13 abr 2008

Insultados con fondos públicos:
qué burros somos!

Cóntao Cristina Huete en El País: en acto organizado polo Concello, un dos ponentes, do mundo da economía, deu xa coa causa de todos os nosos males:
"Ourense tiene poco talento".
(Se algún lector/a asistiu a ese evento, sería de gran interese coñecer a súa opinión directa)

73 comentarios:

Anónimo dijo...

Burros polo pouco talento ou por serdes insultados con fondos públicos? ;))

Anónimo dijo...

Home, amigo Valcárcel, coido que malinterpreta a intervención do catedrático de economía, levado por un exceso de "ourensanismo", se me permite a expresión.

Eu non estiven alí, pero da reseña da xornalista Cristina Huete non se deduce para nada que chamase burros aos ourensáns, polo que o encabezamento do post é nesgado. Eu non percibo ningún insulto.

O econimista semella que tan só constatou que Ourense posúe pouco "talento, tecnología y tolerancia". E co de pouco "talento", penso eu, non se refiría tanto ao plano literario e adxacentes (nos que, supoño, non todo o monte debe ser ourego), senón sobre todo ao talento social e empresarial, á carencia de iniciativas emprendedoras orixinais e eficaces. De aí que, tamén segundo a reseña, Ourense "no es innovadora, no es tecnológicamente desarrollada y no es tolerante".

Non din que en Ourense a máxima pretensión é a de ser funcionario? Pois iso é unha mostra ben palpable de ter unha poboación pouco innovadora, de escaso talento empresarial, entendido neste sentido. Pode alguén negar que "esta es una provincia altamente conservadora, no se abre a nuevos retos, y es necesario un esfuerzo muy grande para que afronte su desarrollo"?

A min paréceme ben que veña xente -mesmo de Cantabria ou de Calabria- a dicir as verdades do barqueiro aos ourensáns ou a calesquera outros.

Anónimo dijo...

Estoy más de acuerdo con el Profesor Manzano que con el Profesor paisano del Sr. Rubalcaba......

Anónimo dijo...

Coincido con Apicultor.

Saúdos desde o bar Frayma, de Lobios,que ten ordenata e deseguro que o Medela coñece.

Anónimo dijo...

Concordo con Apicultor.

Anónimo dijo...

Tamén veño de ver no Vida que o MOnxardín estuvo de cumpleanos: Parabéns pra vocé.

Anónimo dijo...

Tamén veño de ver no Vida que o MOnxardín estuvo de cumpleanos: Parabéns pra vocé.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Uno de estos modelos es el de las tres T's (talento, tecnología y tolerancia) desarrollado por Florida en sus estudios sobre diferentes regiones especialmente innovadoras.

En este modelo, el factor talento hace referencia a l’a existencia de una estructura o red universitaria capaz de atraer y generar las personas que crean nuevo conocimiento. El factor tecnología tiene que ver con la existencia de un sistema tecnológico (infrastructures, parques científicos, transferencia de tecnología, etc.) que permita que este talento tenga una salida vehiculada haca el desarrollo de la innovación. Finalmente, el factor tolerancia hace referencia a aquellos entornos humanos en qué la diversidad es la norma y que atraen a lo que ya denominamos como clase creativa.

La correcta combinación de estas variables, imprescindibles todas ellas, lleva, según este modelo, al desarrollo de entornos proclives al desarrollo de una economía innovadora y creativa. Aun así, debe tenerse en cuenta que este modelo deriva de la mentalidad americana de movilidad geográfica, donde los diferentes estados o regiones competirían por atraer esta tipología de personas.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Talento, Tecnoloxía e Tolerancia

Anónimo dijo...

Pois, máis ou menos, iso é que tentaba dicir eu. E sen consultar nada, a pelo...

Anónimo dijo...

Din ao respecto sobre Navarra:


Para la elaboración del índice de creatividad de las regiones españolas, la Cámara ha utilizado la metodología del Euro Índice de Creatividad, que tiene como base el denominado modelo de las tres T: Tecnología, Talento y Tolerancia.

No obstante, si bien el trabajo se ha concretado en la elaboración del mencionado índice, el mayor interés de la Cámara a la hora de realizar este trabajo estriba en que se tome conciencia de que la creatividad se considera ya en muchos lugares del planeta un recurso productivo estratégico y, en consecuencia, que se trate de identificar qué elementos son más significativos para su desarrollo.

