutíbel admite. Pódense combater políticas pero non destruír democracias.
Os Estados Unidos seica nos liberaron. Sería a vostede porque a min tocoume nacer e aturar a ditadura franquista até o final da mesma, entre outras cousas porque os USA así o quixeron, sería tamén pola democracia, como a que tamén defenderon en Portugal pactando co salazarismo. Ou en Grecia co golpe dos coroneis, ou a democracia en Turquía. E que me di da democracia que secularmente defenderon no continente americano, que me di da democracia que alentaron nos anos setenta do pasado século neses países do Mar del Plata que vostede coñece, e en Chile, e no Brasil na década anterior, e na anterior en Guatemala, e en Venezuela, e Nicaragua,...librou en America Latina alguén da democracia dos Estados Unidos? Tamén noutras partes do mundo coñecen esa democracia. Ultimamente no Iraq, que teñen a sorte de viviren en democracia, xa elixiron o seu goberno, xa teñen a súa democracia. Mágoa que de cando en vez meten a zoca, senón sería perfecto, pero xa se sabe que perfecto non hai nada, verdade señor Monxardín?
Imos ao de Israel. Máis da mesma democracia, a que incumpre as resolucións de Nacións Unidas. Nin eu, nin ninguén aquí, en Galiza e en Europa, lle discute a Israel o dereito a existir, tampouco o BNG e a UPG. Ninguén discute o estado que naceu no 48, nin tan sequera se pide a retirada ás fronteiras da partición inicial, as resolucións que Israel incumpre, vai para corenta anos, son as de retornar ás fronteiras de 1967. Ninguén defende aquí ao presidente iraniano Ahmadineyad e a posición de eliminación do estado de Israel. Esa, ademais, non é a ameaza verosímil en Oriente Medio, a ameaza real e a política do estado de Israel, un día tras outro hai xa moitos anos, ¿metidas de zoco tamén?
A democracia que vostede tanto defende é a que manda aos seus soldados a romper os brazos a golpes aos nenos palestinos da intifada, a que arrasa as vivendas como represalia, a que encerra en bantustanes aos palestinos igual, igual, que facía o réxime racista de Surafrica (como di Sarille, mal que lle pese ao señor Anónimo Político-Cultural), a que arrinca as oliveiras (lembra a historia dos reis católicos en Galiza), a que rouba as augas e as mellores terras, a que bloquea o acceso de alimentos e medicinas á poboación palestina, a que ten milleiros de presos sen xulgar anos e anos (remember Guantánamo da outra democracia) a que masacra poboación civil con tanques, artillaría, helicópteros e avións. A democracia que monta, e xustifica, unha guerra no Líbano porque lle secuestran dous soldados (xustificado e apoiado pola outra democracia). Eu non defendo, porque non é humanamente defendíbel, o suicida que se inmola con explosivos nun autobús, pero se falamos de terrorismo nesa zona o terrorismo grave, e estrutural, é o de Israel. E mire señor Monxardín que non falo de xudaísmo, nin de sionismo, nin de nada diso. Todo me parece ben, todo pobo ten dereito a vivir e a facelo en liberdade e nun solar propio neste mundo e os xudeos tamén, só faltaría. Ademais , é certo que é un pobo que sufriu, seguramente como ningún outro, o que vostede di e moitos sabemos. Pero iso non xustifica o mal que están facendo.
Sobre outras consideracións que vostede fai, creo que non paga a pena contestarlle, xa sabemos de que pé coxea (o BNG baixo o maxisterio da UPG,...etc.)
Ah, por certo, respecto ao señor Gómez-Valadés, que semella ser o leit motiv do artigo, eu son partidario de que siga a ser, se el quere, militante do BNG. E dicirlle que ao igual que el no BNG tamén somos amantes da paz, da paz entre árabes e israelís, e por suposto como di vostede do señor Gómez-Valades “amigos, amantes de Europa”. Quizais por eso no referendum sobre a chamada “constitución europea” no BNG acordamos por amplísima maioría, e logo dun debate en toda a organización, defender o NON nese referendo. O señor Gómez-Valdes discrepou da posición da súa organización política e defendeu publicamente o voto a prol dese tratado. El saberá, eu pola miña parte estou disposto a que o siga facendo nos próximos tempos.

Anónimo dijo...

Estimado APC, cárgame vostede de traballo, e xa teño...tentarei botarlle unha ollada esta semana.
Hai tamén sobre xudaismo-sionismo un interesante artigo de Basilio Lourenzo, que propón unha polémica interpretación. O artigo está no último número do Grial, que coordina Carlos Fernandez.
jimy de Rairo

Anónimo dijo...

Di o amigo Amigo que "Nin eu, nin ninguén aquí, en Galiza e en Europa, lle discute a Israel o dereito a existir, tampouco o BNG e a UPG".

De vostede non o dubido, do demais permítame poñelo en cuarentena. Porque, se as cousas fosen tal como di, que explicación habería logo para que sexan militantes da UPG os que pretendan, cun entusiasmo digno doutra causa, expulsar a Valadés do BNG?

Moito me temo que confunde a nefasta realidade cos seus bos desexos, amigo Amigo.

Anónimo dijo...

Por certo, amigo Amigo, que eu deploro, denuncio e condeo, tanto coma vostede, as políticas represivas do actual goberno israelí contra a poboación palestina.

Mais penso que a súa afirmación, de que "encerra en bantustanes aos palestinos igual, igual, que facía o réxime racista de Surafrica", é unha falsa analoxía e que non se corresponde coa dura, durísima realidade. Tan dura que non é necesario magnificala, so pena de caer, paradoxalmente, no efecto contrario do pretendido: banalizar o sufrimento palestino e banalizar igualmente o sufrimento que, durante tanto tempo, padeceu a poboación negra de Suráfrica.

Anónimo dijo...

Déixenme que o diga: se algunha virtualidade positiva ten a situación actual, é que deu lugar a que un debate necesario, pero larvado, se faga patente e presente. Dando lugar a achegas da altura das que aquí se reflicten a publican.

Déixenme preguntar. Este debate, ¿deuse tamén noutras organizacións políticas que non fosen o BNG? Se si, ¿tivo transcendencia pública -no ámbito, como mínimo, da poboación medianamente informada e usuaria da rede- semellante á que está acadando este?

Se non, celebremos que a nefasta oportunidade -para Gómez-Valadés ante todo, polo momento ¿escollido? tamén- dese lugar ao desenterramento e desentullo.

Non mo tomen como censura: o ámbito ideolóxico-político que aquí se pon en cuestión -ata aparentar norma e costume- é o do nacionalismo e o BNG. Lóxico parece, pola orixe ou adscrición actual de ben contertulios; ora ben, aínda vai semellar que é a única cociña onde hai fabada. Collo, logo, eu tamén a a ocasión e refuto que no nacionalismo non haxa debate: haino, é ben frutífero e sinal de saúde.

Espero que, co tempo e nesta liña, se vaian desmontando certos "mitos e tabús": por exemplo, a desa presunta hidra e raíz de todos os males chamada UPG. O partido do que varios vimos, e do que hai tempo nos distanciamos, é cousa máis diversa e intelixente do que se dá case sempre a entender, en parte tamén ante o seu silencio. No que andamos, establecer que Pedro Gómez-Valadés é unha "vítima da UPG" resultaría tan limitado e equívoco como apoñerlle o proceso a "antisemitismo" ou pensamento "cavernícola". Tal me parece.

Anónimo dijo...

Daquela, cal é para vostede, amigo González, a causa ou orixe deste "proceso" digno da pluma do pragués (de Praga, quero dicir)?

Anónimo dijo...

Perdoade a intromisión, pero chega este anuncio, por se vostedes teñen a ben pasar uns días en Liverpool, terra onde perdimos con honra onte á noite. Seguro que precisan das súas inquedanzas:
http://www.bangor.ac.uk/ml/galician/documents/CFP_en_galego.doc

Anónimo dijo...

O termo "kafkiano" , utilizouno Lukacs, cando o detiveron axentes da URSS, e o tiveron de incognito durante unha semana, nin el mesmo sabía onde estaba. Ao quedar libre, contradecíndo as súas críticas anteriores a "literatura tendente ao absurdo", as que reprobara para defender o realismo socialista, Lukcas dixo: Que o que lle acontecera fora Kafkiano, admitíndo así unha realidade que ata entón consideraba ,producto dunha estética burguesa.
inventada e absurda
Sobre o caso Valadés, pareceme temerario xogar co termo antisemitismo na Galiza. Este termo sempre estivo baleiro de contido, o antisemitismo na Galiza non existe.
Hai eso sí certo antisionismo provinte das practicas de esquerda, e que se aplica miméticamente. Hai posicionamentos concretos e negativos sobre o estado de Israel. Pero todo esto non se pode confundir co antisememitismo. Qué é outra cousa. Hai excesivo perxuizo nas bases do BNG, demasiada militancia irreflexiva. Quero pensar que o que lle ocorre a Valadés é que é rexeitado polo seu posicionamente respecto a Israel, non pola súa simpatía polo povo xudeo. Se o segundo ocorrese, sería tan grave como para comezar a defenderse. Certo que nese rexeitamento hai algo de totalitario, porque non vai Valadés defender o estado de Israel, e eso ser coerente coa militancia no BNG, se a defensa do estado de Israel, se fai dende posicións ilustradas e de esquerda. Outra cousa é que esa defensa se faga atendendo ao fundamentalismo hebreo,e a os intereses da dereita Israelí, entón obviamente debería percurar maior coerencia e defender Israel, dende,por exemplo, ou unha dereita galeguista inexistente o PP.
É obvio que Israel, é algo mais que un portavións norteamircán incrustado ca costa de Palestina, por mais que lle pese ao antiimperialismo do BNG. É certo que o Israelí como calquera povo dunha nación, expresase con pluralidade e diferencias, é que estas merecen o respeto. Pretender unha unanimidade da culpa por ser xudeo situaríanos nun novo "progrom".
Pero o povo xudeo é mais amplo que Israel e o sionismo, e o termo antisemitismo vai contra del, contra todo el. Non quero pensar que haxa antisemitismo no BNG, non, porque non o hai e se alguén o mantén que o expoña, porque sería terribel constatalo.

Marcos Valcárcel López dijo...

Para o amigo Xosé M. González: é certo que sería esaxerado facer da UPG esa "presunta hidra e raíz de todos os males". Falamos diso quizais porque coñecimos ese mundo e, no meu caso, porque tampouco sei de leas semellantes no interior do PSdG ou do PPG ou non me suxiren reflexións de interese. En calquera caso, admitirá vostede que a UPG leva unha racha pouco afortunada: en pouco menos dun ano, lembro, así de memoria, unhas cantas crises. O lío (bastante gordo) de ADEGA, coa escisión dunha parte sustancial desta organización histórica (de onde sairía a nova Verdegaia). Logo, segundo as miñas noticias, un novo follón interno UPG-Galiza Nova, con marcha de militantes mozos, bastantes. Logo, se non estou errado, líos na UPG da CIG, creo que de aí sae o Movemento Pola Base que está a causar algúns barullos internos (caso Santiago). Xa non cito o caso Beiras, que foi moito antes, e nada ben levado, á marxe da opinión que cadaquén teña de Beiras. E agora o caso Gómez-Valadés. Alguén dá maís? É este o xeito de apoiar o goberno e de preparar unhas eleccións municipais?

Anónimo dijo...

