Porca miseria (Bieito Iglesias, ECG. 5.6.08)
Imaxe: dous carteis de "Sete ocasións", a película de Keaton á que se refire o Bieito ó remate. Supoño que, coma min, viuna no Cineclube Padre Feijóo aló polo 1974, e canto rimos daquela...
Éche ben certa a sentenza que di: nunca sirvas a quen serviu. Vénme ao acordo ese consello en vista da política de inmigración do goberno italiano, a máis restritiva -calcando perigosamente na estrema da xenofobia- da Unión Europea. Porque os transalpinos viviron un éxodo só comparable neste continente ao experimentado por Irlanda ou Galiza. Para medir tal arroiada de emigrantes abonda con anotar nomes de futbolistas (Di Stefano) e baloncestistas (Ginóbili) arxentinos, de guiadores de bólidos brasileiros (Fitipaldi) ou d
e personaxes do cinema americano de malandros (Corleone).
Os italianos marcharon ás cheas cara ós países do Prata, a Pequena Italia novaiorquina ou a Europa dos anos sesenta; no entanto esqueceron semellantes diásporas a xulgar polas leis do gabinete Berlusconi que tipifican como delito a inmigración sen papeis. Pais e avós dos votantes do Cavaliere viaxaron como turistas a Suíza ou USA, para conseguir despois un chope e gañar a vida neses lugares de destino. Estes ex delincuentes prosperaron e agora necesitan man de obra forasteira para os labores que eles desdeñan por seren duros ou mal pagados. Desexarían, iso si, exemplares de inmigrante sans, ben mandados e traballadores, polo que contemplan con desgusto a paisanaxe que entra polos furados dos aeroportos sen que ninguén lles examine o dente, como facían antano os tratantes co gando ou os escravos. Quererían resucitar algo parecido ao Instituto Español de Emigración, que seleccionaba o persoal antes de embarcalo en vetustos comboios. Nun destes trens viaxou miña nai no 62, e o mentor que recibía en Madrid aquelas mozas destinadas aos hoteis dos Alpes deulles un enderezo para xantar e instrucións para o transbordo. Logo montou no coche, e as mulleres, véndose perdidas na megápole, correron aos catro pés atrás do automóbil atrancando as rúas. Como Buster Keaton en filme cómico escapaba dun exército de noivas vestidas de branco, o guía víase perseguido por desterradas que en Madrid xa eran estranxeiras.
Éche ben certa a sentenza que di: nunca sirvas a quen serviu. Vénme ao acordo ese consello en vista da política de inmigración do goberno italiano, a máis restritiva -calcando perigosamente na estrema da xenofobia- da Unión Europea. Porque os transalpinos viviron un éxodo só comparable neste continente ao experimentado por Irlanda ou Galiza. Para medir tal arroiada de emigrantes abonda con anotar nomes de futbolistas (Di Stefano) e baloncestistas (Ginóbili) arxentinos, de guiadores de bólidos brasileiros (Fitipaldi) ou d
e personaxes do cinema americano de malandros (Corleone).Os italianos marcharon ás cheas cara ós países do Prata, a Pequena Italia novaiorquina ou a Europa dos anos sesenta; no entanto esqueceron semellantes diásporas a xulgar polas leis do gabinete Berlusconi que tipifican como delito a inmigración sen papeis. Pais e avós dos votantes do Cavaliere viaxaron como turistas a Suíza ou USA, para conseguir despois un chope e gañar a vida neses lugares de destino. Estes ex delincuentes prosperaron e agora necesitan man de obra forasteira para os labores que eles desdeñan por seren duros ou mal pagados. Desexarían, iso si, exemplares de inmigrante sans, ben mandados e traballadores, polo que contemplan con desgusto a paisanaxe que entra polos furados dos aeroportos sen que ninguén lles examine o dente, como facían antano os tratantes co gando ou os escravos. Quererían resucitar algo parecido ao Instituto Español de Emigración, que seleccionaba o persoal antes de embarcalo en vetustos comboios. Nun destes trens viaxou miña nai no 62, e o mentor que recibía en Madrid aquelas mozas destinadas aos hoteis dos Alpes deulles un enderezo para xantar e instrucións para o transbordo. Logo montou no coche, e as mulleres, véndose perdidas na megápole, correron aos catro pés atrás do automóbil atrancando as rúas. Como Buster Keaton en filme cómico escapaba dun exército de noivas vestidas de branco, o guía víase perseguido por desterradas que en Madrid xa eran estranxeiras.
Entradas
33 comentarios:
Roma foi invasora total.
Europa foi invasora total.De Ámérica e de África.
Agora, "jode" o proceso inverso.
XDC é God!!!
Aínda hai políticos (un de Nova Zelandia, lembro, con famoso panfleto en Internet) que queren esixir aos de fóra que se adapten, que patatín y patatán...
Os devanceiros do político WASP de Nova Zelandia (piratas, lumpen, prostitutas, predicadores, presidiarios malandros, desertores, é dicir, todo o que argüidamente sobraba en UK) distinguíronse polo grande respecto aos costumes dos habitantes indíxenas de Nova Zelandia.
