9 abr 2008


Entrevista de Xosé M. del Caño (1ª parte)
publicada en Faro de Ourense, 6-4-08
Marcos Valcárcel é o historiador, crítico, estudoso, divulgador e dinamizador cultural máis fecundo e rigoroso da cidade de Ourense nos últimos anos. Constitúe un elo entre os vellos mestres e as novas fornadas de escritores e investigadores, baixo o denominador común do compromiso político, da calidade formal e servizo ó país, ó rescaldo da Xeración Nós.

- Vostede naceu en Ourense, o día 3 de marzo de 1958, nunha casa da estrada da Granxa.
- O meu pai era o xoieiro Fiz, recentemente falecido, e a miña nai chamase Carme.
- ¿Como é o primeiro Ourense que lembra?
- Vai dende o colexio de párvulos da estrada da Granxa, ó que fun co mei irmán maior, Félix, á casa que fixeron os meus pais despois na parte alta da avenida da Habana e sobre todo á zona dos arredores dos Maristas, onde estudei os primeiros anos, e ó colexio da Pilar do Parque de San Lázaro, do que non teño moi bos recordos. Un día cheguei á casa con toda a boca sangrando e algún dente menos. Era unha educación moi represiva, moi difícil de imaxinar nestes momentos. Daquela era frecuente que nos castigaran cos brazos en cruz, cos libros nas mans e a escuras, incluso horas enteiras. Un día ocorréuseme mirar para o rapaz de atrás, porque se me acabara a tinta, e unha profesora, da que non quero lembrar o nome, deume un golpe tremendo coa cabeza contra o pupitre. De maneira que perdín dous dentes, polo que cheguei á casa chorando. O meu pai xa me cambiou de colexio ó día seguinte, porque nunca permitiu que nos pegaran.
- Un centro duro…
- Outro día a directora do colexio, que se chamaba Pilar, comentoulle ó meu pai que eu non valía para estudar e que o mellor que podía facer era meterme no taller, a facer medallas, a pesar de que sempre fun bo estudante. Naquela época eran bastante brutos. Despois pasei ós Maristas, onde estiven sete ou oito anos, e rematei no instituto masculino da Ponte, no curso 73-74, que foi moi decisivo polas protestas que houbo contra a Celulosa. Na clase onde estaba eu, había seis ou sete militantes de Estudantes Revolucionarios Galegos (ERGA). Entre os alumnos estaban o escritor Bieito Iglesias; o actual alcalde de Allariz, Francisco García; o historiador Benito Alonso; o ex director do Centro Dramático Galego, Manuel Guede Oliva, e o escritor de literatura xuvenil Pepe Carballude. Tamén estudaba alí o actual alcalde de Beade, do PP, Manuel Prado, loxicamente fóra da liña de compromiso.
- Ourense era una cidade moi activa.
- Outro foco cultual moi importante para min foi a agrupación cultural Auriense, que aínda estaba no local da rúa Curros Enríquez, case encima do Cine Avenida. Naqueles anos estaba dirixida por Monxardín pai, Carlos Guitián, Romasanta e Berto Tabarés. Auriense ofrecía nun local dos Maristas un curso de lingua e literatura, no que impartían clases Otero Pedrayo, Ferro Couselo, Xoaquín Lorenzo e os novísimos Carlos Casares, Méndez Ferrín e Francisco Rodríguez. Dese contraste xurdiu o meu compromiso galeguista, por unha banda, e o cultural, pola outra. Tamén participei bastante nos cursos da Alianza Francesa. Viamos películas en francés no local da rúa do Progreso. Xusto no baixo estaba o quiosco Clemente. En 1974 metinme de cheo no mundo dos cineclubs, como directivo do Cine Club Padre Feijoo. Tamén fun directivo da Federación Galega de Cineclubs, con Miguel Anxo Fernández.

69 comentarios:

Anónimo dijo...

¡Mamma mia !


¡ Mon Dieu !


Mi madriña !!

E nós sen sabelo !!!

Xaime dijo...

