en poleiro alleo
De bandeiras fala hoxe Bieito Iglesias (velaí esa tremenda definición da Enciclopedia Álvarez) e da presenza de Carod-Rovira en TVE escriben Fernán Vello e Anxo Tarrío (por certo, á marxe do que se pense do político catalán, admitirán vostedes que estamos ante un dos políticos máis listos do mapa peninsular dos últimos tempos). O contertulio Xosé M. González incide nos problemas da educación do alumnado inmigrante, tema que tamén se tratou nesta casa.
Bandeirantes (Bieito Iglesias, ECG, 18 outubro)
Carod-Rovira e os idiomas menosprezados (Miguel Anxo Fernán Vello, GH, 18 outubro)
Pensamento estepario (Anxo Tarrío, GH, 18 outubro)
Chegan e chegan (X.M. González en www.xornal.com)
Entradas
Hace 5 días
80 comentarios:
Eu non vin a entrevista enteira nin todo o programa: só un anaco da conversa con Carod-Rovira. Pero chegoume para comprobar a astucia deste político e a súa capacidade para, sen replegarse nunca, levar as cousas ó seu rego e ó seu discurso independentista. Dende logo, para o seu electorado, Carod Rovira estivo magnífico. E fixo tamén un certo esforzo de didáctica colectiva sobre as linguas e as culturas plurais, que non se adoita ver en TVE.
Dan sana envexa escoitar políticos coma Carod, que din o que pensan e ademais saben dicilo. No BNG tiñan un par de políticos coma este, pero decidiron renovarse... aínda que a renovación, polo que se ve, foi por parroquias.
Mesetario, estepario. Que fixeron os habitantes das mesetas (inclúense aos da Terra Chá?) para mereceren sempre este cariñoso significado? Tarrío trata de desculparse, pero revela un imaxinario poderoso na argumentación, imposible de desbotar. Porque, entre outras cousas, non é necesario ir a Castela (por qué non pensan tamén en Andalucía, Cantabria, ou Extremadura cando sae o tema?) para atoparmos persoas que non consideran siquera a posibilidade dunha complexidade lingüística. Por onde eu vivo hai unhas cantas, e sen saírmos siquera do portal.
A opinión do amigo Valcárcel sobre a intelixencia política (non sobre a súa ideoloxía) de Carod-Rovira é a mesma que teñen moitos xornalistas italianos sobre o líder da Lega Nord, Umberto Bossi. A técnica do senatùr é, como sinalaba a semana pasada a revista Panorama nunha expresión moi gráfica, a de "poñer en fibrilación", mandar sinais a todos, incluidos aos aliados, ou a de disparar con balas de groso calibre para conseguir un obxectivo moi preciso. Nunha declaración de Bossi do ano pasado confesaba que el pedía a secesión para conseguir a devoluzione (a reforma constitucional italiana de descentralización do país do ano 2005 dirixida polo goberno Berlusconi con Bossi de ministro) e remataba: "en política pides 100 para ter 10".
Non teño nada claro que Carod sexa politicamente moi intelixente. O que si me parece é que é un gran dialéctico, que non é exactamente o mesmo.
As dúbidas sobre a súa intelixencia política proceden das clamorosas meteduras de meta durante o goberno Maragall. Vamos, que Quintana, comparado con el, é a repera.
Carod Rovira cometeu erros, por suposto, como calquera ser humano. Algúns quizais tamén llos cometeron. Outros serían froito dun exceso de confianza: ese estar sempre no centro do foco. Outros soube convertelos en activos políticos. Pero cando toda a carcuncia española está mirando con lupa todo o que fai CR, tampouco queda tan mal cando lle sacan a luz temas como a foto coa coroa de espinas ou mesmo o seu diálogo con ETA (creo que ó final este foi un dos erros que converteu en activo, sequera para a parroquia propia en Cataluña). Un bo dialéctico sabe mirar e facer mirar as cousas dende a perspectiva que máis lle convén e niso CR é un mestre: demostrouno tamén en TVE. Por outra parte, a comparación con Quintana ten moitos matices nos que agora prefiro non entrar. Pero creo que a maioría dos cargos e cadros do BNG (outra cousa sería nas bases) non se senten demasiado identificados co discurso de CR nin ERC: para empezar, dicindo que "non é nacionalista, senón independentista". Quen sostén hoxe semellante discurso, dentro do BNG?
Na miña intervención anterior como "anónimo" (e hai un tempo como "Marcel Swann"), queixábame de que en Galicia xa non temos políticos ética, estética e intelectualmente brillantes coma Beiras ou Camilo. Mesmo entre persoas que non sabían nada de política teño escoitado expresións coma "Que ben fala o Beirras". O día que sacou o zapato o BNG empezou a medrar electoralmente, e cómpre recordar por que o fixo, aínda que os críticos de Beiras se refiran ao seu xesto de forma despectiva: fíxoo porque Fraga quería "regular" o funcionamento do Parlamento de xeito que os debates nel quedasen minguado.
A ideoloxía nacionalista é unha pílula difícil de dixerir para os galegos de a pé por razóns non difíciles de entender. Mentres os outros partidos teñen todos os medios posíbeis ao seu dispor para se afianzar, o produto nacionalista é difícil de vender, e hoxe aínda máis, cando moita xente afirma estar asqueado dos políticos. Nun partido aínda hoxe minoritario necesítase un líder que nos devolva a ilusión. O Castelao político puido selo, pero a súa actuación foi coutada pola guerra. Beiras e Camilo fórono, cada un no seu estilo e cos seus erros tamén. Necesitamos un liderado no nacionalismo que nos devolva a ilusión, non un simple alcalde de vila metido a vicepresidente, repetindo sempre tres ou catro obviedades preseleccionadas.
Os outros partidos teñen líderes intercambiables porque contan cun poderoso aparello detrás. No nacionalismo, ademais de ter uns bos mariñeiros, cómpre ter tamén un bo capitán. De non telo, empezaremos a ver como algo "natural" que o BNG sexa un partido secudndario; neste caso, o terceiro partido.
Todos os comentaristas e tertulianos da prensa española (esquerda e dereita) están a falar da actitude impresentable e provocadora de CR no programa da TVE. Falan dunha persoaxe patética, agresiva,radical, etc.
Maxinemos que Carod adoitara a actitude de ser máis suave nas formas,menos impetuoso nas respostas,que aceptara o de José Luís como unha contribución constructiva ao necesarío diálogo...
Hoxe os comentarístas e tertulianos falarían de hipócrita,lobo con pelica de año, peligroso independentista agochado na sombra...
Porque unha besta negra é sempre unha besta negra. E moito máis se se necesita como ingrediente para artellar un discurso político.
E que Carod non ten que ir a Madrid con pel de cordeiro... a facer unhas gracias para quedar ben e deixarse chamar "José Luis" (xa postos, Sr Bwana, como nas colonias). E isto é así por dous motivos: o primeiro, porque en Madrid sempre o van intentar esfolar (recordemos todo o que se dixo contra el na prensa). E en segundo lugar porque ao contrario dos políticos do PP e PSOE, ERC non ten porque "quedar ben" entre a parroquia española. Carod defende o seu país, así que non ten que moderar o seu discurso para que vostede, anómimo, diga "vaia, pois non son tan radicais estes de ERC como eu pensaba..."
Cardo (ERC) defende o seu: o aeroporto do Prat (fronte á obrigatoriedade de ter que pasar polo peaxe do caos barajero para coller un bo internacional), as infraestruturas (as autopistas de pago catalanas fronte as autovías gratis dos madrileños), o completo servizo de metro/tren de proximidade que teñen en Madrid fronte ao caos absoluto da RENFE aquí. Etc, etc.
Sr Malvolio, coido que non me entendeu. Volva a ler.
Sobre o affaire castaña, pego aquí dous comentarios que acabo de ler O segundo inclúe unha reflexión moi lúcida e lucida sobre o piñeirismo e as capeliñas culturais galegas.
1. Blog de Mariano Grueiro
http://grueiro.blogaliza.org/2007/10/17/yolanda-castano-%c2%bfpor-que-non-me-defendiches-ante-fraga-no-2004/
Yolanda Castaño ….. ¿por que non me defendiches ante Fraga no 2004?