Es cierto que tanto el conocimiento como la creatividad han constituido el eje conductor de las sociedades en el curso de la Historia, pero actualmente la globalización y el desplazamiento de las “producciones en masa” hacia países emergentes está provocando, especialmente en los países más desarrollados, la necesidad de buscar producciones de mayor valor añadido, en las que la persona ocupa un papel destacado y en las que el conocimiento y la creatividad cobran especial relevancia.

Modelos para el análisis y medición de la creatividad

La investigación llevada a cabo puso de manifiesto que algunas de las regiones más dinámicas del mundo han identificado la importancia de la creatividad en su crecimiento y han diseñado modelos para un análisis más en profundidad sobre los factores que la impulsan.

Este trabajo permitió conocer la existencia de algunos proyectos de medición de la creatividad, entre los que destaca por su carácter pionero The raise of the creative class de Richard Florida. Este informe pretende explicar por qué algunos territorios se desarrollan más que otros y qué características tienen. Florida atribuye dichas diferencias a la importancia de lo que él denomina la clase creativa y el capital creativo en los mismos.

Además del trabajo citado, se han realizado también el Euro Índice de Creatividad para algunos países europeos, el índice de creatividad de Hong Kong, o el índice de comunidad creativa de Sillicon Valley, entre otros. Todos ellos giran en torno a la medición de la creatividad pero desde diferentes ópticas.

Así, el índice europeo se fundamenta en la teoría de las tres T, que explica la creatividad en función de la tecnología, el talento y la tolerancia. En consecuencia, se mide los niveles de estas tres variables y el nivel conjunto es lo que determina el grado de creatividad.

Por su parte, el índice de Hong Kong sobre una base similar, mide además otras cosas. Por ejemplo, sus autores piensan que un sistema institucional que proteja la propiedad intelectual es básico para el desarrollo de la creatividad y por eso miden o valoran dicho capital institucional.

En cuanto al índice de Sillicon Valley, otorga mucha importancia a la integración de la comunidad como elemento de desarrollo de la creatividad y también al beneficio económico que ésta propicia.

Índice de creatividad de las regiones españolas

Como se ha indicado, para la elaboración del índice de creatividad de las regiones españolas, se ha utilizado la metodología del euro índice de creatividad. Este indicador, construido también por Florida junto con Irene Tinagli, tiene como base el denominado modelo de las tres T: Tecnología, Talento y Tolerancia.

Florida sostiene que la clase creativa prefiere sitios diversos, tolerantes y abiertos a las nuevas ideas y la presencia y concentración de capital creativo en una región conduce a altas tasas de innovación, a la generación de negocios de alta tecnología, a la creación de empleo y, en definitiva, al crecimiento económico.

El capital creativo de una región está constituido por las tres T: Tecnología, Talento y Tolerancia, y, en consecuencia, el índice de creatividad está compuesto a su vez por tres subíndices que tratan de medir cada una de las T.

En el caso concreto de la elaboración del índice de creatividad de las regiones españolas, los tres subíndices están compuestos de las siguientes variables:

1. subíndice de talento está elaborado con: porcentaje de población de 25 a 64 años con bachillerato o superior; empleo en ocupaciones creativas; número de investigadores por cada 1.000 habitantes.

2. subíndice de tecnología está elaborado con las siguientes variables: solicitud de patentes, diseños industriales, modelos de utilidad y signos distintivos en relación a la población; valor de la cifra de negocios en sectores de alta y media tecnología en relación al Valor Añadido Bruto,

Gasto en I+D en relación al Valor Añadido Bruto.

3. subíndice de tolerancia está elaborado con las siguientes variables: parejas de hecho en relación al total de parejas existentes; peso de los matrimonios en los que uno de los cónyuges es de otro país en relación al total de matrimonios; número de pernoctaciones en relación al total de la población.

Las variables utilizadas para la medición de tecnología y talento son muy similares, adaptadas a la información disponible en España, a las del índice europeo. En este sentido, es importante tener en cuenta que el carácter intangible de la creatividad supone complicaciones adicionales para “capturar” los factores que influyen en ella y la manera en que interactúan, que constituye uno de los objetivos de la Cámara a la hora de abordar este proyecto.

En tolerancia, sin embargo, ante la falta de información homogénea y comparable para todas las regiones españolas respecto a la valoración de aspectos como las actitudes ante las minorías o el grado en el que un país está basado en valores tradicionales, o el reconocimiento a la libertad de expresión, que son las variables utilizadas por el índice europeo, se ha optado por los siguientes datos: el porcentaje de parejas de hecho sobre el total de parejas, el porcentaje de matrimonios en los que uno de los cónyuges es de otro país, y el peso del turismo en relación a la población de la región. Entendemos que todos ellos constituyen, a nuestro juicio, buenas aproximaciones al nivel de tolerancia.

