Dentro e fóra.

Afonso Vázquez-Monxardín.
La Región 22-11-2008

Discútese bastante o nome do sitio este. E xa son ganas. Que se Galiza soa máis enxebre, que se Galicia é como máis ben dicimos a xente do común. Que se dis Galiza cheira a Bloque e Galicia a menos amante do país. Que nada diso. Que si. Que non. Que se tumba que dálle. Que tal e que sei eu... Trapatrapá. Non me meterei nese bulleiro revivido polo alobado mozo de escasos estudos e sen traxectoria profesional que, miren que reviravoltas dá a vida, é presidente da Comisión de Educación e Cultura do noso Parlamento. E así, dicindo noso, vostedes xa me entenden. E aínda que non cumpriría aclaralo fágoo para o teña as entendeiras atravesadas: que tamén conto por nosos o Parlamento Español e o Parlamento Europeo, pois lugar onde temos palabra e onde se coce pan e leis que nos van afectar, son tamén nosos. Pero así, dicindo como dixen ao primeiro, noso, vostedes xa me entenderon e non teño que andar co tema de cia/za, que me acaba coa paciencia, pacencia, pacenza, ou como os señores gusten, que eu, con tal de nos ir enten dendo, aínda que sexa de forma incorrecta, o resto impórtamelles ben menos.

E pois téñolles eu a intuición transversal de que os galegos sentimos un certo pudor cando debemos referirnos ao ente colectivo abstracto que hai por riba das nosas aldeas e cidades ao que sabemos pertencer. Por iso abusamos dos adverbios de lugar. Pois usamos un ‘Aquí’ identitario e colectivo cunha cotidianeidade pasmosa. A maioría de nós diría ‘Aquí cómese de marabilla’ en vez de comezar a frase por ‘En Galicia cómese...’. Tanto é así, que creo que esa cámara de deputados de Santiago se podería chamar simplemente ‘Parlamento de Aquí’. ¿E que me din do adverbio fóra? Se un de Ourense vai estudar a Vigo ou Santiago, sempre usariamos o topónimo alternativo para significar onde debería asistir a clases: ‘Marchou estudar a Santiago’. ¿Pero que acontece se saiu da nosa comunidade autónoma? A cousa é, popularmente, non ten volta de folla. O resto do mundo é simplemente ‘fóra’. ‘Marchou estudar fóra’ significa só iso. Que a universidade pode ser de Zamora, Madrid, Inglaterra, Interlaken, Macao, Montevideo, Zimbawe, Río de Janeiro ou Frankfut. De calquera sitio. ‘Casou cunha de fóra’. Pois dominicana ou asturiana ou de calquera lugar do resto do planeta menos dese ‘aquí’ de 29 mil quilómentros cadrados que, caracterizados por oposición ao ‘fóra’, sería ‘dentro’. Incluso falamos dos ‘galegos de dentro’ -ou de aquí- e os ‘galegos de fóra’ -os emigrantes-.

Tan grande é o ‘fóra’ como fondo o ‘dentro’. Por iso tamén poderiamos nomealo, sen máis, como ‘O Parlamento de dentro’, e tería poética aliteración evocadora de ondas mariñas morrendo en fíos de escuma nos areais de Corrubedo, un día calquera de inverno. E Santas Pascuas.