Por qué non me defendiches cando pasou o do peche do plan Galicia?
A min tamen me criticaron duramente dende os comentarios do meu blogue. Deben estar inda nel.
Por qué ti e tantos outros calabades ante o que pasaba cos artistas que estabamos a marxe da era Fraga?
A marxe daquela de Fraga e alguns inda agora a marxe do governo actual.
E hoxe o que fas e calarlle a boca a Aduaneiros sem Fronteiras.
O meu pulo para eles.
Meu rexeitamento cara ti.
O bo de non depender de orzamentos para tua obra artistica ten estas cousas: de cando en vez podes opinar.
Ti tamen, Bruto.
2.Galicia COnfidencial
http://galiciaconfidencial.com/?p=2056#comments
O mundo da cultura galega, o olimpo da mesma, é un mundo pechado, conservador e baseado no lexitimismo dos clanes ou amizades. Fíxense no funcionamento de certas institución relacionadas co orbe cultural. Hai comunistas, hai nacionalistas, hai troskistas, hai… E todos son coma o pasado, coma os do partido da grosa e negra sombra de palomares. En todo caso Yoli é un derivado do “piñeirismo” e similares.
Entendín, entendín. Simplemente remato.
Todo eso que defende Carod é reivindicación un día si e outro tamén no diario La Vanguardia, pouco sospeitoso de nacionalismo. Tamén hai que recoñecer que no Faro de Vigo andan con estas teimas: Peinador (fronte Lavacolla), Rande (desdobrado) e as liñas do AVE. Serán independentistas estes do xornal de Chapela? E podo asegurarlle que de todo esto tamén falan na Rioja e en Murcia. O independentismo cabalga por todos os lados.
O independentismo,octavo xinete,sangre sudor e ferro,có seu selo,cabalga...
Ryders in the sky
Os marketineiros do PSOE sonlles ben espelidos: http://www.elmundo.es/elmundo/2007/10/18/espana/1192703727.html?a=IN8ded4f339f38a0f2ae2cf09f75586bb1c&t=1192717521
Vaia, acertei. O meu acosador Malviolo é o vello Marcel Swann.
En fin, o dito. Non quero cansar máis.
Hoxe, nesa mesma web de Galicia Confidencial que cita Malvolio:
CIG-Administración denuncia a privatización da selección do persoal das galescolas e a xestión das adopcións nacionais e internacionais tramitadas en Galicia. Publicamos o prego de condicións deste último concurso…
A Vicepresidencia da Igualdade e do Benestar segue co seu ritmo galopante de privatizacións como nunca se viu na Xunta de Galicia, todo o que toca privatizao.
A penúltima privatización saíu publicada no DOG de onte 17/10/07. Neste DOG publicouse unha resolución co obxecto de contratar unha empresa para a selección de persoal das GALESCOLAS e dos CENTROS DE MAIORES, por importe de 240.000 euros.
A pesar de contar a consellería de Vicepresidencia e Benestar Social con centos de funcionarios especializados, na selección de persoal, a pesar de contar con decenas de asesores, o Sr. Quintana necesita unha empresa externa para seleccionar ao persoal destes “chiringuitos”.
¿Como se pode garantir os principios constitucionais de IGUALDADE, MÉRITO E CAPACIDADE de acceso ao emprego público, cando a selección de persoal se realiza por unha empresa privada e non por empregados públicos independentes e imparciais?, porque a pesar de que o CONSORCIO GALEGO DE SERVIZOS DE IGUALDADE E BENESTAR é un “chiringuito”, unha administración paralela, financiase sen embargo ao 100 por 100 do erario público, vía presupostos.
Está claro que o que pretende o Vicepresidente da Xunta é precisamente evitar que o persoal sexa seleccionado a través de tribunais independentes e imparciais para así colocar aos seus amigos.
A última PRIVATIZACIÓN, publícase no DOG de hoxe, xoves 18 de outubro de 2007. Anúnciase unha convocatoria polo trámite de urxencia, para adxudicación da XESTIÓN das ADOPCIÓNS por importe de 170.000 euros.
Resulta escandaloso que procesos tan delicados como as adopcións se contraten con empresas privadas. É escandaloso que cos EQUIPOS TÉCNICOS DE ADOPCIÓNS formados por medio centenar de sicólogas/os e traballadores sociais que neste momento traballan na consellería, se lle encomende esta función a unha empresa privada, ¿para que están enton os máis de 500 funcionarios adscritos a Vicepresidencia ?, para que están entón os máis de 20 asesores adscritos ao Vicepresidente?, para sacar anuncios no DOG contratando a empresas privadas que lles resolvan todas as papeletas.
Santiago de Compostela, 18 de outubro de 2007
A min a intervención de Carod-Rovira gustoume bastante, aínda que, como saben, non teño ningunha afinidade co independentismo e poucas e non esenciais co nacionalismo. Creo que non empezou ben, pois eludiu todo canto puido, e mesmo deixou sen respostar, a pregunta nada baladí sobre o futuro competitivo do Barcelona F.C. e do R.C.D. Espanyol nunha Cataluña independente. Despois dese traspés foi collendo confianza e forza. A verdade é que o "clan de Valladolid" llo puxo "a huevo", como se adoita dicir. E el foi moi listo ao facer daquela rancia e catalanofóbica vallisoletana, así como do parruliño monolingüe que non entendía por que tiña que saber catalán para exercer (hipoteticamente)de médico en Cataluña, efixies esencializadas e representativas, case emblemas con vocación de eternidade, da "España" na que non cabe Cataluña. Tamén estivo algo demagóxico repetindo tres veces que non era nacionalista, senón independentista. Iso é para despistar e desconcertar ao adversario. Eu, ao principio da "nova" Esquerra carodiana, hai catro ou cinco anos, déralle algún crédito a esas afirmacións que o tempo demostrou sen fundamento.
Xa digo que á marxe dos meus desacordos coas súas propostas, creo que estivo bastante brillante e mesmo simpático. Espero que algunha xente desa que Tarrío, sen moita fortuna, identifica coa "estepa" castelá (ten razón Arume cando di que non fai falta nin saír do portal para atopala) se decatase polo menos de que Carod non é nin o monstro nin o idiota que con frecuencia presentan algúns medios. E de que, así como nin sequera en Valladolid lle chaman Juan Lenón a John Lennon, tampouco se lle debe chamar José Luis a un señor que se chama Josep Lluis. Tamén estivo sobresaliente na súa ardorosa defensa da democracia e da independencia como opción democrática e pacífica pola que non merecía derramar nin unha gota de sangue.
Por certo, encantoume, como case sempre, Duran i Lleida. Conservador, católico, nacionalista... Coincido con el ideoloxicamente aínda menos que con Carod, pero suspiro pensando no conveniente que sería para o conxunto de España que o PP tivese un líder do estilo de Duran.
A ver que lles parece este artigo:
CATALUNYA, DEPENDENCIA O INDEPENDENCIA
Tras treinta años de democracia estable, sólidamente anclados en la Unión Europea y el euro, impensables los golpes de Estado, integrados en la globalización y prósperos, es hora de hacer balance sobre si le conviene a Catalunya seguir en España.
Salvo efusiones líricas, amenazas gonadales y acusaciones de delirio psiquiátrico (idénticas a las practicadas por la dictadura soviética), no se oye en España argumento alguno que justifique la dependencia de Catalunya. Los unionistas catalanes, salvo una cierta apelación a la resignación y la rutina, tampoco razonan, incluso recurren crecientemente al escarnio y la amenaza, aquí más próximos a los usos de la dictadura maoísta.
Es normal esta afasia, que se intenta ocultar bajo abundantes bramidos, pues el fundamento económico de la conveniencia de pertenecer a España ha desaparecido. Ya no es el Estado español quien tiene moneda y determina los tipos de cambio, los tipos de interés y los aranceles de importación y exportación. Ya no hay mercado español, lo ha absorbido el único europeo, y es Bruselas quien toma esas decisiones y se abre a la globalización, con el resultado inevitable de la disminución de la importancia relativa del antiguo mercado protegido: hoy Catalunya vende al resto del Estado menos del 40% de su producción, e importa de allí menos del 35%. A Catalunya la dependencia ya no le es compensada por el acceso privilegiado al mercado español, que además se ha convertido en arriesgado por ser el único en que los productos catalanes son boicoteados por el hecho de serlo (práctica del 21% de los madrileños, según ABC).
