Velázquez.
Imaxe: o bufón "O anano de Morra"
Jonathan Brown, catedrático da Universidade de Nova York, é un dos hispanistas máis prestixiosos. Leva 50 anos a estudar a vida e obra de Velázquez e acaba de publicar outro volume sobre o xenial artista sevillano. Home intelixente, Brown recoñece que aínda non chegou ó fondo de moitas obras de Velázquez, malia ser o máximo especialista nese autor. O pintor foi revolucionario na pintura: nos seus conceptos, formas, estilos. Pero conservador na súa ideoloxía, con desexos de ennobrecerse e de asentar unha certa fortuna. Pero, se un observa os seus motivos populares, verá que están tratados coa mesma solemnidade que os retratos dos monarcas e a súa familia. Velaí a vella a fritir ovos, o Baco rodeado dos borrachos, as fiandeiras ou os ferreiros que reciben a Vulcano na fragua. Mesmo os seus ananos e bufóns están cheos de nobreza, sobriedade e autenticidade: as marcas do xenio.
Entradas
14 comentarios:
O primeiro video que aparece en iutube, ó escribir "Velazquez" no buscador:PREMER.
Outro:PREMER.
(O acorde do segundo 21 é un disminuido. Se o imaxinan prolongado no tempo, verán que é o típico das películas de medo).
Convén ler a Brown: aparte dun grandísimo especialista na obra de Velázquez (desde case todos os ángulos de vista), exemplifica á perfección o modelo dos estudos anglosaxóns, tan cheos de talento como de sinxela, clara e sintética exposición. Un pracer único.
De todas formas, o que máis me gustou sempre de Brown foi esa percepción iconográfica de Velázquez e a relación dos seus cadros cos xéneros pictóricos habituais na época. A maestría do seu pincel (que foi sempre o máis celebrado en Velázquez) non é nada comparado coa súa maneira de interpretar os cadros épicos de celebración de batallas, a representación semiparódica de mitos, a inversión dos retratos solemnes con suxeitos humildes, ou a metapintura qu representan as Meninas. Sen esquecermos da súa loita por considerar a arte pictórica non unha arte mecánica (ou sexa de obradoiro artesanal) senón unha arte noble, capaz, xaora, de non pagar impostos.
En fin: un pozo sen fondo. Gracias, entre outros pero moi especialmente, a Brown.
[Saben vostedes que lle ofrece unha menina á Infanta?]
Segun dí aiquí, unha vasixa con augaOnde di Marina Sarmiento.
María Agustina Sarmiento. Era de Salvaterra de Miño?. Vaia
O meu cadro preferido de Velázquez sempre foi Las Hilanderas, co protagonismo das traballadoras, cerne do cadro.
By the way atopei este comentario sobre o seu simbolismo erótico.
PEPIÑOOOOOOOOO...por onde andas que non preguntas. Xa chegei, eu son o Vicente Respostas, o perigoso. Pregunten e xa verán, nunca minto.
Moi bo comentario e moi completo, por certo. O máis interesante é o do nome do cadro, chamado A fábula de Aracné, porque outorga á mitoloxía a inventio da pintura. É curioso cómo os títulos popularizados dos cadros de Velázquez foron mudando o orixinal ou polo menos aquel que figura nos primeiros catálogos da súa obra: A rendición de Bredá/As lanzas; O triunfo de Baco/Os borrachos, Las Meninas/O cadro da familia ou este de "Las hilanderas". A fragua de Vulcano ou Marte manteñen o título baseado no asunto principal. En todo caso, a singularidade de Velázquez reside en traer o mundo mitolóxico á concreción contemporánea con tipos recoñecibles da súa época, nunha especie de revisión paródica (nun sentido amplo do termo, non necesariamente bulresco) da épica ovidiana.
Nivelazo o de Arume. Post así son os que fan falta e non as chorradas do anónimo-Vicente.
GRAZAS POR TãO BONS COMENTARIOS. Cultura rápida en comprimidos, para os que não temos tanta.
Un búcaro, en efecto. A infanta parece rexeitalo, en sinal de contención (con perdón), interpretada como un rasgo de prudencia política: nas datas en que Velázquez andaba pintando este cadro, a falta de descendencia viril do rei Filipo IV planteou a posibilidade de nomear á infanta sucesora ao trono austríaco. E, porén, Velázquez quixo pintar á posible raíña en actitude severa, calmada, serena, capaz de evitar as tentacións. Os estudios de raios X revelaron que nun principio nesa mesma bandexa había outras cousas tamén atractivas, demasiado seductoras.
Outra interpretación é a de que o búcaro (mordido) era empregado polas mulleres, segundo conxecturas, para paliar as hemorraxias menstruales ou para esbrancuxar a pel: a chamada bucarofaxia, moi extendida sobre todo entre as damas da corte.
Hai infinitas cousas máis, pero teño que facer a cea: qué me suxiren?
De verdá que o contrataría pra un campo de reeducación a -40ºC a dar clases d´arte aos internos en Siberia.
Publicar un comentario