Anónimo, como lle dixen a outro, ou eres tonto ou faste que aínda non sei se será pior.

Xaime dijo...

Márcos borre polo ben dos nosos PC´s o primeiro comentario. O segundo deixeo que lle hai moito indocumentado. Borre este tamén.

Anónimo dijo...

Pero é que naide deste blog vai falar da investidura. Que decepción.

Anónimo dijo...

Para ser vostede, Sr Xaime, persoa que traballa co público , fai gala con demasiada frecuencia de prepotencia e humor ramplón, o que lle falta de respecto ás opinións alleas , súpleo con doses altísimas de soberbia. Algúns feitos, por vostede narrados, que parecían de difícil comprensión, explícanse por si mesmos.

Xaime dijo...

Que lle imos facer

Anónimo dijo...

Ninguén vai falar neste blog da miña foto con Miguel na portada do HOLA!

Anónimo dijo...

Nesta páxina hai unha lista da xente que "estaba controlada" na noite do 23-F. O seu pai non está nela, Marcos:.

Marcos Valcárcel López dijo...

Encantado de recibila nesta casa, dona Isabel. Cóntenos algo das intimidades do poder e da xente juapa.
Para XDC: xa vira esas listas que publicara Interviu e si, non estaba o meu pai, como é lóxico. Aquela lista, que aínda non se sabe moi ben quen fixo nin cómo, semella estar realizada cos datos políticos (probablemente policiais) da xente que estaba metida na política clandestina, cando a morte de Franco ou moi pouco despois. O meu pai entrou en política, de forma pública, no 79, nas municipais e, claro, era un peón insignificante para o caso. Pero en días tan tolos un pensa en todo...

Anónimo dijo...

Véselle moi agusto no traxe de primeira comunión, quizais dende entón levao sempre.
A biofrafía de Marcos Valcarcel é como a de tantos da súa xeración en Ourense, normaliña, acomodada, feita de traballo, promesas e entretenimentos. O tempo mitico foi a tansición que coincidiu coa primeira xuventude, a militancia, compañeiros, as mozas, o ideal cultural, logo co tempo e asentando ese ideal, veu a recreación cultural, o cultivo da imaxe propria, a lexítima ambición de homes chamados a ser algo na vida. O ronsel da xeración Nós foi un fondo de seguridade, unha referencia sen a que se abriría o vacio e tragaría a todos estes xoves polas gretas da cotidiana insignificancia, e prégúnto agora, non que queda, porque a súa memoria foi mantida e recuperada, senón que produciron estes xoves, que aportaron, aportan ou están a aportar a xeracións seguintes, non me interesan por tanto as súas vidas, senón as obras(literatura,ensaio), que obras manteñen o grao de calidade e esixencia da xeracións Nós, que autores?, porque a existencia destas obras evitaría que estes xovens ourensáns da xeración de Marcos Valcarcel fosen unha insignificante manifestación epigonal louvatoria da crucial xeración de Risco Cuevillas e Otero.
Ao mellor haberá que mirar a outra cidade, a outra Atenas, porque cidades siguen a habelas e este pais non está suficientemente estructurado como para regalarnos unha xeración nacional.

Marcos Valcárcel López dijo...

Tampouco estaría mal saber qué achegou o anterior Anónimo á construcción cultural e intelectual deste país. De seguro que moito, pero nunca o saberemos detrás da súa máscara anónima, claro.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Unha ollada á bibliografía sobre materia galega dos últimos, poñamos, dez anos desminte calquera comparanza coa fabulosa, fantástica e mítica Xeración Nós. Nunca millor que agora.

Xa está ben.

Anónimo dijo...

Eu xa me curo en saúde antes que me pregunten,e confeso que non aportéi "rien de rien" á cultura galega, nin española, nin mundial. :(
Podiome poñer un pouco triste, pero deprimir, non me deprimiréi...

Anónimo dijo...

É a todas luces evidente que o Anónimo kenedyano fixo, fai e fará achegas de gran calado á construcción cultural e intelectual deste país.

