En poleiro alleo
En "Pírrica" (El Correo Gallego), Bieito Iglesias deixounos a súa persoal valoración das pasadas eleccións municipais.
Onte fixo o mesmo Antón Baamonde en El País: "La hecatombe", cunha análise bastante demoledora do futuro que lle agarda ó PP en Galicia.
E Miguel Anxo Fernán Vello ("Pactos", Galicia Hoxe) critica a doutrina do PP sobre os pactos BNG//PSdG-PSOE.
Pola súa banda, Anxo Tarrío (Galicia Hoxe) lembra a Antonio Pérez, un dos míticos editores de Ruedo Ibérico. (A imaxe, "Masculino-Feminino", 1959, é da artista surrealista canadiana Mimí Parent).
Entradas
65 comentarios:
Por certo, do que comenta ó remate do seu artigo A. Tarrío sobre Casares. Eu tiña escoitado (creo que ó seu irmán Xabier) que escollera o nome de "A ledicia de ler" para a súa sección de recensión de libros en LVG dun espazo semellante que existía en LE MONDE e que el viu un día en París, creo que asinado por R.Escarpit. Pero tamén oíra que existía esa libraría co mesmo nome. Poden coincidir as dúas cousas? Seguro que entre os visitantes desta casa, hai quen ten máis información directa ó respecto.
Bieito Igleisas fai un resumo espléndido do que pasou. E difícil non concordar con el.
Moitas veces me acordo daquel artigo que escribiu sobre a visita de Wole Soyinka a Galicia xunta outros escritores pertencentes ao PEN CLUBE. Nunha comida Soyinka preguntoulle a Casares se aquila sopa de verdura que estaba a probar levaba carne de porco. Adiviñan a resposta? Casares tomou a súpeta decisión de lle dicir que non...
No artigo non se arrepentía da súa decisión de contar unha pequena mentira...
Que Valcárcel, se pode, colgue aquí ese artigo de Casares ao que fai referencia Marcel.
O artigo de MAFV plantexa a incoherencia do PP á hora de ir contra os pactos. Eu creo que o comentario de Rajoy (ou de Vázquez) non xurde dunha análise dos resultados, senón que debe ser tomado como advertencia para o futuro. Non interpreta, con ventaxismo, o pasado: condiciona eleccións futuras. Para mín é coma eses equipos que se queixan da arbitraxe con dureza esaxerada: fano, por un lado, para enredaren o asunto, pero, por outro (o máis importante), fano para advertir, ameazar e condicionar a arbitraxe da xornada seguinte.
En todo caso, as reglas de xogo agora mesmo son estas. Pero tampouco vexo eu tan mal que algunha vez esas reglas podan variarse. Ou é que os partidos non aspiran a gobernar con maiorías? E non existen votantes que desexan ser gobernados por maiorías?
O sistema d'Hondt fomenta a reducción de partidos e favorece aos partidos máis votados. Ma non troppo. Porque manteñen sempre unha especie de vixianza por parte dos partidos menos votados: dá estabilidade, pero limitada. A necesidade de pactos non a marcan os votantes (porque non deciden eso) senón o propio sistema de votación. Esa cousa de que os galegos queren pactos non consta en ningún lado: o que ocorre é que con estas circunstancias electorais non ven outra saída. O voto útil, por exemplo, é consecuencia do sistema electoral empregado.
Creo que o artigo de Baamonde confude a realidade co desexo. De hecatombe nada, situación delicada si.
Esquece o filósofo de Trasalba algo moi elemental: que na política democrática case todo é reversible, e que dentro de catro anos -que tampouco son tantos- as próximas eleccións poden deparar o éxito do PP en boa parte das nosas cidades se os gobernos locais bipartitos cometen determinados fallos e se os "populares" saben capitalizar o descontento. Nin o PPdG é tan torpe, nin o BNG e o PSdG-PSOE son tan espabilidados. É algo elemental.
Espabilados, tiña que dicir.
Filósofo de Vilalba, quixo dicir, amigo APC. Que Monforte será máis grande, pero Vilalba non é pequena.
