Manuel Rivas
Concordo co dito máis abaixo por Etxe. Escoitei falar bastantes veces a Manuel Rivas, pero nunca como onte. O Liceo a rebosar: 246 persoas, contadas (dende enriba, por min). Público diverso, dende alumnos de Institutos a persoas moi maiores, diverso en ideoloxías e sensibilidades. Trala miña presentación, Rivas falou uns tres cuartos de hora (8,3o a 9,15) lendo e comentando dous relatos-memoria: un sobre a súa nai, outro sobre o seu pai. Co do seu pai xa se notaba un in crescendo de entusiasmo na sala. Pensamos que acababa pero Rivas emocionouse e tirou para diante (eu non teño présa, vostedes verán): xa sen papeis, só unhas notas con tres ou catro nomes soltos (Chao de Felisa, Reimundo Patiño, Rodríguez Pampín, etc.), o escritor abriu a caixa dos soños e da infancia e embalouse. Falou sen parar ata as 10,5 horas. Case ninguén se levantou. Xa non podía haber coloquio: tal era a tensión da sala, calquera intervención rebaixaría aquilo que, dixen eu ó remate, non era unha conferencia, senón outra cousa. Un xénero superior, habería que buscarlle nome: un anaco de vida transformado en literatura. Por sorte, os que non asistiron, poderán escoitala dende mañá na web do Liceo (http://www.liceodeourense.com/). Fotos Trebolle.
Concordo co dito máis abaixo por Etxe. Escoitei falar bastantes veces a Manuel Rivas, pero nunca como onte. O Liceo a rebosar: 246 persoas, contadas (dende enriba, por min). Público diverso, dende alumnos de Institutos a persoas moi maiores, diverso en ideoloxías e sensibilidades. Trala miña presentación, Rivas falou uns tres cuartos de hora (8,3o a 9,15) lendo e comentando dous relatos-memoria: un sobre a súa nai, outro sobre o seu pai. Co do seu pai xa se notaba un in crescendo de entusiasmo na sala. Pensamos que acababa pero Rivas emocionouse e tirou para diante (eu non teño présa, vostedes verán): xa sen papeis, só unhas notas con tres ou catro nomes soltos (Chao de Felisa, Reimundo Patiño, Rodríguez Pampín, etc.), o escritor abriu a caixa dos soños e da infancia e embalouse. Falou sen parar ata as 10,5 horas. Case ninguén se levantou. Xa non podía haber coloquio: tal era a tensión da sala, calquera intervención rebaixaría aquilo que, dixen eu ó remate, non era unha conferencia, senón outra cousa. Un xénero superior, habería que buscarlle nome: un anaco de vida transformado en literatura. Por sorte, os que non asistiron, poderán escoitala dende mañá na web do Liceo (http://www.liceodeourense.com/). Fotos Trebolle.
No apartado de COMENTARIOS, colgo a miña presentación, que é longa de máis para poñela aquí (e que creo que tamén lle gustou á xente, polo que me dixeron).
PAN POR PAN xoves 30 xaneiro. O´ Rivas. Había case 250 persoas na conferencia de Rivas no Liceo: eu estaba arriba e puiden contalas mentalmente. Creo que Rivas chegou coa idea de falar unha hora ou pouco máis: leu un relato sobre a súa nai, logo outro sobre o seu pai, ben fermoso. Despois, emocionouse e seguiu falando, como mínimo unha hora e media: “eu non teño présa, vostedes verán”. Case ninguén se levantou. Porque asistiamos a algo especial: moito máis que unha conferencia, unha boa dentellada da vida transformada en literatura na súa maxistral intervención. Ademais dun escritor de primeira liña, Rivas é un gran tipo: a isto chámanlle empatía e Rivas captouno. Percibiu a fascinación do seu público e non quixo parar. O mesmo público que esperou logo unha gran cola para que lles asinase un libro. Todos saímos gañando. Os que non estaban teñen sorte: poderán escoitar a súa intervención, colgada na web do Liceo.