Aínda que poida parecerlle incrible, concordo, Amigo, con moitas cousas que vostede di e ás que non puiden ata agora contestar. Vaiamos por partes.
Evidentemente ser unha democracia ten, para a miña consideración, un importantísimo plus. O feito de as forzas progresistas estadounidenses poderen denunciar esa barbaridade contra o dereito internacional e os dereitos humanos que é Guantánamo é un valor positivo. O feito de as forzas contra a guerra de Iraq iren medrando día a día, outro. Como o é que en Israel exista debate político como en calquera sociedade culta e occidental, o que para min, de paso lle direi, que tamén é un valor francamente positivo.
No meu artigo eu quería falar dunha pasatista concepción da esquerda en relación coas distintas valoracións que se fan preconcibidamente de distintos escenarios e comportamentos. Naqueles anos de chumbo que foron os setenta –e antes, claro- a actitude dos Estados Unidos en hispanoamérica foi deleznable, repulsiva, criminal. Pero todos cometeron erros e destes non se adoita a falar. Seguimos sen autocírita, só gardadas para os negacionistas de todo como os Moas, etc.. ¿Lembramos o MIR comentendo atentados na época Allende? ¿Lembramos os Montoneros a tiros na Arxentina e os Tupamaros en Uruguai? ¿Lembramos, en fin, como un médico arxentino, contra o parecer do Partido Comunista Boliviano, decide emprender unha loita de guerrillas no altiplano andino, na que é morto e glorificado pola esquerda internacional? Por suposto que a actitude dos USA na época de Kissinguer foi criminal, e que historicamente consideraron hispanoamérica como a súa finca privada na que outros crimnais como Somoza, etc. fixeron do seu país. Claro. Pero iso xa o denunciamos todos sempre. E seguiremos a facelo. Pero era outro mundo.
Recoñezo que andando o tempo vou ampliando as miñas fronteiras do eu. Cando digo que os nos liberaron na II Mundial... falo de Europa. Falo do rapaz de Oklahoma que non sabía onde quedaba Europa e quixo vir aquí –a Europa- pelexar. Claro que foi unha lástima que non acabasen o traballo, pero que lle vou explicar que vostede non saiba sobre a mellor utilidade para eles dunha dictadura aliada nun país medio americano como España –tipo México ou Cuba- que xa combatera ao comunismo... que emprender unha loita contra o anano de Ferrol sen unha alternativa clara (monarquía, república, ¿prosoviética?...) era lóxico, aínda que fose para nós unha putada que nos abandonasen. O problema da liberdade de España evolucionou a un problema que só lle preocupaba aos españois.
Indo a Israel. Israel volve ás fronteiras de 1967. As admitidas internacionalmente. Así, no exercicio da súa soberanía, fai un duro, e desgraciadamente necesario muro no seu territorio para protexerse dos homesbomba. Non para protexerse de emigrantes, como o de Melilla, Ceuta ou México. Para defender a vida.
Na filosofía crisitá está o de pór a outra meixela. Na equivocada táctica do actual goberno Israelí –que chegou como consecuencia do aumento da inseguridade que provocou a Intifada 2 e botou ao pobo israelí en mans dos que querían man dura en vez de acordos de paz- está a da devolver o dano multiplicado... Non estou polas eliminacións selectivas porque non arranxan nada... pero ¿pensamos lícito rebentar un autobus de xente e ilícito rebentar no seu coche ao que vai enviar ao kamikace ao autobús? É moi complicado. Moléstame a actitude israelí das eliminacións selectivas –ou asasinatos- porque son radicalemente ineficaces e inxustas nos “colaterais”-, como o son o derrubar as casas dos “mártires”... Ollo non podemos deixar que o integrismo nos gañe a batalla lingüística, mellor, dos “suicidas-asasinos”. ¿Arabia Saudí dá 1 millón de dólares a cada familia dun suicida?
Eu, con Shlomo Ben Ami e outros moitos, estiven en contra do inicio da guerra contra Herbolá... que non contra Líbano. Por inútil. Só serviu para afiazar no goberno a uns que non encontra un oco para a posibilidade da paz en medio de tanto katiuska que lle mandaban desde Líbano, despois de se teren retirado. O pacto con Líbano fora paralelo ao de Exipto e Xordania. Daquela era o Líbano e logo sería Siria –que está a piques de asinar- Pouco a pouco. Pero Herzbolá, non por intereses do Líbano –maís ben contra- senón polos de Irán, quería guerra... E os israelís que nesto son un pouco burros, déronlle guerra... e saíron tosquiados... En fin, outra cousa.
Ah. Os proeuropeistas son os que votaron “Non” no referendum da Constitución Europea... Non me dera conta. Desculpe. Pensei que fora ao revés. Estaría eu mal informado. Xa.
Podo poñer a caldo ao PP e chamarlle indigno pola postura que ten contra o goberno do PSOE. Podo criticar aos do PSOE e PP que abandonaron o Parlamento español cando falou Paco Rodriguez... E cando se critica á organización maioritaria do nacionalismo BNG e ao seu corazón UPG, cóxease de non sei que pé. Efectivamente non lle son un simpatizante da UPG. Recoñézolle méritos históricos, como non. A extensión da sensibilidade galega a través de ERGA na mocidade dos anos setenta, por exemplo. E recoñezolle graves chatas, como situarse fóra do panorama do real e das posibilidades de colaboración coas forzas da esquerda española naqueles anos cruciais para termos conseguido máis estatuto, máis progresismo, máis esquerda. Ainda me lembro dos “seminarios” onde explicaban/explicabamos que os españolistas eran todos iguais, etc. e que Estatuto nunca máis bases constitucionais, etc. Pois a UPG, benvida á democracia. Felicidades. ¿E que tal lle iría se colle o programa colgado na WEB e se presenta ás eleccións? ¿Non sería isto mellor que o do Rego en Santiago, etc.? ¿Ou que como tivo o fillo non o deixa marchar da casa e medrar? Como opinador, teño a liberade de, con respecto, falar da casa allea. Son as vantaxes de vivir nunha democracia parlamentaria cos valores ocidentais. Non, por certo, o dese programa que lle digo. Manía á UPG... e se así fose, que. Nin pretende ser obxectivo, nin sentar cátedra. Só expresar o sabor da liberdade que vai en nós.
(Perdón polo rollo pero non é obrigatorio lelo)

Anónimo dijo...

SeñoR APC, non dou baixado o artigo que me recomenda, se é posibel facilíteme un mellor acceso, ou colgue as súas opinions sobre el.
Jimy de Rairo

Anónimo dijo...

Eu non o lin, amigo Jimy, porque eses temas fanseme bastante duros e teño unha formación moi deficiente (por non dicir nula) nese eido, qué lle imos facer. Vino e ocurréuse poñerllo por se lle interesaba, nada máis.

Probe a ir á web da PUP e, desde alí, procuralo.

Anónimo dijo...

A UPG leva ultimamente un tempus horribilis, iso é claro. Pero os procesos que lle afectan son de signo diverso e, en parte, contrario. Pouco ten que ver a escisión que deu lugar ao Movemento pola Base (críticos pola perda de radicalidade no BNG, déixenmo dicir así para entendérmonos) con asuntos como o de ADEGA; no que, por certo, habería moita tea que cortar e non toda favorable ao núcleo -notablemente minoritario en efectivos e actividade- que deu lugar a Verdegaia.

Eu só digo que a UPG merece tamén un respecto, non exclusivamente histórico como o que o Monxardín lle concede, senón arestora mesmo. Parte do dano que lle poden estar a causar ao Bloque (sobre todo limitando obxectivamente, ou iso me parece, a súa expansión orgánica e influencia social) débese ao papel que asumen, de cerbero sempre presto a defender a organización do perigo externo; así considerado en xeral, a visión da UPG coma un fato de funcionarios que buscan o control, a todo trance, polo afán de controlar (ou, peor, para manter os seus postiños) paréceme, a forza de caricaturesca, bastante pouco crible. Ningún caso que eu coñeza me impele a conferirlle creto.

Balance sobre a UPG: nin querendo darían feito tanto mal como lles é atribuído. Para o meu gusto, os seus detractores, en conxunto, contribúen a manter unha lenda; que probablemente, ademais, alimenta a sensación de derrotismo (ou gusto pola comodidade?) dos sectores "críticos" que non son quen (ou nunca quixeron?) de chegar a constituír unha alternativa.

AP-C, probablemente ao Valadés alguén lle ten máis dunha gardada. Nos primeiros parágrafos do meu artigo de Xornal insinúo algunha das causas posibles. Non dubido que haxa xente da U polo medio, nin mesmo que proceda deles. Teñamos en conta, tamén, que as posicións proisraelís provocan indignación en amplos sectores da esquerda; por motivos diversos, pero limitalo a simplismo é tamén inxusto. Ora ben, se lle conto verdade (aínda que poida parecer hiperbólica, e posiblemente o sexa), ao un matinar no proceso pode parecerlle imposible que non estea conducido polo inimigo.

Pensen niso por un momento: proposta de expulsión no Consello Comarcal; adiamento; reunión da Executiva Nacional (non decisoria) onde se resolve que se o afectado non relaciona a súa asociación e cargo co BNG, é mellor deixalo correr; nova reunión do CC, onde se confirma e concreta a proposta de expulsión. E todo a tres meses das eleccións municipais, nunha cidade onde o Bloque capeou unha situación ben difícil e tanto a sensación xeral coma as enquisas anuncian clara remontada.

Como diciamos hai trinta anos (lémbraste,Marcos?): aquí anda a CIA polo medio. Poñan o nome da axencia, sigla, grupo ou liña de pensamento que queiran.

Anónimo dijo...

Amigo González: o último parágrafo supoño que será retranca, nonsi?

Anónimo dijo...

Non, señor Monxardín, non. A democracia é un valor en si, un valor para as sociedades que gozan dela, pero non é unha patente de corso que permita oprimir aos veciños, ou non tan veciños. O feito de seren sociedades e estados democráticos non muda o caracter da súa política internacional. A democracia non é ningún plus para asoballar, para espoliar, para asasinar.
Ao palestino que naceu nun campo de refuxiados, expulsado da súa casa, que ve como os seus fillos e netos seguen coas mesmas perspectivas tanto lle ten se as balas que lle disparan son dun estado democrático ou non.
Que no estado de Israel e nos USA hai persoas, e organizacións, que rexeitan as respectivas políticas xa o sabemos, claro que si. Todo o meu apoio e moito ánimo para elas, que todo lle cómpre, pero eso non cambia nada a natureza, e os efectos, desa política.
Fala da política imperialista e criminal (si, imperialista e criminal “non podemos deixar que o integrismo nos gañe a batalla lingüística”) norteamericana como se fose cousa do pasado (anos de chumbo, chámalle). Só mudou o escenario de actuación. Acaso a actuación levada co Iraq hoxe e nos últimos anos é menos criminosa que a de pasadas décadas?
Deixe en paz ao MIR, aos Montoneros e ao Che. O imperialismo non fomentou e alentou as ditaduras no cono sur por eso, fíxoo para mellor defender os seus intereses económicos. O imperialismo non necesitou desas coartadas, xa as inventa el para xustificarse, a máis recente eran unhas armas de destrución masiva. Pero cada conflito tivo polo menos unha. Allende non caeu polo MIR, nin na Arxentina veu a xunta militar de Videla polos Montoneros, nin os males de Bolivia foron causa do Che. Cal será a xustificación que empregarán para atacar Irán (estar, está esa opción enriba da mesa) se optan por esa escalada bélica?, calquera, pero moi seguro que algo vai ter co democrático estado de Israel, no suposto de que non vaia ese mesmo estado de punta de lanza dos seus intereses, non sería a primeira vez.
O mundo cambiou, como vostede ben di, de feito América Latina é un exemplo. Esta xeración xa aprendeu o que é o chamado neoliberalismo, (nome que por certo non me gusta nada, porque non é neo e a palabra liberal para mi ten connotacións ben máis positivas), senón que llo conten aos arxentinos. E esta habendo unha resposta en case todo o continente, variada, plural, pero que intenta, e consegue, dar resposta ás necesidades da inmensa maioría da poboación. Si, o mundo mudou pero o caracter imperialista e criminal da política dos USA non cambiou.
Vostede dáme a razón cando di que “o problema da liberdade en España evolucionou a un problema que só lle preocupaba aos españois”, dende logo aos USA non lle preocupaba a liberdade, nin aquí, nin en ningún lado, só lle preocupaban os seus intereses imperiais. Tamén naqueles anos había xentes estupendas nos USA que defendían a causa da liberdade no Estado español, pero eso non mudaba a política que realizaban co franquismo. Por favor non me enlee con que o problema era a falta dunha alternativa clara, de teren interese no queda da ditadura xa terían incluso buscado eles a alternativa, por moito menos armaron (unha vez máis coa axuda dos seus aliados británicos) unha guerra civil en Grecia.
Volvamos a Israel. Non é certo que Israel volve ás fronteiras de 1967 como vostede afirma. É SINXELAMENTE FALSO. Volver ás fronteiras de 1967 é abandonar TODA a Cisxordania, Gaza e Xerusalén, eso con respecto á terra roubada aos palestinos na guerra do ano 67. ESA retirada, e non outra, é a que sistematicamente incumpre Israel malia haber resolucións de Nacións Unidas.
Cada un é moi libre de opinar do que lle pareza, e como mellor lle pareza, como ben di vostede. Eu tamén o fago aproveitando a hospitalidade na rede que me brinda o señor Valcarcel. Eu tamén vou, en palabras súas, “ampliando as miñas fronteiras do eu”, e cada un as amplía por onde a vida lle da a entender, e a aprender, que a vida é unha aprendizaxe continua (“un está morrendo e está aprendendo”, di o refrán), porén gustaríame advertirlle que se segue por esa deriva pode acabar dicindo que Israel debe ser defendido pola OTAN como dixo recentemente o presidente da FAES nese país. Dígolle esto porque hai unha serie de afirmacións súas que seguro que serían do gusto de tan insigne personaxe, por exemplo falar do muro (“desgraciadamente necesario muro” dixo) como consecuencia da necesidade de defenderse nun territorio que está ocupado por eles, ou expresións do estilo de que en Israel existe debate político “como en calquera sociedade culta e occidental”, frase que da moito de si.
A súa ironía co europeísmo, evidentemente responde a que eu escribira antes. Só pretendía dicirlle que a min, e ao BNG tamén, ninguén nos da leccións de europeísmo ou de amor a Europa polo feito de térmonos manifestado polo voto en contra do tratado de constitución europea. Facer pasar aos do si por europeístas e aos do non polo contrario non llo paso señor Monxardín. Do da UPG que quere lle diga. A min a verdade é que me aburre un pouco xa, eu nin lle son, nin llo fun nunca, e tenme bastante pouco interese o seu programa colgado na web ou nun piñeiro. O BNG ten os seus documentos e os seus programas que si son os que me interesan. E a vella historia de por que non se presentan ás eleccións eles por separado, pois terá que llo preguntar a eles. Eu dende logo estou moi contento de que estean no BNG ao igual que os demais grupos e colectivos, que tamén teñen o seu programa colgado na web ou en algunha árbore (carballo, sobreira,....até algún haberá nun eucalipto). Vostede que dicía que no seu artigo “quería falar dunha pasatista(?) concepción da esquerda en relación coas distintas valoracións que se fan preconcibidamente de distintos escenarios e comportamentos”, creo que se debería de aplicar o conto a si mesmo. Semella que a vostede algo lle quedou ancorado nos finais dos anos 70.