Cabe presuponer que una sociedad en la que las parejas de hecho, un tipo de unión distinto al que tradicionalmente se ha realizado, tienen mayor presencia, se debe tanto a que las propias parejas como la sociedad que las acepta están más dispuestas a respetar valores diferentes de los tradicionales, y, en consecuencia, puede presumirse como más tolerante. El mismo argumento puede servir para la justificación de la utilización del porcentaje de matrimonios en los que uno de los cónyuges es de otro país, que revela, en nuestra opinión, tolerancia y aceptación de culturas y costumbres distintas. Por último, respecto a la importancia del turismo, aunque, sin duda, un mayor peso del turismo sobre la población no necesariamente responde a que la población de acogida sea más tolerante y mucho menos sólo a este factor, sino a muchos otros, sí que pensamos, no obstante, que las sociedades más receptoras de turismo, precisamente por ello, en la medida que están más
acostumbrados a convivir con personas de culturas muy distintas es más probable
que sean más tolerantes que las sociedades más cerradas.

Navarra lidera la clasificación de las regiones españolas en tecnología, ocupa la tercera posición en el subíndice de talento y la séptima en tolerancia. En el índice de creatividad, elaborado como la combinación de los tres subíndices anteriores, la Comunidad Foral ocupa la segunda posición. Madrid lidera este ránking.

Índice de potencial de creatividad

El índice de potencial de creatividad elaborado como una combinación de los tres anteriores y realizado con la misma metodología con la que se han construido cada uno de los subíndices, sitúa a la Comunidad Autónoma de Madrid en primera posición. Navarra ocupa la segunda posición y, a continuación se sitúan Cataluña, País Vasco, Aragón y Comunidad Valenciana.

En relación a la construcción del índice cabe señalar que la metodología utilizada es la siguiente. En cada subíndice, teniendo en cuenta que son 18 las regiones españolas analizadas (17 CCAA más Ceuta y Melilla, que se han considerado como una región conjunta), y para cada una de las variables, se concede una puntuación que va de 0 a 18, donde a la región mejor situada se le asignan 18 puntos y al resto de regiones se les asignan los puntos que reflejan la distancia relativa en relación a la primera. De esta forma, el Índice de creatividad global es la suma de los marcadores de los tres subíndices, talento, tecnología y tolerancia, dividido por la puntuación máxima posible.

Conclusiones

1) La creatividad se considera ya un nuevo recurso productivo básico para la innovación y, en consecuencia, para un crecimiento económico sostenible.

2) La creatividad sitúa a la persona en el centro de la creación de nuevos productos y nuevos servicios.

3) Los enclaves productivos más desarrollados del mundo han creado herramientas que les permitan identificar qué factores inciden en la creatividad.

4) El indicador construido en este trabajo sitúa a Navarra en una muy buena situación respecto a su potencial de creatividad en relación a las regiones españolas.

5) Sería interesante construir un modelo propio, que permita profundizar más en la interrelación y en la importancia de los distintos factores estudiados y en otros que puedan aportar más información o que puedan ser específicos de la realidad de Navarra con el objetivo final de identificar acciones y políticas que permitan impulsar el desarrollo de la creatividad en esta región.

Anónimo dijo...

Creo que está bastante claro que, en efecto, Ourense carece de "Tecnoloxía, Talento e Tolerancia".

Anónimo dijo...

Lonxe de min calquera chovinismo, pero creo que Vigo sería a única cidade galega que daría un índice pasable de creatividade baseado neses tres "T".

Anónimo dijo...

Eu creo que a Ourense, certamente, o que lle pasa é que
está lento.
Hai que aceleralo.
E un pouco aparvados, somos. Ou agora queremos qeudar por ser os primeiros da clase sen copiar?

Como dirían en santiago.

Ta lento, ourense.

Xaime dijo...

Saavedraaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa, onde está, se fala un pouquín ben de Lugo, sobor das tres T, sorpasso a la vista.

Anónimo dijo...

Aos ourensanos non nos gusta que digan da nosa cidade o que nós mesmos decimos dela, frecuentemente. A un pai tampouco lle gosta que un seu fillo lle chamen o que él mesmo lle adoita a chamar( "Lacazán!...").

Anónimo dijo...

O pior non é ser insultado con fondos públicos, senón ser masaxeado con fondos públicos.

