VIRXILIO VIEITEZ.

Andoliña xoves 17 xullo

Eu non tiven a fortuna de coñecer a Virxilio Vieitez, antonte falecido. Vexo o seu retrato e vexo a cara dun home que viviu moito, traballador, quizais un algo escéptico. Non sei se el sabía tamén, se o soubo sempre, que era un gran artista. Tivo a sorte, a finais dos 90, de toparse co fotógrafo Manuel Sendón, que foi quen nolo redescubriu como creador: logo a súa obra foi exposta, admirada, estudada.
Fotógrafo de pobo ou de oficio, formado en Cataluña, coas súas imaxes deixounos unha das visións máis profundas da Galicia de posguerra. Cando deseñaba os seus retratos, con tanto detalle, estaba a falarnos con extrema sensibilidade da emigración, dos soños frustrados, da miseria dun tempo e das feridas a cicatrizar dun pobo tantas veces enganado. Supoño que os retratados non o chamaban como artista, pero quedarían satisfeitos dunha imaxe que ofrecía para o mundo, para os familiares emigrados en América ou Europa, o mellor das súas vidas.
Nas súas fotos, ó carón das flores e dos automóbiles da época, hai moito amor e moito coñecemento do país e das súas xentes. Quizais el tardou en saber que era un artista. De certo un creador non é o que o vai por aí proclamándose como tal, por moitas performances que asine.