Entradas
27 comentarios:
MANUEL RIVAS E O NOSO COMÚN LIBRO DOS AMIGOS Marcos Valcárcel
(Liceo, 29.01.08)
Conclúen hoxe os Encontros Literarios, na súa décimo oitava edición e que contaron xa coa presenza dos escritores Juan Cruz e Luis Mateo Díez, coa conferencia-coloquio A corpo aberto, que pronunciará Manuel Rivas. É para min unha honra presentalo agora e xa o fixen con gusto, nesta mesma sala e noutros Encontros, no ano 1996, cando el veu presentar o libro O pobo da noite: daquela lin eu un texto, xa publicado, titulado “Manuel Rivas leva as velas infladas”, glosando a afirmación que no seu día fixera un Carballo Calero mozo do poeta de vangarda Manuel Antonio.
Manuel Rivas, por fortuna, é xa ben coñecido dos lectores e lectoras e non merece unha presentación demasiado convencional. No mesmo programa de man teñen vostedes reseña da súa amplísima obra literaria, poética, narrativa, xornalística e dramática, nos últimos 30 anos. Aínda así debería eu aquí quizais falar da íntima relación entre a súa poesía e a súa narrativa, e todo iso conxugado coa forza do seu xornalismo no columnismo de opinión ou na reportaxe. Ou das súas fondas raíces na empatía, no lirismo e na tenrura dos relatos de Castelao. Ou mesmo da súa proximidade a certos rexistros do realismo máxico. E tamén do emprego do humor como a ferramenta máis útil dos heroes e dos antiheroes contra todo tipo de estereotipos negativos e prexuízos que nos asolagan. E da forte presenza da tensión rural versus urbano no conxunto de toda súa obra.
E da evidente importancia do labor de Manuel Rivas, na literatura e no seu xornalismo literario, para crear unha nova imaxe de Galicia, quizais aquela que demandaba no limiar de Cantares Gallegos Rosalía de Castro. Dunha imaxe, presente nos seus artigos dos xornais, e en libros como Galicia, el bonsai atlántico (1989), No mellor país do mundo (1991) ou Toxos e flores (1992), entre outros, que desmorona tópicos e constrúe novas ideas arredor do noso propio imaxinario, para nós mesmos e para os non galegos que queren achegarse con agarimo cara nós, para entendernos xa sen escaleiras que soben nin baixan. Ou do rol que Rivas xoga dende a apelación á loita por defender os sinais dunha cultura e dun xeito de vivir, mesmo dando un paso á fronte para berrar na praza pública, dende o Manifesto Mohicano ata o movemento social Nunca Máis. E, finalmente, da relevancia do seu pensamento como unha vía de integración nun mundo globalizado sen deixar de ser galegos, tal como analiza Isabel Castro nun moi recente estudo sobre a sua obra (Reexistencia, Xerais).
Pero todo isto levaríame demasiado tempo e non é este o momento oportuno. Limitareime logo a evocar a algúns amigos comúns –o noso compartido Libro dos Amigos- que, xa verán vostedes, non é alleo a todos os presentes na sala. Creo que coñecín a Manuel Rivas aló por finais dos 70, na cidade da Coruña. Ía eu de cando en vez por aquelas terras convidado polo filósofo Antón Baamonde e a súa compañeira Chus. Alí coñecín, tamén daquela, algúns poetas que aínda gardaban unha certa pose entre romántica e simbolista como Miguel Anxo Fernán-Vello, Xavier Seoane ou Henrique Rabunhal, todos amigos e compañeiros de aventuras de Rivas. E coñecinos unha tarde soleada na terraza dunha cafetería dos Cantóns, falando de libros de seguro e dos moitos proxectos que xa aniñaban na súa cabeza. Poucos anos despois nacería, nese mesmo espírito anovador e coruñés, a revista Luzes de Galiza, conducida con tanta intelixencia e imaxinación por Rivas e na que tiven a honra de colaborar. Coincidiríamos despois noutras andainas e compartiríamos algúns amigos comúns. Pero non é destes dos que hoxe quero falar.