Evidente e palmario: o autor é o estilo. Non se compare, don Marcos, que leva as de perder.

Eu tamén me curo en saúde e digo aínda máis que XDC: rien de rien de rien de rien de rien de...

Anónimo dijo...

Non son o anónimo que encabeza este fio senón o segundo.
Alédanse de que os visiten personaxes do papel couché pero reciben con hostilidade a miña crítica que non quixo en ningún momento ser ofensisa, e creo que é respetuosa. Fago unha pregunta, deixo cair unha dúbida, para abrir polémica e reviranse contra un coma se cometese un sacrilexio. Están vostedes algo nerviosos ou é que é seu natural recibir así as opinións respetuosas dor foraneos?

Marcos Valcárcel López dijo...

"Véselle moi agusto no traxe de primeira comunión, quizais dende entón levao sempre."
Ese é o inicio do segundo Anónimo, non?
Opinións respectuosas ???

Anónimo dijo...

Non parece haber necesariamente falta de respecto. Ora que presunción excesiva, presunta ironía e exención de fundamento, cun aire de probable malevolencia, si que aparentan ingredientes máis notorios.

A isto, algúns, chámanlle crítica lexítima ou expresión en liberdade. Para min é intención de emprenyar e en todo caso, xa quedou dito, disturbio e disgusto innecesario. Mágoa; pola mostra e outras, sería posible intercambio máis fructífero.

Anónimo dijo...

Un día preguntarei, hoxe non, qué fixo por Galicia algún dos cruciais (de cruz, supoño) mencionados, aparte de elaborar fantasías míticas ou de alimentar ideolóxicamente algunhas camadas do novo réxime falanxistón.
Pero iso preguntareino outro día.

Anónimo dijo...

Pois eu ben a gusto que me sentía vestido de primeira comunión, que foi na aldea. Sentíame guapo e admirado. Naquel momento, gostaría de levalo sempre. Creo que nunca me volvín sentir así na miña vida.

Anónimo dijo...

Coñezote Marcos dende os tempos de Compostela, seguin a túa traxectoria intermitente, coincidindo nalgunhas terras, nunca vira unha foto de neno túa, e cando ollei esta, así vestido veuseme esa caracterización inmediantamente cohesionándoseme a túa imaxe. Non hay nesto nada irrespetuoso, nada peiorativo, que un leve consigo a pegada dese rito de iniciación, é mais ben positivo, o dominio de si mesmo a mesura, a tranquilidade, a reflexividade non pode ser calificadas doutro xeito. Sei que non é vostede relixioso practicante, non sei se agnóstico, polo que as connotacións relixiosas están fora de lugar.
Moi simpático o dese áire malévolo señor González, pero é que canso da candidez, que está ben, pero sen exceso, tamén do mútuo eloxio permanente que me aburre indecibelmente, comprenda que por algún lugar hai que pinchar para comprobar se hai algo vivo.
Baixo esta máscara de anónimo hai unha persoa cus cantos anos mais que vostedes, son dunha outra xeración, pola que moitos de vostedes pasaron alegremente, esquecendo e omitindo moitas a persoas valiosas por diferencias ideolóxicas ou por antipatías mal encauzadas. Comprendan que aos meus anos, me deixe de componendas e queira recoñecer o valor onde o hai, por eso ese puntillismo con vostedes, ese grupiño Ourensán, que defino como defino "epigonal louvatorio" e pregunte un pouco desconfiado, que hai que pague a pena, que hai de obras, non de persoas, porque xa sei de vostedes que son excelente, nin de biografías, porque non lles encontro nada especial. Así que se queren entrar na polémica faganno, defendan aquelo polo que apostan, ou mesmo informen, porque ao mellor non se coñece o suficiente e hai obras que desmintan a miña afirmación.
Arume dos Piñeiros porque non cita vostede un deses cruzados e así nos aclaramos?, ande, xa sei que vostede non arrisca nunca mais do necesario, pero así por casualidade aproveitando esta primavera poida disculparse por un arrecendo embriagdor.
Saudos para Medela.

Anónimo dijo...