Anónimo dijo...

Teña por seguro, señor Anónimo Político-Cultural que ninguén no BNG pon en discusión o dereito a existir de Israel. Digo máis, e porque en todo colectivo haberá de todo. Se alguén di eso penso que ten menos representatividade que o señor Gómez-Valades. Por esa banda estea tranquilo.
Respecto aos bantustanes aos que facía referencia non sei se a analoxía é a máis correcta pero creo que se aproxima, e creo tamén que en absoluto banaliza o sufrimento das poboacións non “brancas” (afrikaner e británicas) de Surafrica.
Respecto as políticas do estado de Israel, que vostede tamén deplora, fágolle un matiz que creo fulcral neste tema. O problema non é a política deste goberno, todos os gobernos manteñan se non a mesma , case a mesma política respecto aos palestinos.

Anónimo dijo...

"O feito de seren sociedades e estados democráticos non muda o carácter da súa política internacional", di o señor Amigo. Ten toda a razón. E tamén é razonable invertir a frase: "O carácter da súa política internacional non muda o feito de seren sociedades e estados democráticos".
Talvez sería conveniente recapacitar algo sobre isto, pois hai en certas análises "esquerdistas" moita tendencia ao "totum revolutum", á indistinción de esferas e á busca dunha "coherencia" anxelical, sobrehumana, absoluta en todas as condutas dos estados democráticos. Así hai quen lle nega a España ser un Estado de Dereito por un erro xudicial ou a EE.UU ser unha democracia pola existencia de Guantánamo. A primeira premisa para que unha crítica poida merecer -mesmo etimoloxicamente- semellante nome é que nela haxa "discernimento", é dicir, capacidade para "separar", para "distinguir" as diversas facetas e aspectos do problema do que se trata.

Anónimo dijo...

Á vista dalgunhas das intervencións aquí posteadas e doutras noutros lugares, moito me temo que pide vostede demasiado, don Leituga 1.

Anónimo dijo...

March 8th, 2007
Os papeis do Mossad
Polo Parvo de Cela

Na súa liña de investigación do que outros queren agochar, Galpón de Breogán ofrece en exclusiva información clasificada dos servizos secretos israelís: o temible Mossad. Un documento só para os teus ollos.


Data [Borrado por razóns de seguridade] Código de Referenza [Borrado por razóns de seguridade]

Eu, axente con nome en clave Isaac Xerusalén, paso a relatar os sucesos acontecidos na tarde do [Borrado por razóns de seguridade]. Fun enviado a realizar a misión Can de Abraham consistente na recuperación do axente infiltrado con nome en clave Momia de Castelao. A data cos axentes inimigos tivo lugar no punto previamente acordado na fronteira entre Xordanía e o noso país.

As 18:53 o vehículo cos axentes estranxeiros apareceu no deserto. Para que conste no informe tratábase dun Seat Arousa branco cunha franxa diagonal azul. No radiocassette soaba unha canción do folklore español, se non me equivoco, La Verbena de la Paloma que o Axente A (ao que nos referiremos como Pakiño) non deixou de asubiar durante o encontro. O seu acompañante era un home alto de barbas, ao que nos referiremos como Haquin, de falares moi altivos. Na parte de atrás estaba o noso axente infiltrado na Galiza co nome real Pedro Gómez Valadés (recentemente cambiado a Jacob Singer-Moskowitz). O seu estado de saúde non amosaba complicacións aínda que afirmaba ser torturado durante a viaxe dende Vigo a Israel por innumerables horas de copla española. Sen dúbida unha técnica ensinada pola vella garda do KGB.

Tal como se acordara entregouselles a única copia apócrifa existente do Antigo Testamento no que se recolle o seguinte extracto:

E Abraham foi espertado por Yahvé no medio da noite e dirixiuse así a el.

-Abraham, debes advertir aos teus de que o maior inimigo do pobo elixido non será a guerra, a fame ou o pecado. Será unha pequena organización cerca do Fin do Mundo onde todo o mundo levará unha barba coma miña, vivirán en casas de pedra no extrarradio, traballarán para a administración pública e artificializarán a súa lingua. Eles acabarán con Israel se ti máis os teus non vos gardades as costas destes perigosos inimigos.

Pero Abraham, non sabemos se porque aínda estaba durmindo ou porque opinaba que Yavé non era moi de fiar xa que pouco antes mandáralle sacrificar ao seu fillo por capricho, non obedeceu a orde do Señor.

O manuscrito foi destruído diante miña. Descoñecemos se os axentes inimigos volveron á súa casa de pedra habitual ou á súa segunda residencia en Rusia.

Que Yahvé salve a Israel.

Anónimo dijo...

Delegación española en el Grupo de Amistad con la Duma Rusa
< 2004 09 28 Constitución: de>
________________________________________
Fecha Alta

Presidenta

Chacón Piqueras, Carme (GS) 28/09/2004

Vicepresidente

Barrero López, Jaime Javier (GS) 28/09/2004

Vocales

Canet Coma, Francesc (GER-ERC) 28/09/2004

Echániz Salgado, José Ignacio (GP) 28/09/2004

Erkoreka Gervasio, Josu Iñaki (GV (EAJ-PNV)) 28/09/2004

FERNÁNDEZ DÁVILA, Mª OLAIA (GMx) 28/09/2004

Fuentes Pacheco, Ana María (GS) 28/09/2004

Hernando Fraile, Rafael Antonio (GP) 07/02/2007

Maldonado i Gili, Josep (GC-CiU) 28/09/2004

Navarro Casillas, Isaura (GIU-ICV) 28/09/2004

Oliva i Peña, Georgina (GER-ERC) 22/11/2006

Pérez Domínguez, María Soledad (GS) 28/09/2004

Rodríguez Rodríguez, Román (GCC-NC) 28/09/2004

Rodríguez-Salmones Cabeza, Beatriz (GP) 28/09/2004

Sáez Jubero, Àlex (GS) 28/09/2004

Letrada

Hernández Oliver, Blanca

Anónimo dijo...

"O feito de seren sociedades e estados democráticos non muda o carácter da súa política internacional", di o señor Amigo. Ten toda a razón. E tamén é razonable invertir a frase: "O carácter da súa política internacional non muda o feito de seren sociedades e estados democráticos".
Coincido con vostede señor Leituga 1

Anónimo dijo...

AP-C: de broma estou, pero que todo coincida para o mal semella máis ben serio.

Noutra orde de cousas: a crítica do Amigo daba para moito debullar. O Leituga opta por crítica circunstancial e eu lamento falta persoal de disposición para cousa diferente. Espero que teñamos mellor ocasión, porque tales análises xeopolíticas (e de filosofía política) ben o merecen.

Anónimo dijo...

Home, señor González, non pense que da intervención do Amigo me quedo só coa frase que lle entresaquei. Pero é tan longa e substanciosa que contestala como é debido daría para un libro enteiro, e agora mesmo non teño tempo para poñerme a escribilo. Porén, non estou de acordo en que a miña crítica sexa "circunstancial". Máis ben creo que é "estrutural", con perdón da súa cara.

Anónimo dijo...

Eu penso que o señor Leituga 1 puxo o dedo na chaga (non quero dicir a porca no capador) ao subliñar o fío condutor de moitos discursos que adoitan prodigarse na rede e fóra dela: a prentensión de autotransparencia e de autocoherencia e a incapacidade estrutural para recoñecer que case todo está aberto e que, non poucas veces, un non dispón do coñecemento, dos datos e da capacidade suficientes para ir alén do branco e negro.

Isto é o que me parece.

Anónimo dijo...

Non entro directamente no asunto de Gómez-Valadés, que é o que orixina este debate, porque xa me sinto suficientemente representado por outras opinións aquí expostas en relación co tema. Creo que se produciu un lamentable erro por parte do Consello Comarcal do BNG vigués. Pero estou seguro de que o Consello Nacional do BNG, con Anxo Quintana dirixindo a manobra, o vai emendar moi pronto. Quintana vai converter un dislate dos nacionalistas vigueses nun tanto a favor seu e da imaxe de conxunto do BNG.
Ao tempo.

Anónimo dijo...

Fagamos logo votos para que así sexa, señor Leituga 1.

Anónimo dijo...

Quizais sexa de interese para algúns visitantes habituais este texto. Aínda que un pouco longo, penso que paga a pena reflexionar sobre o que di.

¿En qué medida continúa al-Qaeda suponiendo una amenaza para las sociedades europeas? (ARI)

Fernando Reinares
ARI Nº 9/2007 - 24.01.2007
Tema: Tanto al-Qaeda como las extensiones locales o regionales controladas por los dirigentes de esa estructura terrorista suponen en la actualidad una amenaza para los ciudadanos e intereses europeos.



Resumen: Al-Qaeda sigue existiendo como estructura terrorista diferenciada de otros actores colectivos que integran las redes del movimiento de la yihad neosalafista global y continúa suponiendo una amenaza real para las sociedades europeas. Esta amenaza puede ser indirecta o directa. Es particularmente grave en el caso del Reino Unido, aunque en modo alguno insignificante para otros países de la Unión Europea. Al-Qaeda sigue intentando perpetrar un gran atentado terrorista, quizá catastrófico, incluso no convencional, en Europa. Más probables son otros incidentes menos espectaculares, aunque siempre letales, que al-Qaeda instigue o sólo facilite. A corto y medio plazo, será muy difícil que las agencias estatales de seguridad consigan anticiparse con éxito a todos los que han sido y serán planificados teniendo a ciudadanos e intereses europeos como blanco.



Análisis: Al-Qaeda, es decir, tanto el conjunto de individuos articulados bajo el liderazgo carismático de Osama bin Laden y la dirección estratégica de Ayman al Zawahiri a partir de los años noventa como, una vez descentralizada dicha estructura terrorista, las extensiones locales o regionales controladas por ambos dirigentes, han intervenido directamente en una parte sustanciosa de los centenares si no ya miles de atentados perpetrados desde hace más de dos décadas por el conjunto de actores individuales y colectivos integrados en el movimiento de la yihad neosalafista global. Más concretamente, apenas ha facilitado o perpetrado unos pocos de los incidentes de terrorismo yihadista ejecutados en la Unión Europea o contra ciudadanos e intereses de los países que la componen pero fuera del territorio comunitario.



Indirectamente, sin embargo, al-Qaeda ha instigado con frecuencia la ejecución de atentados contra blancos de adscripción europea a cargo de sus grupos y organizaciones asociadas o de células independientes pero cuyas actividades se inspiran en las ideas y el repertorio de violencia que propugnan los principales adalides del terrorismo internacional. Sobre todo ello existe evidencia pasada e indicadores recientes, en base a los cuales es posible afirmar que al-Qaeda sigue suponiendo una seria amenaza para las instituciones y poblaciones que habitan en el espacio de la Unión Europea. El directorio de aquella, sus allegados inmediatos y los activistas más estrechamente relacionados con ellos siguen empeñados en perpetrar algún atentado espectacular en suelo europeo, que podría incluso tratarse de un acto de terrorismo no convencional, mientras incentivan o facilitan las actividades terroristas de otros grupos y organizaciones relacionadas con el movimiento de la yihad neosalafista global en el espacio comunitario.



Algunos antecedentes

El primero de los episodios terroristas en Europa occidental que permitieron constatar la implicación de al-Qaeda tuvo lugar el 25 de julio de 1995. Ese día, la deflagración de un artefacto explosivo colocado en una concurrida estación subterránea de trenes regionales de París ocasionó la muerte a ocho personas y heridas a cerca de ochenta. Entre agosto y octubre de ese mismo año se produjeron varios incidentes más en la misma área metropolitana, aunque de menor intensidad, además de otro en la ciudad de Lyon. Sus autores eran miembros del Grupo Islámico Armado (GIA), procedente de Argelia, así como simpatizantes del mismo en el caso de alguna réplica tardía. Ahora bien, dicha organización, surgida en el contexto de la insurgencia islamista dentro del país norteafricano, se encontraba ya bajo el influjo de al-Qaeda, que contribuyó expresamente a la financiación de esa campaña de atentados en territorio francés.



Casi nueve años después, el 11 de marzo de 2004, en Madrid, diez bombas colocadas a primeras horas de la mañana en cuatro trenes de cercanías que circulaban con destino a una estación ferroviaria del centro de la ciudad estallaron de manera sincronizada, con el resultado de 191 muertos y algo más de 1.500 heridos. Su autoría fue reclamada en nombre del comité militar de al-Qaeda, aunque en su preparación y realización intervinieron individuos relacionados con, entre otros, el Grupo Islámico Combatiente Marroquí (GICM). Si bien España podía considerarse blanco genérico de este nuevo terrorismo internacional desde mediados de los noventa y específico desde finales de 2001, no fue hasta octubre de 2003 cuando Osama bin Laden mencionó por primera vez a nuestro país, señalizándolo así como blanco declarado de la yihad neosalafista global.