O bipartidismo no parlamento español é imposible e non se dará nunca.Se o sistema o facilitara,podería haber dous partidos(PP,PSOE) en Madrid ,Castela,Extremadura,etc.,pero estes dous partidos non coincidirían cos dous partidos hexemónicos en Cataluña,Euscadi ou (posiblemente) Galicia.Canarias,etc.,polo tanto no Congreso dos deputados habería igual ca hoxe un conglomerado de partidos.E se o bipartidismo non val para o Congreso, tampouco valerá para as demais institucións.
Debido a isto,o sistema español é proporcional, aínda que matizado pola lei D´Hondt .Esto non vai cambiar porque ,simplemente,non póde cambiar.
Se ,necesariamente ,vai haber pluralidade de partidos,tamén terá que haber pactos.
Pantexar hoxe que goberne o partido máis votado contradí a filosofía de consenso que levou ao pacto constitucional.
Os distintos países mudan os seus sistemas electorais para acomodalos ás necesidades políticas do país. Unha abstención elevada, unha preocupante indiferencia cara a representación popular pode ser causa suficiente para emprender unha reforma da lei electoral. Os cambios electorais son ben comúns en Europa. O problema de España é que o sistema aceptado parece ligado á propia transición. Os dous partidos grandes non están, ademáis, polo labor de cambialo. E os nacionalistas tampouco. Pero non é inmutable. E a nosa percepción sobre bipartidismo ou sobre unha proporcionalidade real pode cambiar de inmediato. O único partido empeñado en tal cousa é, por suposto, EU.
Vexamos un par de exemplos sobre como os territorios salvagardan con leis electorais as súas peculiaridades: as tres provincias do País Vasco teñen idéntica representación a pesar da notable diferencia demográfica. E Asturies está dividida en tres zonas: occidental, oriental e centro para tamén buscar a representatividade das zonas extremas, menos habitadas, que estarían sempre pendentes do que decidan no centro. Pero esto tamén pode cambiar.
De Vilalba, claro. Grazas Arume pola correción. Ademais, que eu saiba o filósofo non ten pazo, cando menos de momento.
Xa sabe, Arume, quen son os cinco grandes de Vilalba: Fraga, Rouco, Villares, Villanueva e Baamonde.
Villares é de Xermade; Villanueva de Rábade. Dos outros non podo dicir nada. Pero falta Agustín Fernández Paz, de Lanzós, se non me engano.
E aínda que agora xa é historia durante un tempo aínda tiña o seu aquel como presidente do Parlamento: García Leira. Por non largar os nomes da xente que anda por Madrid en lobbys xudiciais.
Xa vexo que controla, amigo Arume. Pero dígame... non ten nada que comentar do artigo de Baamonde? Gustariame coñecer a súa opinión.
Como grandes, grandes de Vilalba fáltanlles os Chao Rego, Xosé e Ramón de seu nome.
Que o PP volve con forza é obvio polo resultado das cidades; é unha tendencia de cara ás vindeiras eleccións xerais. Ora que a evolución da gobernación galega, á que ese fenómeno non é alleo, leva tamén outras dinámicas. Espero ir xuntando os fragmentos para ter máis que dicir.
Canto aos concellos, deixemos que empece esta lexislatura, polo menos.
Vilalba, en efecto, como vila, é moito menos ca Monforte como cidade. Onde vai dar.
Falando de García Leira e dos historiadores galegos, cóntolle unha "maldade" ás que vostede -como calquera de nós, recoñezámolo ou non- é tan afeccionado, amigo Arume.
Hai uns poucos anos, Xosé Ramón Barreiro dirixíu e publicou unha obra en dous tomos encadernados tan interesantes como desiguais nos seus contidos: "Parlamentarios de Galicia". Unha obra de prosopografía, vamos.
E como quen financiou a edición foi a presidencia do Parlamento galego, á sazón presidido polo citado, a voz "García Leira" era, con notoria diferencia, a maior de todas en extensión. Maior que a de calquera dos parlamentarios galegos que desde o século XIX foron!
Servidumes da financiación, amigos!
Eu, sinceramente, non poría a Ramón Chao entre os "grandes", e menos entre os "grandes, grandes".
O artigo de Baamonde fala de "fin de ciclo" para o PP en Galicia, mais iso non explica nada. Como se explica que os galegos, que hai como quen di 15 días eramos de centro-dereita, pasaramos a ser de esquerdas e nacionalistas?
