A felicidade, a envexa, Russell

Andoliña 26 xullo

Sigo o consello dun amigo que me recomenda reler A conquista da felicidade, de Bertrand Russell. Tiña o libro nun recuncho perdido da biblioteca, nunha vella edición de Espasa Calpe, introducida por Aranguren. O ensaio de Russell é antigo, dos anos 30 do século pasado, pero garda algunhas xoias entre as súas páxinas, que quizais sorprendan o lector actual polo ton moralista nada disimulado.
A primeira parte do libro está dedicada ás causas da desgraza: a competencia, a fatiga, o concepto de pecado, manía persecutoria, etc. E entre elas cita Russell con acerto a Envexa: "Para o home discreto o que el ten non deixa de ser agradable porque alguén teña algo máis. En realidade, a envexa é a manifestación dun vicio en parte moral e en parte intelectual, que consiste en non considerar nunca as cousas en si mesmas, senón nas súas relacións".
O envexoso sofre non polo que ten, aínda coa supervivencia económica asegurada, senón polo que non ten: o retrato coincide coa mirada torta dos envexosos notables que eu coñezo. O filósofo remata a faena con xeito: "Hai algo máis envexable que a felicidade? E se eu logro curarme da envexa, serei feliz, e xa que logo, digno de envexa".