Sólo le queda a España un mecanismo de actuación económica, la inversión pública, y los datos y hechos son elocuentes: tras décadas de detraer cada año el 10% del PIB catalán sin invertir en Catalunya (19.200 millones de euros el 2005), se desploman los servicios públicos que gestiona España y llevan su E: RENFE, AENA, REE, ENDESA, etc. ¿Qué reciben los catalanes a cambio del expolio fiscal? Ni siquiera la transparencia, pues los balances fiscales, públicos en la Unión Europea, Alemania o Reino Unido, los ocultan en España tanto los gobiernos del PP como los del PSOE. ¿Qué esconden?
Tampoco a la hora de comprar empresas españolas es una ventaja estar en España, pues la toma de control catalana es bloqueada de una u otra manera, y contra ella se blande la Constitución y la xenofobia, que no se invoca frente a OPAs alemanas o italianas.
Al expolio del Estado y la explotación monopolística de los servicios públicos privatizados se añade la penuria de la Generalitat. Baste un dato: tras treinta años de autonomía, y para 7,5 millones de habitantes, el presupuesto catalán es de 32.000 millones de euros. Tras ocho años de autonomía, y para 5 millones de habitantes, el presupuesto escocés es de 46.000 millones de euros. Escocia en ocho años ha conseguido el doble por habitante de lo conseguido por Catalunya en treinta.
Mal negocio es hoy España para Catalunya: privada de política fiscal, crónicamente objeto de desinversión pública, discriminada hasta en tratados internacionales (esos que firma el Estado español prohibiendo que utilicen el aeropuerto de Barcelona los aviones desde o hacia Toronto, Miami, México, Bangkok, Kuala Lumpur, etc.), boicoteados sus productos, rechazados sus compradores como extranjeros hostiles, ¿a quién le interesa continuar la dependencia? ¿Alguien podría explicar alguna ventaja comparativa de la dependencia respecto a la independencia? (si puede ser, sin insultar).
El problema de Catalunya se llama España, que se dedica, mediante el aparato del Estado que los catalanes pagan, a bloquear todos sus proyectos: ni conexión ferroviaria del puerto con Europa, ni servicios públicos que funcionen, ni inversiones en infraestructuras, ni TGV a Europa, ni toma de control de empresas españolas, ni aeropuerto intercontinental, ni nada de nada.
Ya están conseguidos los objetivos modernizadores comunes a catalanes y españoles, España ya es democrática y europea, pero tan adversa a la diversidad como siempre, no se concibe como plurinacional sino como unitaria, y percibe a los ‘diferentes’ no como un activo a promover sino como una molestia a eliminar. Proclama que Catalunya es España, pero piensa y actúa que Catalunya es de España. Una posesión.
Intentamos de buena fe una corrección del expolio fiscal, el dominio político y la discriminación económica y cultural. Tendimos la mano para sólo recibir insultos, boicots y engaños, y un Estatuto que no se aplica ni cumple, pues este Gobierno español, como los anteriores, no tiene por qué cumplir la ley cuando afecta a Catalunya. No pasa nada, ya lo avalarán como siempre los Tribunales Supremo y Constitucional, que para eso los nombran el PP y el PSOE.
Se equivocan: bloqueada bajo España, maltratada en España, insultada por España, harta de España, a Catalunya sólo le queda un camino: la independencia.
España tiene mucho a ganar con un Estado catalán, perdería un miembro descontento y problemático pero ganaría un buen vecino y amigo, y podría superar los bloqueos que sufren las libertades y la democracia por causa de una estructura institucional concebida y practicada para asegurar el dominio de una mayoría nacional española sobre las minorías nacionales. Como ya advirtió Burke, es ese dominio la causa de las mayores corrupciones del orden constitucional.
Dijo Azaña que para mantener España unida había que bombardear Barcelona cada cincuenta años, método que calificaba de bárbaro pero efectivo. Los bombardeos ya no son posibles, y España no ha aprendido en su lugar el método de ganar la adhesión cordial e interesada de los catalanes. En el fondo, tanto da. Se ponga como se ponga, la independencia de Catalunya es ineluctable e inevitable. Mene Tequel Parsin. Ha empezado la cuenta atrás.
Alfons López Tena es vocal del Consejo General del Poder Judicial
www.publico.es
Xa dixen noutro lugar que, se a wikipedia non falla (e non adoita), Catalunya foi gobernada desde o ano 1980 (sen contar os anos de Tarradellas) ata o ano 2003 (onte, vaia) por Jordi Pujol, con maiorías absolutas que marcaban o grao de satisfacción dos cataláns coa súa elección. Que agora descubran que foi insuficiente é ben lexítimo e moi respetable, e que queiran a independencia tamén parece razonable, pero sobran os comentarios sobre os agravios históricos tendo en conta este pasado inmediato.
Cando Mas xa se dirixía al pati dels tarongers como honorable president e viu que os socialistas pactaban con ERC (ou á inversa), sufriu un trauma considerable, trasladado a toda la penya convergent. Cando tiveron a segona oportunitat de pactar con ERC, tras o estatut aprobado por case todos os grupos da cámara, a directiva (non lembro se consultadas as bases) deste partido independentista decidiu prolongar o apoio ao PSC, coa correspondiente malestar do CiU que de novo miraba desde fóra a xogada. Sumados, pois, estes anos de goberno PSC-IciV-ERC saen os trinta anos de poder nacionalista ou paranacionalista. Por qué, entón, tal grao de frustración? A que se debe? Tal vez, eleccións?
Coincido en xeral con Leituga 1 na súa valoración de Carod. E se un lé os seus escritos, pode ver que hai un proxecto de nación cívica e pluricultural, que foxe das esencias da Renaixença e dos mitos da historia catalanista. Porén, non todo o partido é así. E moitos cataláns simpatizan con parte dos seus postulados, mais témenlles aos "ramalazos" nacionalistas (amais de arredistas: a ver, se defende a soberanía de Cataluña, nacionalista é, aínda que sexa cívico e non se estenda na tradición "pairal" como facía e fai Pujol nas súas alocucións e mensaxes) de ERC. Carod foi, nese senso, un certo reflexo desas contradicións: un político, na miña opinión, ha ter algo máis de cintura e senso do humor á hora de capear á señora vallisoletana que lle chama José Luis. Iso pásanos a moitos (que nso castelanicen o nome, e non fai falla ir a Valladolid), e aínda que intimamente foda, hai que saber estar, máis aínda diante dunha cámara e como líder político e cargo institucional.
Claro é que Carod non se presenta ás eleccións en Valladolid, e esas reaccións (e toda a faramalla que se monta arredor delas: v. gr., onte Melchor Miralles, de El Mundo, comparándoo con Hitler por iso!) tamén lle gañan simpatías en Cataluña. Con todo, e coñecendo o engado persoal de Carod -por certo, para que non o saiba, fala un galego máis que correcto, aprendido nas aulas de Basilio Losada, e ten unha boa biblioteca de libros galegos-, ás veces fai demasiado de filólogo. Nese ramalazo saíu o antigo director comarcal de Normalización Lingüística. Pásalles a boa parte dos líderes de ERC: demasiado profe de catalán (Joan Tardà, etc.) que filoloxiza a política.
Gustei moito do artigo de A. Tarrio, aínda que polo que se ve a definición de pensamento estepario non gustou moito. Logo chámenlle español pero seguro que entón gustará menos, mais en calquera caso recoñecerán que é unha mostra moi elocuente do pensamento nacionalista (imperialista e excluinte)español.
Coincido moito coas apreciacións que fai Leituga 1 sobre as intervencións de Carod e Durán.
A mín todos eses comentarios sobre o "pensamento estepario" ou sobre o nacionalismo español basados nestas anécdotas de xente "simplona" e "sinsustancia" son, de tan obvios (tan elocuentes, en efecto), superfluos e só buscan unha compracencia innecesaria. Os artigos de Bieito buscan, entre a ironía e a retranca satírica, unha saída intelixente a un tema que de seguro para Bieito e os seus lectores está máis que claro. O interesante dun bó artigo é ir máis alá do evidente.