Eu propoño varias industrias para "Orense":

1. Unha fábrica de paraugas. "Paraguas La Orensana". Con exportacións para os mercados emerxentes coma África e o Mediterráneo. Os paraugas levarían a frase "Como chueve en Chorense", e o deseño levaría a fonte das Burgas deitando auga sobre unha galleguiña co traxe rexional

2. Empresa "Oposiciones reunidas Geyper-Caga Postal" e criazón da titulación (única en toda España) "Licenciado en oposicións", que prepare aos estudantes para catro ou cinco oposicións unha vez rematen os estudos. Poñeriamos o primeiro ciclo tamén en Vigo: "Universidad de Orense - campus de Vigo".

3. Empresa "Hectolitros de matute". Ourense sería a capital europea da adulteración de viños e licores. Todo legal, hixiénico e coas máis frescas augas do Miño. Partindo das variedades de uva do Ribeiro, matuteariamos todas as demais denominacións españolas: Rioja, Ribera del Duero, Toro... e as galegas tamén.

Anónimo dijo...

Non podo, Xaime. Entro hoxe só para xustificar a asistencia irregular de semanas, o absentismo da pasada e as faltas durante, como mínimo, a presente. Está ben a cousa esta, merecería algo máis de atención difusora.

Desculpen a interrupción, pensei que debía explicar e o concidadán deume o pé.

Anónimo dijo...

Fixo ben en entrar ,Xaime. Que creo que o Marcos lle meteu ao blog un programa que pasa lista todolos días e, ao que non aparece, mándalle a falta á casa. E, ás tres faltas, expulsado do blog, e hai que facer exame outra vez pra entrar.

Anónimo dijo...

Si o fai un catalán chamado Salvador Dalí, é un xenio con moito "talento". Si o fai un galleguiño, rinse del:PREMER...

Anónimo dijo...

Voz na néboa é God.

Anónimo dijo...

Dog é A. E. Benanzov.

Medela: que quere dicir ese mensaxe críptico que deixou na lingua de Behemoth?

Anónimo dijo...

A. O. Benanzov. Perdón.

Anónimo dijo...

Nada, don Arume, que cando Clapton deixou os Yardbirds, en 1965 e foi para onda John Mayall, no metro de Londres aparecían pintadas co lema "Clapton is God".

Éralle só iso.

Saúdos, señor.

Anónimo dijo...

Eu tamén sei un palíndromo!!:


O abade dáballe arroz á zorra.

Vaia.
Non era así.

(Arroz á zorra: qué plato máis raro).

Dábanlle arroz ao zorro do abade.
(O abade tiña un zorro?)

Pois tampouco era así.

O abade debíalle arroz ao zorro.
(Non me cadra).

O zorro debíalle arroz ao abade.
(Cadra mellor, pero tampouco era así).

O abade debíalle cartos á zorra.
(Podería ser, pero tampouco).

Dáballe arroz á zorra o abade, pero a zorra non o quixo comer, porque non estaba maduro.
(Tampouco).

Ai, non, eran uvas!!

Dáballe uvas con arroz o abade á zorra.
(Uvas con arroz?. Haberá que probalas...)

O abade non era O Zorro, anque vestía de negro e votaba moitos "ZZZZZZ" pola boca cando roncaba.

Esto non ten fin.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Cráneo privilexiado.

Anónimo dijo...

Sr Medela :
Menudo paxaro que era o Eric Clapton. Que llo preguntan á súa ex-muller Patti Boyd, ex tamén de George Harrison, que rompera coa súa dona despois de se deitar coa dona de Ringo Starr, e así sucesivamente (Yoko Ono salvouse de milagre).
Eric is devil.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Outro palíndromo (imperfecto) con agasallo incluido:
Adán Nada.

Anónimo dijo...

Pois a min paréceme ben que Clapton fose pinante. É que, a verdade, ser estrela do rock e ser un estreito, parece que non casa moito. Eu de maior quero ser como Eric Clapton.

Anónimo dijo...

Grazas pola achega, sr. Anónimo; non facía idea de que esa cuadrilla fose tan "pinantes" como superenxebremente afirma o sr. Morrison. Tiña a imaxe dun Harrison moi devoto, reconcentrado e discreto, estilo Charlie Watts.
Patti Boyd era súper bonita.
A esposa de Ringo Starr non era peinadora???
Dixen o de Clapton porque se me veu á cabeza, mais nunca gustei demasiado da súa música.
Saúdos, sr. Anónimo.

Anónimo dijo...