O artigo está ben fundado, pero non comparto a súa visión. Probablemente Baamonde concede unha importancia extraordinaria á consecución do poder, porque tal vez considera que con el pode crearse en Galicia unha rede alternativa á do PP. É posible. Creo que a súa afirmación de que o PP sube "en porcentaje en las grandes ciudades -lo que ha de ser reflexionado por las acomodaticias maquinarias de PSdeG y BNG, tan insensibles a la volatilidad del voto urbano- pero sólo para alejarse del poder" é definitiva. Para mín, precisamente a súa capacidade de atracción nas cidades, que xa destaquei noutro post, é o que máis debe preocupar ao bipartito. Falo como citadino, pero as clases medias da cidade non teñen esa visión tan negativa do PP que acostumamos aquí resaltar. En Vigo, Corina gañou en todas as parroquias, e nalgún caso como se fora o mismísimo Gallardón, con 29 puntos de diferencia sobre o segundo.
Eu teño unha visión máis negativa sobre a conducta política dos galegos. O que o amigo González ve como unha victoria contra o urbanismo salvaxe na Mariña eu véxoo como unha pequena chamada de atención sobre os excesos, pero de ningún modo sobre a necesidade que ven neses lugares (como noutros) de dedicarse ao negocio da construcción. No Salnés, con Louzán de cabeza, a situación é case idéntica: Meaño, Sanxenxo, Cambados e por pouco O Grove. E non esquezamos que en Gondomar, con dous concellais case na cadea, sacaron os mesmos concellais.
Eu non estou nada convencido do cambio.
Comparto as visións, que considero máis realistas, de Marcel e de Arume. Esperando, iso si, que estean trabucados.
Non sei se teño a súa sensación, Arume, pero con precaución si que me vexo; dito sexa despois de breve e rápida ollada sobre o seu comentario.
Por outra banda: en Barreiros recuncou o PP e iso indica que de vitoria sobre o urbanismo salvaxe, nada. En Foz gañou o PSOE e só perdeu a maioría absoluta; que o BNG fose a única forza que subiu (de un a tres concelleiros, cun vinte dous ou así por cento do voto), despois de ser o opositor de Rivera ao respecto, dá conforto e alegría, pero, pídollo, non me considere un iluso.
Que con tanta ironía sobre o meu presunto "ánimo", xa un matina se está a facer o parrulo. Teñan boa noite, para min xa non son horas.
Non había ironía no meu "animoso": era unha cinza aínda encesa daquel verso de Garcilaso:
Pasando el mar Leandro el animoso
Se esa é característica conxénita do seu carácter, sr xosé m gonzález, felicítoo. É máis: vai vostede a contracorrente do caracter cambiante, "adaptativo", renarte por pesimista, da maioría dos galaecios.
Ou sexa: que vostede ten as ideas claras e moi pouco que esconder. Cousa de agradecer, que o miren a un de cara. Mire para algúns dos seus compañeiros de tertulia internáutica: perderon a fe no camiño, e nin cen responsos a san antonio de padua lla devolverán.
En fin, señores, que hoxe hai 40 anos publicábase no Reino Unido de Gran Bretaña e Irlanda do Norte o "Sgt Pepper" dos Beatles. Saúde e, como di McCartney: "It's getting better all the time" (aínda que Lennon, por debaixo, di iso de "Can't get no worse").
Pois iso: á galega: "Can't get no worse".
Admito que todo está mellorando
Todo está mellorando cada vez maís
(Tolo)
(Non pode ir a peor).
As partes en () son as que canta Lennon
Eu non vexo tan incuestionábel a defensa tan firme do pactismo.. (espero que perdoen o meu atrevemento) ¿Por que temos que pensar que os pactos son, en si mesmos, positivos para a sociedade ?. Por exemplo en Marbella existiu un gran pacto entre todos os Concelleiros, …. En Gondomar tamén existían pactos e convenios, os lideres fascistas chegaron a pactos, os lideres mafiosos tamén,
No caso da constitución dos gobernos municipais, que entendo é o caso que nos ocupa, todos podemos admitir como punto de partida¡Como non!, a bondade dos procesos de dialogo entre diferentes forzas políticas para chegar a acordos. Agora ben, estes solo se concretarán en elementos positivos cando esas distintas forzas busquen construír un proxecto conxunto que, entendo eu, debería de ter os intereses da cidadanía, o desenvolvemento da sociedade en toda a súa extensión, afondando nos principios de honestidade, rigor, xustiza, igualdade de oportunidades mérito e capacidade….. como obxecto do mesmo.