Outro día falamos dese precursor das SS que ten estatuas en Extremadura... Si... Como era??...
Pizarro. Tamén evanxelizou como é debido.
E aqueloutro, mercenario xermánico en servizo dos Reis Católicos, que andou polas Canarias.
Angelitos del señor...
Como se o problema da emigración fose tan doado de resolver.
Europa tamén invadiu Europa. E para iso tamén Roma invadiu Roma.
aplicar o canon ético ou moral de hoxe aos séculos pasados e costume de demagogos interesados e vostedes ,XDC e sr Medela, ata agora non os teño en esa consideración... apousen..
O sr. Anónimo ten razón.
Ben.
Unha preguntiña: Cando lle explicas a alguén que eres galeguista... Respóndenche que hai que estar abertos ao mundo, que agora non hai fronteiras.
OK. Marabilloso, cándido y bucólico-pastoril.
Cando os produtos chineses nos invaden (agoran van lanzar un coche de 900 euros), digo, cando o "chinés" nos invade... Ah, daquela xa non somos tan mundialistas.
Os armadores de Ribeira quéixanse de que nos mercados galegos véndese pescado de fóra, barato e malísimo.
Ben.
Daquela, porque compran Audi e Mercedes e BMW alemáns e non compran Citröen vigués???
Quero dicir que cada un fala na feira segundo lle foi nela.
Esquemas de séculos pasados???
Había que preguntarlle aos traballadores semi-escravos das plantacións de café de El Salvador.
Saúdos.-
VAI TAMÉN O POEMA QUE LLE DEDICOU ALBERTI A BUSTER KEATON:
Buster Keaton busca por el bosque a su novia, que es una verdadera vaca
1, 2, 3 y 4
En estas cuatro huellas no caben mis zapatos.
Si en estas cuatro huellas no caben mis zapatos,
¿de quién son estas cuatro huellas?
¿De un tiburón,
de un elefante recién nacido o de un pato?
¿De una pulga o de una codorniz?
(Pi, pi, pi.)
¡Georginaaaaaaaaaa!
¿Donde estás?
¡Que no te oigo Georgina!
¿Que pensarán de mi los bigotes de tu papa?
(Papaaaaaaaa.)
¡Georginaaaaaaaaaaa!
¿Estás o no estás?
Abeto, ¿donde está?
Alisio, ¿donde está?
Pinsapo, ¿donde está?
¿Georgina paso por aquí?
(Pi, pi, pi, pi)
Ha pasado a la una comiendo yervas.
Cucu,
el cuervo la iba engañando con una flor de resada.
Cuacua,
la lechuza, con una rata muerta.
¡Señores, perdonadme, pero me urge llorar!
(Gua, gua, gua)
¡Georgina!
Ahora que te faltaba un solo cuerno
para doctorarte en la verdaderamente útil carrera de ciclista
y adquirir una gorra de cartero.
(Cri, cri, cri, cri)
Hasta los grillos se apiadan de mí
y me acompaña en mi dolor la garrapata.
Compadecete del smoking que te busca y te llora entre aguaceros
y del sombrero hongo que tiernamente
te presiente de mata en mata.
¡Georginaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!
(Maaaaaa).
¿Eres una dulce niña o una verdadera vaca?
Mi corazón siempre me dijo que eras una verdadera vaca.
Tu papa, que eras una dulce niña.
Mi corazón, que eras una verdadera vaca.
Una dulce niña.
Una verdadera vaca.
Una niña
Una vaca.
¿Una niña o una vaca?
O ¿una niña y una vaca?
Yo nunca supe nada.
Adios, Georgina.
(¡Pum!)
Rafael Alberti.
Marcos, o da palícula de Keaton non ten dúbida; mais se lle angades o poema de Alberti, a cousa coxea. Quero dicir (punto de vista persoal) que Alberti é un poeta tirando a pobre e, con algunha excpción, unha cagada de poeta, ben mirado. Insisto: opinión persoal. Buster Keaton só é prato de deuses pero se lle botas prebe en cpondicións dubidosas (ese poema de Rafa) podemos fode-lo prato. Fdo.-Luis García Posada
Alberti na avaliación final dá con dificultades para aprobado, pero Sobre los ángeles son palabras maiores. E este poema, do libro de título calderoniano, Yo era un tonto y lo que he visto me ha hecho dos tontos, de surrealismo sui generis, é de parecidas datas.
LOS ÁNGELES MUERTOS
Buscad, buscadlos:
en el insomnio de las cañerías olvidadas,
en los cauces interrumpidos por el silencio de las basuras.
No lejos de los charcos incapaces de guardar una nube,
unos ojos perdidos,
una sortija rota
o una estrella pisoteada.
Porque yo los he visto:
en esos escombros momentáneos que aparecen en las neblinas.
Porque yo los he tocado:
en el destierro de un ladrillo difunto,
venido a la nada desde una torre o un carro.