Estou d'acordo con isildur: o nacionalismo do partido de Pujol está inzado de folclorismo. Xa saben: toda esta Cataluña de Pompeu Fabra, o pantomaca para merendar, os escoltistes, Montserrat, o casal d'avis, as pubilles e o Círcol Catòlic de Vic.
O nacionalismo de ERC é moito máis pragmático. O que piden é, simplemente, investir os seus impostos na propia Cataluña, e que o pobo de Cataluña poida facer efectiva a súa independencia.
As carencias en termos de infraestruturas en Cataluña veñen, sobre todo, pola falta de investimentos do estado español durante décadas. Aínda non hai dous anos que se rematou o último tramo da A-2 (a autovía entre Lleida e Barcelona). Podería poñer moitos máis exemplos.
A cuestión é que non están en posición de pedir, senón de facer, porque son parte do goberno.
Plas,Plas,Arume.E non digo máis.
Non do goberno central que non solta o carto e que ten as competencias en estradas estatais (N II ao seu paso polo Maresme), trens de proximidade (Renfe), aeroportos (AENA), portos do estado, etc. É o estado o que nos últimos vinte anos decidiu priorizar inversións en Madrid, Andalucía e o Levante. Nós, mentres tanto, de costas a Portugal, e bailando coa máis fea (a española), e rodeados polo sureste da (sen perdón) meseta, que nos gaña por goleada en PIB. Patético!
Por certo: un destes días temos que falar do S.L.G. Non, non me refiro ao sindicato de labrego-gandeiros dirixido até hai uns dias por Lidia Senra. Estou a falar do denominado "Sistema Literario Galego". Acábome de enteirar que así lle chaman algúns. Iso que ven sendo? Unha gavilla de escritores do sistema? De que sistema?
Tags (?): Francoforte; sindicato sistémico; bolsas a tutiplén; premios amañados.
O SLG é expresión antiga, pero moi asentada (un dogma) entre os críticos e os filólogos, que delimita o campo do que se debe chamar Literatura Galega. É termo procedente dos estudios precisamente (poli)sistémicos (Itamar Even-ZOhan: http://www.tau.ac.il/~itamarez/works/papers/trabajos/EZ-sistema_literario.pdf) que adoitan ver a literatura como o resultado dun fenómeno que comprende a producción, a intermediación, a recepción, cos correspondientes factores, dos textos literarios. Non podo extenderme porque o artigo o explica ben, pero a efectos do SLG, direi que para explicar calquera obra literaria galega debemos ter en conta por que se producen eses textos, para quen, quen os distribúe, quen os le, como se len: o papel do editor, pois, do subvencionador, do mediador, dos críticos, dos lectores, sempre dentro dun sistema propio: o dos escritos en lingua galega.
Que, amigo roamn ulmeiro, vostede o interprete de forma crítica é resultado probablemente de que algún destes factores (ou varios) pervirte o resultado, como a estreita amistade de críticos, editores e autores, entre outros actores do sistema como o que vostede alude dos premios literarios. Pasa en todos os sistemas, en maior ou menor grao: supoño que depende da dimensión do propio sistema. Canto máis pequeno máis propicia estas perversións (que algúns chaman ou corruptelas ou endogamias ou outros, en célebre linguaxe cinematográfico tarantiniano, chaman "libarse mutuamente las partes"). Pero ningún sistema está a salvo.
Tampouco teñamos unha visión tan idealizada dos políticos cataláns. Neste sentido, e agás excepcións, non se diferencian moito dos galegos. O que pasa é que o telescopio deixate moito máis favorecido que o microscopio.
A min Carod tenme un certo aire de eficaz vendedor de tómbola... para os membros da súa parroquia. Pero aínda así, dentro desta non todos os parroquianos o ven cos mesmos ollos. Disque hai coiteladas, máis ou menos florentinas, por ver quen colle máis tempo o micrófono. É que vender perritos Piloto debe ter o seu aquel.
Durante moitos anos, que eu lembre, os presupostos do estado foron apoiados (fora quen fora o goberno, con Aznar incluido) por un partido nacionalista. Quen teña máis memoria ca mín ou saiba onde acudir para corroborar ese dato, poderá incluir as veces que participaron na decisión final do reparto das contas.
Manuel Rivas hoxe en EL PAIS escribe sobre algo que aquí debatimos noutro momento: alédame, neste caso, coincidir tanto con el:
Estabamos preocupados polo lleismo, pola perda fonética e polo infinitivo conxugado. Iso está ben. O cultivo enxebre, ecolóxico, da lingua fronte a uniformización é unha esixencia permanente nos que a teñen por ferramenta profesional. Máis preocupados estabamos, estamos, pola perda de falantes. E aínda máis polo afastamento pasivo dunha grande parte da mocidade, que non ten antipatía, mais tampouco sente a sedución. "Non follei moito co pasado / prefiro follar co futuro", canta Patti Smith e lembra Xoán Abeleira. A follar co futuro vén Kiko Dasilva e unha destemida tribu moza que van lanzar axiña unha nova revista de viñetas e humor: A retranca. Ou sexa, a estirpe da Cousa.
Dáse o caso de xente que traballa arreo pola lingua galega, que mesmo fixo desa causa unha razón de ser. Parabéns e loanzas. Mais a tarefa é a de como follar, como facer o amor co futuro. E velaí temos, para afinar, a Cousa.
Esa endogamia,ou autoreferencialidad,fai que se acabe por esquecer o que xa falábamos noutro post: Que si algún senso tén publicar,é prá xente (pró "mercado",se se quere ser máis prosaicos).Eu tamén teño a impresión de que moitos escritores galegos escriben unhos pensando na aprobación dos outros,por que se consideran mutuamente os "expertos".Desprecian o xuicio e o premio do público "profano",que se chama "número de exemplares vendidos",i escriben pensando neses premios que só valoran eles mesmos e que se pagan con cartos públicos.Tamén con cartos públicos se pagan miles de exemplares que dormen o soño dos xustos nos almacés de Diputaciós,Concellos,Institutos,etc...
Hoxe levantéime "cañero".
O do SLG, Malvolio, quedou perfectamente delimitado polo Arume en termos teóricos e case na dimensión concreta. Engadamos que posiblemente vde. chega á sigla a través de certos debates (?) de foro internético, nos que asoma tanto algunha das tirapuxas aludidas coma bastante mal gas: non faga caso do reparto da miseria nin de novos deportes de tecla.
No debate catalán véñome abstendo aposta, por falta de tempo e posiblemente de talante. Porén, permitireime unha apostila: non é o mesmo apoiar uns orzamentos (mal menor ou ben maior contextualmente posible) ca facelos para si (dispor dos propios recursos). Nada que ninguén aquí, loxicamente ignore.
Diverso nacionalismo tivo por décadas e ten agora experiencia de goberno. Xa que amola a min, con todo, que só vitimismo e conxuntura electoral lles sexa aposto como cifra político-gobernativa. Algo máis debería haber, supoño.
Pero fagan pouco caso, que vou de paso.
Con todo, o termo sistema -e máis aplicado á literatura- é ben feo. Tacitamente denota algo coherente, auto-suficiente e auto-referencial, como se fose unha engranaxe mecánica que funciona perfecta e admirablemente.
Pero non me fagan caso.
Vaia,apicultor,Ludwig von Bertalanffy estaría encantado da súa descripción...
Eu creo, sinceramente, que para atraer á mocidad... (perdón) á xente xove cara ao galego deveriamos de suprimir as regras de ortografia e puntuacion e mesmo tomarnos algunas libertades tipo castellanismos propoño polo tanto un gallego light de doad.. perdon facil adquisicion suprimindo todo o molesto e o que nos afasta do español
como o galego esta tan extendido realmente non necesitamos de tantas regras mirade para o español eles si que se poden permitir escribir "haiga" por "haya" ...
biba a anarkia ortografica
biba o gallego popular
Sobre o S.L.G (ou SLG) o que me fixo graza tamén é ese teima de poñelo todo en maiúscula ou empregar siglas para facelo máis importante.