Mais alá da anterior obviedade, tampouco teño eu tan claro que o que están a facer as forzas políticas estes días sexa pactar. Da a impresión que non están de compartir e confrontar Misión e visións dos gobernos locais para os próximos anos, o obxecto de dialogo non parece que se centre no análise das grandes liñas estratéxicas que rexerán a actuación dos gobernos municipais nos próximos anos e nas que se fundamentarán os planes operativos que permitirán acadar obxectivos demandados pola sociedade civil. Non os vexo acudir con estudos ó respecto. E máis, nin sequera están realmente lexitimado para facer eses consideracións excluíndo ó resto de forzas que non están nesas conversas (en moitos casos forzas que teñen unha representación significativa), e de facelo estaríamos ante a voadura dun dos elementos centrais da mesma democracia representativa. Todo iso farase, unha vez estean constituídos os concellos, nos plenos e comisións correspondentes, que é onde hai que facelo. Estes días, dáme a min a impresión, e si alguén ten constancia doutra cousa pido xa escusas pola miña afirmación, o que se está a facer en realidade (e sen disimulalo nada) é un reparto de areas de poder entre dous partidos, as cousas deberíamos de chamalo como son realmente. MAIS QUE PACTANDO ESTÁN REPARTINDO CUOTAS DE PODER ABSOLUTO (e ben que reflicte isto nas declaracións de todos eles, tomemos por exemplo as do candidato a ser o Alcalde da terceira cidade de Galicia na s que afirma “Todo é negociable menos á Area de Urbanismo”)
Xa dicía Bobio que non débese de confundir democracia e pluralismo ó ser conceptos que non teñen, nin moito menos, a mesma extensión. Pero ademais de caer nesa extensión, cando se di, por exemplo, "que os pactos enriquecen os gobernos e que a pluralidade na dirección das institucións acaba sendo fundamental nos sistemas políticos de carácter representativo”, entendo que se está a falar dun modelo que, o meu entender (espero que todos vostedes perdoen o atrevemento que supón que faga esta afirmación un descoñecedor da vida política e que é un mero observador dende moita distancia dos Centros de poder) ten pouco que ver co que parece que estase a vivir na realidade. A sensación que temos moitos cidadáns a día de hoxe, e que nos gobernos de coalición non sempre (poderíamos dicir que case nunca) existe esa pluralidade. Máis ben parece que realizase un reparto de áreas blindadas de poder estanco, de xeito tal que, aquelas que lle caen a un dos socios de goberno, atópanse vedadas para o outro/s grupo/s coaligados, sen poder opinar/aportar absolutamente nada ó respecto. De ser así, a experiencia parece dicirnos que poden existir gobernos de coalición nos que, por mor da extensión da cultura de reparto, aniquilase o disenso dentro do propio goberno e, polo tanto, dentro do propio concello, este tipo de pactos empobrecería deste feito a democracia.
Para que se poda falar de enriquecemento da democracia mediante o dialogo e de extensión da cultura do pacto na xestión do goberno, neste caso municipal, aquel debería de construírse sen repartos pechados, sen aniquilar o disenso; esa será a forma na que poderían participar as diferentes perspectivas plurais mediante un dialogo enrriquecedor no que poderían/deberían participar tódolos grupos políticos con representación da cidadanía (tanto os que están no goberno como os da oposición), competindo nas súas propostas, dialogando e enriquecéndose no debate, na procura activa de incorporar ós proxectos as mellores aportacións de todos eles. Entendo eu que é pronto para aplaudir estes repartos de poder que, sen pudor observamos estes días. Cando as novas corporacións empecen a funcionar veremos si de verdade existe unha verdadeira cultura de respecto a pluralidade, de discusión dende o disenso, de confrontación de perspectivas nos gobernos dos Sres. Caballero, Domíngez, Bugallo, Lores, Rodríguez, Sánchez… veremos o seu esforzo na procura de chegar a acordos máis amplos dos que lles fan falla para poder aprobar as iniciativas presentada independentemente por cada parte do equipo de goberno (pactar para sacar a metade máis un dos votos dos concelleiros e unha necesidade, nada máis).
