Simboloxía galeguista (3)
A UPG e o PCG usaron moitas veces a estrela vermella. Logo, a AN-PG, xa no medio da bandeira, dende 1976. Pero nos 70 e primeiros 80 tamén o fixeron outros partidos nacionalistas. Velaí tres exemplos: o PSG (coa folla de carballo), o PGP e ata a mocidades de Esquerda Galega. (As tres pegatas son do libro "En Transición", Univ. Coruña, da colección de Bernardo Valdez).
Entradas
6 comentarios:
Ese plural de "colectivos da mocidade de Esquerda Galega" era unha brincadeira, nonsi?
O Partido Galego do Proletariado (PGP) non tiña nada de partido nin de proletario. Iso si, galego si que o era.
O Partido Galego do Proletariado (PGP) non tiña nada de partido nin de proletario. Iso si, galego si que o era.
De verdá que deixen en paz aos tovarich do PGP, senón bótoos pra Siberia a -40ºC.
Entusiasmo proQuin, en Vieiros:
A nova aventura do nacionalismo galego
15:00 18/06/2008
"Todos somos galeguistas, pero na acción política hai que demostralo sen paliativos".
Co lema "Cremos neste pais" o BNG comenza unha interesante campaña político-publicitaria cara a mobilización dos seus militantes en particular, e de todos os galegos en xeral, co gallo do Día da Patria.
A procura dunha nova fronteira para o nacionalismo galego, é unha aposta arriscada liderada polo voceiro nacional da formación frontista, coa que Quintana tenta buscar apoios en caladeiros novos, tanto dende o punto de vista sociolóxico como no referente aos apoios dos chamados poderes fácticos.
É xa unha evidencia que o BNG tenta moderar o seu discurso de maneira que poida recoller votos de persoas absolutamente identificadas con esta terra, ás que o portavoz nacional se refire como "unha maioría social que pensa en clave de país e que ten en Galiza sempre a súa referencia”, animando aos seus a traballar "con esforzo e intelixencia para converterse na casa común de todos os galeguistas do país”, e eu dígolle que nese escenario, moitos podemos sentirnos cómodos e chegado o caso ate útiles –con matices-, nesa causa común que é a defensa dos dereitos da nosa terra por riba doutro tipo de diferenzas de carácter ideolóxico.
Una casa común dos galeguistas que defenda un novo Estatuto que nos poña en pé de igualdade cos pobos vasco e catalán, que lexitime que deixemos de xogar na segunda división dos paises con entidade e cultura propias por mor de intereses que non alcanzo a entender, que poida rachar co teito competencial que non a deixa medrar como pobo, que denuncie que cando se adopten por unanimidade acordos no Parlamento galego, como a solicitude das tranferencias de tráfico, non permita que mire Madrid cara outro lado, e por suposto que no momento en que unha ministra desprecie constantemente a esta terrra como fai a ínclita Magdalena Álvarez, sexa reprochada axeitadamente, e non se faciliten os votos dados polo pobo galego para frenar unha reprobación parlamentaria tan merecida como a que o BNG rexeitou con respecto a semellante fenómena.
O espírito de Coalición Galega
Dalgunha maneira o BNG tenta asumir o espírito do que foi Coalición Galega. Semella que nas reunións de Quintana cos dirixentes de GALEUSCAT, forzas nacionalistas catalanas e vascas da dereita burguesa, algo debeu observar que lle fixo reconsiderar se ese camiño cara a moderación xa emprendido podía ser rendible, tanto para o país como para a súa propia estratexia política, independentemente dos proídos que puidese provocar nos máis dogmatizados da esquerda nacionalista garantes das esencias do partido e dunha traxectoria frontista que merece, como non podía ser doutra maneira, todos os meus respectos.
Así pois, semella que Quintana busca unha nova aventura para a súa formación. O "harakiri" ideolóxico que para algúns é a estrela vermella mudada en estrela azul, pode compensarse coas aportacións doutros extractos ideolóxicos que fagan posible unha gran formación nacionalista que lidere este país chamado Galicia.
A frase coa que comenza este texto non é miña, pero sí dun político co que comparto apelido (vostedes xa me entenden) e que penso que é fundamental para que algúns teñan claro que esa casa común do galeguismo, á que modestamente me sumo, non remate converténdose na casa de tócame roque…
Non sí?
Ese artigo está asinado polo fillo de Cuíña.
Publicar un comentario