Xa somos Sistema
Xa somos unha Potencia
Xa temos Estatuto de Nación
Leo na prensa catalana moitos comentarios, diversos e plurais, sobre a aparición de Carod en TVE-1. Faime gracia especialmente un dun lector de "La Vanguardia" que se chama Eduardo e que lle pide aos departamentos que rexe ERC no Govern, sobre todo á Vicepresidencia de Carod, que deixen de escribirlle cartas nas que o tratan de "Benvolgut Eduard". Di que se o queren tan ben como afirman, que respeten que el se chama Eduardo, igual que Carod se chama Josep Lluis.
Pois chámame a atención que lle poñan Eduard a ese cidadán, porque os cataláns (léase, neste caso, de lingua) adoitan ser ben rigorosos, en tal sentido, no trato formal. Nos topónimos da Comunidade Valenciana, zona castelán-parlante, p. e., Torrevieja. E os nomes, tanto propios coma alleos, en forma xenuína.
A miña profesora de catalán na facultade chamábase (e chámase) Mercé; o primeiro apelido é López e López pronuncia falando en catalán. A min moito me gusta oíla; como me disgusta (aínda recoñecendo razóns de tradición e afectivas) escoitar Bos Aires, que eu non o digo nunca.
De todas formas, hai que recoñecer tamén que hai persoas en Catalunya (algunhas moi nacionalistas) que empregan indistintamente o seu nome en catalán ou en español. Preguntados incluso sobre esta circunstancia (para asinar un papel aquí ou para ser presentados, por exemplo) admiten esta doble denominación: Carles/Carlos poño de exemplo ou o propio Josep Lluis. Non o tomen como comentario xeral porque son casos moi particulares de xente comprometida ademáis co idioma catalán.
Aínda que esteamos habituados a que a imaxe dunha persoa se transmita a través dunha forma onomástica única, cadaquén decide sobre si mesmo. Incluído Carod Rovira.
Nos medios de comunicación cataláns, "A Coruña" é "La Corunya", Galicia [Galiza], Galícia, e "Santiago de Compostela", "Sant Jaume de Galícia".
Vel-a-í teñen.
O que aínda non sei é se isto me (in)capacita para galeguizar a Josep Lluís como Xosé Luis (ou Lois... en fin, vaia normativa que temos tamén, manda carallo na Habana...)
En fin, que falen os doutores da igrexa do galego que hai sobre este tema.
Falando do SLG (Literatos do Sistema (galego)), por fin descubrín en que gastan os cartos os da Consellería da Diva. O invento chámase "Read Galicia" (toma castaña, con perdón):
http://www.readgalicia.com
Ou sexa, que pretenden que poñendo uns resumes de libros nun inglés "peculiar" (por dicilo "lenemente") xa imos facer máis internacional a literatura galega... Manda truco. Felicito sinceramente aos autores intelectuais (e usufrutuarios crematísticos) da falcatruada. Pensan que todos nos chupamos o dedo, ou que?
O da Diva é un "facer como", xa que non saben, non poden ou non queren "facer que". O do Monte do Gozo Dous é outro exemplo.
Cada vez estou máis de acordo con aquela distinción que facía Pilar García Negro: hainos que viven do galego, mentres outros viven para o galego.
Perdoen a linguaxe coloquial e o tono de cabreo.
Permítaseme que puntualice un par de cousas. Se se repasa o fío, comprobarase que algunha persoa que participa aquí leva a auga ao seu muíño ideolóxico, criticando sempre a acción da Consellería de Cultura en mans do BNG, omitindo os seus acertos e quedándose só coas anécdotas. As noticias créanse por selección e por omisión. Está no seu dereito a levar a auga ao seu rego. E eu no meu dereito de facelo visible.
(Vaia, isto sóame moito, como se xa o tivese lido noutra vida)
Non se ría, apicultor, que o conto é triste. O que está en xogo é como se gastan os cartos para promocionar a cultura galega, e van e saen con esta chorrada. Que cren, que por poñer unhas páxinas en inglés maca-rrónico van vir os editores de todo o mundo correndo para publicar a nosa literatura (e dala a coñecer) noutras linguas?
Mr. Ramón Otero Pedrayo (Ourense 1888-1976) was the great architect behind a Galician identity. He was a professor chair in Geography and History, a member of the Generation Nós, MP during the 2nd Republic... His monumental knowledge and his extraordinary capacity for oratory made him while he was still alive, the Patriarch of Galician Letters. “Holding you is like holding Galicia”, Castelao said about him.
Estou de acordo con vostede neste caso. É unha auténtica chapuza, unha chorrada. Nin caso van facer no estranxeiro.
Hai cousas que a min me deixan birollo (bizco), teño que recoñecelo con franqueza. ´
Este é un deses casos:
"O franquismo contemporáneo" é o título das xornadas programadas pola Fundación Galiza Sempre (FGS).
Eu eu pregunto: e logo, é que houbo tamén un franquismo "medieval" ou un franquismo "prehistórico", ou...?
Que se saiba o franquismo só foi contemporáneo, polo que sobra o adxectivo.
Ao mellor é que se quixeron poñer poéticos e querían dicir algo así como "la fría nieve".
Veña,Apicultor,tampouco se poña no plan que se puxo G.B.Shaw cando un amigo pescadeiro lle pedíu que lle escribira un rótulo,"Véndese pescado eiquí",pra pór na porta da tenda.
Díxolle Shaw:"É evidente que se vende,por que ningunha tenda regala as cousas.Tamén é evidente que e eiquí,na tenda,por que non vai ser noutro sitio.E tamén se ve,e se cheira,que é peixe.Non che fai falla o rótulo".
Non me faga caso.Como xa dixen noutro post,veño un pouco "perxudicado" de cervexas a questa hora de la notte.
Fría neve.Kalt schnee.Cold snow.Neige froide.A fría mán de neve arrancará as notas que dormen na esquina escura do salón,esquecida quizáis do dono da arpa...
Ba suba ak jàmm.(Ata mañán con paz)
Moi simpática a anécdota de Shaw que recolle XDC.
E teñen razón que é pobre esa iniciativa da conselleira de Cultura. Pero non se queden aí:
fAGAN propostas concretas (aínda que ninguén nos vai facer caso, pero...)
Que farían vostedes para promover a presenza das letras galegas no mundo? Iniciativas concretas.
Paga a pena poñer en marcha o Instituto Rosalía de Castro (esquecido na noite dos tempos) ou sería mellor insertalo, a efectos prácticos, en coordenación co Cervantes: creo que é o que fan os cataláns co R. Llull?
Supoño que o debate dos topónimos se podería facer máis extenso. Hai a teoría de que se na propia lingua hai denominación tradicional para lugar doutro dominio, este debe manterse: supoño que a iso responde o caso alegado máis arriba, do que só aboo ter lido "La Corunya"; porque "Galícia" paréceme cuestión menor (de acentuación), e tamén aquí, aínda os que escriben Girona se cadra maioritariamente non pon València. Os vascos optan pola dobre versión, pero é caso ben especial: formas moi afastadas, moi vella tradición en ambas linguas. Persoalmente prefiro e opto por unha única e primixenia forma, que ás veces non é sinxelo determinar; e con dúbida nalgúns aspecto, por caso o de acentuación indicado máis arriba.
Volvendo a Cataluña: salvando o matiz exposto ao primeiro, a miña experiencia indica un respecto considerable pola onomástica allea, o mesmo topónimos ca antropónimos. En todo caso, hai tres anos que non vou e máis que -malaventuradamente- non podo sintonizar TVC: dela e o seu criterio de uso procede o exemplo de Torrevieja aducido en mensaxe anterior e posiblemente mal explicado.
Non encontro a expresión "franquismo contemporáneo" na web da Fundación Galiza Sempre:
23 e 24 de Outubro: Debates sobre o franquismo máis recente
ESPECIALISTAS E TESTEMUÑAS LEMBRARÁN EN SANTIAGO A REPRESIÓN DOS ANOS 60 E 70, ANALIZANDO A HERDANZA POLÍTICA DA DITADURA
Bautista Álvarez, Xusto Beramendi, Xosé Manuel Beiras, Asunción Santos Castroviejo, Xavier Castro, Bernardo Máiz e Xesús Veiga Buxán son as persoas encargadas de desenvolver os debates públicos -organizados por Galiza Sempre coa colaboración da Consellaría de Cultura- que se celebrarán os días 23 e 24 no Auditorio da Fundación Caixa Galicia da rúa do Vilar de Santiago.