Estimado sr. Morrison: No olimpo dos rockstars, non sei quen ocuparía o número 1 do podio, se Vde. ou o sr. Clapton; aínda hai pouco vin na tele de Karakalpakstan o filme de Oliver Stone sobre Vde. e The Doors.
Ufffffffff Tamén non gusto moito do sr. Stone. Demasiado color, demasiada teatralización de algún facto que lle convén, obviando outros que contradín a súa historia.

Saúdos, sr. Jim.

Anónimo dijo...

Amigo Medela: escapóuseme a película de Oliver Stone (está nas videotecas?), pero cédolle o trono a Eric. Eu era un cantante aceptable, un bó letrista e tal vez un mellor artista. Anque a súa música se foi domesticando e adaptando ao gusto do fío musical, Clapton era e é un xenio da guitarra, e mesmo non canta de todo mal. Pero nesto da música, como na pintura, hai sonidos para cada quen. Creo que si, que a esposa de Ringo era peinadora. Pero os pinantes eran Clapton e Jagger, quen por certo din que lle roubou a moza ao seu amigo Eric, depois de que este lle rogase que llela "respetase", por unha vez na súa vida. Parece ser que se trataba de Carla Bruni.

Anónimo dijo...

A película de Stone sobre Jim Morrison é infumable, se me permiten esta referencia tabáquica.

En xeral, as biografías de todos estes rockestars fodechinchos non son vidas de santos, precisamente. A min non me gustaría levar a vida que levou Clapton. Foi iso que agora se denomina "maltratador" e escarallou o mediano talento que tiña por se enganchar á heroína.

Anónimo dijo...

Vexo que o amigo Morrison e máis eu usamos a mesma bibliografía.

Anónimo dijo...

Vaia, Anónimo. Vostede e máis eu somos bastante iconoclastas en relación a certas estrelas do rock. Tampouco son moi devoto do "Slowhand" nin da súa pretendida maestría guitarrística, nin do seu se pretendido carácter de bluesman. Anque nos últimos tempos sí que fai cousas boas. Cousas da edade, e de ir aprendendo...

Anónimo dijo...

Coas cinco notas dunha pentatónica menor e unha armonía maís ou menos baseada no blues, calquera fai flipar aos adolescentes (dos setenta).

Anónimo dijo...

O señor Da Coba bate no certo, efectivamente. Mesmo para as persoas que non facemos idea do tema. O blues era algo sacro, litúrxico, nos sesenta. Clapton soubo mesturar, no meu entender, a música dos discos que encargaban os mozos de Liverpool aos mariñeiros que viñan de EEUU con algo de folk inglés.

Desculpen, sei que todo isto é un lugar común, mais aínda que me chamen blasfemo, non me gusta Eric Clapton.

Saúdos, Da Coba.

Anónimo dijo...

I en canto ao seu carácter divino: non creo no Deus dos cristianos, que é o que existe de verdade, vou crer no Clapton...XDD.

Anónimo dijo...

Señor Morrison, dúas das mozas que botou Jagger, Anita Pallemberg e Michelle Breton, non tiñan dúbida, como se di en Lobeira.

Mais lamento inmenso non lembrar o nome dunha que era sobrenaturalmente bonita, a moza na década de sesenta do Jimmy Page. Un estralo de rapaza.

Ten bo repertorio a Bruni, non me estraña nada que lle tiren máis fotografías que ao coitado do home.

Saúdos, don Jim.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

El guitarrista del legendario grupo de rock Queen, Brian May, ha dado un giro a su vida, reorientándola hacia el mundo académico. Esta mañana, se ha convertido en rector de la Liverpool John Moores University (LJMU). May, de 60 años, tomó posesión del cargo en una ceremonia celebrada en el Saint George's Hall, el imponente edificio neoclásico que domina el centro de Liverpoool (norte de Inglaterra).
"No importa qué edad tengas o en qué etapa de la vida te encuentres: nunca es demasiado tarde para comenzar a aprender", dijo el guitarrista. El músico, que ya recibió el pasado año una beca de investigación honoraria de la LJMU, se declaró "muy orgulloso" de su nueva responsabilidad. Como rector, presidirá las ceremonias de graduación y representará a la universidad en ocasiones especiales, entre otros cometidos.

May sucede en el puesto a la prestigiosa abogada Cherie Booth, esposa del ex primer ministro británico, Tony Blair, quien asistió al acto.