El 7 de julio de 2005, apenas iniciado el día, tres terroristas suicidas hicieron estallar casi al mismo tiempo los explosivos que portaban en distintos puntos del metro de Londres y un cuarto se inmoló cruentamente en un autobús urbano, casi una hora después. El número de víctimas mortales ascendió a 52. En un primer momento, la organización secreta de al-Qaeda en Europa se hizo responsable de los hechos. Ayman al Zawahiri no sólo asumió esa autoría en un mensaje grabado en vídeo y difundido dos meses después sino que, transcurrido un año, a través de Internet, reveló que dos de los cuatro jóvenes británicos descendientes de inmigrantes paquistaníes que eligieron la capital inglesa para lo que entendían era una operación de martirio, habían estado en un campo de adiestramiento de al-Qaeda en Pakistán, donde fueron preparados para llevar a cabo un acto como el que finalmente ejecutaron.



Pero ciudadanos e intereses europeos han sido afectados por el terrorismo de al-Qaeda también en otras regiones del mundo, en ocasiones como blancos preferentes y en otras circunstantes. En abril de 2002, por ejemplo, el Ejército de Liberación de los Santos Lugares, denominación que en realidad encubría a una partida de al-Qaeda, se atribuyó la muerte, entre otros fallecidos, de catorce viajeros alemanes que se encontraban en la isla tunecina de Yerba. Ese mismo año, un petrolero francés sufrió otro atentado de al-Qaeda a escasa distancia de las costas de Yemen, ejemplo entre tantos otros de los devastadores efectos que tiene una actividad terrorista estructuralmente descentralizada pero financiada y facilitada desde el núcleo central de al-Qaeda, sujeta eso sí a improvisaciones que con cierta asiduidad hacen fracasar los planes. En los últimos años la propia al-Qaeda o alguna de sus extensiones regionales bajo el control de los dirigentes de aquella han perpetrado y perpetran atentados contra blancos europeos en el contexto de los conflictos de Afganistán e Irak.



Además, numerosos incidentes de consecuencias potencialmente muy graves, relacionados siempre con al-Qaeda, han sido desbaratados a tiempo por distintas agencias estatales de seguridad europeas, tanto en sus respectivos países como fuera de ellos pero contra blancos de las mismas nacionalidades. Incluso antes del 11 de septiembre se consiguió evitar matanzas como la que una serie de individuos ligados a aquella estructura terrorista habían previsto para las navidades de 2000 en Estrasburgo. También pudo prevenirse –entre un número significativo de otros atentados desbaratados a tiempo por la policía y los servicios de inteligencia europeos, a menudo en colaboración con otros de terceros países– el que iba a ser perpetrado contra la embajada de EEUU en París en otoño de 2001. Al-Qaeda había proporcionado adestramiento, financiación y cobertura logística a los magrebíes integrantes de la célula que tenía encomendada la operación.



Al poco tiempo, en diciembre de 2001, un británico de entonces veintiocho años que se había convertido en musulmán, de nombre Richard Reid, intentó sin éxito destruir el avión de una compañía estadounidense que había despegado de París y se dirigía a Miami, mediante la detonación de una sustancia explosiva oculta en sus zapatos. No se trataba de un terrorista individual. Pertenecía a al-Qaeda y fue enviado a esa misión suicida por quien en aquellos momentos era máximo responsable de su comité militar, Khaled Shaikh Mohammed. Este último, junto al yemení Ramzi Bin al Shibh, ambos implicados en los atentados del 11 de septiembre, elaboraron después un sofisticado plan para perpetrar un atentado en el aeropuerto londinense de Heathrow, que trataron de completar otros destacados miembros de al-Qaeda cuando aquellos dos fueron finalmente detenidos por las autoridades paquistaníes.



Señalización de blancos

En una medida nada desdeñable, la amenaza que el terrorismo internacional supone en la actualidad para las instituciones y los habitantes de la Unión Europea continúa procediendo directamente de al-Qaeda, aunque en conjunto sea posiblemente mayor la que emana de sus grupos y organizaciones afiliadas. Por una parte, eso se deduce de los comunicados que Osama bin Laden ha hecho públicos desde mediados de los años noventa y de las numerosas proclamas emitidas asimismo por Ayman al Zawahiri. Estos mensajes contienen una amenaza genérica al conjunto de las sociedades europeas en tanto que corresponden al mundo occidental y debido a que sus gobernantes son presentados por los adalides de la yihad global como aliados de EEUU. Pero con frecuencia se torna específica para una serie de países europeos y declarada para aquellos expresamente mencionados como blancos.



A lo largo de 2006 hay numerosos ejemplos que ilustran tanto aquella amenaza genérica sobre el conjunto de las sociedades europeas como la que afecta más concretamente a los intereses y ciudadanos de determinadas naciones, dentro y fuera de sus respectivas jurisdicciones estatales. Ayman al Zawahiri reiteró en marzo del pasado año, a través de una grabación sonora divulgada en Internet, su habitual llamada a los musulmanes para, decía en esa ocasión, “atacar a Occidente como en Nueva York, Madrid y Londres”. En junio, esta vez mediante un vídeo accesible desde una conocida página web de orientación islamista radical, urgía a los musulmanes de Afganistán a combatir la presencia de tropas extranjeras en su país, entre las cuales hay, como es sabido, contingentes europeos y en concreto de España.



A finales de julio, mediante otro vídeo hecho público por un canal qatarí de televisión, al-Yasira, el mismo Ayman al Zawahiri insistía de nuevo en su hostilidad hacia la “civilización occidental y su líder América”, añadiendo esta vez que entre los territorios que fueron musulmanes y es preciso “liberar” recurriendo a la “yihad” se incluye “al-Andalus”, lo que debe ser entendido como una amenaza específica sobre España y, aunque no suele hablarse demasiado de ello, también sobre Portugal. En este último país se ha producido ya alguna tentativa de atentado por parte de individuos relacionados con las redes globales del terrorismo yihadista, cuando no posiblemente con otros cercanos al núcleo decisorio de al-Qaeda. En septiembre, de nuevo a través de una grabación en vídeo, el estratega del terrorismo global mencionó expresamente a Francia y, en conjunto, a los países que apoyaron la Resolución 1701 de Naciones Unidas sobre Líbano, donde hay soldados de varios países europeos desplegados bajo el mandato de dicho organismo internacional, entre ellos españoles.



Ya en el mes diciembre, asimismo del pasado año, al-Yasira volvió a difundir extractos de otro mensaje del mismo Ayman al Zawahiri, en el cual explicita por enésima ocasión que los objetivos de la yihad global en curso son, por una parte, recuperar las tierras que históricamente fueron musulmanas y, por otra, la formación de un califato islámico de acuerdo con la sharía o ley islámica, se supone que en la versión rigorista que es propia del salafismo yihadí. Además, acusaba vehementemente a Naciones Unidas de legitimar con su Carta la ocupación de lo que considera territorios históricamente musulmanes por parte de Gobiernos no musulmanes y de obligar a que los países que pertenecen a dicho organismo internacional reconozcan y acepten, entre otras, “la ocupación española de Ceuta y Melilla”. Una vez más se menciona a España.



Estas y otras proclamas, como las que han hecho referencia a las caricaturas de Mahoma en el caso de Dinamarca, pueden desde luego estimular la realización de atentados en países europeos, o contra personas e intereses de sus correspondientes nacionalidades pero fuera de los mismos, por parte de grupos y organizaciones relacionadas con al-Qaeda o de células independientes que se inspiran en sus mismos fines y procedimientos. En este sentido, los dirigentes de aquella estarían actuando como instigadores de actividades terroristas contra instituciones y poblaciones europeas por parte de unos u otros actores de la yihad neosalafista global. En primer lugar, al demarcar al conjunto de la sociedad europea como constitutiva del mundo occidental, el cual es presentado como enemigo de la nación islámica por los adalides de al-Qaeda; en segundo lugar, al mencionar una serie de países concretos, en función de su pasado histórico, de avatares recientes o de que hayan enviado tropas a determinadas zonas de conflicto como Afganistán, Irak o Líbano. En una evaluación de amenaza terrorista esto equivale a la señalización de blancos.



Implicación operativa

La amenaza que continúa suponiendo al-Qaeda para instituciones y sociedades europeas es no sólo indirecta sino directa. Esto es, referida a la intervención de sus propios líderes y miembros en la planificación, el “facilitamiento” o la ejecución de atentados contra blancos localizados en ese ámbito geopolítico o estrechamente asociados al mismo pero más allá de su frontera exterior. Así ocurría incluso antes del 11 de septiembre y así ha continuado siendo desde entonces, como ha quedado acreditado en algunos de los incidentes ocurridos desde aquella fecha a los que ya he aludido antes. Este pasado año, es muy posible que los dirigentes de al-Qaeda estuviesen implicados en los planes para destruir simultáneamente, mediante el uso de explosivos líquidos introducidos en pequeños recipientes disimulados en el equipaje de cabina, varias aeronaves comerciales estadounidenses en vuelo desde Londres hacia diversas ciudades norteamericanas, que fueron descubiertos y desbaratados por las agencias británicas de seguridad en agosto de 2006.



Al-Qaeda, según todos los indicios, sigue intentando perpetrar un gran atentado terrorista, quizá catastrófico e incluso no convencional, en Europa. Como igualmente ha tratado y trata de volver a hacerlo en Norteamérica. Muchos dicen que ya no se trata de una organización sino de un movimiento o de una ideología, pero lo cierto es que, pese a haber sido privada del santuario afgano y debilitada progresivamente durante los últimos cinco años, al-Qaeda continúa existiendo, se encuentra asentada en una zona del territorio tribal paquistaní adyacente con la frontera afgana y sustraída de cualquier autoridad estatal efectiva, ha reorganizado buena parte de su base operativa tanto en esa zona como ya también en una provincia de Irak, dispone de miles de activistas propios y está implicada en actividades terroristas tanto en su inmediato entorno surasiático como en otros ámbitos geopolíticos donde operan extensiones regionales o ha diseminado elementos destacados que a menudo actúan como emprendedores o intermediarios. Cabe discutir, eso sí, acerca del grado de control que desde el centro decisorio de al-Qaeda se ejerce en la práctica sobre los planes para cometer actos de terrorismo lejos de su escenario más cercano, incluyendo Europa.



Es posible que las dificultades que al-Qaeda encuentra actualmente para perpetrar directamente atentados en la Unión Europea, más allá de su aprobación o planeamiento, expliquen una eventual colaboración con entidades locales o regionales asociadas que tienen infraestructura y activistas en ese territorio, como el ya plenamente alineado Grupo Salafista para la Predicación y el Combate (GSPC) o el más difuso Grupo Islámico Combatiente Marroquí (GICM), además de otras redes norteafricanas y asiáticas susceptibles de movilización. Sin que ello signifique que la matriz de referencia del terrorismo global carezca de alguna presencia en Europa a través quizá de una trama de intermediarios o enlaces que actúen como emprendedores a la hora de llevar a cabo operaciones concretas. Al-Qaeda se ha descentralizado desde finales de 2001 pero hay indicaciones que sugieren también una regionalización, por lo que no puede descartarse que esto suceda también en Europa. Uno de los mensajes fidedignos en que se reclamaba la autoría de los atentados del 7 de julio de 2005 en Londres habla expresamente de una Organización de al-Qaeda para la Yihad en Europa.



En Europa occidental, la amenaza que procede de al-Qaeda adquiere especial relevancia en el caso del Reino Unido, donde un preocupante número de individuos y redes yihadistas existentes dentro del país mantienen estrechos ligámenes con el núcleo decisorio de aquella estructura terrorista en el sur de Asia, concretamente en Pakistán. Incluso la directora general del servicio de inteligencia británico que conocemos como MI-5, Dame Eliza Manningham-Buller, reveló ante un pequeño grupo de académicos reunidos en Londres el pasado mes de noviembre que a su agencia le constaban al menos 30 conspiraciones para cometer atentados en territorio británico y que lo más grave de esa amenaza proviene de, textualmente, “resilient networks, some directed from al-Qaeda in Pakistan, some more loosely inspired by it, planning attacks including mass casuality suicide attacks in the United Kingdom”.



Ahora bien, el hecho de que al-Qaeda carezca de similares capacidades de penetración en otros países europeos no reduce el nivel de la amenaza en su conjunto. Un diario de Lahore que se considera fiable y bien informado publicó en diciembre de 2006 un reportaje sobre británicos musulmanes y otros europeos, posiblemente conversos radicalizados, que han sido entrenados durante un año en un campo secreto de al-Qaeda cerca de la frontera afgana. El tipo más verosímil de incidentes terroristas en cuya planificación o ejecución intervenga de algún modo al-Qaeda que pueden ocurrir en algún país europeo a corto y medio plazo incluye un rango que previsiblemente oscila entre los atentados múltiples contra blancos más bien desprotegidos, mediante artefactos explosivos que no requieren una preparación excesivamente prolongada y complicada pero ocasionen un importante número de víctimas mortales, hasta los de carácter no convencional que incorporarían elementos radioactivos o químicos, sin olvidar los muy espectaculares y hasta catastróficos contra blancos que disponen de estrechas medidas de seguridad pero están dotados de una gran relevancia simbólica.