Hai outros amigos cos que Manuel Rivas me agasallou, non só a min por suposto, e que quedan fixos na retina e nos sarillos máis escuros da memoria. Velaí, entre moitos outros, ó pacífico e encantador Dombodán, presente en varios dos seus libros dende os relatos de Un millón de vacas (1989). Lembro agora a súa primeira aparición nun relato de Rivas:
Subíame ás súas costas e collía cereixas.
Ás veces preguntábame se Dombodán non sería un robot mercado pola tía Gala nalgún chambo, de rebaixas. Un robot deses vellos que o tempo vai facendo humanos, como fai ás árbores, ós animais da casa, á radio con caixa de madeira que fala ronca no faiado ou á alacena onde se pousan as mazás. Pero Dombodán, segundo o segredo compartido pola familia e polo resto do mundo, era un fillo que a tía tivo de solteira.
Aínda así, cando me tiña sobre os ombros, aló no alto, case bicando os froitos vermellos do verán, eu tiráballe das orellas coa secreta esperanza de que amosase un feixiño de cables de diferentes colores, coma eses que teñen os xoguetes eléctricos destripados.
Creo que todos coñecemos un Dombodán ó que subirnos para ir coller as cereixas. Todos vimos na casa dosa vós da aldea unha alacena chea de mazás. Todos formamos parte destas imaxes do álbum do neno que fomos e Rivas tivo o inmenso acerto e o don milagreiro de recuperar con palabras ese mundo de todos. Pensemos na señora que fai autostop para ir botar un baile á sala Nova Olimpia de Vigo. Ou no político que visita o mercado e ó que lle dan noxo os ollos dos peixes.
Pensemos tamén en Samuel e Luou, os frenéticos mozos protagonistas de Os comedores de patacas (1991), dende a cama dun hospital e despois de sufrir un accidente de automóbil, vencidos pola droga e coa esperanza do retorno á aldea dos avós como camiño de reinserción.
Pensemos en Daniel da Barca e en Marisa Mallo, esa parella xa inmortalizada nas nosas letras na novela O lapis do carpinteiro (1998), ou en Herbal, o garda da cadea da Falcona que verá restaurada a súa condición de ser humano por graza das formas de amor que o lapis do carpinteiro lle ensina a debuxar. Non tiven eu a sorte de coñecer a Paco Comesaña, o doutor Comesaña de Tui, nin a Chonchiña, seres de seguro irrepetibles da nosa historia. Pero o retrato de Manuel Rivas failles xustiza e convérteos en seres tanxibles cos que todos compartimos unha historia chea de emoción e forza solidaria. E con Rivas entramos nas prisións galegas do 36, no cárcere da Coruña, para coñecer estes heroes case anónimos, e con Rivas da man encontrámonos con Nóvoa Santos e con Ánxel Casal e con Díaz Baliño e con Xerardo Díaz e co libertario Pepe Villaverde
E ata con Dombodán que asoma a súa infinita tenrura nas páxinas da novela. Subliñamos con rotulador laranxa nas páxinas do libro o lema de Nóvoa Santos como aforismo e consigna para o futuro: Ser un pouco bo e un pouco rebelde.