El rockero acabó el año pasado su tesis doctoral sobre polvo estelar, más de tres décadas después de haber empezado ese trabajo en el Imperial College de Londres, donde estudió Astrofísica. El músico había dejado su carrera para dedicarse a su carrera con Queen. May también ha publicado recientemente un libro sobre el tema Bang! La historia completa del universo, escrito en colaboración los autores Chris Lintott y Patrick Moore.

El vicerrector de la LJMU, el profesor Michael Brown, afirmó que el músico representa un "gran ejemplo" a seguir que responde bien al espíritu de la universidad, resumido en el lema "Soñar, planear y lograr". Brian May "nunca perdió de vista su sueño y pasión por la Astronomía y la Ciencia" pese a su "reconocimiento internacional como músico", agregó.

Anónimo dijo...

Non é moi frecuente que os guitarristas acaparen a atención do grande público, salvo que sexan tamén cantantes. Son os cantantes os que levan a voz cantante, valia a rebundancia. Pero bueno, os baterías aínda o teñen peor. Alá atrás, sentados e ocultos. É, como son os últimos en desmontar o seu enfarragoso instrumento, case sempre quedan sen "grupies".Xa llas levaron os outros. A máis guapa pra o vocalista, claro. Só tivo que gardar o micro na funda. A segunda pra o guitarrista eléctrico que se pasóu masturbando o seu instrumento na zona do "cutaway", pasando o traste 12, mentras xesticulaba de xeito orgásmico.

Cantos cantantes fan falta pra cambiar unha bombilla?. UN: ten conta da bombilla, i espera a que o mundo dé voltas arredor.

E o Bryan May, un fenómeno. Musico, antes que guitarrista. Persoa, antes que músico. E fuxindo sempre dos santuarios.

Anónimo dijo...

Escoito a Clapton dende o ano 69 ou 70. Ao meu ver, o sonido Cream, co sonido Lead Zepellin, foi unha revolucion musical. A atmósfera de White room ou de Badge, a elegancia e economía da guitarra solista e mesmo ese estilo vocal de augardente blanco que foi adquirindo Clapton cos anos e coas borracheiras (en Cream cantaba Jack Bruce), son incomparables. Pero nesto dos gustos musicais xogan factores emocionais ligados á adolescencia e primeira xuventude que non foron iguais para todos. Que Clapton me guste máis a min non quere dicir que sexa mellor que Jeff Beck ou Jimmy Page. Só que estivo, polas razós que fosen, máis presente na miña vida. Polo demáis, tivo unha vida tumultuosa, como moitas estrelas do rock. Pero non vou ser eu quen a xulgue moralmente.

Anónimo dijo...

É claro, Clapton, con John Mayall e os Cream foi unha marabillosa revolución musical. Ambos os discos teñen temas antolóxicos, como os que Vde. indica.

Mais quería que escoitase os Yardbirds da era Beck, cando Clapton marchou do grupo. Para min, moitísimo mellores, máis maduros, un grande salto cualitativo.

E dos Yardbirds saíron Led Zeppelin, así que está todo relacionado.

Sabe, Morrison? O estilo de Clapton paréceme un pouco 'pesado', demasiado ortodoxo e ritualizado.

De resto, interesante ese DVD coa derradeira actuación en palco dos Cream.

E ten Vde. razón; cada música relaciónase no tempo con cada xeración. A min saíronme os dentes cos Pink Floyd tardíos, a través dos cales fun coñecendo outro tipo de cousas.

Saúdos. É un verdadeiro pracer falar con Vde.

Anónimo dijo...

"Cream" e os primeiros "Yardbirds" paréceme bastante planos musicalmente, se cadra porque prefiro o pop e o rock ao blues, aínda que recoñezo que o son é interesante. E aí está "Led Zeppelin": eso si son palabras maiores.

O problema de "Yardbirds" e de "Jeff Beack" é que non tiñan bos compositores. O que facían nos discos era sobre todo "standards" de blues, e moi poucos orixinais.
Mellor que "Cream" e que "Jeff Beck" é a Creedence Clearwater Revival. Velaí teñen:

http://www.youtube.com/watch?v=zp3FvIe3XNE

http://www.youtube.com/watch?v=4R6nmKjcSeU

Anónimo dijo...

