BIEITO IGLESIAS
andoliña xoves 12 xuñoHai xa un exército de seareiros da literatura de Bieito Iglesias. Porque literatura é todo o que sae da súa pluma e as súas crónicas de opinión en “El Correo Gallego” e en “Tempos Novos” forman parte dun macrotexto común coas súas novelas e relatos. Podo comprobalo a cotío no meu blog onde unha chea de entusiastas profundadores dos seus artigos xogamos a interpretalos coa mesma paixón dos sabios rabínicos ó carón dos libros sagrados.
Bieito Iglesias é noticia pola súa nova novela: “Pan e coitelo”. De fondo, unha historia de corruptelas e fraguismo crepuscular onde moitos datos biográficos son ben recoñecibles. Bieito ensarilla o relato pola clave satírica: xa se aludiu a algúns posibles esteos, todos ben nobres, nos que se apoia este volume, de Risco a Camilo Castello Branco, de Blanco Amor a Valle Inclán. O sentido do humor, a riqueza da linguaxe, a ausencia de impostura, todo iso é propio.
As súas novelas cheiran a autenticidade e resoan á oralidade prodixiosa do seu proxenitor, que é quen de saltar en segundos de discutir das miserias da filosofía alemana a impartir unha lección maxistral sobre as noivas ourensás do pai de Julio Iglesias.
Entradas
27 comentarios:
Home, Valcárcel, coido que desta vez pasouse de hiperbólico: "xogamos a interpretalos coa mesma paixón dos sabios rabínicos ó carón dos libros sagrados".
Gran Bieito, en efecto, pero sen ese efecto.
E logo como resultou o premio de microrrelatos? Seica pon na acta de fallo do xurado que se dará a coñecer o fallo "uns dias antes da entrega dos premios do día 13". A ver se van aparecendo nomes oficialmente...
Para Apicultor: era só un recurso retórico hiperbólico, como hiperbólica é ás veces a escrita do Bieito.
Para o Anónimo:
Na entrega dos premios, día 13, daranse a coñecer os premiados no concurso de microrelatos do Liceo.
Unha dúbida, Marcos. O concurso do Liceo, ten dúas modalidades, en castelán e máis en galego o so unha para todos os relatos presentados? E, por favor, que ninguén interprete isto como "unha aviesa intención". Sei que as bases, na páxina do Liceo, están nos dous idiomas pero non sei (ou non lembro) se hai días modalidades. Ou sexa, é só unha pregunta.
Para CHESI:
O CONCURSO DO LICEO ten unha soia modalidade tanto para relatos en galego como en castelán. Compiten xuntos e tanto poden gañar nunha lingua como noutra: así foi nos anos anteriores e dende o principio hai relatos premiados nos dous idiomas.
E non se preocupe, que xa sei que non hai "aviesa intención": está no seu dereito a pedir esa aclaración.
Graciñas, Marcos. Pois mañá saberemos o nome da persoa que gañou. Por certo, outra pregunta "sen dolo" (son asi de fino porque non sei quen me chamou "pijo" nunha entrada: non sei quen foi e, ó mellor, atá ten razón, que lle imaos facer), o Liceo ou algunha editorial ou imprenta faise cargo dalgunha edición do gañador? Porque non estaría mal facer algo así como co concurso da casa da Xuventude e facer un libro, libriño ou folleto co gañador e os finalistas, por exemplo. Seguramente sería doado conseguir que alguén se fixera cargo dunha edición sencilla pero coidadosa. Unha sorte de agasallo, por exemplo, para os socios ou para todo o mundo cun precio máis ou menos simbólico, non sei, diso non entendo. Gracias pola resposta e unha aperta.
Compr�ndese agora a defensa do biling�ismo de Marcos Valcarcel.
Penoso, vergonzante, pero os intereses endurecen a cara.
¿Que é o que se comprende agora? ¿Que ten que ven a cara co bilingüismo? ¿Non será a lingua, bífida ou non?
Para CHESI:
Case todos os anos publícanse os premiados na prensa local ou na revista "Auria". Sería bo reunir os dos últimos anos e facer esa edición propia do Liceo, con patrocinio se é necesario: xa o temos falado, insistirei.