E como non pensar en Moncho, ese neniño de oito anos que se incorpora á escola con medo porque lle contaron que os mestres pegan. O Pardal. Aló polo ano 1936. E encóntrase co inmortal don Gregorio, que non só non pega, senón que ademais transmite ós seus alumnos coñecementos tan relevantes como a orixe das patacas, que veñen de América, como lle contará logo Monchiño á súa nai, ou que as linguas das bolboretas teñen forma de espiral. Ese don Gregorio que sacaba os nenos ó campo na primavera, exemplo nidio dos grandes mestres republicanos, seguindo as raíces institucionistas, e que impuña o silencio nas clases coa súa inmensa autoridade moral: “Se vós non calades, terei que calar eu”. Lembremos a escena nas palabras do noso escritor:
E ía cara ao ventanal, coa mirada ausente, perdida no Sinaí. Era un silencio prolongado, desacougante, como se nos deixara abandonados nun estraño país. Sentín pronto que o silencio do mestre era o peor castigo imaxinable. Porque todo o que tocaba era un conto engaiolante. O conto podía comezar cunha folla de papel, despois de pasar polo Amazonas e a sístole e diástole do corazón. Todo enfiaba, todo tiña sentido. A herba, a ovella, a la, a miña friaxe. Cando o mestre se dirixía ao mapamundi, ficabamos atentos como se se iluminase a pantalla do cine Rex. Sentiamos o medo dos indios cando escoltaron por vez primeira o rincho dos cabalos e o estoupido do arcabuz. Iamos ao lombo dos elefantes de Aníbal de Cartago polas neves dos Alpes, camiño de Roma. Loitamos con paus e pedras en Ponte Sampaio contra as tropas de Napoleón. Pero non todo eran guerras. Faciamos fauces e rellas de arado nas ferrerías do Incio. Escribimos cancioneiros de amor en Provenza e no mar de Vigo. Construímos o Pórtico da Gloria. Plantamos as patacas que viñeran de América. E a América emigramos cando veu a peste da pataca.
Morreu recentemente o gran Fernando Fernán Gómez que levou este personaxe ó cine na versión de “A lingua das bolboretas”, de José Luís Cuerda: creo que para os galegos o Fernán Gómez que vai quedar é o que Rivas construíu para todos nós nun dos seus mellores libros de relatos.
Tamén lembramos con emoción á moza que percorría en patíns os longos corredores dun hipermercado, e á leiteira de Vermeer, homenaxe merecida á figura da nai, ou a Carmiña, protagonista dun relato de forte tensión dramática e violencia, que estoupa no lóstrego do asasinato cruel de Tarzán, o can de Carmiña.
Pois todos eles e elas son xa os nosos amigos de vello, compartidos con Manolo Rivas e aínda poderiamos engadir ó Terranova e ó Polca, Francisco Crecente, e Aurelio Anceis e Arturo da Silva e Seoane e Holando e Minerva e Vicente Curtis, o Hércules do Papagaio, só algúns, os primeiros, que prestan a súa voz a esa inmensa polifonía de voces e historias que se ensarillan en Os libros arden mal (2006). Eses mozos anarquistas ou republicanos da cidade coruñesa que nos introducen na crónica da infamia, na imaxe máis estarrecente do ¡Viva á Morte! levado ás terras galegas co carimbo da brutalidade e a crueldade. Velaí a foto da Dársena da Coruña, agosto do 36, cun grupo de falanxistas brazo en alto asistindo gloriosos á queima de libros, ritual fascista por excelencia: non, non é un fotograma perdido dunha película neorrealista. É a realidade non tan arredada da xeración dos nosos avós que viviu nas súas carnes o desatino criminal do berro disparatado do poeta Marinetti: A guerra, única hixiene do mundo. Nesa hixiene foron educados os seus fillos e os seus netos, nós, e tiñan que vir escritores como Manuel Rivas, como Carlos Casares, como Méndez Ferrín, como Fernández Ferreiro, como Suso de Toro, entre moitos outros da nosa contorna, para poñerlle nome, ollos, palabras, imaxes á crónica da infamia. Na pasada primavera defendín con entusiasmo o Premio da Crítica de Galicia para esta novela, Os libros arden mal, sabedor de que estamos ante unha das grandes novelas europeas do noso tempo, na que aboian os grandes temas e conflictos do espírito contemporáneo europeo. Cunha escrita impecable, cunha densa e complexa estrutura narrativa, Manuel Rivas demostrou con esta novela estar á altura dos grandes escritores do seu tempo e, nun momento de plena madurez vital e literaria, cando o calendario chega a unha década decisiva, Rivas ofrécenos os mellores froitos de toda a súa produción literaria e unha novela á que haberá que volver dentro de 10, 20 ou 40 anos, pois dun auténtico clásico se trata.