Al-Qaeda continuará tratando de hacerse con elementos químicos o radiológicos y el riesgo de que sean utilizados en atentados terroristas dentro de la Unión Europea no es insignificante y se incrementa. Recientemente, los servicios secretos italianos elaboraron un informe reservado sobre los escenarios operativos de la amenaza que plantea el terrorismo global, en el que no se descartan ni que al-Qaeda cometa un atentado en alguna ciudad mediante una bomba atómica de diez kilotones ni la hipótesis de un atentado con elementos químicos. Ahora bien, es más probable que los blancos del próximo atentado que tenga lugar en territorio comunitario sean de nuevo la aviación comercial o los transportes públicos, sin olvidar las infraestructuras críticas, los lugares donde se producen grandes aglomeraciones y los edificios públicos. También recientemente se ha sabido, gracias a la colaboración entre servicios de inteligencia europeos y norteamericanos, que en Pakistán, es decir, previsiblemente en conexión con al-Qaeda, se han elaborado planes para perpetrar un atentado espectacular y altamente letal contra el túnel que discurre bajo el Canal de la Mancha.



Conclusión: Al-Qaeda, en tanto que núcleo fundacional y referencia permanente para el movimiento de la yihad neosalafista global en su conjunto, continúa suponiendo una amenaza para las sociedades europeas. Esta amenaza terrorista es en unas ocasiones indirecta y, en otras, directa, pero siempre real. Al-Qaeda puede inducir la comisión de atentados contra instituciones y ciudadanos europeos por parte de otros actores individuales o colectivos que practican el terrorismo yihadista, como ha venido haciendo. Ahora bien, es de igual modo posible que se implique operativamente en la ejecución de una acción terrorista de gran envergadura, cosa que también parece haber ocurrido. Cabe también que al-Qaeda colabore con otros componentes locales o regionales de sus mismas redes del terrorismo global para planificar y perpetrar un determinado incidente o una campaña de atentados terroristas en la Unión Europea.



Empero, la amenaza de al-Qaeda no afecta por igual a los distintos países europeos. Como tampoco es uniforme la amenaza que plantean ni los grupos y organizaciones asociados con dicha estructura terrorista ni las células independientes que están inspiradas por su ideología. En la actualidad, el terrorismo relacionado directamente con al-Qaeda es más preocupante en el Reino Unido que en ningún otro país comunitario, sin que la amenaza que esa estructura terrorista supone por sí misma para el conjunto de la Unión Europea sea ni mucho insignificante. El estilo de atentado más verosímil si la propia al-Qaeda se implica en su realización correspondería a un acto de terrorismo altamente cruento y hasta catastrófico, quizá incluso no convencional. Eventualmente, dirigido contra blancos de relevancia simbólica pese a estar dotados con amplios dispositivos de seguridad. Su probabilidad, con todo, es aún más baja que la estimada para otro tipo de incidentes en los que esa estructura terrorista o alguna de sus extensiones regionales en áreas geopolíticas próximas intervengan como facilitadoras, que entonces cabe imaginar también considerablemente letales pero contra blancos mucho menos protegidos que otros. Será difícil evitar que uno u otro de esos posibles sucesos lleguen a conmocionar seriamente a las europeas y los europeos en un próximo futuro, pese a los esfuerzos preventivos que desarrollan los cuerpos policiales y los servicios de inteligencia.



Fernando Reinares

Investigador principal de Terrorismo Internacional, Real Instituto Elcano, y Catedrático de Ciencia Política en la Universidad Rey Juan Carlos

Anónimo dijo...

Viernes, 9 de Marzo de 2007
La ejecutiva del BNG se inhibe de expulsar al dirigente vigués proisraelí
(Lugar: l. c. ll. | vigo)

La ejecutiva nacional del BNG se ha inhibido de expulsar al líder de Esquerda Nacionalista en la comarca de Vigo, Pedro Gómez-Valadés, por sus posturas proisraelíes y ha devuelto la responsabilidad a la asamblea comarcal viguesa. De este modo, el Consello Nacional del BNG que va a celebrarse este sábado no abordará esta cuestión. Únicamente se reabrirá el debate en el órgano gallego si la asamblea de Vigo, que aún no ha sido convocada, decide finalmente expulsar a Valadés. El dirigente ha sido cuestionado por miembros de la UPG. La situación afecta también a medio centenar de personas del Bloque que militan en la Asociación de Amizade de Galicia con Israel.

Primera dimisión

El caso ya se ha cobrado la primera dimisión en el seno del BNG de Vigo, la de Xoán Bernárdez, miembro del consello local y galeguista histórico, que ha criticado «a falta de liberdade».

Pedro Gómez-Valadés es el presidente de la Asociación de Amizade de Galicia con Israel y ha organizado diversos actos para fomentar el rechazo al Holocausto y a los revisionistas, así como a promover una visión no maniqueísta del conflicto árabe-israelí. Para la dirección comarcal del BNG, estas actividades serían incompatibles con la militancia en la formación nacionalista.

Anónimo dijo...

Pois, se me desculpa, non vexo eu o seu retruque particularmente estrutural, Leituga. Polo menos conceptualmente, se ben non desboto que o sexa no dominio da intención, como supoño que apunta o AP-C.

Probablemente o meu adxectivo "circunstancial" non sexa aquí afortunado, visto que vostede non anda "arredor" do tema. Deixémolo, logo, en "unilateral", porque tocar, toca nada máis ca un dos lados. Non lle parecerá mal...

Noutra orde de cousas: ignoro a razón de que a EN do Bloque "se inhiba" (en particular expresión de La Voz) no caso Valadés; supoño que é debido a algún tipo de proceso interno. A dilación pode ser considerada desde dúas perspectivas: fonte de nervios e alimento da censura; ocasión de debate. Polo primeiro, lamento que o afectado teña que agardar; polo segundo, felicítome e felicito: nunca tivera eu ocasión -na prensa de papel, dixital, blogs- de ler tanto e tan diverso comentario, tanta e tan suxestiva disección sobre o conflito palestino-israelí desde punto de vista galego.

Tómeo o encausado polo lado menos malo. Os acusadores, déixenme que o diga, tamén resultaron útiles. Sobresea a asemblea de Vigo: tal é o meu desideratum. Se non, ao Consello Nacional.

Anónimo dijo...

3/09/2007

O video que nunca estará no Youtube

A continuación transcribo parte da entrevista que se lle fixo en Radio Sefarad ó pérfido sionista e consumado xenocida o sábado tres de marzo, logo de chegar a un acordo económico satisfactorio co meu contacto do Mossad para difundila.

A entrevista comenza co propio Valadés explicando pormenorizadamente a súa situación, ata que a entrevistadora (son dous, un home e unha muller), sorprendida, o interrompe, decíndolle que o que lles está contando é algo completamente inquisotorial, irreal, propio dunha novela de Kafka

“Bueno, a fuerza de repetir todas las barbaridades que escuché ayer en cuatro horas de debate, que empezamos a las ocho y cuarto y acabamos casi a la una de la mañana, en anteriores… el día anterior hubo un Consello Local en que una persona, un histórico del BNG y también miembro de la asociación, se dio de baja ya porque dijo que, independientemente de la resolución, el no podía compartir militancia con estos talibanes, o aprendices de talibánes,… Cuando repaso todo lo que escuché, es realmente increíble. Si no fuera que allí estaba yo de testigo es casi… efectivamente, de Kafka. Allí se me acusó de estar a sueldo del Mossad, y no lo dijo un militante normal, anónimo, lo dijo una señora diputada en el Parlamento de Madrid, Olaia Fernández Davila, del BNG, ella dijo que estaba a sueldo del Mossad, y lo reiteró. Y que no era casual el nacimiento de la asociación, que era parte de una estrategia para hundir al Bloque. La situación es delirante y, si repito algunos de las afirmaciones que se dijeron en esta reunión, en la de ayer y en la anterior, probablemente son espeluznantes.”

(…) Muchos de los que nos oyen (…) estarán intersados en saber sobre la Asociación Galega de Amizade con Israel, y quienes componeis esta asociación. Tu mismo eres del Bloque Nacionalista Galego, en particular de Esquerda Nacionalista. ¿Quiénes más estáis en esa asociación y cuales son vuestras actividades?

“Bueno, primero reiterar lo que ya dije en varias, muchas ocasiones; que la asociación es apartidaria, como tiene que ser, independientemente de que miembros de la Directiva o miembros de la asociación seamos del BNG, del PP, del PSOE o de nada. Incluso algunos votan y otros no votan. La asociación es apartidaria. La asociación tiene unos puntos fundacionales que compartimos todos y, a mayores, uno puede estar a favor de una mayor intervención del Estado en la cosa pública o una menor, esos ya son cuestiones extra-asociación.

La asociación tiene varios puntos. Uno es combatir lo que nosotros entendemos la banalización del Holocausto, cuando no la negación del mismo. Es recuperar la secular huella histórica, como parte de nuestra memoria histórica como gallegos, de la presencia judía en Galicia, que fueron siglos de presencia, y pensamos que es parte de nuestra memoria histórica que debemos recuperar.

Entendemos que hay una criminalización, una demonización de Israel, por defecto, y un acriticismo con los palestinos que no es, desde luego, ajustado a la realidad. Entendemos que, en la medida de nuestras posibilidades debemos aportar información para que el debate en la sociedad sea lo más equilibrado posible, en la medida de nuestra posibilidades, claro está. Entonces, para llevar a cabo todos estos propósitos pretendemos tener una publicación, en la que estamos trabajando ya. El nombre de la publicación es “De Compostela a Xerusalén”, que tratará de muchos temas relacionados con Israel, con Galicia, con el mundo judío, en fin. Cuando esté…

(Interrumpindo) Perdone, y ¿ esto es lo que ellos dicen que es trabajar para el Mossad?

“Si, si. Bueno, es que dijeron tantas barbaridades, tantas barbaridades que ya no... No niegan que haya algún judío bueno, eso se dijo, son cosas, son realmente... ¡Si esto lo tuviera grabado y lo pudiera colgar en el Youtube!”

Casi de manual, ¿no?, una reunión de Manual de Perfecto Antisemita...

“Sí, y duele más cuando… Bueno, yo le niego a estas personas el calificativo “de izquiedas”. Estos son estalinistas frustrados y fracasados que pretenden imponer en el 2007 esquemas de antes de la caída del muro de Berlín en la Rusia soviética.

Yo creo que la izquierda tiene que ser, y es hablo particularmente, ya como Pedro Gómez-Valadés, tiene que ser objetiva, lo más objetiva posible, tiene que ser científica, tiene que estar dispuesta a modificar lo que piensa de cualquiera cosa, no guiarse por propaganda o por los catecismo de Marta Harnecker, y esta gente siguen ahí, anclados en el Muro de Berlín.

Alguno ayer me dijo, a pregunta mía, le pregunté qué opinaba de,… porque el se definía como prosoviético (risas do locutor), y estamos en el 2007, ya non existe la Unión Soviética, y es un cargo institucional alto del BNG, no estoy hablando de un militante de base con poca formación, estoy hablando de un concejal en Vigo, que es la principal ciudad de Galicia, y el me decía que… le pregunté por la invasión rusa de Praga en la Primavera del 68, y el dijo que eso estaba bien hecho, y lo apoyaba y lo seguía apoyando. Con mentalidades así, como puedes imaginar, el diálogo es difícil.”

Desde luego

(…)

E hai máis, moito máis. Houbérame gustado colga-la entevista no blog, pero coma é unha función que non está dispoñible, nin é un video que poida colgar no Youtube, se algúen ten interese en escoita-la íntegramente (dura un cuarto de hora), pódolle-la enviar nun arquivo MP3. Se algúen está interesado en coñecer (confirmar) como as gasta a UPG cos desviados, que me avise a julicheiro@gmail.com, e lle-la envío sen problemas. Que ningúen se quede coas ganas; coma nos servizos de contactos, o anonimato está garantido.

Volvo a escoita-la entrevista e reafírmome no que levo días pensando: que todo isto é tan, tan irreal, que seguro que, ó final, non é máis que unha broma que algúen nos está gastando mediante unha cámara oculta…

Publicado por Julicheiro ás 12:22

Anónimo dijo...

Se é certo o que a deputada Olaia dixo, desde logo é para nota. O BNG debería elixir para encabezar as súas listas a xente menos ignorante e menos paranoica.

Quedei abraiado co de que "Allí se me acusó de estar a sueldo del Mossad, y no lo dijo un militante normal, anónimo, lo dijo una señora diputada en el Parlamento de Madrid, Olaia Fernández Davila, del BNG, ella dijo que estaba a sueldo del Mossad, y lo reiteró. Y que no era casual el nacimiento de la asociación, que era parte de una estrategia para hundir al Bloque".

Anónimo dijo...

Da Olaia tiña eu noticia de ser sindicalista ben prezada na cidade de Vigo; marchara da UPG hai anos, non sei se con volta. Algunha vez que a teño escoitado aparentaba muller razoable.

Todo este asunto leva pinta de delirio, e eu xa non non calibrado a credibilidade das fontes, se todo será lexítimo ou haberá apócrifos.

Para colmo, onte sae no Faro un artigo de Pilar Rahola (peculiar personaxe que ao mellor merecía unha andoliña, como espécime característico) que incide na desmesura desde a trincheira de en fronte.