Pode que este plenamente errado pero xa saben aquelo de que “a tarefa é, hoxe máis que nunca, sementar a dubida, non recoller certezas”
Prego escusen os erros do texto anterior, incorporouse involuntariamente sen ter podido relelo e corrixilos.
O seu punto de vista é, sen dúbida, correcto: sinerxias, mellor ca reparto; non excluír das sinerxias a ninguén, tampouco ao inimigo/adversario político. Non pretendo sintetizalo, só extraer.
A cuestión problemática estriba en que, xunto coa xestión e o proxecto cidadán, o proxecto político -en dimensión concreta e cidadá- tamén conta. E a razoable perspectiva que vostede presenta necesita tempo e madurez para ir sendo incorporada e, aínda máis, implementada.
Unha cousa si que está quedando clara (estame quedando a min, no proceso de reunir fragmentos): o pacto-estanco (decisión nacional aplicada a machado) está morto. É efecto de dinámicas locais, de enfrontamento partidario pero tamén de xestión; aí, o seu punto de vista gaña.
Unha vez que estamos de acordo en que non por incluír mais forzas un goberno e mellor, nin máis democrático nin mais dialógante nin máis enriquecedor,nin... e dado que rexeitamos o concepto de pacto-estanco e que entendemos a gobernabilidade como un medio da acción política e non o fin en si mesmo, estamos dándolle a razón ó Sr. Losada en A Coruña: O que debe de facer o candidato da lista mais votada e xuntarse cos representante de todas as forzas políticas, contrastar os diferentes proxectos cidadáns e políticos das diversas formacións, concretar retos e logo ver como se afrontarán os mesmos (pode ser que a decisión mais axeitada e convinte para os cidadáns que o votaron sexa un goberno da lista mais votada en minoría); ó mesmo tempo, esta concepción dos pactos e do dialogo, sería contraria á forma na que están a proceder os Sr. Rodríguez e Sánchez Vidal en Ourense (e mais lendo hoxe os xornais e vendo as súas declaracións nas que ambos destacan que rematan de darse conta de que fixeron os mesmos programas e felicítanse de que os proxectos do BNG e PSdG e as súas propostas están case calcadas, si ademais, din eles,non estamos ante un problema de personalismos,pois un xa non entende nada e preguntase por que e para que existen esas dúas forzas na cidade de Ourense e porque non se presentaron conxuntamente, incluso pode chegar a sentirse un pouco enganado polo discurso permanente que se empeñou en dar: Nos somos outra forma de gobernar...) síntoo pero persoalmente, o espectáculo ourensán, non induce a un grande optimismo para a posterior acción de goberno.
Por certo, para os coñecedores das craves do gran pacto ¿Poderíame explicar alguén o fondo do por que desde desmarque do BNG en Ourense da conduta do BNG no resto de cidades do país?
Eu ignoro claves locais e tamén as de máis amplo alcance.
Sobre o caso de Ourense quizais se lle poida aplicar o dito "No por mucho madrugar amanece más temprano".
(Xa sei, xa sei que está "out" isto dos refráns)
Que lles parece esta noticia tirada de "Vieiros"?
O BNG coruñés non pactará con Losada se non se muda a actitude cara o galego
Esixe que se retiren os recursos a prol de 'La Coruña' e que os textos municipais estean na lingua do país.
A xa tradicional teima dos executivos coruñeses contra a lingua do país pode pasar á historia. Na cidade herculina, socialistas e nacionalista comezaron as negociacións para un pacto que garanta un goberno estábel. O BNG local está facer especial fincapé na necesidade dun cambio de rumbo nas políticas lingüísticas.
Os de Henrique Tello poñen como condición inexcusábel para o acordo que se retiren todos os recursos xudiciais que defenden o topónimo de 'La Coruña'. Tamén demandan que as comunicacións do consistorio se difundan na lingua do país.
Eu dixen que xunto ao proxecto cidadán está ao proxecto político (en dimensión cidadá, pero político). Javier Losada pode ter a súa lícita idea sobre a gobernación cidadá; eu teño a miña sobre a ensamblaxe cidadán-político ou, se se quere e particularmente en caso tan connotado, cidade-país. A teoría de Losada pode ser boa; a práctica ou intención que se asocie a ela ofréceme máis ca dúbidas.