Só me queda agradecerlle a M. Rivas que me permitise, a min e a todos vostedes, compartir e coñecer a amigos tan egrexios, a personaxes tan de carne e oso, que de seguro pervivirán na nosa memoria cultural cando xa se borren a miseria da mediocridade que enche cada día, en forma de políticos, opinadores, disque líderes de opinión, as páxinas dos nosos xornais. Graciñas.
O´Rivas é moito Rivas. Lembro unha cola inmensa -hai cousa de dez anos- á entrada da Libraría Couceiro en Compostela pra mercar un dos seus libros [el estaba dentro asinando despaciosamente exemplares]. Vai ter razón Torrente.
Eu chameino un día impresentable. Foi un exceso retórico co que pretendía aludir ao innecesario da presentación de home tan coñecido. Foi tan sen querer pero saiu tan convincente que el botouse a rir, deume unha palmetada e, a partir de alí, todo discurriu (porque el tamén estaba nervioso, todo hai que dicilo) cun ton moi divertido que nunca esquecerei. Téñolle, de sempre e sen coñecelo apenas, un especial afecto e o seu libro último é un libro de obrigada inclusión no canon excelso da literatura galega.
Eu non puden ir. Pero si soupera que duraba tanto, iba polo menos á última media hora. Ou a última hora, porque...10,5... refírese ás 10h 5 min ou ás dez e media?
Colo aquí un comentario meu sobre M. Rivas que fixen hai tempo n'As Uvas.
(...)
Foi hai uns quince anos. Era polo verán, nunha cidade galega. Coloquio nun céntrico hotel. Tema: os touros. Xente a favor (un toureiro coñecido, xa maduro; esquecín o nome) e en contra (Manolo Rivas). Todos os que falaron dixeron cousas moi interesantes. O debate estivo moi animado e o moderador conduciuno sen ningún problema. Manolo Rivas deu uns argumentos brillantísimos, expresados cun certo sabor literario. Era a época na que publicara "Un millón de vacas", e xa se vía que ía ter unha carreira literaria fulgurante.
Agora mesmo estouno vendo, uns intres antes de pasar á sala onde se ía celebrar o coloquio. Parecía nervioso, supoño que porque non sabía con qué público tería que lidar. Ía moi ben vestido, con traxe e paxariña. Xa dixen que o coloquio fora moi animado, mais había por alí un fulano, membro dunha asociación taurina local, que non deixaba de interromper. Segundo el, a paixón polo touros nunca desaparecera da cidade e había moitos aficionados.
Teño coñecido moitos tipos nesa cidade coma este: son os típicos "señoritos de toda la vida", membros do casino correspondente, franquistas con e sen Franco. Non sei se dixen que esta é a cidade de darse o pote, do cacao sen cacao con churros, das apariencias.
Total que o tipo foise quentando porque Manolo Rivas daba argumentos irrefutables, expresados con convición e moita calma. Iso debeuno enfurecer aínda máis, porque tampouco atopaba apoio no público. Pois ben: remata o coloquio. Os que estaban na mesa érguense, cando vai o tipo señoritingo e, sen avisar nin nada, bótase enriba de Rivas e dálle unha labazada. A reacción de Rivas foi moi tranquila: deulle unha leción de señor ao señoritingo. Os que alí estabamos puxemos cara de noxo. Que íamos facer?
Agora cada vez que vexo a Rivas na tele (ou nalgunha presentación de libro), sempre me recorda a Gary Cooper "Só ante o perigo".
En fin, perdón polo rollo. Repito que nesa cidade había e hai moito señoritingo. E que o galego e Galicia non son ben recibidos polos mesmos galegos. Creo que sobre ese tema ten falado o mesmo autor nalgún artigo.
Por certo, a ver cando se anima a facer unha nova edición en galego de "Galicia bonsái atlántico"
Non hai dúbida de que Manuel Rivas posúe o escaso e prezado don da empatía.
Son moitos os que pensan como Arume: "Téñolle, de sempre e sen coñecelo apenas, un especial afecto". Eu, sen ir máis lonxe.