Para os organizadores, “sen pretender discutir os avances que supuxo a instauración do réxime democrático en medio de notábeis dificultades, parece necesario retomar a análise daquel tempo para reivindicar a memoria dos que fixeron posíbel a chegada da democracia a costa de represión, cárcere e enormes custes vitais, laborais e profesionais, ao tempo que se indaga nas consecuencias políticas da renuncia a unha verdadeira ruptura democrática coa ditadura”, especialmente cando “como acontece co alzamento de 1936, o propio réxime franquista está lonxe de ser unanimemente denostado en importantes sectores con poder de influenza na opinión pública e son precisamente os seus últimos anos –desde a década dos 60- os máis susceptíbeis de suscitar valoracións indulxentes”.
Programa:
MARTES 23 DE OUTUBRO
17,15h. Presentación. Xabier Macías. Director da Fundación Galiza Sempre
17,30h. A clandestinidade
O traballo de reconstrución e organización de novas forzas políticas na ilegalidade.
-Bautista Álvarez. Integrante do grupo Brais Pinto e un dos fundadores da UPG.
-Xusto Beramendi. Catedrático de Historia Contemporánea. USC.
19,30h. O pobo como vítima
Unha ollada retrospectiva á vida galega baixo a ditadura.
-Asunción Santos Castroviejo. Activista Feminista.
-Xavier Castro. Catedrático de Escola Universitaria de Historia Contemporánea. Universidade de Santiago de Compostela
MÉRCORES 24 DE OUTUBRO
17,30h. A represión franquista nos anos 60 e 70
1959-1977. O marco lexislativo represivo e a súa aplicación práctica.
-Bernardo Máiz Vázquez. Catedrático no IES Concepción Arenal do Ferrol.
19,30h. As secuelas do franquismo
O trunfo da reforma fronte á ruptura democrática como condicionante dos avances democráticos e dos atrancos ao recoñecemento dos dereitos nacionais de Galiza.
-Xesús Veiga Buxán. Dirixente do MCG (actual Inzar) na transición.
-Xosé Manuel Beiras. Membro fundador do PSG e Presidente da Fundación Galiza Sempre.
Entrada libre limitada ao aforo. Se desexar certificado de asistencia enviar con antelación nome, apelidos e nº de D.I. a: fgs@galizasempre.org ou fax 981 55 53 42. (Asunto: Xornadas franquismo)
O "Franquismo máis recente" corresponde aos anos 60 e 70; logo, é expresión lingüisticamente acaída.
Algunhas ideas que afectan ao mundo do libro:
- Menos cartos en bolsas para que catro espabilados asistan, con "gastos pagos", por exemplo, a xornadas de poesía en Moratalaz (paparota + hotel + viaxe). Xa saben: autor/a consagrado/a que vai ler alí un par de poemas + volta para casa + noticia no periódico local. Que repercusión ten iso para a cultura galega?
- Presencia da cultura (literatura) galega na feira de Francfort, non do ganchete do español senón como algo diferenciado. Contactos cos editores doutros países. Vender o produto.
- Poñer a literatura galega, dunha puñeteira vez, nos xornais galegos (e, xa de paso, en Teletouriño). Xa que os xornais reciben subvención, que fagan algo pola cultura galega, ademais de nos rociar pola cara "Los libros más vendidos".
- Menos subvencións a editoriais que no cumpran unha serie de mínimos de calidade nas súas publicacións.
- Acabar coa multiplicación de entidades culturais, todas facendo o mesmo ou parecido, como se aquí sobrasen os cartos: Academia-ILGA-Departamentos de Galego-Centro Ramón Piñeiro-Consello da Cultura Galega, etc, etc.
- Máis campañas de fomento da lectura, e se ten que ser a Xunta a que edite libros de peto e baratos (por exemplo, traducións), que o faga, a ver se espabilian as editoriais.
- Promover os contactos co mundo editorial en portugués (pois vivimos de costas a 200 millóns de lectores)
- Convenios coas empresas e caixas de aforros galegas para a promoción/difusión do libro en galego, de xeito que non teña que ser a administración a que pague as todas axudas á creación.
- Reconversión do Gaiás (xa non baixo o nome de "Cidade da cultura") en (1) hotel de luxo; ou (2) parque temático tipo Portaventura, vendido a unha empresa privada. Os cartos irían para as cidades que aínda carecen dunha boa rede de bibliotecas (por exemplo, Vigo).
etc.
Nunhas xornadas sobre o franquismo, sorpréndeme a ausencia de persoalidades vencelladas ao PCG, partido que levou o peso da resistencia á dictadura, nos anos 60 e 70. Unha organización que encheu os cárceres de militantes, que ten o "orgullo" de medir a súa presenza no mundo universitario polo número de expedentes académico e a súa influenza no mundo obreiro polo número de expulsados das fábricas, non pode marinarse desa maneira. En troques, non deixa de sorprenderme a presenza de intelectuais que sobreviviron intactos ou case intactos eses anos de represión, tal vez porque gozaban (Beiras) das vantaxes que reporta unha resistencia suave, que no fondo non arriscaba nada ou case nada, ou porque fosen tan clandestinos (Vega Buxán, Nanina Santos) que non se notasen. Por que non está presente Carlos Barros ou Carlos Núñez, que pagaron coa libertade a súa resistencia a franquismo? Por que non un obreiro expedentado nas fogas do 72? Por que non un lider estudiantil da época? Temo que porque o nacionalismo quer reescribir a historia á súa maneira.
As secuelas do franquismo
O trunfo da reforma fronte á ruptura democrática como condicionante dos avances democráticos e dos atrancos ao recoñecemento dos dereitos nacionais de Galiza.
Máis ca un título é a ponencia completa, coas súas conclusións en lugar preferente. Dou por escoitada a conferencia. Moitas gracias.
Concordo co camarada Dimitrov. A resistencia das décadas 60 e 70 recaeu, sobre todo, no PCG, mal que lle pese aos que proveñen do MC (Vega, Santos Castroviejo)ou do culturalismo máis ou menos politizado (Beiras) Bautista xogábase máis. Pero agora resulta que foi o nacionalismo quen encabezou a loita contra a dictadura.
En efecto, na resistencia anti-franquista o papel do PC foi indesmentible. Ollo que o de "sobre todo" resulta excesivo para os anos 70, onde a UPG tirou con forza, e aínda nos 60 houbo bastante máis ca culturalismo; pero unha cousa non quita a outra.
Quen realice un traballo de campo ou monografía histórica ao respecto non poderá razoablemente deixar de traballar a fondo co fenómeno chamado PCG; ora ben, unha instancia de parte terá o dereito, digo eu, de organizar como lle pareza as súas xornadas. Ao mellor se a Fundación 10 de Marzo, por caso, fai cousa semellante non se lembra nin de Beiras nin dos MCs; digo ao mellor, eh, pero certa mostra cartelística sobre a época franquista (onde a única referencia especificamente galega era sobre tema rural, sendo todo o resto -incluídas posiblemente as imaxes- español "común") non me dan para pensar en forma diferente.
De calquera maneira, suxiro que a presenza de Bernardo Máiz ou Xavier Castro -non citemos a Beramendi se a alguén lle soa demasiado "comprometido", e non sabería eu moi ben por que- igual pode suscitar algunha confianza cando á análise histórica do tempo. Pero nada, veñan máis simposios, que do contraste sairá máis luz.
Como dixo o camarada Dimitrov, un congreso científico que teña como tema a resistencia ao franquismo en Galicia debe ocuparse de modo especial do PCG. E cando escribín que a oposición á dictadura no tardo franquismo protagonizouna "sobre todo" o PCG, quedeime corto. Nos 60 é indiscutible, e nos 70, hai que lembrar que, de todos os expulsados das fábricas ferroláns e viguesas polas folgas do 72, e de todos os expedentados en Santiago nesas mesmas datas, ningún era nacionalista (case todos eran do PC, algúns de Organización Obreira) coa única excepción de Camilo e de Lores, que non eran da UPG, senón de Galicia Socialista. E estou falando de moitas ducias de persoas, non duns cantos. A oposición nacionalista nos 70 máis duros existíu (Ferrín, por exemplo, pero foi cuantitativamente moi minoritaria. Non recoñecer esto é cair no máis burdo sectarismo
Persoalmente evitarei a adxectivación descualificatoria, iso si que é burdo.