O Premio de Microrelatos CC. non se creou só pensando no marco cultural nin só na literatura galega: de feito ten unha ampla difusión a través da cadea de Liceos de toda España e chegan tamén traballos dende Sudamérica. Como todo, é discutible, pero é así dende o principio.
En calquera caso, cando iso sucede, debe ser unha honra para os autores galegos premiados gañar con textos escritos en galego, pero valorados só pola súa calidade literario, por riba de moitos outros en castelán. Cando iso sucede.
Pois eu estou lendo unha novela, que se apresentou na feira do libro, na rúa do Paseo, que se titula "Obxetos antigos de orixe ignorada" póstuma de Antón Risco, e á que aquí non se fixo mención algunha, descoñezo os motivos, que considero, polo menos tan digna de mencionar aquí como a de cabeceira déste post. E así o fago para xeral coñecemento, por se a alguén lle poidera interesar.
Pois, amigo Nemesio (permítame chamarlle así): simplemente porque o cronista non é Supermán e, xa que logo, non pode ler todos os libros galegos que se editan. Non hai outra razón e menos co benquerido Antón Risco: se vostede nos manda unhas liñas a propósito, sairán no blog, asegúrollo.
Levo lidos varios libros de relatos e algunha novela de Bieito Iglesias e podo dicir que, ademáis de que literariamente están moi ben, teñen unha cousa da que carece o 90% do que leo (lía) en galego: moito sentido do humor. Outro dato salientable: Bieito Iglesias ten un estilo e un mundo propios.
O malo é que sí estaba o fotógrafo oficial do blog, o sr. Trebolle, por eso llo preguntaba, sen outra maldade, pero xa que "excusa non petita, pecata manifesta..." pois ahí queda, por suposto sen demérito ningún de Bieito Iglesias, que non ten culpa de vostede. Por certo, a presentación que fixo Arturo Lezcano da noveliña, foi sensiblemente diferente e menos longa que a que vostede lle adicou él nos actos da República, cousa que agradecimos os presentes.
¿Non está sendo mal pensado de máis, Nemesio?
Por qué o preguntas, Preguntas?
¿Non cre vostede que don Marcos non ten motivo ningún para ocultar esa novela ou que o señor Trebolle aínda non tivo ocasión de mandarlle a foto?
Sr.Nemesio, non sei se o entendo ben. IMos ver. Nos actos da República eu non presentei ó Ruco Lezcano, acompañeino nunha mesa redonda no Paraninfo do Instituto. Non sei se insinúa que a miña intervención, na que había mencións a Lezcano (como membro da xeración do Volter) foi moi longa. Só podo dicirlle que lle gustou a moita xente, que me felicitou. E prepareina así, non sei se longa, porque inicialmente ía ser só unha conferencia individual. Pero fun eu precisamente quen deu o nome de A. Lezcano para estar nese acto e quedei moi compracido de que así fose: pode preguntárllelo, se quere, ós Amigos da República.
Teña coidado con quens-o felicitaron, se foron moitos, xa sabe como é Ourense de cachondo para esas cousas, e dempois ún sempre é o último en enterarse, fíxese sobre todo nunha raza que se achega cara ún con moita ledicia e afectado agarimo, son os piores. O que pasa é que a min tamén me coincidiu cando fixo aquela tan mentada e nunca ben ponderada, inigoalable presentación de Eduardo Haro Tecglen, e sonlle un desagradecido por non-o entender o suficinte.
¿Antón Risco escribía ben?
Xa parezo o pepe preguntas. Je, je.
Pepe Preguntas non é Paco Preguntas, Pepe Preguntas sae polo menos tantas veces como saía o apicultor no ranking da dereita da páxina, entón siloxismo rápido, por frecuencia, non será Pepe Preguntas un persoaxe novo de Apicultor?
A ese paspán de Paco Preguntas de verdá que o mandaba eu a un campo a -40ºC, e tamén aos que fan siloxismos ramplóns, a todos eles, e o Arume dos Piñeiraes, e os do Opus e os que poñen exames longos e os que beben viño e a quen me saia da punta do nabo, a todos eses e a moitos máis, os vou mandar eu a un gulag siberiano xa, antes do mes de xullo, pra foderlles as vacacións.
Beria, hai ereccións a -40ºC?
Ha de estar dura todo o tempo.
Contención, Saavedra, contención.
Descarado, grosero, golfo!
Publicar un comentario