Crín que entre Cuevillas, Otero e Risco o meu comentario quedaba claro, pero xa vexo que non. O que aínda me gusta máis.
A frol do alhelí é un poderoso estupefaciente, pero a choiva/chuvia destes días estragou o seu efecto.

Anónimo dijo...

Verá, Anónimo, houbo un día un arestora estimadísimo contertulio que ao entrar produciu reacción en contrario; hoxe é o que queda dito, e eu polo menos fico aberto a que pase tamén con outros. Ora ben, engánase no do recíproco eloxio, confraría ditirámbica ou mutuobómbica; ou moi novo é lendo aquí ou gusta pouco de hemerotecas, mesmo recentes.

Ignoro, xa que logo, o que pode procurar picando, práctica -asegúrollo- en absoluto descoñecida aquí. En todo caso, por min non será despedido (se podo dicilo), deséxolle máis acerto e falto de información pregúntome e pregunto que pretenderá realmente. Se quere, conteste, que feitos compadecerán ditos.

Anónimo dijo...

Eu tampouco entendo ben a onde quere ir parar o señor Anónimo. Se poidese ser un pouco máis claro e conciso, agradeceríase.

Anónimo dijo...

Sr anónimo, non sei se Vostede agardaba outra cousa, non aprecia, coma mín, na fotografía da primeira comunión os prologómenos do que coa sua florida madurez será o aspecto de prócer inspirado y sabio humanista, propio da penúltima páxina da Región, sección efemérides?
O mellor que lle podemos facer éste blog, por dignidade educativa, é non voltar a abrilo, e así o grupiño pasará a autovanagloriarse mellor, sen disputas, como debe ser, segundo a costume ourensana.

Marcos Valcárcel López dijo...

Creo que tanto o citado Anónimo (que me coñece dende Compostela) como pepe clavé parten de presupostos que aquí nunca se afirmaron: eu cando menos, podo asegurárllelo, nunca ousei compararme con ninguén da Xeración Nós, deus e o díaño me libren de tal!
Por outra parte, creo que conducir este blog tampouco me fai líder nin nada semellante dun mentado "grupiño ourensán" dedicado a "autovanagloriarse": quen son eles? Cadaquén que fale por si. Aquí escriben e participan varios amigos, pero non estamos constituídos nin como asociación nin como grupiño nin sequera como grupo de presión: digan o que digan, algunhas malas linguas...

Marcos Valcárcel López dijo...

"Eu xa me curo en saúde antes que me pregunten,e confeso que non aportéi "rien de rien" á cultura galega, nin española, nin mundial. :(
Podiome poñer un pouco triste, pero deprimir, non me deprimiréi..."
E por unha vez non estou de acordo cunha mensaxe de XDC, esta que me antecede. Hai moitos xeitos de maxisterio e creo que XDC (e moitos outros/as) están tamén, sequera dende este clima de debate dialogante, axudando á construcción intelectual deste país. Máis que moitos nomes de renome que asinan columnas "de peso" nos xornais.

Marcos Valcárcel López dijo...

Hai algunha data errada na transcripción da revista: p.ex., no 74, e quizais antes, é cando eu empezaba a acudir ó Cine Clube Padre Feijóo e ás súas Xornadas. Entrei na súa directiva uns cantos anos despois e o mesmo na Federación Galega de Cine-Clubes con Pepe Paz, Bobillo, Miguel A. Fdez, Santomil, etc.

Anónimo dijo...

vaia, a referencia de arume á choiva/chuvia por un momento retrotraeume a un "post" das uvas de hai tempo

Anónimo dijo...

Pois xa que le as miñas columnas que segundo vostede pouco aportan, gostariame que o fixese cun criterio mais obxectivo e non dende o reproche, señor Valcarcel. Non se estará vostede endiosando un pouco, a pesares da tanta "modestia",entre seus corifeos provinciáns?

Anónimo dijo...

Arume presumíalle un pouco mais de sentidiño e non tanta lixeireza coas figuras da nosa cultura, nótase que as mira dende lonxe e como a extraños.