Escoitarei con atención a súa intervención na web do Liceo de Ourense. Non cabe dúbida de que, polo comentado, ha pagar moito a pena.
Houbo moitas anécdotas que se poderían contar.
Díxenlle a Manolo Rivas que non sei se non pasará a ser "O pai de...". Explícome:
Unhas mociñas dun Instituto quixeron facerlle antes unha entrevista, quizais para unha revista escolar; estiveron con el uns minutos. Cando eu pasei ó seu carón, preguntábanlle...
polo seu fillo MARTIÑO RIVAS. E ese nome andaba por alí, por moitas conversas. Hai ademais unha moza que se chama SOL, a filla pequena, que estuda Comunicación Audiovisual en Barcelona, e que calquera día nos dá algunha sorpresa no mundo cultural ...
Conte máis anécdotas, que presta.
Estámonos abrandando un pouco con isto do O´Rivas. E non pode ser, non se pode rebaixar a tensión.
Vostedes non se decatan de que se todo son parabéns e azúcares perdemos clientela? Que pouco sentido teñen do espectáculo!
Daquela, vou dicir unha maldade, que non se pode tirar pola fiestra un prestixio traballosamente labrado día a día.
Véxoo moi maior na foto e vestido así, como descoidado, con ese xersei tan feo...
:-)
Maquearase algo para seguir sendo ese home (supermega)interesante polo que suspiran tantos/as? Non quero dicir que se bote algo para desaliñarse, pero calculará ese luk de bohemio riquiño, mesmo con ese pulover que a vostede lle parece feo pero que esperta as (baixas) paixóns do persoal?
E, postos xa a largar por non perder o afiado costume do lareto: Valcárcel di que había xente de todas as idades, pero eu adivino entre o público asistente brilantes coroiñas ilustres e canosidades pilosas varias. E, por rematar cunha nota escenográfica: foi casual que sobre o esceario roxo bermellón puxeran unha mesa negra? O toque libertario, que tan ben lle acae a O'Rivas, en todo caso, quedou fetén.
Coronillas?
Rodas de carro:
And�s, Camilo, Roberto...
Non co�ezo a do primeir�simo plano...
Tam�n hab�a longas guedellas de Teo, Breog�n, Gabriel, o sobri�o de Elisa que non me lembro como se chama, etc. Os rapases -e raparigas- dos institutos... Non moitos, pero calid� calid�
EXERCICIO DE MEMORIA, e crónica de sociedade.
Vou facer o esforzo de relembrar, de memoria, persoas amigas e coñecidas que andaban por alí, na charla de Rivas no Liceo. Por se serve para facer socioloxía do tema.
Directivos do Liceo, empezando por Pedrayo, Segis (e dona) e Xoán Fonseca.
O amigo Afonso Monxardín, profesor, e a súa dona Belén Rumbao, técnica de Museos, coa súa filla Belén, ó carón da miña muller, María Xosé Picouto, e a miña filla Eire.
Profesores de galego e lingua castelá, na súa maioría (e outras materias):
Roberto Fernández, Milagros Roca, José M. Fidalgo, Roberto Fernández, Suso Lantes, Esther Justo, Uxía Méndez Santana, “Poncho”, Elisa López, Francisco Chillón, Mabel, Rita, Isabel Garcia Martín, Emilio Graña, etc.
Universidade: Andrés Mazaira, F. Gálvez
Ademais: Fernando Román, Stella Estrada (escritora), “Pacho” (avogado e escritor, mareouse o pobre), Alejandro Míguez, xornalista; Alexandre García-Caballero, psiquiatra; Camilo Modesto, exXerais e gran tipo; Xaquín Vales, Francisco Fariña (dir. Museo); Xosé Luís de Prado; Frutos Fernández (“Os nomes do Ribeiro”); a concelleira Ana Garrido (profesora), etc.
Calculo que habería, cando menos, uns 30-40 alumnos/as de Bacharelato. Só do meu Instituto había uns 10 ou 12 (Laura, Paula, José Manuel, Sandra... todos moi boa xente, claro). Moitos menos alumnos, creo, da Universidade (problema conxénito da nosa cidade: esa apatía do alumnado do Campus).