Tal vez Clapton agora estea ritualizado, como adoita acontecer cando se repite, simplificándoa, a fórmula do éxito. Pero non creo que o que fixera Cream fose, sen máis, blues, senón blues con ritmo, algo parecido, con outro estilo moi distinto, a unha das liñas dominantes en Led Zeppelin, que lle daban a todos os paus agás ao pop. Coincido con vostedes en que Led Zeppelin eran grandes. De todos modos, aínda encantándome Jimmy Page, cando escoito unha guitarra rock, prefiro a liña limpa á liña suxa, da que o guitarrista dos Zeppelin era un mestre. Non así na voz, que me gusta branca pero non limpa, con rexistro arriba pero cun toque augardentoso, desas que parece que non chegan pero que ao final si chegan. Como a de Cocker ou de Rod Stewart, que é un hortera de voz espléndida, ao meu ver.

Anónimo dijo...

E por suposto o sonido de lata de Credence e a voz de Tom Fogerty.

Anónimo dijo...

Senhor do Nevoeiro: Escoite, por favor, se é que non o coñece, o plástico "Roger the Engineer" dos Yardbirds. Se non o ten, o non o escoitou, empréstollo.

Rod Stewart era unha pasada, nos Faces; despois botouse ao estilo "Operación Triunfo"...

Os Creedence eran hipnóticos.

Saúdos, señor.

Anónimo dijo...

"Happenings ten years time ago", un intento de facer un single pseudo-indio-psicodélico. O resto, boogie que non vai a ningures. As melodías son endebles, repetitivas. "I can't make you happy" é a cousa máis aburrida que podes escoitar.

Eu recoméndolle que, se quere escoitar rockanrol, se dirixa ao centro de piratería máis cercano e escoite do grupo "The Who" "Who's Next", a versión que ten os temas descartados, que logo continúe polo seu disco en directo "Live in Leeds" e que prosiga con "Sell out" e "Quadrophenia".

Anónimo dijo...

O Cosmo´s factory é o mellor disco rock da historia. E a portada, inigualable.

Anónimo dijo...

o rock pantanoso dos CCR, con Tom Fogerty á cabeza, é do mellor que se ten feito no mundo mundial. Afirmo con vehemencia.

Anónimo dijo...

Espectral señor do Nevoeiro: The Who son o meu grupo favorito!!!!

Cando me preguntaban, de pequeno, que quería ser de maior, sempre respondía: Keith Moon!!!!!

'Heaven & Hell', en palco é para min o mellor tema rock and roll da historia. Para min. Tamén gusto moitísimo de 'Baba O'Riley' en estudio.

"Happenigns" dos Yardbirds, e do 66. Imaxine a conmoción que suporía oílo na época.

Uf, non hai quen poida con Vde.

Quen me mandaría a min meterme nestes teares.

Saúdos.-

Anónimo dijo...

Amigo Apicultorrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr!

Xaime dijo...

Por certo, poderíanme informarme de que falan?.
Como diría XDC podio dicirlles que veño de comer centola e cigalas a plancha, con godello de Valdeorras na honra de Arume e Beronia tinto na miña.
Por ir adiantando, coñecen Bad Company (absteñánse anónimos).

Anónimo dijo...

Por suposto, Bad Company. Paul Rogers era un espléndido cantante. Coido que agora anda ou andou de xira con Queen, non?

Anónimo dijo...

Apicultor: Está Vde. enfadado comigo?

Fixen ou omitin algo para que non me fale??

Saúdos

Anónimo dijo...

Non, home, non, Medela. É que non podo estar a todo!

Anónimo dijo...

Agora, por exemplo, teño que saír.

Anónimo dijo...

Vaia. O Xaime sacrificóu as mellores centólas e cigalas na honra do deus (ou fillo pródigo?) Arume. XDDD.

Apicultor,explíqueme qué carallo quere decir "viches algunha vez caer a chuva nun día soleado?". Téñolle dado voltas, pero ningunha das miñas explicaciós me convencéu.

Anónimo dijo...

Se o Apicultor me deixa e o Xan da Coba me permite, esa frase teñoa escoitado nunha película de vaqueiros do Clint Eastwood, e inmediatamente había un "duelo a muerte" entre os protagonistas polo que intuio que é a premonición da morte.

Anónimo dijo...

Vai unha canción, dedicada a Jim Morrison, Arume e Apicultor. Os outros que esperen pra outra vez, que non todo o monte é ourogo PREMER...

Anónimo dijo...

Preciosa e evocadora canción, que había ben tempo que non escoitaba. Gracias, amigo XdC.

Anónimo dijo...

Grazas, amigo XDC, pero non me funciona o TeuTubo e non poido escoitar a canción :-(

Anónimo dijo...

Sr. Apicultooooooooooooooor!
Anda Vde. por aiiiiiiiiiiiiiiiií?

Anónimo dijo...

Non berre tanto, home, que nos vai deixar xordos a todos.

