24 may 2008

Dous datos.
Pan por pan sábado 24 maio. Foto: Tatiana Cardeal.

Publicáronse onte os resultados dun estudo do Instituto Nacional de Estatística (INE) sobre a inmigración en España. Xa hai 2,16 millóns de fogares nos que vive algún estranxeiro. Os máis numerosos son os marroquís, romaneses e ecuatorianos. No estudo hai dous datos que a min non me sorprenden, pero quizais si a alguén. Por exemplo, demóstrase que só 1 de cada 10 estranxeiros que chegaron a España fixérono en pateras ou caiucos; a maioría chegaron en autobús, tren ou avión, contra o que quixo facer crer certo discurso alarmista. Os caiucos son só a cara máis dramática dun fenómeno moito máis amplo. Outro dato curioso: o 65 por cento xa tiñan traballo antes de emigrar a España e viñeron por un emprego mellor ou por maior calidade de vida. Tamén sucedeu así cos emigrantes galegos en América: non sempre marchaban os máis pobres, senón os que tiñan máis gañas de mellorar.

7 comentarios:

Anónimo dijo...

Gústanme os traballos documentados e con cifras.

Sería bon pararlles os pés a caterva de dereitosos que fan demagoxia coa emigración.

Sorpréndeme un veciño meu médico, que coñecín no psoe que simplifica todo co "veñen a delinquir","en Madride caseque me atracaron dous" "os nosos emigrantes foron con contrato, non como eles"...e as consabidas consignas fascistas.

Eu necesito argumentos e dados que me permitan enfrontarme a todos estos enfermos de occidente, opulentos cosumistas, simples de espíritu...moi mal deben estar plantexados os estudos de menciña para que calquer pailán tendo finalizada a carreira acabe razonando así. Pobre tipo.

Teño que finalizar engadindo que o dito indivíduo, boa persoa pero fachina non é socialista, de pensamento por suposto, nin está militando hoxe no partido, pero estivo porque llo pediron para facilitarlle algunha xestión. Así lles foi. Cantos haberá nesta condición?.

Son fillo de emigrantes, e emigrante tamén, porque me criaron e fixen os estudos primarios en francia. Presumo de o meu primeiro idioma estranxeiro ter sido o "Espagnol" fronte as opcións de Inglés ou Alemán .

Agradézolle este articuliño ó Marcos, que xa lera en "La Región".
E confeso que sei moi pouco do fenómeno emigratorio que nos atinxe e menos do debate político ó que deu lugar.

Bouzosky. non dou asinado.

Anónimo dijo...

Señor Marcos, tendo en conta como andan as cousas por este pais, pregúntome eu, ¿por que non reseñou, por exemplo, a presentación do libro do Chesi, X. M. Párez Álvarez no Liceo o martes pasado? Ou por que non anuncia a presentación da súa novela o lúns. É dicir, a mín paréceme ben toda a movida que haxa con respeito ó galego pero creo que non temos que deixar fóra de certos termos culturais ós que non escreben en galego. Penso que os escritores galegos son os quen fan a súa literatura en galego pero os outros tamén contribúen, non sei de que xeito pero andan todos a facer o mesmo: literatura. Cecáis non sexa moi correcto dicir esto pero espero que non mo tome a mal. Pneso, asimesmo, en Germán Sierra, en Julián Ríos. Fago esta reflexión un sábado medio bébedo ó leer o seu blog. Se faltei en algo, lamentoo. Unha aperta para todos, en dúas lingoas. Vou botar outro licor café, uauuu, hips.

Anónimo dijo...

Ya le hacen mobbing hasta a los que escriben en castellano en un blog galiciano........

Anónimo dijo...

Home, eu supoño que o Marcos uns días terá máis tempo ca outros para colgar posts e non pode estar atento a todo todo o tempo, sempre hai cousas que se poden escapar. E desde logo é absurdo pensar que non reseñou aposta tales presentacións. Ademais tamén ten falado positivamente de Chesi outras veces aquí. En todo caso, que importancia ten isto ante as gabanzas dun Goytisolo?

Coidado coa resaca de licor café, que é tremenda.

Anónimo dijo...