Como base de exposición, non hai como a memoria vivida. Dános, por exemplo, a posibilidade de lembrar a Manuel Fraga Rei, militante da UPG expedientado polo rector García Garrido no 1972; foran dez expedientes, cinco na facultade de Filosofía e Letras e un deles certo Bouza-Brey que, se non me confundo, era trostkista. En fin, sobre o que non vivimos directamente, xa que vivir viviamos e algo falabamos, tamén algo sabemos.
A UPG nace no 1964 e logo empeza a ter acción política -con dimensión social- de diverso tipo; supoño que como tal, por exemplo, se deben considerar a campaña e acción contra o encoro de Castrelo do Miño. Ten, obviamente, moita menos historia, experiencia e recursos ca un PCE implantado desde antes da Guerra Civil, con organización estatal e soporte internacional. Así e todo, aquel nacionalismo de esquerda vai desenvolvendo actividade, ampliando a súa rede, establecéndose no ámbito rural e laboral (prefiro tal expresión, en vez de "obreiro", para incluír sectores coma a banca e o ensino).
Na primeira metade dos setenta, a incidencia en Vigo é máis ca notable (por certo, Galicia Socialista era nacionalista, ¿ou seica tamén o negamos?) e vese tamén noutras cidades; home, mesmo en Lugo se conformaron daquela os primeiros contactos e núcleos, non falemos xa dos últimos anos do franquismo.
Polo 73 tiña eu un amigo do PTE que tentaba captarme e dicía que a UPG non tiña ninguén no campo nin en ámbito obreiro de ningún tipo; en fin, cousas do proselitismo visto de certo modo. Que se me tente negar agora a presenza, incidencia e selo particular do nacionalismo galego de esquerda no marco do último franquismo, un, retrotráeme a certas tirapuxas que ultimamente lembro máis ben con benevolencia e desexo seguir facéndoo; dous, lémbrame a ese antigo amigo, disque ultimamente con problemas de saúde que oxalá fosen sendo superados. A irrelevancia -supoño- do factor proselitista ponmo, con todo, difícil de entender, e aínda de levar a pugna moito a serio.
Rematando: primeiro, o dos intelectuais foi tamén anti-franquismo, ¿ou? E en certos casos non trouxo pouco sufrimento; a ver se imos volver tamén a aquel desprezo polos "pequeno-burgueses" que adoitaba excluír os da corda dun. Dous: penso que probablemente no simposio de Galiza Sempre se falará do PC; seguramente non poderei confirmalo, porque non vou participar nel. Entendo que os historiadores presentes ofrecen bastante garantía de competencia e, se se quere, rigor científico. Canto aos outros intervintes, insisto en que a parte organizadora -desde logo, significada partidariamente- terá dereito a seleccionalos ad libitum, ofrecer o elenco e espertar interese ou desinterese por asistir.
Se partes diferentes o poden facer mellor, ou diferente, nada impide -supoño- que o demostren; en tal caso, o de seren segundos e dispor de críticas -e discusións- coma a presente resultará, sen dúbida, vantaxe e privilexio. De momento, aos feitos máis arriba aludidos me remito, e son ben elocuentes. Como teñen outras veces, por outra banda.
E boa noite.
1º)Eu dixen que dos expedentados na universidad ningún era nacionalista: Bouza Brey, como Quique Valle Inclán ou Pepe Galovart,un ano máis tarde, eran trostkistas.
2º) É verdade que Camilo e Lores, como xa tiven ocasión de apuntar, foron expulsados de Citroen, e que eran nacionalistas, pero non eran da UPG.
A abundancia de represaliados do PCG (un deles, por certo, foi o actual conselleiro de Industria, Fernández antonio, expedentado no ano 71 ou 72) tivo que ver coa súa política. Tratábase de conquistar "zonas de liberdade", saíndo á luz, na medida do posible, o que carrexaba unha maior exposición á represión. As organizacións "esquerdistas", polo contrario, tiñan como táctica o proselitismo catecuménico, de aí qu estivesen máis protexidas fronte aos golpes policiais.
Tómese estas consideracións como unha contribución á memoria histórica daqueles anos, especialmente útil cando o PCG -por razóns que se poden discutir pero que agora non veñen ao caso- coma o xeneral de García Márquez, semella non ter quen lle escriba.
Posiblemente se o PCG non ten quen lle escriba é pola defección masiva dos que un día foron os seus principais efectivos; é mágoa. Así e todo, non sei se por exemplo os Díaz non se poderían pór ao labor nalgún momento.
Con todo, penso que non se pode dicir con xustiza que a UPG e ERGA non estivesen expostas á represión, tampouco outras organzizacións de esquerda; as caídas eran constantes, determinados apelidos eran ben coñecidos e iso, obviamente, era visibilidade.
En concreto, o nacionalismo tiña unha política de ampliación da base social que levaría, entre o 74 e o 77, a unha grande medra de efectivos en ERGA. Comezara cunha táctica de partir dos problemas concretos dos estudantes e as "contradicións do sistema", participando ademais nas institucións; insisto en que no 72 foi expedientado Manuel Fraga Rei, militante da UPG e delegado do meu curso e grupo.
Ignoro ata que punto a clamorosa caída do aparello nacional de propaganda en Cangas -que levou algunha xente ao exilio en Portugal- tivo que ver coa acción social, pero outros episodios de aí tiñan que vir. Por outra banda, o SOG xa tiraba e o Camiño do Caramuxo en Vigo debía ser testemuña.
Xustamente, que a UPG non tivese política dentro de muros, e practicase a acción social, debía ser causa fundamental do permanente encontronazo co PC. Competencia.
Pois se non a encontrou (a pintoresca expresión "franquismo contemporáneo") ao mellor foi porque non mirou ben, amigo Saavedra.
Velaí a indiscutible primeira páxina do tríptico informativo da Fundación Galiza Sempre:
O franquismo contemporáneo (sic.)
Pois mirar aínda lle mirara e non vin máis có que puxen; despois encontrei a mencionada expresión na portada de Vieiros.
É obvio, con todo, que non levaba eu razón niso. Desculpa.
Eu estimo que unha postura intermedia entre Saavedra e o Anónimo sería a máis correcta.
Até o 1974 a predominancia do PCG no seu da oposición anti-franquista é incuestionable. E incuestionable tamén que, en conxunto, foi o que máis padeceu a represión.
Dende o 1974, porén, o crecente activismo da UPG e das súas organizacións satélites, implicou que a hexemonía do PCG comezase a ser cuestionada. O protagonismo, de alí en diante, tivo que ser "compartido", o que explicaría etoloxicamente a dura competencia entre uns e outros. Aínda que todo depende de en que sectores nos situemos: no ámbito obreiro o PCG, a través das CC.OO., seguía a ser maioritario, mais no estudantil sería a UPG e a organización satélite ERGA.
Cando lín a súa primeira frase, amigo apicultor, dixen para mín: este volveuse tolo, pero logo xa comprendín o da postura. O que dá de sí a linguaxe figurada.
Non sei se alguén o mencionou pero supoño que o título máis axeitado para eses debates sería "O tardofranquismo" ou "O franquismo tardío".
Ulmeiro leva a razón toda, e de feito "tardofranquismo" pono nalgún sitio que arestora non sei; obviamente, se no prospecto das xornadas pon "franquismo contemporáneo" aí a ars dicendi non luciu.
Tocante ao minidebate que mantiven máis arriba, entendo que o Apicultor sintetiza bastante ben; á fin e ao cabo, ERGA naceu no 1973 e o desenvolvemento do sindicalismo nacionalista deuse de forma eminente nos últimos anos do franquismo e a transición.
Que conste, en todo caso, que eu outra cousa non quixen dicir. Pero é certo -penso- que o grande esforzo militante da UPG e arredores deulle un perfil particular, inequívoco e valioso á súa loita antifranquista; e foi suficientemente novidoso e atractivo como para disputarlle a primacía ao "partido" por excelencia. Molestaríame moito que se negase iso.
