Fusco, de Bieito Iglesias (ECG 17 xaneiro)
(Na imaxe, Saul Bellow)

Os obituarios glosan os versos máis celebrados do poeta Ángel González, entre eles un que di "Cánto sufrimento cumpriu para que eu sexa Ángel González", ou algo parecido. Un proveitoso tema de meditación neste domingo tirante a negro en que escribo (daquí ao xoves, cando vostedes me lean, tal vez mellore o tempo e o ánimo), porque a miña nai ingresou nun centro hospitaleiro por causa dunha insuficiencia respiratoria.
Desde logo para que eu sexa Bieito Iglesias -né Binitiño- a miña señora nai tivo que alumarme na casa de Quintián, como era norma nunha época dura coas mulleres, expostas á dor e os perigos do parto. Naquel día de xaneiro de 1957, meu pai andaba á caza dunha polada de perdices nas ribeiras dunha lagorza de augas ferras; pero a mamá non tiña o consolo da perdiz (que rima con feliz), somente contaba co arrimo da parteira e cunha coraxe xa case descoñecida pola humanidade presentista.
Anos despois, para que eu fose eu (un homo erectus), poupeoume no colo por un Madrid abrasado na raxeira do verán, transportándome a unha famosa ortopedia da rúa Fuencarral. E, unha década máis tarde, traballou na lencería do Hotel Belvedere, nos Alpes do cantón dos Grisóns, antes de pasar a Zurique como ama de cría dos fillos do galerista Khöler, establecido nas proximidades da Bellevue Plazt, perto do lago. Todo para que me axudase a estudar na universidade o franco suízo, infinitamente máis benéfico que o Franco ferrolán.
Chegados a este punto confesareilles que nunca lin a Ángel González. As notas necrolóxicas informan de que o poeta leu xusto antes de morrer Herzog, a novela de Saul Bellow. Querse dicir que estivo a piques de finar sen coñecer a obra máis importante do (quizais) mellor escritor contemporáneo do mundo mundial. Ben se me pode perdoar a min que elixa o meu propio cánone de lecturas.