Dende enriba, foi do que me enterei e a moitos non puiden nin saudalos. En fin, vaia socioloxía chapuceira que me saiu.
Perdón polos moitos esquecementos que seguro cometín na anterior mensaxe. En ningún xornal podería publicarse unha crónica de sociedade como esta.
Unha curiosidade: nos xornais do XIX, cando morría alguén importante (ou non tanto) os xornais gastaban media páxina en describir todos os que ían na comitiva, todos os que contaban, os que levaban a caixa ou as cintas, etc. Este material "de sociedade" HOXE é moi valioso para os historiadores para ver a relación de forzas e notables da cidade. Vai ti saber se algún día alguén esculca neste blog coas mesmas intencións...!!
Aínda que eu tampouco manteño unha relación habitual con el, teño a Rivas por unha das persoas máis cordiais, boas, amigables e, por suposto, talentosas do mundo cultural galego.
A súa personalidade e o seu merecido éxito son tamén un auténtico "envexómetro". A este respecto, tendo a dividir o mundo literario galego entre os que falan ben de Rivas e os que falan mal de Rivas, aínda sen apenas coñecelo.
Con este nivel de coincidencia en Rivas, non imos ter máis remedio (por suposto con moito gusto) que propoñelo para Padriño d'As Uvas na Solaina.
Eu diría máis.
Propoño que o 29 de xaneiro sexa proclamado oficialmente día de San Manuel O´Rivas, Padriño d´As Uvas na Solaina e Patrón da Bonhomía.
Boa idea, e que sexa non laborable en toda a Comunidade.
Como son do bando dos que gustan da obra de Rivas, esta noite conto con poder escoitar toda a conferencia gravada. El sería moi improcedente pedir, ós que teñen a sorte de tratalo, que lle preguntasen que pasou co seu pelo?.Aqueles rizos de arcanxo que tanto "aquel" lle daban, bótanse en falta!
Eu tamén tentarei de escoitala esta fin de semana. E súmome con entusiasmo á idea de que o Día de San Manuel O´Rivas sexa día non laborable en toda a Comunidade Autónoma, que para iso temos un goberno dos nosos.
Verbo dos rizos de arcanxo e outras cousas do seu look, teñen que ser vostedes, as mulleres, as que fagan as suxestións pertinentes. Como persoa sensible e amable que é, se O´Rivas pasa por aquí, de seguro que ha ter en conta opinións tan cualificadas.
O cabelo adoita a coller ese color ó lavalo con infusión de manzanilla. Pode haber diferentes causas que fan recomendable facelo.
Non comparto a idea de que as mulleres sexan as únicas que poden dar opinión sobre os tirabuzóns de querubín de Rivas. Igual lle quedaba ben o cráneo privilexiado co mesmo peiteado ca seu fillo. A perreira despexada sempre rexuvenece moito e atrae sen remisión posible.
Vale, vale, OK, tamén poden opinar os metrosexuais coma vostede.
Por certo, Arume, pedíronme uns amigos virtuais comúns o seu enderezo para convidalo a unhas bacanais do intelecto (acompañadas das conseguintes viandas de calidade). Eu, de vostede, non me negaría, forasteiro.
Repare en que foi vostede o primeiro en falar do xersei do conferenciante. Polo que se ve somos máis dun os metrosexuais (agora creo que se estila o ubersexual, que polo nome parece moito máis excitante) desta solaina.
Ten vostede razón unha vez máis, o de metrosexual está out. Agora estílase máis o de übersexual, pero non me saía o palabro. Os do sacho sómoslle ansí.
Agora que quitaron o Tomate, velaí os nosos contertulios enfrascados na crítica estética-social...
O fío, de feito, titúlase: "Haiche pomodoro".
Vostede pon o "pomodoro" e eu poño os espaguetis. Falta quen poña o aceite, o allo, ...
Publicar un comentario