Anónimo dijo...

Na aldea, a xente chamábase moito a berros, entre sí. Non había telemóbels. Dun eido a outro, dunha casa a outra, etc.
Observei que a primeira vez que se chamaba pola persoa alargábase a última sílaba do nome: pePEEEEEEEEEE!. A segunda vez, a penúltima: PEEEEEEEEEpe. Se esto último facía incomprensible o nome, antepúñase a partícula "Ai!": LUIIIIIIIS!, AAII LUIIISSS!. Fagan a pobra, os que viviran en aldeas, tratando de lembrar este detalle. Os berros teñen a súa propia sintaxe!.
Se Medella fora home de aldea, chamaría DÚAS veces por Apicultor: 1-APICULTOOOOOORR, 2-AAII Apicultooor.

Anónimo dijo...

Dubida Vde., caro Da Coba, da miña condición de aldeán do mundo?

Cumprimentos.-

Anónimo dijo...

Da Coba, para que vexa que non lle gardo rancor, a pesar de ser incluído á forza na lista dos que eternamente agardan...

"Vai unha canción, dedicada a Jim Morrison, Arume e Apicultor. Os outros que esperen pra outra vez, que non todo o monte é ourogo"

... En canto agardamos, coleccionamos arte, como los ricos; goce deste magnífico exemplo de pop-optical-surrealista-in-camp-heavy arte espontáneo.

ANDY WARHOL


E por favor, Da Coba, non dubide da miña condición de castrexo.

Anónimo dijo...

E vostede, amigo Da Cova, cre falta de educación chamar por un na cidade a berros? Eu fágoo sen decatarme, pero advirto algunha mirada asasiña ao momento. A min gústame. Prefíroo ao asubío indefinido e ao chistar (facer chi chi, con perdón) doutros.

Anónimo dijo...

Imaxine que un coñecido o chama a berros, Arume, cando vostede pasea plácidamente por Príncipe, un domingo á mañá. A súa primeira tendencia é facer como que non o oe, pra que o relacionen con ese badoco. Entón, o outro fai máis estentóreos os seus berros. A xente mira ao que berra e mantense espectante pra averiguar a quen se dirixe, sen duda outro energúmeno. Deus os da...O seu coñecido dalle alcance tras unha carreira durante a cal non paróu de berrar: 1-ARUMEEEEEE, 2-ARUUUUUUUUUME, según as reglas do berrido anteriormente enunciadas. Vostede pon cara de asombro ao velo e dille "Carallo, se non me chegas a falar non te vía". Non é esa a sua reacción?.

Anónimo dijo...

Unha vez, un fulano chamaba a outro, berrando na rúa do Paseo de Ourense: PEPEEEEE! PEEEEEEEPE!. Como o outro non oía, axudéille eu, que estaba máis perto :PEPEEEEEE!. O destinatario da chamada volvéuse cara mín, preguntándome que quería. Eu señaléi ao fulano que o chamaba pero éste debéuse dar conta,en canto, de que se confundía de persoa. Fixo o "sueco" e atravesóu a rúa, asubiando. Eu quedéi coma un parvo e pedinlle perdon ao individuo, decíndolle que me confundira de persoa. Él díxome; pois pra outra vez, fíxese mellor, e teña máis respeto pola xente.

Anónimo dijo...

A vostede, Medela, dedícolle esta con letra feita por mín. A música é dunha coñecida camción de Antonio Molina:


Eu son un home de sorte
porque en Lobeira nacín
somos de raza moi forte
que mo pregunten a min.

Ando polo mundo enteiro
buscando pan e faena
pero levo no mei peito
moi fonda unha grande pena
moi fonda unha grande pena.

Paso os meus días lembrando
a miña Quintas natal
i á aboa Concha rezando
polo neto dos Uráis.

E tamén lembro unha nena
que vivía no casar.

Son castrexo
e sinto o meu corazón arder como a leña
cando penso
no meu Viso e nos altos daquelas serras.
Son un castrexo que cando está triste canta
E solo pido o sonido
da miña gaita

Compañeiro
dalle ao xarro pra lembrar as terras do Limia
Que ao compás do xarro quero
repetirlle ao mundo enteiro que
son un castrexo.

Anónimo dijo...

Fun ver "Shine a light", a película de Scorsese cos Rolling Stones. Merece a pena e sae un de alí reconciliado coa tropa esta.

Marcos Valcárcel López dijo...

Graciñas pola súa recomendación, amigo Leituga. Fiarémonos dela. E do propio prestixio de Scorsese.