Anónimo dijo...

Un analfabeto escribindo columnas. ¿Serán pintadas?

Anónimo dijo...

Pois non. Non teño sentidiño ningún. E lixeireza sóbrame. E coas figuras (vade retro) derrocho lixeireza. Son pouco mitómano. E digo pouco por non dicir nada. Pero, claro, recordo un par de cantantes, a Cruyff ou a McEnroe e entón poño pouco.

Marcos Valcárcel López dijo...

"Pois xa que le as miñas columnas que segundo vostede pouco aportan, gostariame que o fixese cun criterio mais obxectivo e non dende o reproche, señor Valcarcel. "
Perdoe, pero debo estar totalmente perdido no fío: non sei a qué columnas se refire nin creo que fixese ningún reproche.
NOn entendo nada. Se se refire a esta frase: "Máis que moitos nomes de renome que asinan columnas "de peso" nos xornais", diríalle que non sexa tan suceptible.
Non sei quen é vostede, que asina como Anónimo, pero é probable que non me refira a vostede tampouco.

Anónimo dijo...

Coñecida é a iconoclastía de Arume dos Piñeiros contra as personaliades da cualtura galega, e tamén coñecida é a súa idolatría polos mitos mediaticos da cultura mediática española, fan declarado de chikilifriki.

Anónimo dijo...

IconoclastÍa? PersonaliAdades? CuAltura? QUEÉOQUEDISTÍO?

Anónimo dijo...

Tamén é verdade. Non me dera de conta. Esquecín o de Chikilicuatre. E, agora que penso en máis mitos mediáticos, lembro a miña defensa hai tempo dos Tonechos (cando lle chovían chuzos de punta por aquel sketch de Castelao) e teño que recoñecer que estou máis perto de Domenico Modugno que de Vicente Risco e dos irmáns Marx ca de Otero Pedrayo. Qué lle quere? Son así de zafio. E insensible. E lonxano. E extraño.

Anónimo dijo...

Un pode sentirse e ser zafio, insensible, lonxano, extraño e o que lle pete, tampouco é doado sentir coma propio o alleo, ata aí moi comprensible, mais, cando se ten nas propias mans a responsabilidade de formar, ensinar a discernir o zafio do que non o é, crear inquedanzas, recoñecer e diferenciar valores, a cousa muda.Como habemos de sentirnos, pais e nais , que deixamos a nosa prole en tan lixeiras, insensibeis e extranas mans ? Non queremos,eu alomenos, que nosos fillos escoiten , a quen se supón han ter coma referente, tomar partido polos Tonechos , cando aldraxan a Castelao ou o Sunsum Corda. Mal, moi mal andamos, se a obra de Chiquito de la Calzada é tan valorada coma a de Lorca.E todo dito con arrogancia e sen despeinarse.Pois moi ben . E o ensino privado a medrar e medrar...

Anónimo dijo...

Pero moito peor é ser tonto/a, algo que non ten remedio. ¿Comprendevú, discorde?

Anónimo dijo...

Non moito anónimo porque ademais de discorde son tonto/a ( quilosá?)ó non pesar coma vostede, que hai tempo ven acreditando que é listísimo, está en posesión da verdade absoluta e importanlle tres pementos os sentimentos dos demais.Dispense, por Deus, vou ver se ten arranxo o meu caso , non creo.

Anónimo dijo...

Eu de Domenico Modugno non, pero de Celentano, moito máis cercano que de Risco; de Dylan, moito máis ca de Castelao; e dos hirmáns Marx máis ca dos Tonechos e moito máis ca de Chiquito. Sen embargo de Rosalía, máis que de Rilke e de Amancio Prada. Para Prada, o Prada a tope xove con maceración carbónica, a poder ser.

Anónimo dijo...

Non todos estamos chamados para formar ou ensinar a discernir o zafio do que non o é, para crear inquedanzas, recoñecer e diferenciar valores. Non todos temos ese maxisterio. Eu non vou nin de mestre nin de guieiro nin de gurú. Pero tampouco me gustan nin os mestres, nin as figuras, nin os mitos, nin os persoeiros fundamentais e fulcrais de nengunha cultura. Non creo no principio de autoridade. E, polo tanto, a ironía e a desmontaxe de todo tipo de veneración cultural parécenme sempre positivas e saudables.