Nunca más allá de las chimeneas que se derrumban
ni de esas hojas tenaces que se estampan en los zapatos.
En todo esto.
Mas en esas astillas vagabundas que se consumen sin fuego,
en esas ausencias hundidas que sufren los muebles desvencijados,
no a mucha distancia de los nombres y signos que se enfrían en las paredes.
Buscad, buscadlos:
debajo de la gota de cera que sepulta la palabra de un libro
o la firma de uno de esos rincones de cartas
que trae rodando el polvo.
Cerca del casco perdido de una botella,
de una suela extraviada en la nieve,
de una navaja de afeitar abandonada al borde de un precipicio.
O do iutuf é máxico.
O que máis me gustou foron os anónimos (anónimas, neste caso) invadindo o territorio do apicultor.
Xa que vai de cousas curiosas, este vídeo, dos Rolling Stones, Varsovia 1967.-
STONES VARSOVIA 1967
Seguide destruindo os meus mitos infantís. Comecei a ler poesía de motu propio con "Rafael Alberti para niños", que aínda anda por casa.
Non se preocupe Lourixe, estas críticas van e veñen.
Hoxe esta película non se podería filmar. Non sería politicamente correcta. Un escándalo.
Don Alfredo di Stéfano, La Saeta Rubia, el mejor futbolista de todos los tiempos
Muchos gallegos no comprar coches Citroen de Vigo; pocos orensanos consumieron la magnifica cerveza "San Martin".........
Lourixe: Postos a citar latinajos "motu proprio". Perdón pola pedantería.
E máis aínda: suprima o "de". Ou sexa, motu proprio. Que os deuses me perdoen este aspecto Lázaro carreter que me acaba de posuir.
Home, amigo Chesi, se mo permite, quixera eu falarlle dos reloxos falsos que vende o marroquino e que tanto anoxan ao outro.
Un lixeiro -chamémoslle así- "fallo de racord" nas marcas que pon como "auténticos y caros": os que cita non son, nin de lonxe, os mellores nin os máis caros, aínda que si dos máis coñecidos. En troques, na longa relación previa si que están algúns de primeirísima división suíza, algúns deles non falsificables porque ao gran público apenas lle soan os seus nomes selectos.
Coido, con todo, que Esther Tusquets acertou de pleno. Parabéns.
Mellor "fallo de documentación".
Ten toda a razón, señor Chesi, teño o dardo da palabra moi esquecido.
a soidade das vogais é unha enfermidade que se cura xuntándoas coas consonantes para escribir la soledad de las vocales
Home,, eu de reloxos entendo ben pouco. Nunca empreguei ningún. Seguro que hai unha falla de documentación. O ben coñecido Araúxo, as veces, tenta venderme cousas como pipas, reloxos, casetes (sí, casetes) e outras cousiñas quer teñen o seu encanto pero eu son máis ben tirando a excéptico, como un título de Balmes. Seguro que hai certas marcas de reloxos difíciles de falsificar: e as que nemeo na novela, certamente non hai que as falsifique. Mea culpa. É máis: penso deicar de escribir e facerme representante de reloxos, coño. Seguro que é máis efectivo. En canto remate a Feira do Libro, poñe unha carpa no Paseo y vou vender aparatiños de eses que miden o tempo ó seu antoxo: e case regalados. Veña, a facer cola, que se acaban, chachooooooo.
Escéptico, quixen dicir escéptico. Os dedos, as 11 da noite e despois de media ducia de tinto, andan ó seu antoxo, cajoencervantesecunqueiro.
Lourixe, na última de Chesi ten materia para a vinganza. E non digo máis.
Dos que cita, boa parte son, de feito, falsificables con maior ou menor pericia (Rolex, Cartier, Mont Blanc, ...). Outra parte, os máis exclusivos, por suposto que non, sobre todo se son dos "pluricomplicados".
A pregunta era pola curiosidade de ver mesturados indiscriminadamente no mesmo plano un Giraud Perregaux ou un Vacheron Constantin cun Tissot ou cun Sandoz, e mesmo cun Cartier ou cun Rolex (estes dous últimos, contra do que se pensa, son de "segunda división" en comparación cos dous citados en primeiro lugar).
Non son vingativa e procuro recoñecer os meus erros, Arume. O señor Chesi ten todo o meu agradecemento por me enriquecer cos seus coñecementos de latín, e por me facer rir co seu castrapo etílico.
Xa mo parecía a min. E vaia o meu saúdo para Chesi que parece estar a gusto neste blog (como o estamos todos: eso creo) que é o que importa.
Despois do dito, queda claro cal é unha das miñas cancións favoritas.
Pensei que era esta.
Esa tamén. Pero vexan e admiren a marabilla absoluta dun pluricomplicado.
Xa sabe,Apicultor, que "Rock around the clock" ten en realidade pouco que ver cun reló. Significa "Rock as vintecatro horas do día".
Quixáis sexa demagogo facer referencia ós séculos pasados, pero é o que se fai a miúdo ó falar de cuestiós relacionadas coa língua e có nazonalismo político galegos.
Publicar un comentario