Eu, que hai dúas mensaxes me felicitaba pola altura do debate, empezo a desexar que todo acabe, con Gómez-Valadés dentro e a cordura establecida. Cando o espectáculo entra pola porta, a razón pode defenestrarse; e a escape.

Anónimo dijo...

Ollen un dato. Todas as informacións, si é que se poden chamar así que eu xa o dubido, saen dunha parte. Ademais desa mesma parte non se cortan un pelo en poñerlle cualifiucativos á outra parte: Antisemitismo, antixudeos, talibáns,.... Non deixan de victimizarse, que si lle chaman perverso sionista, que si o ooutro....
Pero eu que me tomei a molestia de entrar nas webs desa asociación Galiza Israel e en todas as que aperecen linqueadas, que hai unha presa delas, puiden comprobar que son unha pura publicidade chea de falsedades e medias verdades sobre o estado de israel en relación aos seus veciños e o pobo palestino. Non haberá ninguén a soldo do Mossad, pero asegúrolles que alguén que estivese a soldo deles o da embaixada de Israel, non o había facer mellor.
Tamén observei que nesta web hai uns días que a algúns se lles acabaron os argumentos. Debe resultar máis facíl facer chanzas asinadas por un Parvo de Cela, abofé que parvo non é, manipulador si, ou cousas dese estilo, cando non se reproducen cousas das que se empeza dicindo que non estarán no youtube, e dícir, poñendo xa o parche antes da ferida polo falta de rigor que evidencian tales comentarios.
E os que van de máis serios ou argumentadores, colgan un informe sobre o terrorismo de Alqaeda, que non axuda precisamnete a clarificar o tema, ou se poñen por riba do ben e do mal dicindo de outros que teñen incapacidade estructural para recoñecer que todo está aberto. Vese que os seus análises son os que valen.

Anónimo dijo...

Non se amole, amigo anónimo. Eu puxen o texto (a modo de inciso) sobre Al Qaeda porque cando o lin pensei que quizais lle podía intersar a alguén. Se a vostede non lle interesa, pois non o lea. Que aquí non se obriga a nada. Daquela, tampouco se poden dar instrucións do que se debe ou non facer, como fai vostede. Esa é só facultade do dono do blog. Nin súa nin miña.

Anónimo dijo...

Por que a "outra parte" non informa de nada? O argumento "só dentro da organización" pode interpretarse como cómoda coartada. Este xa é un debate social, e non pensen que demasiado limitado: o outro día, unha compañeira de claustro -non das máis politizadas- preguntoume qué pasaba.

E en todo caso, se uns calan non marcan pauta para os outros. Substancia factual e argumental quero eu, e non escusas.

Anónimo dijo...

En efecto, ten razón González cando indica que o asunto é xa un debate social que transcende a propia "vida interna" do BNG.

Se o BNG de Vigo ou o BNG en xeral, se a UPG de Vigo ou a UPG en xeral, queren calar, tal silenzo pode interpretarse de moitas formas.

Anónimo dijo...

Parte importante do BNG máis aberto fala significativamente; tamén, para o meu ver, con prudencia militante:

Adrián Rodriguez o 5 de Marzo do 2007 ás 16:04 Estimado Santi:
Como seguramente xa será do teu coñecemento, por parte da U.P.G. estase a promover a expulsión dun compañeiro teu do B.N.G. por razóns unicamente Racistas ao pertencer este militante a Asociación Galega de Amizade con Israel. Compartiras con migo en que é un atropelo propio de situacións fascistas stalinistas contra a liberdade de expresión, de asociación e pensamento.
Este atropelo inxustificado contra este compañeiro xusto antes da campaña das municipais é absolutamente inoportuno e a UPG debería darse de conta o dano que pode chegar a causar ao diminuír as nosas grandes expectativas que temos depositadas en ti como Candidato a Alcaldía da Cidade de Vigo.
Por iso, e apelando a túa gran experiencia como persoa de consenso e talante, propio de ti, e motivo polo que por unanimidade elixímoste como o Noso Candidato, propóñote como mediador neste despropósito e ao mesmo tempo deixar claramente plasmado o gran carisma que espertas na militancia do B.N.G.
Na esperanza de que podas chegar a un acordo, antes das eleccións municipais, no que quede claro que a pertenza do teu compañeiro a AGAI non e incompatible coa militancia activa non BNG, despídese cunha forte aperta,
Asdo.Adrian R. Bravo
Saude e Patria

—————————————————————————————————-

RESPOSTA:

Aprezado Adrian,
Son o primeiro en lamentar que cuestións deste tipo xurdan na nosa organización, pero hai que afrontar as cousas como veñen. O BNG tense dotado duns organismos democraticamente elixidos pola súa militancia e son eses organismos os que teñen que dirimir no momento no que se produce algún tipo de fricción entre militantes e a organización. Debemos confiar nos organismos dos que nos temos dotado, xa que non se trata de que unha persoa medie, trátase de aplicar os estatutos polos que nos reximos.
Moitas grazas polas túas reflexións e un cordial saúdo. Santi Domínguez.

(Blog do candidato á alcaldía de Vigo polo BNG).

Anónimo dijo...

Con permiso do dono do blog, vou poñer completa unha análise recentísima sobre Al Qaeda e España da que deron resumida conta os xornais estes últimos días, porque penso que ten interese.

(Xa sabe o anónimo: se non quere lela, ninguén lle obriga).

¿Cuál es la amenaza que el terrorismo yihadista supone actualmente para España? (ARI)

Fernando Reinares

ARI Nº 33/2007 - 8/03/2007

Tema: Señalamiento de España como blanco de al-Qaeda, redimensionamiento de las redes norteafricanas del terrorismo yihadista y consecuencias para la seguridad nacional.

Resumen: Hay que repensar la amenaza que el terrorismo yihadista supone actualmente para España. Por una parte, debido al frecuente y agresivo señalamiento de nuestro país como blanco que se viene haciendo desde el directorio de al-Qaeda, con reiteradas alusiones a la recuperación de al-Andalus como parte de un califato panislámico. Por otra parte, en atención al redimensionamiento de las redes que el movimiento de la yihad neosalafista global tiene establecidas en el Magreb y que se extienden por territorio español. Ambos desarrollos tienen muy posibles consecuencias en términos de seguridad nacional tanto a corto como sobre todo a medio y largo plazo. Caben alteraciones significativas en el estilo de los atentados yihadistas que traten de ser perpetrados en nuestro país, donde un próximo acto de terrorismo internacional no parece algo inverosímil.

Análisis: Es posible estimar la amenaza que el terrorismo yihadista supone actualmente para España, transcurridos tres años desde que ocurrieran los atentados del 11 de marzo de 2004, mediante un estudio de dos tipos de indicadores relevantes. No se trata de información confidencial, puesto que sobre los mismos pueden encontrarse datos más que suficientes en fuentes abiertas tales como numerosas páginas de Internet, los propios sitios web de instituciones oficiales con competencias en materia de seguridad, las publicaciones especializadas accesibles en bibliotecas universitarias o los medios de comunicación. El primero de aquellos indicadores se refiere a las señalizaciones de España como blanco del terrorismo internacional que hayan sido formuladas recientemente por figuras de referencia en el entramado de la yihad neosalafista global y, en particular, desde el directorio de al-Qaeda. Conviene recordar que, aun cuando nuestro país es blanco genérico de ese terrorismo internacional desde mediada la década de los noventa, como los demás del ámbito occidental, fue en octubre de 2003, apenas cinco meses antes de la masacre de Madrid, cuando Osama bin Laden lo convirtió en blanco declarado a través de un comunicado ampliamente difundido en la prensa de todo el mundo.

Además, para llevar a cabo una adecuada valoración de la amenaza que el terrorismo internacional plantea en nuestros días a ciudadanos e intereses españoles, dentro o fuera del territorio nacional, no menos relevante es atender al segundo de los aludidos indicadores. En este caso, el que se refiere a la composición, actividades y desarrollos recientes de las tramas de terrorismo yihadista existentes en nuestro país, especialmente, aunque no exclusivamente, las de origen magrebí. Su realidad ha quedado de manifiesto con las sucesivas operaciones policiales, marcadamente preventivas pero también reactivas, que han tenido lugar en los últimos años. Tomando, por una parte, en consideración el señalamiento de España como blanco del terrorismo yihadista por parte de figuras de referencia para los actores individuales o colectivos del mismo y, en concreto, los eventuales pronunciamientos de al-Qaeda en este sentido y atendiendo, por otra parte, a la evolución estructural de la amenaza que se deduce de los individuos detenidos o de las células desmanteladas en nuestro país y sus conexiones internacionales, cabe incluso apreciar las implicaciones de todo ello en términos de seguridad nacional. Es decir, preguntarse también cómo sería un próximo atentado yihadista en territorio español, en caso de que ocurriese de nuevo algo así.

Señalamientos de España como blanco
Cualesquiera declaraciones agresivas que desde el directorio de al-Qaeda se hagan sobre algún país equivalen en la práctica a un señalamiento de blanco, instigan la comisión de atentados contra el mismo y advierten de que la propia estructura terrorista que es núcleo fundacional y matriz permanente de referencia para el movimiento de la yihad neosalafista global en su conjunto puede llegar a implicarse, directa o indirectamente, en la ejecución de los mismos. Pues bien, a lo largo del último año, Ayman al Zawahiri, quien ocupa el segundo lugar en la jerarquía de mando de al-Qaeda y es reconocido por el conjunto de actores individuales y colectivos insertos en las redes del terrorismo global como su máximo estratega, ha efectuado una serie de inquietantes alusiones a España. Veamos brevemente cuándo y cómo se han emitido algunos de esos señalamientos de España como blanco declarado del terrorismo internacional. Señalamientos que, en principio, estarían en consonancia con niveles altos de la amenaza que supone para nuestro país ese fenómeno.

En julio del pasado año, Ayman al Zawahiri, preeminente subalterno de Osama bin Laden desde hace más de una década, emitió un comunicado en el que, al precisar el sentido de lo que denomina “yihad por la senda de Alá”, añadió literalmente: “una yihad cuyo objetivo es liberar Palestina, toda Palestina, y todo territorio que fue musulmán, desde al-Andalus hasta Irak”. Además de intentar por enésima vez entrometerse en la cuestión palestina y de enfatizar la centralidad que para al-Qaeda tiene la contienda iraquí, sus palabras implican una declaración agresiva e intemporal de España como blanco preferente, en la medida en que la práctica totalidad de su suelo ha de ser recuperado, como parte sustancial de un imaginario nuevo califato que unifique al mundo islámico, mediante actividades de guerra santa. Además, en ese mismo comunicado sostiene que los musulmanes son “hijos” de, entre otros, Yusuf Bin Tashfin, emir almorávide que aglutinó los reinos de taifas peninsulares para incorporarlos a su dominio norteafricano y en 1086 combatió victoriosamente a las tropas de Alfonso VI de Castilla.

Mucho más recientemente, en febrero de 2007, casi a un mes de cumplirse el tercer aniversario de los atentados de Madrid, Ayman Al Zawahiri reiteraba esa fijación suya con al-Andalus que implica la demarcación del territorio español como parte de los objetivos últimos de la yihad neosalafista global y señaliza a España como blanco. En esta ocasión lo hizo tras una referencia a la evolución de los grupos y organizaciones yihadistas en el espacio del Magreb, mostrar su respaldo a los “leones” que batallan en esos denominados márgenes occidentales del islam y añadir exactamente esto: “pido a Alá que os conceda que mantengáis vuestros pies firmes para obedecerle y que os conceda su ayuda y su victoria, y así liberéis el Magreb islámico e icéis el estandarte de la yihad para que ondee victorioso sobre su tierra, y que Alá os conceda el favor de pisar pronto con vuestros pies puros sobre el usurpado al-Andalus”. Aquí se indica cuál continuará siendo el principal foco de la amenaza que el terrorismo internacional supone para ciudadanos e intereses españoles, tanto dentro como fuera de nuestras fronteras, además de que posiblemente se esté instando a no demorar en exceso la comisión de atentados en suelo peninsular.

Estas y otras citas belicosas sobre al-Andalus no son, es cierto, una novedad en el discurso fundamentalista que subyace al terrorismo global. Abdullah Azzam, mentor ideológico de Osama bin Laden durante la guerra que enfrentó a los muyahidín y los ejércitos soviéticos en Afganistán, promotor luego de la yihad defensiva en otras zonas del mundo, ya a finales de los ochenta mencionaba expresamente a al-Andalus entre las tierras que fueron musulmanas y deben recuperarse. Adalides religiosos muy influyentes entre los seguidores de al-Qaeda tanto en países norteafricanos como europeos, casos de Abu Qutada y Mohammed Fazazi, han hecho frecuentes menciones al retorno de al-Andalus bajo dominio islámico. La misma idea es recurrente en no pocos documentos de orientación neosalafista incautados en operaciones policiales desarrolladas en territorio europeo desde hace años, así como en foros privados de Internet donde la noción de una campaña yihadista en al-Andalus se asocia habitualmente con expresiones de venganza hacia España. Incluso los terroristas que reclamaron la autoría de los atentados del 11 de marzo se presentaban como “brigada en al-Andalus” y a fines de ese mes grabaron un vídeo en el que afirmaban: “continuaremos nuestra yihad hasta el martirio en la tierra de Tarek ben Ziyad”.