Así conta Michele Serra, co seu estilo satírico inconfundible na revista L'espresso, o asunto da inmigración en Italia, misturado co problema do lixo en Nápoles.
[Por certo, hoxe en Roma ataques a tendas de inmigrantes por grupos de neonazis]

"Por que destruir os xitanos, afrontando costes demasiado altos (stocks en descarga, trens especiais á Alemaña, limpeza dos campos de concentración con persoal preparado, etc), cando poderíamos reciclalos? O método é sinxelo e eficaz; prevé tres fases asignadas a tres profesionais: un neurocirurxán, un estilista e un tutor. Primeira fase: o neurcirurxán somete o xitano e a xitana á lobotomía, transformándoo nun autómata privado de memoria e de vontade propia, deste modo será idóneo para reinsertarse na sociedade italiana. Segunda fase: por grupos os xitanos son asignados a un estilista que os viste, mesmo os vellísimos e os pícaros pequenos, segundo os cánones socialmente aceptados de futbolista (para as mulleres, de peluquera). Da precedente versión dos xitanos consérvanse só os tatuaxes, moi trendys. Terceira fase: un tutor reintroduce o xitano no normal ciclo social, levándoo aos locais da avenida Como en Milano a esnifar cocaína, ou ben aos barrios Spagnoli di Napoli como aprendiz de camorra ou mesmo entre os ultras do fútbol das principais cidades. Figuras sociais tradicionais que poden tranquilamente coexistir co tranquilo orde das nosas comunidades.

Marcos Valcárcel López dijo...

Simplemente non colguei o anuncio do acto de Chesi porque non tiven tempo. Procurarei facelo hoxe.
(Do acto do outro día, ó que asistín, non puxen nada por falta de tempo e de ideas: se vostede me manda un texto sobre calquera das novelas de Chesi, farémosllo sitio, asegúrollo).

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Carissimo Presidente,
sono un'italiana residente all'estero ormai da diversi anni, ma nonostante questo sono sempre stata attaccata alla mia cara Italia. I suoi colori, la creatività, la vivacità, genuinità e ospitalità della nostra gente sono tutte cose che fino a pochi giorni fa venivano decantate all'estero come marchio dell'essere italiano e che tanto mi rendevano orgogliosa.

Come può ben immaginare, continuo a seguire tutti i fatti di attualità, di politica, di cronaca che riguardano il nostro Paese, e mi creda, mi rattrista dover confessare a Lei e prima ancora a me stessa che mi vergogno dell'Italia ritratta in questi giorni su tutte le prime pagine dei giornali nazionali e internazionali.

Signor Presidente ma che succede? Dove è finita la succitata "ospitalità" degli italiani? E' davvero possibile che il sentimento più forte che emerge nella popolazione sia ormai la paura dello straniero, del migrante, dell'immigrato?

La sicurezza è certamente un problema serio, ma non penso che il modo giusto di risolverlo sia quello di alimentare la paura e l'intolleranza nei confronti di persone comunitarie ed extracomunitarie. Piuttosto penso che una più attenta politica di integrazione sociale sia la soluzione al problema dell'Immigrazione che a mio avviso, non coincide (come il governo vuole far credere) con il problema della Sicurezza.

Siamo in EUROPA e credo sia assurdo leggere ancora sui giornali, titoli come "ragazza italiana violentata da un romeno". Con questo non voglio sminuire affatto la bruttura del reato, mi auguro soltanto che la giustizia faccia il suo corso indipendentemente da chi lo ha commesso. Quindi mi chiedo quale sia il bisogno di sottolineare la diversa nazionalità?

Sono una ricercatrice e il mio lavoro mi ha dato la possibilità di uscire fuori dai "nostri confini" e mi creda non ho mai trovato tanta intolleranza come quella che sta nascendo e che si sta alimentando negli ultimi tempi in Italia.

Adesso sono in Inghilterra e come lei sa qui di immigrati (comunitari ed extra comunitari) ce ne sono tanti, ma così tanti che non si può più fare una distinzione. Per farle solo un esempio, a Pasqua ero ad Oxford e in Chiesa ho assistito ad uno spettacolo meraviglioso: c'era tutto il mondo rappresentato in quella piccola Chiesa Cattolica. Mi colpì e mi commosse la diversità dei colori della pelle, dei costumi, ma al tempo stesso l'omogeneità e la coralità di tutte quelle persone.

Mi chiedo quando in Italia sarà possibile respirare quella stessa atmosfera di integrazione che si trova ormai nel resto d'Europa?

Signor Presidente spero tanto che Lei non permetterà al presente governo di inasprire i rapporti tra gli italiani e gli immigrati, spero che Lei alzi la voce davanti a ministri che giustificano e incitano alla pulizia dei campi rom, spero che Lei faccia tutto quello che è in suo potere per rendersi portavoce della necessità di migliorare la politica di integrazione sociale di cui l'Italia ha oggi bisogno per confrontarsi alla pari con il resto del mondo e d'Europa.

Fiduciosa nella sua persona e nell'importante carica istituzionale che lei ricopre, la ringrazio per la sua attenzione e le auguro buon lavoro.
Cordiali saluti,