A présa de Ourense, supoño, vén da ansia; similar a que eu experimentaba (con tantos outros) nesta miña cidade no 1999. Espero que a Alexandre Sánchez Vidal non se lle nubre o sentido coma a outros, ben saberán de que falo; ora que o Francisco Rodríguez paréceseme pouco, así a ollo, a Orozco.
Desde logo, nin as présas son boas nin iña a nada tanto apuro. Aparenta.
As presas de Ourense?
Pois quizais a arela de rematar dunha vez co PP no Concello, despois de tantos anos. Ou quizais tamén unha boa forma para o BNG de focalizar nos pactos o punto de reflexión e que non se preste tanta atención á baixada do BNG local, sobre todo coas expectativas creadas (Se se quere falamos, das posibles causas da mesma; apunto algunhas: escaso traballo organizativo interno fóra dun núcleo mínimo de militantes arredor de Álex; candidatura moi mellorable, etc.).
Ah! E paréceme ben o "trágala" de Tello e o Bloque coruñés: se non vai agora enterrar o tema do topónimo, non vai nunca.E así, de paso, descansamos dun tema tan aborrecido xa... (Agardemos que o entenda así o electorado nacionalista da Coruña)
Non entendín ben o seu post, amigo Valcárcel. Que lle parece ben: que Tello e o BNG renuncien ao asunto do topónimo ou que llo poñan a Losada de obrigado cumprimento?
Eu sei que en Coruña, como ben explica hoxe Rivas, hai unha Coruña de esquerdas e galeguistas. Pero dame a impresión que a outra Coruña saca sempre maiorías máis ca absolutas: os votos do PP e boa parte dos do PSOE van por isa liña. Máis ou menos os 66000 que sacou Corina en Vigo. O BNG sigue estancado desde hai anos: e pregunto, desde Vigo, con cariño para aquela cidade onde viven os meus pais e quero desde sempre, non teñen outra persoa no BNG? Noutro partido, con afán de gobernar, a Tello xa lle dirían algo.
Desculpen que mude algo de tercio, pero acabo de ler unha noticia (citada en ArroutadaNoticias.com) e ocúrrese que pode ter certo interese comentala:
UPG instrumentaliza a Mesa
Unha vez clicado no enlace, movan o cursor para abaixo.
O concepto grupo que ven sendo: de dúas persoas ou de unha, como na Vida de Brian?
Amigo APC: non decía vostede o outro día que a política é o contrario da poesía, pois veleiquí a feliz concurrencia nestes ripios do Ministro de Xustiza e dos pepeiros regueifeiros: a quen temos por san Caetano con parecida ars versificatoria?
Bonita foto en Madrid,
hayan bien los triunfadores,
mas trasvasar resultados,
más allá de aquesta lid,
a fuer de audacia y desliz,
es contar mal lo contado,
y se vuelve en un pas pis,
contra quien aquí ha ganado,
y habiendo perdido allí
resultará derrotado
al final aquí y allí"
"De lejos vienes, Bermejo.
Que andaban aún pastándolos morlacos de Guisando
y ya eras progre viejo.
A la legua se te ve.
Fuiste fiscal recadero
y ahora, con bruto esmero,
sirves fiel a Zetapé.
De los Marianos, desdoro,
de las togas, cataclismo,
de los ministros,
lo mismo: mucha lata, ningún oro. No nos vengas con canciones,
mal ministro, peor poeta: genuflexos ante ETA,
perdisteis las elecciones.
Y ahí no acaban vuestros males.
Si Zapatero dirige,
a ver qué guapo os elige: perderéis las generales".
Referíame a que me parecía ben que o BNG esixise o tema do topónimo como imprescindible antes de chegar a un acordo de coalición: así se evitarían moitas críticas futuras e se enterraría un tema que non merece ocupar todos os días os medios de comunicación.
(Marcos de Auria)
En canto ó enlace que facilita APC, dende Arroutadas e dende a publicación independentista "Novas de Galiza", non me sorprende en absoluto. Nin sequera se pode dicir que sexa novidoso: a UPG usou sempre listas brancas, listas negras e de tódalas cores. E teñen ese tipo de catalogacións en todas as "organizacións de masas" nas que participan ou controlan.
Ou sexa, que podemos dicir, sen temor a engano, que, a UPG, cando menos nalgún aspecto, aínda segue sendo "marxista-leninista" pensamento "mao que che dou".