Pero es la frecuencia y agresividad con la que últimamente se evoca al-Andalus desde el directorio mismo de al-Qaeda lo que resulta inquietante en una perspectiva española. Esas alusiones, que se corresponden con una señalización de blanco y la instigación o incluso posible facilitación de atentados terroristas contra España, adquieren particular significación en la actualidad por tres razones. En primer lugar, porque se combinan con otras muestras específicas de hostilidad hacia nuestro país, como la que el propio Ayman al Zawahiri hizo en diciembre de 2006 sobre la “ocupación española de Ceuta y Melilla” en un mensaje emitido por el canal de televisión al-Yazira. Llama especialmente la atención que en dicha mención se compara ese supuesto referido a las dos ciudades norteafricanas de soberanía española con lo que su autor describe como las ocupaciones israelí de Palestina y rusa de Chechenia. Esto es, mediante una narrativa de equiparación, Ayman al Zawahiri pareciese estar demarcando a Ceuta y Melilla como zona de conflicto, lo que acarrearía graves consecuencias potenciales para ambas en términos de amenaza terrorista.

En segundo lugar, los señalamientos de España como blanco del terrorismo yihadista a través de las alusiones a al-Andalus tienen un especial significado porque se combinan con una serie de amenazas genéricas igualmente proferidas por los líderes del terrorismo global y que incumben a nuestro país. Como cuando al-Qaeda amenaza a los países con tropas desplegadas en Afganistán o Líbano, donde hay destacados centenares de soldados españoles. En tercer lugar, porque la idea de recuperar violentamente al-Andalus ha permeado ya el discurso de las redes norteafricanas del terrorismo yihadista y, en concreto, del Grupo Salafista para la Predicación y el Combate (GSPC), de origen argelino, que cambió recientemente de nombre para adoptar el que corresponde a una extensión regional magrebí de al-Qaeda. En un comunicado fechado el 9 de enero de 2007, a poco de anunciar el cambio en su denominación, el GSPC se pronunciaba así: “abrazamos la yihad para cumplir con un precepto divino ineludible que se nos impuso desde la caída de al-Andalus y la venta de Palestina, y desde que se nos dividieron las fronteras que inventaron los invasores”. Apenas una semana antes, su máximo dirigente se había dirigido solemnemente a los musulmanes argelinos también como “nietos de Tarek ben Ziyad” e “hijos de Yusuf bin Tashfin”.

Desarrollos en las redes yihadistas
La amenaza que el terrorismo internacional plantea actualmente a España ha de ser también repensada en atención a la evolución de las redes del neosalafismo yihadista global con actividad detectada en nuestro país. Repensada muy especialmente, aunque no sólo, en atención al redimensionamiento de las tramas originarias de los países norteafricanos, en particular de Marruecos y Argelia, asimismo extendidas por otras naciones de nuestro entorno europeo occidental. Exactamente un 79% de cuantos individuos han ingresado en centros penitenciarios españoles entre 2001 y 2006 como sospechosos de estar implicados en actividades de terrorismo yihadista proceden del norte de África, pero hasta un 77,7% lo hacen del Magreb. En concreto, el 39,7% ha nacido en Marruecos y un 31,4% es originario de Argelia. Pese a que el número de inmigrantes marroquíes en España es más de 10 veces superior al de argelinos, la sobrerrepresentación de estos últimos está relacionada con los casi tres lustros de trayectoria que el terrorismo islamista tiene en el país del que proceden y la difusión de su urdimbre en la otra orilla del Mediterráneo.

Así, no resultará extraño que las organizaciones terroristas relacionadas con al-Qaeda que han venido constituyendo un especial motivo de preocupación para la seguridad interior en España sean, precisamente, el Grupo Islámico Combatiente Marroquí (GICM) y el Grupo Salafista para la Predicación y el Combate (GSPC). Este último, surgido en Argelia hacia 1998, como resultado de una escisión en el seno de los grupos islámicos armados activos en dicho país desde el inicio de los noventa, ha sido la formación terrorista preeminente en el Magreb durante más de una década. Desde aproximadamente el año 2003, los sucesivos dirigentes de dicha organización han ido acomodando su discurso al de al-Qaeda, evolucionando desde los planteamientos propios de una insurgencia argelina a los panislámicos de una yihad global. El Grupo Islámico Combatiente Marroquí, por su parte, es una formación de contornos más imprecisos y composición menos definida. Se supone que fue constituido ya avanzados los años noventa. Aspiraría al establecimiento de un régimen islámico rigorista en Marruecos pero está afiliado con al-Qaeda e incluso algunos de sus miembros lo son al mismo tiempo de esta última estructura terrorista.

En buena medida, los individuos y las células relacionados con el GSPC o con el GICM que han desarrollado actividades terroristas en España están dedicados a la captación de personas, la movilización de recursos económicos a menudo ilícitamente y la facilitación, por ejemplo mediante la provisión de falsos documentos de viaje u otras fórmulas de apoyo logístico, de operaciones emprendidas tanto dentro como fuera de nuestro país por cuadros de aquellas entidades yihadistas o de otras relacionadas con las mismas, como Ansar al Islam o la Organización de Al-Qaeda para la Yihad en el País de los Dos Ríos, en referencia al actual territorio iraquí. En los últimos cuatro años, docenas o quizá ya unos centenares de jóvenes a veces todavía adolescentes y de adultos no demasiado entrados en años han sido reclutados en el seno de las colectividades musulmanas establecidas en España. En algunos casos, para trasladarlos luego a perpetrar atentados o convertirse en bombas humanas en determinadas zonas en conflicto, sobre todo Irak, pero también Afganistán, Chechenia y puede que Cachemira. Otras veces, para enviarlos al desierto del Sahel, donde el GSPC dispone, al norte de Mali, de campos móviles de adiestramiento en el uso de armas y explosivos o a instalaciones de que dispone la propia al-Qaeda en suelo paquistaní.

Estos datos sobre individuos y grupos relacionados con el terrorismo internacional en España, así como el hecho de la proximidad geográfica entre los países de la ribera sur mediterránea y la Península Ibérica, que en buena medida explica aquellas evidencias, son fundamentales para interpretar el previsible impacto que un redimensionamiento de las tramas yihadistas en el Magreb podría tener sobre la seguridad interior de España, al igual que de Francia o Italia. Es en estos tres países donde las redes norteafricanas del terrorismo global se extendieron con especial notoriedad en el pasado. Pero ocurre que un redimensionamiento como ese está teniendo ya lugar en aquella región geopolítica del mundo. Y es que el GSPC ha culminado recientemente su proceso de internacionalización, pasando de ser una entidad afiliada con al-Qaeda a fusionarse con dicha estructura terrorista para convertirse en una extensión regional de la misma e incluso cambiar de nombre y denominarse ahora, con el beneplácito expreso de Osama bin Laden, Organización de Al-Qaeda en el Magreb Islámico.

Es un arreglo de mutua conveniencia con implicaciones para la evolución del terrorismo global tanto en el Magreb como al sur, este y norte de ese ámbito. El GSPC adquiere una cobertura que seguramente favorecerá su acceso a recursos económicos y humanos, compensando así la relativa debilidad en que se encontraba tras numerosas operaciones contraterroristas desarrolladas durante los últimos años en el norte de África y en Europa occidental. Por su parte, al-Qaeda dispone por fin de una plataforma para introducirse en el Magreb y en el Sahel, así como posiblemente una mayor ascendencia sobre redes argelinas introducidas en algunas naciones europeas, incluida España. Además, la incorporación del GSPC a al-Qaeda y la aparición de Al-Qaeda en el Magreb Islámico conllevan previsiblemente un efecto de sinergia que incide sobre el redimensionamiento de la amenaza norteafricana del terrorismo yihadista, asimismo con consecuencias para nuestro país. Se estaría produciendo una absorción de grupos menos articulados y células independientes existentes en el Magreb o en territorio europeo, concretamente en suelo español.

Al incremento de la amenaza terrorista para nuestro país que se derivaría del redimensionamiento de las redes magrebíes insertas en la yihad neosalafista global hay que añadir algunos otros elementos de creciente preocupación. Por ejemplo, el que nos remite a individuos ligados a organizaciones paquistaníes afiliadas con al-Qaeda y que se han introducido en comunidades inmigrantes de su misma procedencia asentadas en España, especialmente en Cataluña. Suelen provenir del Punjab, provincia colindante con la frontera india y la disputada Cachemira, donde prevalece una cultura yihadista ligada al credo deobandi y grupos terroristas como Lashkar e Tayiba o Jaish e Mohammed disponen de infraestructuras. Tampoco debe olvidarse el peligro aún más imprevisible que en sí mismo plantean células independientes autoconstituidas dentro de España de acuerdo con los fines y los métodos propugnados desde al-Qaeda. En definitiva, redes, grupos y células que intentan movilizar en su beneficio el apoyo que esa estructura terrorista y su líder parecen recibir de entre el 10% y el 15% del millón de musulmanes que se calcula viven en España, de acuerdo con sondeos como los del Office of Research del Departamento de Estado norteamericano o el Pew Global Attitudes Survey. Actitudes propiciadas por la intervención de asociaciones islamistas de orientación salafí contrarias a la integración social de esos inmigrantes y que incluso facilitan la radicalización yihadista de algunos españoles conversos.

Implicaciones de seguridad nacional
El creciente señalamiento de España como blanco por parte de al-Qaeda y el concomitante redimensionamiento de las redes norteafricanas incorporadas a esa estructura terrorista, unidos a otros peligros en evolución con los que ambos se relacionan, tienen implicaciones en términos de seguridad nacional. Por una parte, debido a la continuada posibilidad de que se perpetren nuevos atentados susceptibles de incidir gravemente sobre el orden constitucional o la cohesión de una sociedad abierta que, por cierto, es crecientemente plural precisamente como consecuencia de la inmigración y en especial de la que procede de sociedades mayoritariamente musulmanas, a las cuales tienen por su población de referencia los actores del terrorismo yihadista. Por otra, debido a que esos posibles actos de terrorismo internacional pueden afectar muy seriamente infraestructuras críticas o intereses estratégicos fundamentales para nuestro país. Finalmente, debido a que el estilo de los atentados que traten de ser cometidos contra instituciones o ciudadanos españoles, dentro o fuera de las fronteras nacionales, podría registrar algunas alteraciones respecto los procedimientos y modalidades hasta ahora considerados como más probables.

En principio, el tipo de atentados que es previsible planifiquen y traten de ejecutar en España los actores individuales o colectivos de origen principal pero no exclusivamente magrebí relacionados con el movimiento de la yihad neosalafista global corresponde a actos de terrorismo cuyos propósitos inmediatos sean los de ocasionar un notable número de víctimas mortales, ejercer un considerable impacto social y atraer gran atención por parte de la prensa internacional. Esta combinación de letalidad, impacto y publicidad se traduciría en atentados ejecutados, en primer lugar, por medios convencionales pero suficientemente mortíferos que se acomoden, por una parte, a la pericia que los terroristas o alguno de sus cabecillas hayan adquirido en distantes campos de adiestramiento o en instalaciones mucho más cercanas y, por otra, a la disponibilidad del entorno donde prevean sus autores llevarlos a cabo. Por ejemplo, haciendo uso de sustancias y complementos necesarios para el montaje de artefactos explosivos a los que los terroristas o sus colaboradores tengan acceso legal o ilegalmente.

Se trataría, en segundo lugar, de acciones terroristas cometidas a través de modalidades habituales en la práctica del terrorismo internacional, como deflagraciones múltiples y concatenadas entre sí que se inicien gracias a dispositivos de control remoto o mediante el uso de temporizadores. En tercer lugar, estaríamos refiriéndonos a atentados dirigidos contra blancos desprovistos de medidas especiales de protección y localizados preferentemente en espacios urbanos donde se producen aglomeraciones humanas o en sistemas de transporte que, aun fuera de zonas densamente pobladas, caso de ser blanco de una acción terrorista aseguren consecuencias suficientemente cruentas, favorezcan la generalización de estados mentales de ansiedad y hagan ineludible que se produzca una cobertura de alcance mundial por parte de los medios de comunicación. También las zonas donde se combinan la industria turística y concentraciones masivas de gente ofrecen blancos estacionales atractivos para los terroristas, como ha quedado de manifiesto en otros lugares del mundo. Es decir, el tipo de atentado de terrorismo yihadista más probable en España, caso de ocurrir de nuevo alguno, hipótesis esta que en modo alguno es posible descartar al la luz de lo que se ha conocido estos últimos tres años, es asimilable en sus aspectos básicos, aunque no necesariamente en sus blancos específicos y localización, a los del 11 de marzo de 2004.