Exacto, señor Roamn. Daquela concordará comigo que algún da FGS debería volver examinarse da Historia de segundo de bacharelato.
Ata o 74 a predominancia do PCG é indiscutible, e o 76 cae a dictadura: en total, 2 anos de discusión (e só no movemento estudiantil). O que pasou despóis é outra historia.
O que tamén é certo é que, desde ámbitos nacionalistas, sobre todo do sindical, hai un certo intento de rescribir a historia, magnificando o papel do nacionalismo e minorizando o do PCG.
Chega con ver como a CIG interpreta os sucesos de Ferrol do 72 para decatarse da manobra. Ou tamén a -por outra parte espléndida en canto a materiais recollidos- exposición do ano pasado feita en Compostela e sufragada pola Consellería de Cultura (da que non lembro agora o nome), na que dun xeito máis sibilino obvíanse todo canto se pode as siglas PCE ou PCG, poñendo no seu lugar "comunistas galegos" ou "guerrilleiros galegos".
Desta última xa se falara abondo neste blog.
Por certo que se falara abondo desa e nada sobre a montaxe que realizou despois a Fundación 10 de Marzo, que debeu circular polos centros de ensino (alomenos, no meu estivo) e á que me refiro máis arriba.
Reescribir a historia... Tal expresión suxíreme por veces a idea de que a historia ten unha única versión posible. Eu non sei se instancia partidariamente nacionalista pretende á mantenta minorizar o papel do PC no derradeiro franquismo; é posible que así sexa, como foi seguro que desde o "partido", no seu día, aquela se quixo magnificar. Os puntos de vista partidarios -que resultan, por certo, imprescindibles en toda esta dialéctica- é o que teñen.
Así e todo, cando a UPG e arredores xorden -primeiro con nitidez, axiña con forza- no panorama da loita social (xa desde o 72), imprímenlle un cambio cualitativo á loita contra a ditadura que lle confire perfil distinto á doutros territorios e ao da "política para toda España"; xustamente un dos aspectos que o PC se resistiu a aceptar e que máis marcaba a tensión mutua. Estamos a falar de catro anos, xaora, pero ¡que anos!
E o mínimo que se pode esperar (polos alleos, tolerar) do nacionalismo é que puntualice ese perfil cualitativo que foi fundamental na súa estratexia e táctica. Se o PCG non ten quen lle escriba -circunstancia lamentable, repito- non será culpa da UPG, que terá moitas pero tampouco non é a coartada universal.
Claro que pode haber, e de feito hai, varias versións posibles. Pero para merecer tal cualificativo ("versión") hai que aportar probas e argumentos de certo peso. Cando non se chega a iso, chámaselle falacias. Ou a ver se agora imos ser relativistas de máis?
A proba ou argumentación a miúdo reside implicitamente no propio discurso; ben o sabe vde. Eminentemente se non se confecciona un tratado histórico, senón unha visión retrospectiva a miúdo impresionista e desde posición de parte.
De calquera maneira, non sei se neste tema darei moito para máis. En suma: estude o PC quen teña vagar e interese, e que xorda. En caso contrario, non se busque culpabilidade en parte allea no nome dun lamentable Vae victis.
Un dos aspectos que deberían estudar os historiadores do PC e por que ese partido (e os sucesivos IU / EU)
- tiveron de sempre relativamente escasa implantación en Galicia
- cuase desapareceron do mapa político galego desde os primeiros tempos do Parlamento de Galicia.
- unha boa parte dos seus cadros se integraron no PSOE galego.
Por voltas de 1982 xa se pode dicir que é no eido sindical (CC.OO) e na integración no PSOE onde se pode falar dun relativo "suceso" do PCE.
Víctor Santidrián sería o historiador axeitado para estes cometidos. E ademáis esto:
Del 22 al 24 de noviembre de 2007 se celebra en el Salón de Grados de la Facultad de Geografía e Historia de la Universidad Complutense de Madrid el II Congreso de Historia del PCE, titulado De la resistencia antifranquista a la creación de IU. Un enfoque social, organizado por la Fundación de Investigaciones Marxistas con la colaboración del Archivo Histórico del PCE, la Red de Archivos Históricos de CC.OO. y el Departamento de Historia Contemporánea de la UCM. El comité asesor lo integran Julio Aróstegui (UCM), Antonio M. Bernal (Univ. Sevilla) Josep Fontana (UPF), Pere Gabriel (UAB), José Luis Martín Ramos (UAB), Carme Molinero (UAB), Manuel Requena, David Ruiz (Univ. Oviedo), Pedro Ruiz Torres (Univ. Valencia), Juan Trías (UCM) y Pere Ysas (UAB). La comisión científica y organizadora la forman Juan Andrade (Univ. Extremadura), Manuel Ballarín (FIM), Manuel Bueno (FIM), Xavier Doménech (UAB), Francisco Erice (Univ. Oviedo), Sergio Gálvez (UCM), Carmen García (Univ. Oviedo), J Ramón González (FIM), José Hinojosa (FIM), Mirta Núñez (UCM), Luis Enrique Otero (UCM), Victoria Ramos (AHPCE), Julián Sanz (Università di Cassino), Santiago Vega (FIM), Rubén Vega (Univ. Oviedo) y Víctor Santidrián (FIM). Ponentes y conferenciantes: David Ginard (FIM), Xavier Doménech (UAB), Francisco Erice (Univ. Oviedo), Francisco Sevillano Calero (Univ. Alicante), Víctor Santidrián (FIM), Carme Molinero (UAB), Sergio Rodríguez Tejada (Univ. Valencia), Manuel Aznar (UAB), Giaime Pala (UPF), Claudia Cabrero (Univ. Oviedo), Irene Abad (Univ. Zaragoza) y Josep Fontana (UPF).
Programa:
Jueves 22
10:00. Apertura. Conferencia: El PCE durante la dictadura.
11:30. 1ª Sesión: Culturas militantes: resistencia, clandestinidad, transición y crisis.
Ponentes: David Ginard (FIM) y Xavier Doménech (UAB)
16:30. 2ª Sesión. Imagen, memoria e imaginario colectivo.
Ponentes: Francisco Erice (Univ. Oviedo) y Francisco Sevillano Calero (Univ. Alicante)
Comunicaciones sesiones 1ª y 2ª
Viernes 23
9:30. 3ª Sesión: Los comunistas en el movimiento obrero.
Ponente: Víctor Santidrián (FIM)
10:30. 4ª Sesión: Los comunistas en los movimientos sociales.
Ponentes: Carme Molinero (UAB) y Sergio Rodríguez Tejada (Univ. Valencia)
Comunicaciones sesiones 3ª y 4ª
17:00. 5ª Sesión: El proyecto cultural comunista y los intelectuales.
Ponentes: Manuel Aznar (UAB) y Giaime Pala (UPF)
Comunicaciones sesión 5ª
Sábado 24
10:00. 6ª Sesión: Las Mujeres y el PCE.
Ponentes: Claudia Cabrero (Univ. Oviedo) e Irene Abad (Univ. Zaragoza)
Comunicaciones sesión 6ª
12:30. Clausura. Conferencia: El PCE en la Transición, a cargo de Josep Fontana (UPF)
* Todas las sesiones tendrán lugar en el Salón de Grados de la Facultad de Geografía e Historia de la UCM.
En efecto, non é que o PCG careza de historiadores que o estuden. Víctor Santidrián é o que ten traballado máis ao respecto.
O problema non é, pois, que o PCG non teña quen o estude, senón que lle escriba (isto é, que o divulgue).
Que mal o redactei!
Certo, o PCG ten tamén historiadores de peso próximos (non diremos oficiais). O que acontece é que agora cadaquén organiza as súas xeiras pola súa banda: congresos da memoria dende pespectiva nacionalista, xornadas dende a óptica comunista, etc. O que non sobran son espazos de contacto onde se poidan contrastar e reflexionar arredor das diferentes visións. (Quizais un dos segredos do éxito do noso diálogo neste blog sexa este: aquí, ata agora, hai múltiples sensibilidades que se comunican e respectan mutuamente).
"Apelido mesetario" di hoxe Ferrín de Montilla. Logo debe ser adxectivo xa figurado. Non ten nada que ver xa coas mesetas.
Publicar un comentario