O poblema é como se combina ser "decafeiné" de cara a fóra... -Nin de dereitas nin de esquerdas...dixo Mr. Quin-, e como se manteñen os funcionamentos organizativos m-l pensamento mao, etc. E o do topónimo só ten unha solución racional: Coruña e punto final. O importante é recuperar coruña para marcha de Galicia.
Desengánense.A pesar das apariencias,o partido que mellor soupo levar á práctica as teorías organizativas de Lenine e os seus compañeiros foi o PP.Iso si é centralismo democrático .
sen comentarios de ningún tipo....
"Los integrantes de la comisión por parte del PSdeG fueron presentados por Francisco Rodríguez y son los concejales electos Agustín Fernández y Margarita Martín, el responsable de la confección del programa electoral y secretario de la ejecutiva local Antonio Vallejo, y el militante histórico Antonio Rodríguez".....
Teñen ou non cabida na Galicia de hoxe esas organizacións de masas? Por exemplo: A Mesa. Aquí hai varias posibilidades:
- Deixala esmorecer. Xa o BNG se encarga de facer política lingüística e meter presión.
- Facela independente do BNG. Ou sexa, descafeinada de elementos políticos. Entraría máis xente a colaborar?
- Seguir como está. Como outra forma de facer política fóra do Parlamento.
As organizacións civís non políticas son imprescindibles nunha sociedade moderna. Sen elas, as estruturas partidarias acabarían afastándose se forma severa da propia sociedade, e esta perdería moito do non excesivo pulso crítico e participativo que ten.
A min non me parece estraño nin censurable que os partidos teñan unha política de participación nas organizacións sociais, nin que procuren medrar a partir dese traballo. Estou absolutamente convencido de que non só o fai a UPG nin outros grupos nacionalistas, nin a esquerda ou forzas consideradas progresistas.
Se neste caso me chama algo a atención, sinceramente, é esa chambonada de escribir nun papel e, encima, perdelo. Porque sobre o demais, dígollelo con franqueza, non me fago ilusión ningunha.
Dito sexa sen ánimo de defender a UPG, AP-C. Dígollo a vde. en particular (iso si, á vista de todos) porque lembro que non hai moito me interpelara en relación con algo dese partido, o asunto quedou traspapelado e, lamentablemente, non entrei nel. Se lembra o argumento, ou se pode renovar, entraría nel ben gustoso.
Eu pido menos diletantismo, menos criticar por criticar, menos frivolidade de fino analista de "qualité", menos rexouba nos temas serios, e máis dar o callo.
(Estes comentarios non se refiren a vostede, xosé m. gonzález)
Aínda está por ver que xente próxima a outras ideoloxías monte en Galicia algo parecido á MESA, unha organización que, polo menos até hai uns anos, non recibía ningún tipo de subvención de ningún organismo público.
O que quero dicir é: Se non se move a Mesa polo galego, quen carallo se move de xeito organizado pola lingua?
Os "cidadanos" que tanto repite Touriño?
Amigo González:
Sei que falaramos do tema, e recordo que, coma sempre, apreciara as súas aportacións, pero agora non recordo exactamente qué asunto quedara pendente. Xa nos lembraremos en calquera momento.
Amigo Marcel:
O callo cada un dao como pode ou como quere. Pero non pode pedirnos a algúns que, a estas alturas da película, nos poñamos en plan militantes partidarios e fagamos noso aquel dito de Castelao da obra e da chatas.
Ah, e ás veces a rexouba é un arma revolucionaria (se se me permite tan caduca expresión).
Acabo de me decatar de que teño que reler un conto de James Joyce: "Ivy Day at the Committee". Recoméndollo, a.p.-c.
A Mesa (MNL) era outra cousa cando naceu, aínda que xurdira da mesma iniciativa política que hoxe a controla. Dígoo con coñecemento de causa pois traballei nela abondo, a nivel ourensán, nos primeiros anos, cando eramos 4 ou 5 a repartir os carteis das rebaixas e cousas semellantes. Daquela, a directiva local da Mesa (ourensá) fixo un traballo constante e cousas orixinais: entre elas, un premio positivo/ negativo (paspallás...) que, curiosamente, na primeira e única edición gañou a Cámara de Comercio e que recolleu Celso Delgado, hoxe parlamentario do PP (daquela no PNG). Sarille asistiu á entrega. O negativo era para aquel delegado de cultura que dixera algo ignominioso sobre o galego (xa morreu). Por alí andaba aínda García Ramos, aquel xuíz galeguista que xa faleceu e que estivo destinado en Ourense e en Bande.