O do ensino privado si que se me escapa. A non ser que se queira dicir que nel aínda hai valores. Ou profesores/as que os distinguen á primeira de cambio.

Anónimo dijo...

Seguimos moi ben, moi ben.Digo eu que non estando chamado para o ensino, rexeitando ós mestres, figuras ou persoeiros fundamentais, pasando do máis mínimo asomo de principio de autoridade, e permita que complete o currículum: profesando de antisistema total, o máis consecuente será saír del. Paréceme vamos.
Non se lle escapa o do ensino privado. Que lle ha escapar ho!

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Non dixen que non estivera chamado para o ensino, senón para o adoutrinamento e o respecto escrupuloso aos mestres. Ou sexa: que son negado para o ensino medieval.

Anónimo dijo...

Comprendo, non evolucionei.Disculpe.

Anónimo dijo...

Estimado Anónimo: Devolvo os cumprimentos que Vde. amablemente me enviou en comunicado do 10 de abril e convídoo a vir comigo á feira de Lobios. Penso que vou ter uns días de ferias. Se encontro un voo barato por Internet, alí me presento. Vde. gusta do polbo á feira... Callos... Bacallau á portuguesa, tal vez?



PODEMOS PRACTICAR IDIOMAS

COMPRARMOS UNHA ÚTIL BATA PARA A MULLER


DEMOSTRARMOS QUE A ANOREXIA É UN MITO


APAÑAR O AUTOCAR NO BAR ANGAZO-A VALENZÁ PARA IRMOS REZAR AO FUNERAL DUN MAESTRO NACIONAL JUVILADO


CONTEMPLARMOS ESPECTACULARES PAISAXES EN LOBEIRA


Saúdos, señor Anónimo.















Saúdos.

Anónimo dijo...

Jim Morrison xerarquiza cun criterio, a cercanía a sensibilidade e a intelixencia, pero Arume elimina o criterio e afirma que canto mais mediático mellor, e xa sabemos do criterio que utilizan os medios masivos, xa coñecemos os seus controis de calidade.
Adoctrinar?, quen adoctrina, quen dos participantes apostou polo adoctrinación, e por un ensino medieval?
Chikilikuatre é eso Arume, Chiqui,pequeno e kuatre, cuadrado, sen creatividade, sen nada que non sexa repetir e exaltar o papanatismo, a pobreza intelectual e embotar a sensibilidade nun regodeo esteril.
A vostede deslumbrano as luceciñas.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Teño que darlle a razón: estou completamente deslumbrado.

Anónimo dijo...

Francamente, creo que non me merezo tanto eloxio, amigo Anónimo. O único que pretendía era ironizar un pouco e resulta que me saiu unha taxonomía...case un canon. Pero non. Para cánones a Igrexa e H. Bloom. De todos modos, quédolle moi agradecido.

Anónimo dijo...

Pois eu, na verdade, nunca crin que ao señor Arume lle gustase esa charramangueirada do
Txikilinonseiqué. Fóra da evidente atracción polo esperpento que todos sentimos.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Veltroni chama a Berlusconi para expresarlle os seus parabéns e desexarlle sorte na súa tarefa. Ou sexa, admite a derrota. Polo tanto, amigos, Berlusconata por catro anos, mínimo.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Esquecín a considerable victoria do Senatùr Bossi, da Lega Nord. E a demisión de Bertinotti (Rifondizione comunista) e Boselli (PSI). La Sinistra Arcobalena (Comunistas e verdes), á espera dos resultados finais, pode que quede fóra do parlamento italiano, o que constitúe un feito histórico.

Anónimo dijo...

Menos mal que nos lembra a victoria de Bossi e a demisión de Bertinotti, senón estabamos perdidiños!
xenio y figura...

Anónimo dijo...