Quizá sea de interés recordar ahora que los grupos y organizaciones implicadas en el terrorismo yihadista han manifestado una singular inclinación a intentar perpetrar atentados contra blancos que habían tratado de afectar con anterioridad pero sin éxito, bien sea porque los resultados estuvieron muy por debajo de sus expectativas, bien porque las agencias policiales y los servicios de inteligencia desbarataron a tiempo sus planes. Las torres gemelas de Nueva York fueron destruidas como consecuencia de los atentados del 11 de septiembre de 2001, pero habían sido objeto de otro, de consecuencias mucho más limitadas claro, por parte de individuos imbricados ya en el entonces incipiente entramado neosalafista global, en 1993. Hace apenas unos años, las agencias británicas de seguridad consiguieron impedir un atentado en el aeropuerto londinense de Heathrow y detuvieron a quienes lo preparaban, pero otros correligionarios de su misma trama retomaron tiempo después exactamente los mismos planes, frustrados otra vez por una operación antiterrorista. Quiero decir con esto que el tren de alta velocidad que discurre entre Madrid y Sevilla, la Audiencia Nacional sita en la capital de España o algunos conocidos edificios altos de Barcelona podrían seguir en el punto de mira del terrorismo yihadista y acaso requieran medidas especiales de protección.

Ahora bien, que algún acto de terrorismo internacional con las características básicas de los atentados del 11 de marzo de 2004 sea más probable, caso de volver a producirse uno nuevo en nuestro país, no quiere decir que sea el único tipo de atentado yihadista posible. Cabe que tanto el creciente señalamiento de España como blanco por parte de al-Qaeda como sobre todo el surgimiento de su extensión regional para el Magreb, a partir de un proceso de internacionalización del GSPC argelino, influyan sobre el estilo de atentados que pudieran perpetrarse contra intereses o ciudadanos españoles, sobre todo dentro pero también fuera del propio territorio nacional. Así, por ejemplo, resulta actualmente más verosímil de cuanto lo era hace dos o tres años que un nuevo acto de terrorismo internacional en España adopte la modalidad del atentado suicida. No sólo porque se acomoda a las preferencias operativas del directorio de al-Qaeda, sino también porque el GSPC ha justificado explícitamente ese tipo de actos desde febrero de 2005 y nada impide que individuos reclutados en nuestro país para llevar a cabo misiones suicidas en Irak o en otros lugares puedan cometer atentados así pero en territorio español.

Al estilo de atentados cuya ejecución planifica y controla directamente al-Qaeda es además común la selección de blancos de especial relevancia simbólica y considerablemente mejor protegidos que otros más fácilmente imaginables. La frecuencia y agresividad con la que desde el directorio de dicha estructura terrorista se viene señalizando a España, así como el hecho de que exista ahora una extensión regional de la misma en el Magreb con ramificaciones europeas obliga a reflexionar sobre la posibilidad de que el rango de blancos propicios para actos de terrorismo internacional se amplíe, en el interior de nuestro país, a los más simbólicos o dotados con una mayor protección. Este es el caso de aeronaves comerciales, monumentos o edificios prominentes, importantes infraestructuras críticas, sedes gubernamentales y de las agencias de seguridad o las de fuerzas armadas. Sin descartar la posibilidad, aún remota pero cada vez menos impensable, de algún acto terrorista no convencional como los que deberían perpetrarse en sociedades occidentales según un tratado de estrategia yihadista muy visitado en Internet y escrito por un español de origen sirio, Mustafa Setmarian, fundador de la célula de al-Qaeda establecida en España en los años noventa, poco antes de ser detenido en Pakistán durante la segunda mitad de 2005. Por cierto, que a inicios de la primavera de ese mismo año, este individuo, también conocido por su sobrenombre de Abu Musab al Suri, hizo público un documento en el que amenazaba con futuros atentados en España.

Conclusiones: España es hoy más blanco de al-Qaeda que antes de los atentados del 11 de marzo de 2004 en Madrid. Incluso es probable que nuestro país sea ahora más blanco del terrorismo internacional que nunca antes y, por la naturaleza de los indicadores que lo ponen de manifiesto, en modo alguno se trata de una situación pasajera. Que Ayman al Zawahiri insista en la violenta recuperación de al-Andalus como parte de un nuevo califato panislámico, consiguiendo que su discurso impregne la narrativa de los grupos y organizaciones norteafricanos relacionados con aquella estructura terrorista equivale a convertirnos en blanco permanente de los actores individuales y colectivos que forman las redes multinacionales del movimiento de la yihad neosalafista global en su conjunto. Esto, en sí mismo, obliga a repensar la amenaza que el terrorismo internacional supone en la actualidad para nuestro país y que conlleva señalizaciones más precisas, como las relacionadas con la presencia de soldados españoles en territorios musulmanes o la demarcación de Ceuta y Melilla como zona de conflicto.

Además, la amenaza que el actual terrorismo internacional supone para ciudadanos e intereses españoles, especialmente dentro pero también fuera del propio territorio nacional, se ha incrementado como consecuencia del redimensionamiento de las redes norteafricanas insertas en el aludido movimiento de la yihad neosalafista global y del efecto de sinergia que para ese entramado tiene el surgimiento de al-Qaeda en el Magreb Islámico. Estas y otras preocupantes circunstancias podrían tener consecuencias para la seguridad nacional tanto a corto como sobre todo a medio y largo plazo, al producirse alteraciones en la modalidad de posibles nuevos actos de terrorismo internacional, siendo ahora más verosímil de cuanto lo era hace dos o tres años que se perpetren en España atentados suicidas o contra blancos altamente simbólicos y dotados de considerables medidas de protección. Sin que ello suponga olvidar la imprevisible operatividad de células independientes autoconstituidas, cuyo rango de acciones iría del asesinato individual al uso de artefactos explosivos improvisados contra blancos desprotegidos.

A lo largo de los últimos tres años se ha avanzado mucho en la adaptación de nuestras estructuras nacionales de seguridad ante los desafíos que plantea el terrorismo yihadista. Ahora bien, puede que la amenaza que al-Qaeda, su extensión regional en el Magreb y otras organizaciones yihadistas procedentes del sur de Asia o de Oriente Medio pero con conexiones en nuestro país suponen para ciudadanos e intereses españoles esté evolucionando a una cadencia no suficientemente compensada por los esfuerzos antiterroristas y contraterroristas. Ahora es fundamental que el flujo y el consumo de inteligencia en relación con la amenaza del terrorismo internacional para España sean los adecuados y permitan informar una certera toma gubernamental de decisiones en esta materia. Los atentados del 11 de marzo de 2004 quedaron atrás, pero es momento de repensar la amenaza que el terrorismo yihadista supone en la actualidad para España y de que las autoridades obren, como es lógico, en consecuencia.

Fernando Reinares
Investigador principal
de Terrorismo Internacional en el Real Instituto Elcano, donde dirige el Programa sobre Terrorismo Global, y catedrático de Ciencia Política en la Universidad Rey Juan Carlos

Anónimo dijo...

domingo 11 de marzo de 2007
Queres asinar?

Se queres asinar esta Carta Aberta a Anxo Quintana, envianos un correo co teu nome, apelido e DI a: cartaaberta_anxoquintana@yahoo.es

Publicado por Carta Aberta los 19:25

Respectar ás minorias para gañar á sociedade

O pluralismo interno é un valor no BNG cuxo significado vai máis alá dunha formulación meramente teórica. Para unha forza política con aspiracións a ser maioritaria na sociedade, o respecto efectivo ás minorías é fundamental por tres razóns:
1. Porque é o exemplo do modelo social e cultural da Galiza do futuro, onde todos e todas debemos ter cabida independentemente da nosa filiación política e ideolóxica, onde mesmo os non nacionalistas han compartir dereitos e obrigas con nós para a construción do noso país.
2. Porque o noso modelo organizativo está así concibido, admitindose a presentación de listas diversas que responden a sensibilidades diversas. Así se plasmou na última Asemblea Nacional, sendo considerado como unha riqueza e non unha debilidade do BNG.
3. E finalmente, e o máis importante, porque a mesma formulación dos Dereitos humanos individuais sempre debe preceder a calquera consideración de carácter colectivista. Isto é unha esixencia que toda a sociedade e non só BNG debe apoiar: todo deterioro destes principios en calquera lugar inicia a pendente que nos leva ao totalitarismo.O BNG iniciou un proceso de expulsión dun dos nosos afiliados. Primeiramente, votou a súa consideración de "militante de segunda" (sen posibilidade de acceso a cargos) en razón da súa pertenza a unha asociación legal e democrática, - ASOCIACIÓN GALEGA DE AMIZADE CON ISRAEL - que, como o seu nome indica, busca a amizade e a concordia entre os pobos. Dita purga vén motivada por unha lectura maniquea e unilateral dun conflito complexo e difícil; e é un atallo do colectivismo que viola os artigos 18,19 e 20 da Declaración Universal dos Dereitos Humanos e que contradí o principio do pluralismo e respecto ás minorias, situándonos nun novo escenario dentro do BNG:
1. Aniquila o sistema organizativo e representativo do que nos dotamos, e substitúeo por un sistema de purgas e imposicións de maiorías circunstanciais que crea inestabilidade e medo á depuración como novos principios organizativos.
2. Desmobiliza e retrae os nosos apoios sociais que observan eses novos principios organizativos de depuración como a pauta a seguir por un futuro BNG maioritario.
3. Converte unha determinada opinión de análise política internacional en filtro de pertenza plena á organización. A ideoloxía que resulta do filtrado é que o "antiimperialismo" que di defender o BNG renuncia ao acervo democrático occidental Ademais o antiimperialismo non debería estar por riba do pluralismo político, da liberdade de expresión e do dereito á discrepancia pública.É por iso que chamamos á solidariedade dos nosos compañeiros e compañeiras, dos nosos representantes institucionais e políticos, e mesmo de toda a sociedade para amparar un dereito humano e democrático. Reivindicamos o respecto ás minorías en favor de toda a sociedade galega.

Publicado por Carta Aberta los 19:01

Asinantes a día 11.03.07

01 - Xoán Bernárdez Vilar
02 - Abel Anxo García López
03 - Manuel Feás Sánchez
04 - Cesar Pazos Carreiro
05 - Mª Isabel Ferreiro Rodríguez
06 - Fernando del Rio Iglesias
07 - Francisco X.Lores Ínsua
08 - Xurxo Gregorio Vaqueiro
09 - José Henrique Pérez Rodríguez
10 - Florentino Pinheiro Vasques
11 - Xose Carlos Morell Gonzalez
12 - Xoan Xesús Rozas Neira
13 - Iago Pillado Losada
14 - Natalia Costas Alonso
15 - Fernando Acuña Rúa
16 - Henrique Monteagudo Romero
17 - Fernando Rodríguez Dacosta
18 - Miguel Mato Fondo
19 - Xosé María Moreno Villar
20 - Vitor Manuel Meirinho Guede
21 - MªLuisa Varela Nogueiras
22 - Alberte Mahía Rodríguez
23 - Felipe Gómez Morgade
24 - Francisco Xavier Freire Chico
25 - Carlos Pérez Sainz
26 - David Álvarez López
27 - Francisco Lores Santacecilia
28 - Alexandre Fernández Villaverde
29 - Alberte Vila González
30 - Gonzalo Cao Sousa
31 - Manoel Santos Díaz
32 - Quico Recondo Martínez
33 - Xosé Manuel Garcia Garcia
34 - Xosé Manuel Xil Ramos
35 - Xosé-Henrique Costas González
36 - Antonio Rodríguez Sampayo
37 - Diego González López
38 - Patricia Pampillón Vila
39 - Carlos Nuevo Cal
40 - Marta Toledano Funes
41 - Rosendo Gonzalo Covelo Roma
42 - Carlos Alonso Valladares
43 - Xavier Gómez Curras
44 - Xose Gómez Quintela
45 - Xosé Vixande López
46 - Daniel Monteagudo Ferreira
47 - Xavier González Carreira
48 - Manuel Currás Meira
49 - Susana Seoane Dovigo
50 - Heliodoro Álvarez Conde
51 - Xusto Molejón Valoria
52 - Xoaquín de Acosta Beiras
53 - Carlos Teixeira Rivas
54 - Vitor Manuel Martins Cacharrom
55 - Marcos Valcarcel
56 - Afonso Vázquez-Monxardín
57 - Jesús Salgado Álvarez
58 - Carlos F. Varela Garía
59 - André Chamadoira Estévez
60 - Sérgio Alexandre Nunes Garcia
61 - Paulo Gamalho Outeiro
62 - Alvaro Otero González
63 - Xulio Anxo Martinez Costas
64 - Francisco Táboas Ledo
65 - Ana Isabel Atienza Pintos
66 - Leopoldo Álvarez González
67 - Ánxel Sánchez Seoane
68 - Roberto Ledo Garrido
69 - Manuel Fraga Carou
70 - Alexandre Prieto Giráldez
71 - Mª Carmen López Pérez
72 - Carlos Segade Domínguez
73 - X. Paulo Rendo Martínez
74 - Rodrigo Gómez Pereira
75 - Carlos Vázquez Padín

Anónimo dijo...

Interesantísimo debate en Vieiros, con posicións ben fundamentadas desde ben diferentes puntos de vista. Partidarios e críticos de Gómez-Valadés, unha grande maioría defensores de siga no BNG; por certo, aclárase alí que non foi expulsado nin excluído do Consello Comarcal de Vigo, só afastado do seu cargo de coordinador de Cultura.

Tamén hai hooligans, pero coñécense á primeira e en xeral escriben pouco.

http://www.vieiros.com/nova/56894/o-proceso-de-expulsion-de-gomez-valades-abre-un-forte-debate-interno-no-bng