Despois daquilo na Mesa pasaron moitas cousas e algunhas moi desagradables. O control foi férreo e case sectario: presións moi fortes para cambiar unha directiva, por exemplo.
Conclusión: moitísima xente deixou de colaborar ou deuse de baixa. En Ourense hai anos que non hai grupo local nin se fai nada: tras uns anos de traballo case en solitario de Asun (e outras persoas como Maruxa Guitián, etc.), esfarelouse todo, do peor xeito posible. E coas perspectivas de agora seguirá sendo así: pódese reconstruír a mesa dende o control dun partido político, pero iso no fondo é asasinar a propia funcionalidade da Mesa.
Non son nin sequera socio da Mesa. Desde fóra, que non xaora desde a inimizade, coido que non se deu conciliado o obxectivo do alargamento e proxección social co da combatividade fronte á instancia política.
Cando houbera aquel relevo, que puxo a Callón na presidencia, desde o meu punto de vista contenderon ambos aspectos, asumidos na práctica como inconciliables; gañou o segundo. Mágoa, moita mágoa dá que non fose posible a síntese.
É o meu punto de vista. Respectuoso coas partes, xa que vén de fóra, digámolo así.
O máis simpático que fixeramos na vella Mesa fora un xantar de ritual canibalesco no San Miguel. Menú: Lingua galega estofada -de vaca. Aínda lembro moito repugnate que lle daba repelús comela.
Fixeramos como os antropófagos de Borneo... apañar as virtudes do comido. As da lingua e as da vaca.
Tempos aqueles.
Creo que coincidira coa entrega do premio a Celso. Ou non?
Lingua, ese manxar ben peladiña. Lembra que beberan?
Perdón pola heterografía que leva a equívoco, repito: lembra qué beberan? Teño pouco claro que cousa acompañará mellor a lingua estufada.
Un Burdeous Saint Emilion. Ou un Syrah da terra de Capetón.
O Syrah de Sudáfrica non o coñezo. Ao Saint-Émilion con lingua véxolle potencial; veremos de probalo. Obrigado.
Lembro que beberamos e lembro qué beberamos. Coido que un mencía... non sei cal. Da Ribeira Sacra...
Moi bo non debía ser que cumpría facer a cea accesible e xa sabe, os intelectuais, teñen moita lingua pero na carteira sópralles o aire.
Lamentable.
Que é lamentable?
O comentario, beber un mencía mediocre ou que os intelectuais sexan un pouco agarrados?
O último, AP-C, o último. Esa especie de lacra que o noso contertulio nos comunica, seica facendo bo o seu persoal apelativo.
O último e tamén o penúltimo, amigo González. Que unha cousa leva á outra. Para qué nos imos enganar.
E xa que estamos falando de intelectuais, cólgolle aquí a introdución dun libro traducido recentemente (sobre os intelectuais e o comunismo en Francia) que de seguro lle ha de interesar:
Tony Judt sobre os intelectuais e o comunismo en Francia
De certo me interesou, AP-C. Aínda que non comparta moito a visión do autor sobre o apoio externo con reservas internas e algún outro aspecto ou referencia. Sartre, obtuso? Él coñecerao, sen dúbida, moito mellor ca min.
Iso si, cousas hai nas que podemos encontrarnos. Vernos.
Alégrome que lle interesase, González.
O de obtuso non se refería, xaora, ao plano propiamente intelectual do célebre filósofo, senón ao plano político e moral. E eu aí non podo máis que estar de acordo.
De todas as maneiras, o do birollo existencialista non é, infelizmente, o único caso. A moreas houbos, e algúns aínda os segue habendo.
"Pasado imperfecto. Los intelectuales franceses 1944-156". Xa o metín no saco e a ver se lle meto pronto o dente. Rematei "El misterioso caso alemán", magnífico. Seguiu vostede con el, AP-C, ou deixouno?
Ando nel, amigo Leituga 1, ando nel, aínda que levo catro días sen poder botarlle ollo.
Vostede que xa o leu enteiro, podería facernos un pequeno comentario, se tiver tempo e gañas, claro.
Publicar un comentario