E, por se fora pouco, seica con maioría absoluta o Berlusconi. A debacle total!

Por certo, señor Anónimo, é vostede favorable a Bossi e á Lega Nord?

Anónimo dijo...

Estou escoitando a Maroni da Lega. Defínese como partido territoriale, nen de esquerda nen de dereita, nen burgués nen obreiro. "In Italia il comunismo è finito", afirma o da Lega. Territorio, tradizioni, radici son as palabras chave, segundo Maroni, para explicar o éxito da Lega.

Anónimo dijo...

Pois non, Sr Apicultor, non lle son nada favorable nen a Bossi nen a Berlusconi.O primeiro por racista e máis cousiñas e o segundo porque os vellos verdes que usan calzan nos zapatos e lle chaman ás propias seguidoras "sector menopáusico" danme noxo.Pero sabe, eso da descentralización que propón a Liga Norte, soar, soa a música celestial.

Anónimo dijo...

"calzas"

Anónimo dijo...

Italia xa pasou por esa descentralización, coa Lega no Goberno. Agora, coa victoria, retirará durante uns anos a súa ameaza de coller as armas e prantarse na ribeira norte do río Po para defender o seu territorio. Supoño tamén que enfriará a súa teima coa folga fiscal (Roma ladrona) ou cos inmigrantes (Fermiamo l'invasione di clandestini). Esa é a música celestial.

Anónimo dijo...

E vostede pensa, señor Anónimo, que a descentralización italiana é superior á española?

Anónimo dijo...

Non, claro que non, pero o problema de España non é de descentralización senón de plurinaciionalidade.

Anónimo dijo...

Daquela, non alcanzo a entender por qué lle soa música celestial "iso da descentralización que propón a Liga Norte".

Cando teña tempo -e se lle parece ben- podería explicárnolo. Grazas.

Anónimo dijo...

De todos os xeitos, xa lle podo ir adiantando as conclusións dun dos maiores expertos do tema:

Segundo o recente estudo de Ferran Requejo (“Federalisme, descentralització i pluralisme nacional. Teoria política i anàlisi comparada”, Revista d'estudis autonòmics i federals, nº 4, 2007, pp. 35-67, datos p. 52), nunha escala de 20 puntos o grao de federalismo constitucional de España sería de 6.5 e o de Italia de 5, e o grao de descentralización de España sería 10.5 e o de Italia 6.

En definitiva, España superaría con creces a Italia nos dous parámetros.

Anónimo dijo...

Pero é que Italia é unha nación, España non.

Anónimo dijo...

Anónimo is God.

Anónimo dijo...

Ah, claro. E que é para vostede unha nación? Primeiro debería clarificar o concepto.

Anónimo dijo...

Nación s.f. Comunidade humana, instalada nun territorio definido, que pode estar ou non politicamente organizada como estado, e que se caracteriza por ter unhas tradicións históricas e culturais comúns, os mesmos intereses económicos e unha unidade lingüística ou relixiosa. A nación de Breogán. Sociedade de nacións. CF. país, pobo, terra.

Anónimo dijo...

Sr. Anónimo, pensándoo ben, Italia tamén non cumpre os requisitos.
Hay xermanos, croatas, eslovenos, mesmo albaneses, sen esquecer os sardos. Demasiado complicado para seren unha nación.

Anónimo dijo...

Sr. Anónimo, pensándoo ben, Italia tamén non cumpre os requisitos.
Hai xermanos, croatas, eslovenos, mesmo albaneses, sen esquecer os sardos. Demasiado complicado para seren unha nación.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Italia é la Nazionale. La Squadra Azzurra. Que por suposto vincerà la Eurocopa. Coma sempre.
Coppa del Mondo

Anónimo dijo...

Don Arume: Alégrome de o mirar. Teño que lle contar o do despezamento da estatua de Lenin, en Nukus. Que show, amigo, que show.

Ouviu, falando de nacións, pregunte ao señor Apicultor, que eu ben vexo que non me fala, que lingua falaban na aldea de Laura Antonelli.

Saúdos.